Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΟΙ ΒΟΡΕΙΟΗΠΕΙΡΩΤΕΣ ΖΗΤΟΥΝ ΤΟΝ ΑΡΧΗΓΟ ΤΟΥΣ

(Όμως, αυτός ακόμα δεν φαίνεται  να ‘ρθει)

Με το πρόσφατο «συγνώμη» - μετά την «έκτακτη είδηση» για να παρακολουθήσουν οι Βορειοηπειρώτες τις «σημαντικές θέσεις του Αντώνη Σαμαρά» στη Θεσσαλονίκη - και τους επανειλημμένα λανθασμένους χειρισμούς, ο υποψήφιος ευρωβουλευτής, Λευτέρης Δημητρίου προκαλεί.

Δεν θα το επιθυμούσαμε να του βγούμε απέναντι. Αλλά…τα κατάφερε.

Άλλη ήταν η προδιάθεσή μας. Να τον ρίξουμε στην πλάτη και να τον πάμε ποδαράτα στην Ευρωβουλή. Μετά από προεκλογικά επίλυση ζωτικών ζητημάτων.

Έγιναν κινήσεις εντυπωσιασμού με πολιτικά προσχεδιασμένο άνοιγμα πόρτας Πρωθυπουργού και αποκόμιση μόνο δέσμευσης για δήθεν επούλωση πληγής στους παρήλικες βορειοηπειρώτες.

Την επόμενη το πρωί - το ψέμα είναι κοντοπόδαρο - αποδείχθηκε ως κίνηση εντυπωσιασμού, ως πολιτική φάρσα.

Κι απορρίφθηκε γρήγορα.

Τα σκορπισμένα, δεν συμμαζεύονται εύκολα με τίποτε. Έκανε πολλά τρίματα ο υποψήφιος ευρωβουλευτής, χωρίς καν να στρώσει το τραπέζι.

Η πολιτική λειτουργία και συμπεριφορά του,  απέδειξαν ξεκάθαρα ότι δεν μπορεί να μας εκπροσωπήσει.

Το σύνολο του κόσμου μας, τώρα πια, το ‘χει τύμπανο. Μόνο ελάχιστοι, που κοιτάν την πεταμένη μαδημένη ουρά, το ‘χουν κρυφό καμάρι.        

Πώς μπορεί να συμφωνεί κανείς ότι ο παππούς του στο Φανάρι του Βούρκου είτε σε μια γωνιά της Ελλάδας, διαφέρει από τον παππού του Σαμαρά στην Κηφισιά;!

Όταν είναι ολόιδιοι. Και πρέπει να ‘χουν ίδια δικαιώματα κι ίση αντιμετώπιση;!

Προσέξτε! Η μη επαναφορά του επιδόματος/σύνταξης του ΟΓΑ στους παππούδες μας, λέει ότι: Νέα Δημοκρατία και Σαμαράς, δεν μας υπολογίζουν καν ούτε σαν ψηφοφόρους.    

Και οι υποψήφιοι μας τρέχουν πίσω τους «φανατικά», να μπουν μέσα στο κόμμα, για να μας «σώσουν» όλους, μαζικά.

Το κοινό μας κόμμα, δεν είναι η Νέα Δημοκρατία, καμιά Ελιά, κανένα Ποτάμι… Κόμμα μας είναι η λύση του ζητήματος.

Στη θέση του Λευτέρη άλλος, θα τα έκανε γυαλιά - καρφιά. Γιατί ο τρόπος πώς μας αντιμετωπίζουν, μόνο σκληρή απάντηση επιβάλλει.

Μόνο την παραίτηση θα αισθανόταν υποχρέωση προς τον κόσμο αυτή τη δεδομένη στιγμή, για να ‘χε τη συνείδησή του ήσυχη.

Τι δύναμη ζητάει ο υποψήφιος από τον κόσμο για να αγωνιστεί;! Αφού δοκιμάστηκε προεκλογικά και προέκυψε ότι δεν μπορεί;! 

Λύγισε, γονάτισε, προτού πάει στην Ευρωβουλή;!

Η χαμένη αξιοπρέπεια μας, με κάθε Δημητρίου στην κορυφή, δεν καταχτιέται, δεν κερδίζεται.

Ζητάει αυτοθυσία συνολική…

Η πληθώρα από φωτογραφίες με Αρχηγό, Υπουργούς και Αξιωματούχους, δεν πουλάει πια, μα εξοργίζει, ενοχλεί το κοινό. Επειδή όλοι τους μας πούλησαν.  

Η κοινωνία μας θα ταλαιπωρηθεί πολύ. Θα υποφέρει ακόμα, ώσπου να ‘ρθει ο έντιμος εκπρόσωπό της. Ο Αρχηγός της. Κι ίσως να μην προλάβει, γιατί θα συγχωνευθεί, θα ενσωματωθεί, θα ενταχθεί στην εδώ κοινωνία.

Ή θα σκορπιστεί σαν το άχυρο στο αλώνι.

Συμφωνούμε με την ιδέα του κάθε Λευτέρη: «Να έχουμε Βορειοηπειρώτες σε κάθε κέντρο αποφάσεων». Που θα τους βγάλει ίσως κάποτε..., μέσα από δύσκολο τοκετό η Βορειοηπειρωτική Κοινωνία.

Όμως, ακόμα εγκυμονεί…


Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ

17/05/2014

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. ...

ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ

Το 1958, ο 18χρονος Σπύρος ΚΟΥΜΠΟΥΛΗΣ μπαίνει στη φυλακή. Μόλις είχε τελειώσει τη διετή τεχνική σχολή, κι εκείνη την περίοδο, ως βοηθός τραχτερίστα, μέσα στη σκόνη και στο λιοπύρι όργωνε τα χωράφια της κρατικής επιχείρησης. Με τον Γιώργο ΛΕΖΟ από τη Λεσινίτσα και τον Παναγιώτη ΜΠΟΥΖΟΥΚΑ από το Βελιάχοβο, οι τρεις πυροστιά, αγανακτισμένοι, πήραν πάνω στους σβόλους, μια κοινή απόφαση: Να δραπετεύσουν απ’ τη χώρα αυτή, που σου στερούσε την ελευθερία. Είχαν συγκεκριμένο σχέδιο. Οι δύο να περνούσαν στην Ελλάδα, να οργανώνονταν και να γύριζαν ενισχυμένοι πίσω. Με στόχο: να ενώσουν με αγώνα τον τόπο με τον εθνικό κορμό, με την Πατρίδα τους. Ο Σπύρος, που θα έμενε στο Δέλβινο, για να παρακολουθήσει την κατάσταση, μετά τη δραπέτευσή τους, υποσχέθηκε να τους εξοπλίσει με κόκκινες ιταλικές χειροβομβίδες, απομεινάρια πολέμου, που τις έβρισκε στα καλύβια του χωριού του. Οι δύο: Γιώργος και Παναγιώτης, Χριστούγεννα του '57 βρέθηκαν στους Φιλιάτες. Ο ένας μετά τον ά...

ΠΡΟΒΟΛΗ

Αν ...  χορός, τραγούδι και στολή βάζαν ψηλά τον πήχη. Θα 'ταν τεράστια η προβολή,  του τόπου στον πλανήτη. Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ  27/09/2017