Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ ΣΤΟΝ «ΑΝΤΙΛΟΓΟ»

Ξεκίνησα σαν  «ψέμα» τον «ΑΝΤΙΛΟΓΟ». 

Σαν πρόχειρη διαδικτυακή επικοινωνία…

Σαν παιχνίδι χρονοτριβής.

Όπως συμβαίνει, συνήθως, σε πολλούς…

Δεν προέβλεπα εύκολα… ότι αν προσέξεις τον δημόσιο λόγο σου, τον θέσεις υπεύθυνα και απλά στην υπηρεσία του κοινού, θα έχεις τόση μεγάλη ανταπόκριση.

Θα σε διαβάζει πολλής κόσμος.

Τώρα πλέον ο «ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ» μετατράπηκε σ’ ένα σοβαρό μέσο μαζικής επικοινωνίας κι ενημέρωσης, που με κρατάει δέσμιο.

Με σκουντάει… 

(Θέλω ή μη, μ’ επιστρατεύει συνέχεια σε δουλειά).

Μ’ αναγκάζει να είμαι υπεύθυνος και σεμνός στα όσα λέω…

Στο πώς να τα λέω…

Με θέλει να είμαι ρεαλιστής.

Καθόλου λαοπλάνος, λαϊκιστής. 

Δηλαδή να χαϊδεύω αφτιά…

Να λέω ατόφια την αλήθεια που πονάει κι ας μ’ αφήνει «μόνο» και «φτωχό».

Στόχος του «ΑΝΤΙΛΟΓΟΥ» είναι η περιγραφή μ’ ακρίβεια κι ειλικρινά του δρόμου που διανύουμε ως Βορειοηπειρωτική Κοινότητα.

Παρουσιάζει με περισσή αγάπη αξιόλογα πρόσωπα και πράξεις, μιλάει για ήθη κι έθιμα, για παραδόσεις.

Εκφράζει ελεύθερα, αδέσμευτα απόψεις για την καλύτερη πορεία μας.

Ασκεί, όμως, και καλοπροαίρετη, καλόπιστη κριτική. 

Που..., ασφαλώς, ενοχλεί τους αποδέκτες.

Τον εαυτό του, δεν τον θεωρεί αλάνθαστο, τέλειο, γι’ αυτό επιθυμεί και ζητάει απ’ όλους να γίνεται αντίλογος στον «ΑΝΤΙΛΟΓΟ».

Για να βελτιωθεί, να γίνει καλύτερος…  

Σε προσέχει να μην πέσεις και τσακιστείς.

Σε βοηθάει να μείνεις όρθιος...

Όσοι διαβάζετε τον «ΑΝΤΙΛΟΓΟ», τον σέβεστε, τον εκτιμάτε, τον εμπιστεύεστε ως πρότυπο ενημέρωσης…, αν στην πορεία διαπιστώσετε ότι παραστρατεί, αποπροσανατολίζει, πάει νερό σε μύλο ανέμελων, γλείφει…, τότε χωρίς καμιά επιφύλαξη, πρώτα συγχαθήτε τον…

Κι έπειτα - αλήθεια σας λέω, με ειλικρίνεια - στήστε τον στον τοίχο και πυροβολήστε τον εν ψυχρό... 

Στο ψαχνό...

Εξαφανίστε τον από την επιφάνεια της γης.

Αφού πλέον θα είναι επιζήμιος, άχρηστος.

Να το επιχειρήσετε αυτό, προτού προλάβει και κάνει κακό…!


Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ

10/04/2015

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. ...

«ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ, ΡΕ ΠΑΛΙΟ ΨΩΜΙ…!»

(… Έτσι φωνάζουμε ο ένας τον άλλο, όταν βρισκόμαστε με το φίλο μου, τον τυπογράφο). Όταν το ‘83, νέος δημοσιογράφος, επισκέφτηκα το Βουλιαράτι, στο καφενείο μού απεύθυναν το ερώτημα:  - Μήπως δουλεύεις μαζί με τον Κώστα Λάγιο στο τυπογραφείο; (Ορισμένοι, ακόμα και σήμερα, το δημοσιογράφο τον μπερδεύουν με τον τυπογράφο).   Σήκωσα τις πλάτες… - Όχι, δεν τον γνωρίζω - τους απάντησα. Ως τότε, δεν ήξερα καν όλο το προσωπικό του «Λαϊκού Βήματος», όχι και τυπογράφο… Με τους τυπογράφους ήρθα σ’ επαφή αργότερα, όταν το ‘φερε η δουλειά. Να ελέγχω την εφημερίδα της σειράς, από τη στοιχειοθέτηση και μέχρι την εκτύπωση. Συνήθως καθόμουν πάνω από το κεφάλι του Κώστα και κοιτούσα μ’ απορία την κουραστική εργασία του. Πώς έπαιρνε, ένα - ένα τα γράμματα απ’ τα κουτάκια της κάσσας και τ’ αράδιαζε με περίσσια υπομονή και αγάπη στο συνθετήριο. Κι «έγραφε», καλαίσθητα, τους τίτλους των κειμένων… Ήταν αστείος απ’ την κούνια, πειραχτήρι με ανοιχτό μυα...

ΤΟ ΖΟΥΛΑΠΙ

Πρώτα, να ξεδιαλύνουμε την απορία. Να μάθουμε πώς μπήκε ουρά, πίσω από το ονοματεπώνυμο, Κώστας Φράγκος, το «ζουλάπι».   Το ξεκίνησε ο πατέρας του, ο Πέτρος, σαν χαϊδολόγημα. Όταν ο Κώστας ήταν τόσος δα μικρούλης. Έφτασε μετά στην παρέα του , που το χειρίστηκε σαν παρατσούκλι. Αντί να το αισθανθεί σαν προσβολή, του έκατσε ωραία του Κώστα το παρατσούκλι. Όταν άνοιξε λογαριασμό στο facebook, αυτοσυστήθηκε με το περίφημο «ζουλάπι».   Κάποια στιγμή, μετά από χρόνια, ο Κώστας αποφάσισε να εμφανιστεί. Να μην μείνει στην αφάνεια. Δήλωσε το πραγματικό του όνομα. Αλλά, από αδυναμία για το παρατσούκλι, κράτησε και το «ζουλάπι».   Συχνά - πυκνά, στην τάξη, τον μικρό Κώστα, τον αποκαλούσαν Αλβανό. Μου ομολογεί την πρώτη περίπτωση, που τον πρόσβαλαν άσχημα και του έκατσε καρφί: «Μπήκε η δασκάλα στην τάξη και ζήτησε να σηκώσουν το χέρι τα αλλοδαπά παιδιά. Το σήκωσαν κάτι Πολωνάκια, κάτι Αλβανάκια... Εγώ δεν το σήκωσα. Ρίχνει μια ματιά η δασκάλα στον κατάλογο ...