ΜΙΚΡΟΨΥΧΟΙ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ ΤΗΣ «ΜΕΓΑΛΗΣ ΖΩΗΣ»

Στο Γενικό Κρατικό Νοσοκομείο Αθηνών, όπου εισάχθηκα το ’93 για λιγοήμερη νοσηλεία, έζησα μια τραγωδία.

Απέναντι από το κρεβάτι μου είδα έναν ηλικιωμένο να πεθαίνει. Να "χαιρετάει" τη ζωή.

Μετά τις νοσοκόμες να ρίχνουν πάνω του λευκό σεντόνι και τον τραυματιοφορέα να τραβάει από το θάλαμο το νεκρό.

Όλες αυτές τις μέρες, που ο παρήλικος ήταν σε κρίσιμη κατάσταση - σχεδόν ετοιμοθάνατος - δίπλα του ούτε στιγμή δεν είδα συγγενικό πρόσωπο.

Πάνω από το κεφάλι του ασθενή καθόταν μόνο η αποκλειστική.

Το χειρότερο που διαπίστωσα ήταν:

… Πέρασαν αρκετές μέρες ώσπου ήρθαν να πάρουν το νεκρό οι συγγενείς για να τον κηδέψουν.

Αναρωτήθηκα τότε μέσα μου και είπα:

Πώς μπορεί να ξεριζωθεί από την ανθρώπινη ύπαρξη ο ανθρώπινος πόνος;!

Έπρεπε να περάσουν μερικά χρόνια όμως για να συνειδητοποιήσω τι ήταν εκείνο που αντίκρισα και συναισθάνθηκα βαθιά στο νοσοκομείο.

Στην πορεία είδα να μας κατακτά κι εμάς τους Βορειοηπειρώτες το ίδιο σύνδρομο. Εμείς γίναμε χειρότεροι. Αδιαφορούμε περισσότερο για το διπλανό, η ζήλια μας κουβαλάει μίσος, συμπεριφερόμαστε σκληρά με τους παρήλικες.

- Συνόδεψα νεκρό από την Αθήνα στο χωριό - μου λέει φίλος - κι είδα στη διαδρομή να σκοτώνονται οι τρεις γιοι του.

- Ο μικρός - έλεγε: Ο μεγάλος αδελφός - να πληρώσει το γραφείο τελετών. Αυτός κληρονόμησε το σπίτι.

Ο δεύτερος: - Μα κι εσύ πήρες τα χωράφια...

Ο τρίτος, που απολάμβανε τη σύνταξη του ΟΓΑ, τσιμουδιά, σιωπή τάφου.

Είχαν σκοτώσει και οι τρεις μέσα τους - με το ντουφέκι των συμφερόντων - την αγάπη για τον πατέρα, που τους έκανε το κεφάλι και δρομολόγησε με πολύ κόπο όλο το μέλλον τους...

Καλύτερα που δεν έβλεπε και δεν άκουγε ο δόλιος τους γιους του να μαλώνουν.

… Τουλάχιστον την τελευταία επιθυμία του «την ταφή στο χωριό!», του την εκπλήρωσαν.

Μετά την κηδεία, τα μάζεψαν κι έφυγαν τα παιδιά του πατέρα άρον - άρον.

Για να μην ξανασμίξουν πια - σαν μικρόψυχα πλέον αδέλφια - στην πόλη «της μεγάλης ζωής».

Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ

14/04/2015

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει: «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!» Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. ...

Διαβάστε περισσότερα

«ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ, ΡΕ ΠΑΛΙΟ ΨΩΜΙ…!»

(… Έτσι φωνάζουμε ο ένας τον άλλο, όταν βρισκόμαστε με το φίλο μου, τον τυπογράφο). Όταν το ‘83, νέος δημοσιογράφος, επισκέφτηκα το Βουλιαράτι, στο καφενείο μού απεύθυναν το ερώτημα: - Μήπως δουλεύεις μαζί με τον Κώστα Λάγιο στο τυπογραφείο; (Ορισμένοι, ακόμα και σήμερα, το δημοσιογράφο τον μπερδεύουν με τον τυπογράφο). Σήκωσα τις πλάτες… - Όχι, δεν τον γνωρίζω - τους απάντησα. Ως τότε, δεν ήξερα καν όλο το προσωπικό του «Λαϊκού Βήματος», όχι και τυπογράφο… Με τους τυπογράφους ήρθα σ’ επαφή αργότερα, όταν το ‘φερε η δουλειά. Να ελέγχω την εφημερίδα της σειράς, από τη στοιχειοθέτηση και μέχρι την εκτύπωση. Συνήθως καθόμουν πάνω από το κεφάλι του Κώστα και κοιτούσα μ’ απορία την κουραστική εργασία του. Πώς έπαιρνε, ένα - ένα τα γράμματα απ’ τα κουτάκια της κάσσας και τ’ αράδιαζε με περίσσια υπομονή και αγάπη στο συνθετήριο. Κι «έγραφε», καλαίσθητα, τους τίτλους των κειμένων… Ήταν αστείος απ’ την κούνια, πειραχτήρι με ανοιχτό μυα...

Διαβάστε περισσότερα

ΤΟ ΖΟΥΛΑΠΙ

Πρώτα, να ξεδιαλύνουμε την απορία. Να μάθουμε πώς μπήκε ουρά, πίσω από το ονοματεπώνυμο, Κώστας Φράγκος, το «ζουλάπι». Το ξεκίνησε ο πατέρας του, ο Πέτρος, σαν χαϊδολόγημα. Όταν ο Κώστας ήταν τόσος δα μικρούλης. Έφτασε μετά στην παρέα του , που το χειρίστηκε σαν παρατσούκλι. Αντί να το αισθανθεί σαν προσβολή, του έκατσε ωραία του Κώστα το παρατσούκλι. Όταν άνοιξε λογαριασμό στο facebook, αυτοσυστήθηκε με το περίφημο «ζουλάπι». Κάποια στιγμή, μετά από χρόνια, ο Κώστας αποφάσισε να εμφανιστεί. Να μην μείνει στην αφάνεια. Δήλωσε το πραγματικό του όνομα. Αλλά, από αδυναμία για το παρατσούκλι, κράτησε και το «ζουλάπι». Συχνά - πυκνά, στην τάξη, τον μικρό Κώστα, τον αποκαλούσαν Αλβανό. Μου ομολογεί την πρώτη περίπτωση, που τον πρόσβαλαν άσχημα και του έκατσε καρφί: «Μπήκε η δασκάλα στην τάξη και ζήτησε να σηκώσουν το χέρι τα αλλοδαπά παιδιά. Το σήκωσαν κάτι Πολωνάκια, κάτι Αλβανάκια... Εγώ δεν το σήκωσα. Ρίχνει μια ματιά η δασκάλα στον κατάλογο ...

Διαβάστε περισσότερα

Αντίλογος

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου