Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΠΑΡΑΣΤΡΑΤΗΜΑ ΑΠΟ ΒΟΡΕΙΟΗΠΕΙΡΩΤΙΚΟΥΣ ΦΟΡΕΙΣ

Όταν ξεκινάς λάθος - δηλαδή στραβά - όλα μετά πηγαίνουν στραβά κι ανάποδα. Βρίσκεσαι διαρκώς σε μεγάλη κι απότομη κατρακύλα.

Και το κακό δεν συμμαζεύεται...

Όλα αυτά συμβαίνουν, επειδή βασικό κίνητρο είναι τα ιδιοτελή συμφέροντα.

Καθόλου, μα καθόλου η ΠΑΤΡΙΔΑ.

Που την καπηλεύονται, ορισμένοι τη δόλια, από το πρωί ως το βράδυ.

Ακόμα και στον ύπνο τους.

Βρισκόμαστε σε κρίσιμη καμπή - μιαν ανάσα πριν τις δημοτικές και ευρωεκλογές - κι ο καθένας σηκώνει το δικό του μπαϊράκι.

Οι Ομοσπονδίες, ιδρύθηκαν μ' έναν ιερό σκοπό. Να ενώσουν τον κόσμο. Όπως και το δήθεν Παράρτημα «Ομόνοιας», οι Οργανώσεις  Νεολαίας και λοιπά.

Μα… με ποιο δικαίωμα οι Πρόεδροί τους μαζεύονται σε αίθουσα της Νέας Δημοκρατίας, με συγκεκριμένο υποψήφιο ευρωβουλευτή, συγκεκριμένου κόμματος εξουσίας, που αδιαφορεί κιόλας για τις ανησυχίες, τα μεγάλα ζητήματα;!

Το χειρότερο των χειρότερων είναι ότι αποφάσισαν από κοινού, ως «θεσμικοί» εκπρόσωποι, παράγοντες - να στηρίξουν το Λευτέρη ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ στις ευρωεκλογές.

Όλα τα κόμματα, οι ιδεολογίες, τα πολιτικά πιστεύω να γίνουν ένα. Στο όνομα του Αγίου Τόπου, που λέγεται ΠΑΤΡΙΔΑ.

Με την συγκεκριμένη λανθασμένη πράξη, σακατεύετε η ΕΝΟΤΗΤΑ.

Λες του υπέροχου νέου κοριτσιού, της ΕΛΕΑΝΑΣ ΖΙΑΚΟΥ, με τα ανοιχτά μυαλά, την ωραία προίκα - τα πολλά εφόδια, που κουβαλάει μαζί της και τα θέτει σε υπηρεσία του κοινού, ότι εσύ δεν είσαι δική μας. Και δεν δικαιούσαι να σε στηρίξει το κόσμος μας.

Έτσι απογοητεύεις μια νεαρή, που τολμάει να ασχοληθεί με τα κοινά.

Σκοτώνεις το μέλλον σου, με τα ίδια σου τα χέρια.

Όταν καλείς, μάλλον προκαλείς «πατριωτικά»: Μόνο ο ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ είναι δικός μας. Αυτός είναι η ΠΑΤΡΙΔΑ μας. Είναι η φωνή των Βορειοηπειρωτών. Ο  Βορειοηπειρωτικός Ελληνισμός!

Τότε το προπύργιο του Ελληνισμού, η Δερβιτσάνη της Ελεάνας, τα παίρνει στο κρανίο. Η Δρόπολη θυμώνει. Όλη η Μειονότητα εξοργίζεται.

Το Πλατυβούνι μετατρέπεται σε διαχωριστική γραμμή. Χωρίζει βάναυσα Αγίους Σαράντα και Αργυρόκαστρο. Βούρκο και Δρόπολη.

Κόβει, με ακονισμένο μαχαίρι, τον Ελληνισμό στη μέση.

Ενώ είναι τα πολλά και καυτά ζητήματα, που σε βάζουν σε πολιτισμένη άμιλλα, σε εποικοδομητικό διάλογο, μέχρι και σε στενή συνεργασία, η πατριδοκαπηλία μπαίνει σε χαραμάδες σαν σφήνα και σε χωρίζει.

Σε διασπά οριστικά.

Σε κατατεμαχίζει αδίστακτα. 

Επειδή είναι μεγάλα και τρανά τα συμφέροντα, που παίζονται.

Καλή Ανάσταση, αδέλφια μου! Μα περισσότερο αυτή η ευχή ανήκει στον τόπο μας, που τον αφήσαμε να αργοπεθαίνει. Χωρίς καμία ελπίδα σωτηρίας.

Να ξανά αναστηθεί. 


Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ


28/04/2014

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΠΩΣ ΠΑΡΕΜΕΙΝΕ Η ΝΤΙΝΑ ΣΤΗΝ ΚΟΡΥΦΗ !

Ήταν το 1978. Μετά από πολυήμερες δοκιμές, νυχτο - ξημερώματα πάνω στο χορό, ο όμιλος γυναικών της Δρόπολης ενόψει του Φολκλορικού Φεστιβάλ τ’ Αργυροκάστρου, ήταν έτοιμος, ν’ ανέβει στη σκηνή. Ασφαλώς, με την αδιαμφισβήτητη επιτυχία. Με την τέλεια προετοιμασία του, τη δεξιοτεχνία του, θα ενθουσίαζε, στο αρχαίο κάστρο, τους θαυμαστές. Θα τους έκοβε για πολλοστή φορά, ξανά μόνο για λίγο την ανάσα. Ήταν η Ντίνα του Μήλου στην κορυφή. Η καλύτερη επιλογή - πρώτο μπόι, ευλύγιστο σώμα - με προσόντα καλλονής. Η λάμψη όλη πάνω της ... ! Αυτή καθόρισαν οι ειδικοί , αποκλειστικά, να σύρει το δροπολίτικο χορό. Ενώ, όλα ήταν έτοιμα και μετά από λίγες ώρες θα ξεκινούσε η εκδήλωση, ανώτατα κομματικά στελέχη έφεραν αντίρρηση. Παρενέβησαν στο φολκλόρ. Το ανέμισμα του μαντιλιού, δεν το εμπιστευόταν στην Ντίνα. Ως μέλος θιγμένης οικογένειας, δεν άρμοζε να είναι η Νίνα στην κορυφή. Να την έβγαζαν από το χορό; Ήταν πλέον αργά. Να την έβαζαν στο τέλος; Θα φαινόταν ξανά.  Σκέφτηκαν

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. Με τι να σχετίζεται τάχ

ΑΝΟΙΓΟΥΝ ΤΟΝ ΤΑΦΟ ΤΟΥΣ

(Κοινωνικό θέμα) Δεν μπορώ να καταλάβω την πράξη ορισμένων υπερηλίκων σε χωριά της Πάνω Δρόπολης, που καλούν μάστορα κι ετοιμάζει, στα «δυο μέτρα» τους στο νεκροταφείο, τον τάφο τους. Αποφασίζουν, κιόλας οι ίδιοι, να γίνει με γρανίτη ή με μάρμαρο... Για να έχει αντοχή και να μην λερώνεται... Εκτός από τον τάφο, από τις οικονομίες τους καλύπτουν-όταν έρχεται η ώρα-και τα έξοδα της κηδείας τους. Προσπαθώ να μπω στον κόσμο αυτών των ανθρώπων. Στην ψυχολογία τους, στο σκεπτικό τους, στο συναίσθημά τους κι αδυνατώ πραγματικά να συλλάβω την τόλμη τους, τη δύναμή τους. Φαίνεται, το γεγονός που τους αναγκάζει να κάνουν την πράξη αυτή, που τους οδηγεί να φτάσουν στο σημείο αυτό, είναι η ασθένεια της εποχής, που σε μεγάλο ποσοστό το παιδί παρατάει το γονιό. Κι όντας μόνος του, ο γέροντας, έχει χάσει την ελπίδα. Κι έχει αποκτήσει πλέον άλλη αντίληψη για τη ζωή του. Περιμένει χωρίς φόβο, χωρίς άγχος, ήρεμα, φυσιολογικά το θάνατό του. Ετοιμάζει και τον τάφο του.