Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΠΙΣΤΟΣ ΥΠΗΡΕΤΗΣ ΤΩΝ ΣΥΝΟΛΙΚΩΝ ΙΔΑΝΙΚΩΝ

«- Ο κόσμος σε διαβάζει με μανία, βλέπει τις τοποθετήσεις σου και δεν βγάζει άκρη - μου λέει ο Νίκος Μήτσης -. Δεν καταλαβαίνει που το πας με τον «Αντίλογο». Κάποια στιγμή όμως - λέει - θα βγάλεις το κεφάλι. Θ’ αποδείξεις κι εσύ ποιον εξυπηρετείς…Εγώ, όμως, σε ξέρω από την κόψη…».

Οι αναγνώστες, λογικό είναι, να έχουν το ιδεολογικό, κομματικό πιστεύω τους.

(Ο καθένας είναι διαφορετικός και δεσμευμένος…)

Όμως με θέλουν κι εμένα ν’ ανήκω στο δικό τους πολιτικό περιβάλλον.

Για να εξυπηρετώ - με την δημοσιογραφική μου ιδιότητα - τα δικά τους πιστεύω …

(Άμα τ’ αλλάζει ο καθένας, σύμφωνα με τα συμφέροντά του, το ίδιο να κάνω κι εγώ).

Να όμως, που το πιστεύω μου είναι διαφορετικό.

Κομματικά ανεξάρτητο.
 
Λειτουργεί βάσει μιας σταθερής, κάθετης λογικής. 

Ψηφίζω αντικειμενικά, γιατί διέπομαι από αρχές.

Επιλέγω καθαρά το κόμμα, το βουλευτή, το δήμαρχο, το εκλεκτό πρόσωπο, που το θεωρώ καλύτερο από τ’ άλλα.

Με την ελπίδα ότι με τις ικανότητές του, τα προσόντα του, θα προσφέρει περισσότερα στην κοινότητα, στην κοινωνία.

Επομένως… κάνω τη διαφορά…

Αξιολογώ πράξεις, χωρίς να κοιτάω δεξιά κι αριστερά…

Δεν με δεσμεύει, δεν με παρακινεί, δεν με παρασύρει κανένας φανατισμός.

Σε όσους ρωτάν να μάθουν με ποιον συνεργάζομαι, σε ποιον ανήκω...

Απαντώ ευθέως:

Ανήκω σε τόπο, με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, που δεν επιθυμώ να τον αποκαλώ Μειονότητα, αλλά Εθνική Κοινότητα.

Σε Λαό με υψηλό διανοητικό επίπεδο και ιδανικά.

Με πλούσιο πολιτισμό και συνολικές αξίες που τον αποκαθιστούν ως Πλειονότητα.

- Δεν είναι ο αριθμός των κατοίκων, αλλά οι αξίες των, που αποκαλύπτουν ποιος είσαι.

Που λέει τ’ ανάστημά σου -.    

Η κάθε παράταξη με θεωρεί οπαδό της άλλης.

Κι όμως, δεν ανήκω σε καμιά.

Ανήκω στον εαυτό μου…

Κι εξυπηρετώ πιστά τα ιδανικά όλων μας και της μικρής υπέροχης πατρίδας που αγαπώ…!


Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ

11/04/2015 

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. ...

«ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ, ΡΕ ΠΑΛΙΟ ΨΩΜΙ…!»

(… Έτσι φωνάζουμε ο ένας τον άλλο, όταν βρισκόμαστε με το φίλο μου, τον τυπογράφο). Όταν το ‘83, νέος δημοσιογράφος, επισκέφτηκα το Βουλιαράτι, στο καφενείο μού απεύθυναν το ερώτημα:  - Μήπως δουλεύεις μαζί με τον Κώστα Λάγιο στο τυπογραφείο; (Ορισμένοι, ακόμα και σήμερα, το δημοσιογράφο τον μπερδεύουν με τον τυπογράφο).   Σήκωσα τις πλάτες… - Όχι, δεν τον γνωρίζω - τους απάντησα. Ως τότε, δεν ήξερα καν όλο το προσωπικό του «Λαϊκού Βήματος», όχι και τυπογράφο… Με τους τυπογράφους ήρθα σ’ επαφή αργότερα, όταν το ‘φερε η δουλειά. Να ελέγχω την εφημερίδα της σειράς, από τη στοιχειοθέτηση και μέχρι την εκτύπωση. Συνήθως καθόμουν πάνω από το κεφάλι του Κώστα και κοιτούσα μ’ απορία την κουραστική εργασία του. Πώς έπαιρνε, ένα - ένα τα γράμματα απ’ τα κουτάκια της κάσσας και τ’ αράδιαζε με περίσσια υπομονή και αγάπη στο συνθετήριο. Κι «έγραφε», καλαίσθητα, τους τίτλους των κειμένων… Ήταν αστείος απ’ την κούνια, πειραχτήρι με ανοιχτό μυα...

ΤΟ ΖΟΥΛΑΠΙ

Πρώτα, να ξεδιαλύνουμε την απορία. Να μάθουμε πώς μπήκε ουρά, πίσω από το ονοματεπώνυμο, Κώστας Φράγκος, το «ζουλάπι».   Το ξεκίνησε ο πατέρας του, ο Πέτρος, σαν χαϊδολόγημα. Όταν ο Κώστας ήταν τόσος δα μικρούλης. Έφτασε μετά στην παρέα του , που το χειρίστηκε σαν παρατσούκλι. Αντί να το αισθανθεί σαν προσβολή, του έκατσε ωραία του Κώστα το παρατσούκλι. Όταν άνοιξε λογαριασμό στο facebook, αυτοσυστήθηκε με το περίφημο «ζουλάπι».   Κάποια στιγμή, μετά από χρόνια, ο Κώστας αποφάσισε να εμφανιστεί. Να μην μείνει στην αφάνεια. Δήλωσε το πραγματικό του όνομα. Αλλά, από αδυναμία για το παρατσούκλι, κράτησε και το «ζουλάπι».   Συχνά - πυκνά, στην τάξη, τον μικρό Κώστα, τον αποκαλούσαν Αλβανό. Μου ομολογεί την πρώτη περίπτωση, που τον πρόσβαλαν άσχημα και του έκατσε καρφί: «Μπήκε η δασκάλα στην τάξη και ζήτησε να σηκώσουν το χέρι τα αλλοδαπά παιδιά. Το σήκωσαν κάτι Πολωνάκια, κάτι Αλβανάκια... Εγώ δεν το σήκωσα. Ρίχνει μια ματιά η δασκάλα στον κατάλογο ...