(Έκκληση προς
τον υποψήφιο Βορειοηπειρώτη Ευρωβουλευτή, Λευτέρη Δημητρίου)
Σε τούτο κείμενο θα προσπαθήσω να είμαι πολύ προσεκτικός. Και βασικά ειλικρινής. Θα κρίνω υπεύθυνα μιαν απόφαση ενός δικού μας ανθρώπου. Που επιθυμεί να μας εκπροσωπήσει στην Ευρωβουλή.
Να μας λύσει προβλήματα.
Κατέβηκε κιόλας στην Αθήνα ο Λευτέρης και ζητάει επίμονα την στήριξή μας. Την ψήφο μας.
Μετά το χρίσμα, έκανε αμέσως την πρώτη τολμηρή του κίνηση. Και μας ενθουσίασε. Τόσο που… την «δέσμευση Σαμαρά» - πώς θα αναλάβει ο ίδιος προσωπικά το ζήτημα της άμεσης επαναφοράς του επιδόματος/σύνταξης του ΟΓΑ - την αποκαλέσαμε, από την ασυγκράτητη, απερίγραπτη χαρά, κατά λάθος, τετελεσμένο γεγονός.
Χαρμόσυνη είδηση.
Κι επανορθώσαμε αμέσως.
Άνοιξε πόρτα Πρωθυπουργού ο Λευτέρης. Και του έθεσε το πρώτο ζήτημα. Με θετική ενέργεια, ξεκίνησε υπέροχα την προεκλογική του εκστρατεία.
Τον τιμά ιδιαιτέρως η πράξη αυτή.
Όμως… μόνο αυτό..., σαφώς, δεν αρκεί.
Είναι πραχτικός πια ο κόσμος μας. Δεν πιστεύει καθόλου σε «δέσμευση και ελπίδα» Πρωθυπουργού. Χωρίς δεδομένη πράξη. Αφού ο κύριος Σαμαράς - ο δικός μας Θεός - είναι αυτός που μας έκανε το μεγαλύτερο κακό.
Με την άθλια, βάρβαρη, απάνθρωπη απόφαση, το μαχαίρωμα της σύνταξης από την τρίτη ηλικία μας, πλήγωσε τον κόσμο μας βαριά.
Πληγώνοντας έτσι βάναυσα, θανατηφόρα την μικρή μας Πατρίδα.
Αν η μητέρα μου αδυνατίσει να κρατηθεί με την πενιχρή αλβανική σύνταξη στο προπύργιο του Ελληνισμού - τη Δερβιτσιάνη, τότε θα έλθει εδώ, στην τσιμεντούπολη, για να μοιραστούμε ένα πιάτο φαγητού.
Δεν είναι καθόλου περίεργο, που το ταξίδι του Λευτέρη Δημητρίου, για τα έδρανα της Ευρωβουλής περνάει μέσα από τη σύνταξη του ΟΓΑ.
Πιο σωστά: Την αποκατάσταση της αξιοπρέπειας μας.
Σε προίκες δεν πιστεύει τυφλά πια ο Βορειοηπειρώτης. Δεν του προκαλούν κανένα ενδιαφέρον και συναίσθημα τα φυλλάδια με εκφράσεις όπως: «Ζητώ τη δύναμή σας, να σας δώσω την ψυχή μου», «Ζητώ τη δική σας εμπιστοσύνη…, γιατί ήμουν, είμαι και θα είμαι πάντα ένας από σας»...
Κι ούτε η πλούσια έγχρωμη έκθεση με φωτογραφίες, που δείχνει τον υποψήφιο ευρωβουλευτή σε πρωτοχρονιάτικες πίτες, σε κομματικές φιέστες, σε συναντήσεις… με Αρχηγούς Κρατών κι αρχιεπισκόπους, του προκαλεί συγκίνηση.
Του αρέσουν οι τολμηρές πρωτοβουλίες, που λύνουν ζωτικά ζητήματα.
Που δρομολογούν εξελίξεις.
Η Ελλάδα: με όραμα, με κανόνες, με φωνή, με αξιοπρέπεια, ξεκινάει από το σεβασμό των δικαιωμάτων μας. 23 χρόνια τώρα, είναι μια ολόκληρη ζωή, σε αδιάκοπη, ανυπόφορη ταλαιπωρία.
Μέχρι χθες ορκιζόμασταν για να γίνουμε Έλληνες. Εμείς οι Έλληνες. Όταν από το ’91 κιόλας - πού ήταν τάχα το κακό - περνώντας το σύνορο, να μας παραχωρούσε η Πατρίδα μας την Ελληνική Ταυτότητα;!
Λειτούργα πρώτα σωστά και μετά, να είσαι σίγουρος, θα σου δώσει, Λεύτερη, την ψήφο της ψυχής του ο Βορειοηπειρώτης. Το δικαίωμα για το κοινό «νέο ελπιδοφόρο ξεκίνημα».
Έτσι ξεκινάει, φαντάζομαι, ο καλός και τίμιος αγώνας. Και εκπληρώνεται η εθνική υποχρέωση. Που είναι για μας εθνικό διακύβευμα.
Αν η Κυβέρνηση δεν πράξει θετικά - κάνοντας το καθήκον της εντός ολίγων ημερών - τότε βγάλε τη γραβάτα σου, ξεκούμπωσε το λευκό πουκάμισό σου και πήγαινε σπίτι σου.
Γιατί, σε τέτοια δεδομένη δύσκολη συγκυρία - εσύ το σπλάχνο μας από το Φανάρι των Αγίων Σαράντα - μόνο κατ' αυτό τον τρόπο εξυπηρετείς τον Βορειοηπειρωτικό Ελληνισμό.
Την μικρή υπέροχη Πατρίδα μας. Που βάλλεται από παντού. Κι είναι πολύ περίεργο πώς αντέχει ακόμα…
Με την παραίτησή σου, θα αποδείξεις έμπρακτα ότι είσαι ο άνθρωπος που πάει να εξυπηρετήσει αξίες και όχι αξιώματα. Έτσι, θα πείσεις δυνατά ότι σε αυτό το μετερίζι δεν μπήκες να δώσεις μάχη για να πετύχεις προσωπικά.
Αλλά, για να πετύχουμε όλοι μαζί.
Συνολικά.
Αν τυχόν πας στις Βρυξέλλες μόνο με ψήφο Ελλαδιτών και Ποντίων, «δραπετεύσεις» από μας - μπορεί να συμβεί κι αυτό - τότε θα δημιουργήσεις τεράστιο κενό στην κοινή γνώμη της μικρής μας κοινωνίας.
Κι ο κόσμος μας θα πεισμωθεί. Κι ίσως… να μην σε συγχωρέσει.
Σε τούτο κείμενο θα προσπαθήσω να είμαι πολύ προσεκτικός. Και βασικά ειλικρινής. Θα κρίνω υπεύθυνα μιαν απόφαση ενός δικού μας ανθρώπου. Που επιθυμεί να μας εκπροσωπήσει στην Ευρωβουλή.
Να μας λύσει προβλήματα.
Κατέβηκε κιόλας στην Αθήνα ο Λευτέρης και ζητάει επίμονα την στήριξή μας. Την ψήφο μας.
Μετά το χρίσμα, έκανε αμέσως την πρώτη τολμηρή του κίνηση. Και μας ενθουσίασε. Τόσο που… την «δέσμευση Σαμαρά» - πώς θα αναλάβει ο ίδιος προσωπικά το ζήτημα της άμεσης επαναφοράς του επιδόματος/σύνταξης του ΟΓΑ - την αποκαλέσαμε, από την ασυγκράτητη, απερίγραπτη χαρά, κατά λάθος, τετελεσμένο γεγονός.
Χαρμόσυνη είδηση.
Κι επανορθώσαμε αμέσως.
Άνοιξε πόρτα Πρωθυπουργού ο Λευτέρης. Και του έθεσε το πρώτο ζήτημα. Με θετική ενέργεια, ξεκίνησε υπέροχα την προεκλογική του εκστρατεία.
Τον τιμά ιδιαιτέρως η πράξη αυτή.
Όμως… μόνο αυτό..., σαφώς, δεν αρκεί.
Είναι πραχτικός πια ο κόσμος μας. Δεν πιστεύει καθόλου σε «δέσμευση και ελπίδα» Πρωθυπουργού. Χωρίς δεδομένη πράξη. Αφού ο κύριος Σαμαράς - ο δικός μας Θεός - είναι αυτός που μας έκανε το μεγαλύτερο κακό.
Με την άθλια, βάρβαρη, απάνθρωπη απόφαση, το μαχαίρωμα της σύνταξης από την τρίτη ηλικία μας, πλήγωσε τον κόσμο μας βαριά.
Πληγώνοντας έτσι βάναυσα, θανατηφόρα την μικρή μας Πατρίδα.
Αν η μητέρα μου αδυνατίσει να κρατηθεί με την πενιχρή αλβανική σύνταξη στο προπύργιο του Ελληνισμού - τη Δερβιτσιάνη, τότε θα έλθει εδώ, στην τσιμεντούπολη, για να μοιραστούμε ένα πιάτο φαγητού.
Δεν είναι καθόλου περίεργο, που το ταξίδι του Λευτέρη Δημητρίου, για τα έδρανα της Ευρωβουλής περνάει μέσα από τη σύνταξη του ΟΓΑ.
Πιο σωστά: Την αποκατάσταση της αξιοπρέπειας μας.
Σε προίκες δεν πιστεύει τυφλά πια ο Βορειοηπειρώτης. Δεν του προκαλούν κανένα ενδιαφέρον και συναίσθημα τα φυλλάδια με εκφράσεις όπως: «Ζητώ τη δύναμή σας, να σας δώσω την ψυχή μου», «Ζητώ τη δική σας εμπιστοσύνη…, γιατί ήμουν, είμαι και θα είμαι πάντα ένας από σας»...
Κι ούτε η πλούσια έγχρωμη έκθεση με φωτογραφίες, που δείχνει τον υποψήφιο ευρωβουλευτή σε πρωτοχρονιάτικες πίτες, σε κομματικές φιέστες, σε συναντήσεις… με Αρχηγούς Κρατών κι αρχιεπισκόπους, του προκαλεί συγκίνηση.
Του αρέσουν οι τολμηρές πρωτοβουλίες, που λύνουν ζωτικά ζητήματα.
Που δρομολογούν εξελίξεις.
Η Ελλάδα: με όραμα, με κανόνες, με φωνή, με αξιοπρέπεια, ξεκινάει από το σεβασμό των δικαιωμάτων μας. 23 χρόνια τώρα, είναι μια ολόκληρη ζωή, σε αδιάκοπη, ανυπόφορη ταλαιπωρία.
Μέχρι χθες ορκιζόμασταν για να γίνουμε Έλληνες. Εμείς οι Έλληνες. Όταν από το ’91 κιόλας - πού ήταν τάχα το κακό - περνώντας το σύνορο, να μας παραχωρούσε η Πατρίδα μας την Ελληνική Ταυτότητα;!
Λειτούργα πρώτα σωστά και μετά, να είσαι σίγουρος, θα σου δώσει, Λεύτερη, την ψήφο της ψυχής του ο Βορειοηπειρώτης. Το δικαίωμα για το κοινό «νέο ελπιδοφόρο ξεκίνημα».
Έτσι ξεκινάει, φαντάζομαι, ο καλός και τίμιος αγώνας. Και εκπληρώνεται η εθνική υποχρέωση. Που είναι για μας εθνικό διακύβευμα.
Αν η Κυβέρνηση δεν πράξει θετικά - κάνοντας το καθήκον της εντός ολίγων ημερών - τότε βγάλε τη γραβάτα σου, ξεκούμπωσε το λευκό πουκάμισό σου και πήγαινε σπίτι σου.
Γιατί, σε τέτοια δεδομένη δύσκολη συγκυρία - εσύ το σπλάχνο μας από το Φανάρι των Αγίων Σαράντα - μόνο κατ' αυτό τον τρόπο εξυπηρετείς τον Βορειοηπειρωτικό Ελληνισμό.
Την μικρή υπέροχη Πατρίδα μας. Που βάλλεται από παντού. Κι είναι πολύ περίεργο πώς αντέχει ακόμα…
Με την παραίτησή σου, θα αποδείξεις έμπρακτα ότι είσαι ο άνθρωπος που πάει να εξυπηρετήσει αξίες και όχι αξιώματα. Έτσι, θα πείσεις δυνατά ότι σε αυτό το μετερίζι δεν μπήκες να δώσεις μάχη για να πετύχεις προσωπικά.
Αλλά, για να πετύχουμε όλοι μαζί.
Συνολικά.
Αν τυχόν πας στις Βρυξέλλες μόνο με ψήφο Ελλαδιτών και Ποντίων, «δραπετεύσεις» από μας - μπορεί να συμβεί κι αυτό - τότε θα δημιουργήσεις τεράστιο κενό στην κοινή γνώμη της μικρής μας κοινωνίας.
Κι ο κόσμος μας θα πεισμωθεί. Κι ίσως… να μην σε συγχωρέσει.
Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ
21/04/2014
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου