Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Η ΒΟΥΛΙΜΙΑ ΤΟΥ ΝΕΟΕΛΛΗΝΑ

Πριν από μερικά χρόνια είχα την ευκαιρία - ως προϊστάμενος σε γραφείο Δημοσιών Σχέσεων του Επαρχείου Κάτω Δρόπολης - να συμμετέχω σε συνεδρίαση Δικτύου  Ελλήνων Αιρετών Αυτοδιοίκησης της Ευρώπης, που διεξήχθηκε σ’ αίθουσα πολυτελέστατου ξενοδοχείου στην Αθήνα.

Εκεί συζητήθηκε η ανταλλαγή προηγμένης πείρας μεταξύ αυτών των αιρετών.

Πρωτότυπη ήταν η πρόταση το Φιλανδού αιρετού, σχετικά με την εικονική κατασκευή μιας πλατείας.

Με καθορισμένες διαστάσεις, με φωτισμό, με αυτόματο πότισμα πρασίνου, με παιδική χαρά, με διαδρόμους, κλπ, κλπ.

Το κονδύλιο - για την αποπεράτωση του έργου - είναι συγκεκριμένο.

Περίεργο... Κανένας, μα κανένας ... με τ’ ανάλογο χρηματικό ποσό, δεν μπόρεσε να «φτιάξει» την πλατεία.

Όλοι οι αιρετοί απέτυχαν παταγωδώς…

Πρώτος, μετά από λεπτομερείς υπολογισμούς, έφερε αντίρρηση ο Έλληνας.

Είπε:

«Με τρίματα δεν γίνεται έργο».  

Στο τέλος εκφράστηκε ο Φιλανδός - ο πρωτεργάτης - εμπνευστής της ιδέας.

Δεν μίλησε…

Έβγαλε από την τσάντα του ένα CD, το έβαλε σε DVD, πάτησε το κουμπί κι άρχισε σε μεγάλη οθόνη να παίζει η πλατεία.

Ότι δεν μπόρεσαν - όλοι οι συμμετέχοντες στη συνεδρίαση - να φτιάξουν θεωρητικά, το είδαν να είναι κιόλας έτοιμο.

Ολοκληρωμένο. 

Η πλατεία είχε ήδη τεθεί σε χρήση, σε ξεχωριστό πανέμορφο σημείο της ιδιαίτερης και δυναμικής πρωτεύουσας ... Στο Ελσίνκι.

Κατασκευάστηκε η συγκεκριμένη πλατεία, επειδή αποφεύχθηκαν οι καταχρήσεις. Μηδενίστηκαν οι σπατάλες…

Όσοι εργάστηκαν - για την αποπεράτωση του έργου - ανταμείφθηκαν λογικά.

Ο Έλληνας αντιρρησίας, αν οι άλλοι συνάδελφοί του «επιχείρησαν» να φάνε με το κουτάλι - από τη βουλιμία - παλιά συνήθεια - νοοτροπία - θέλησε να φάει με την κουτάλα.

Τον περίδρομο…

Χωρίς να υπολογίσει καν τη βαρυστομαχιά…


Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ
18/04/2015   

Σχόλια

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. ...
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα

«ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ, ΡΕ ΠΑΛΙΟ ΨΩΜΙ…!»

(… Έτσι φωνάζουμε ο ένας τον άλλο, όταν βρισκόμαστε με το φίλο μου, τον τυπογράφο). Όταν το ‘83, νέος δημοσιογράφος, επισκέφτηκα το Βουλιαράτι, στο καφενείο μού απεύθυναν το ερώτημα:  - Μήπως δουλεύεις μαζί με τον Κώστα Λάγιο στο τυπογραφείο; (Ορισμένοι, ακόμα και σήμερα, το δημοσιογράφο τον μπερδεύουν με τον τυπογράφο).   Σήκωσα τις πλάτες… - Όχι, δεν τον γνωρίζω - τους απάντησα. Ως τότε, δεν ήξερα καν όλο το προσωπικό του «Λαϊκού Βήματος», όχι και τυπογράφο… Με τους τυπογράφους ήρθα σ’ επαφή αργότερα, όταν το ‘φερε η δουλειά. Να ελέγχω την εφημερίδα της σειράς, από τη στοιχειοθέτηση και μέχρι την εκτύπωση. Συνήθως καθόμουν πάνω από το κεφάλι του Κώστα και κοιτούσα μ’ απορία την κουραστική εργασία του. Πώς έπαιρνε, ένα - ένα τα γράμματα απ’ τα κουτάκια της κάσσας και τ’ αράδιαζε με περίσσια υπομονή και αγάπη στο συνθετήριο. Κι «έγραφε», καλαίσθητα, τους τίτλους των κειμένων… Ήταν αστείος απ’ την κούνια, πειραχτήρι με ανοιχτό μυα...
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα

ΤΟ ΖΟΥΛΑΠΙ

Πρώτα, να ξεδιαλύνουμε την απορία. Να μάθουμε πώς μπήκε ουρά, πίσω από το ονοματεπώνυμο, Κώστας Φράγκος, το «ζουλάπι».   Το ξεκίνησε ο πατέρας του, ο Πέτρος, σαν χαϊδολόγημα. Όταν ο Κώστας ήταν τόσος δα μικρούλης. Έφτασε μετά στην παρέα του , που το χειρίστηκε σαν παρατσούκλι. Αντί να το αισθανθεί σαν προσβολή, του έκατσε ωραία του Κώστα το παρατσούκλι. Όταν άνοιξε λογαριασμό στο facebook, αυτοσυστήθηκε με το περίφημο «ζουλάπι».   Κάποια στιγμή, μετά από χρόνια, ο Κώστας αποφάσισε να εμφανιστεί. Να μην μείνει στην αφάνεια. Δήλωσε το πραγματικό του όνομα. Αλλά, από αδυναμία για το παρατσούκλι, κράτησε και το «ζουλάπι».   Συχνά - πυκνά, στην τάξη, τον μικρό Κώστα, τον αποκαλούσαν Αλβανό. Μου ομολογεί την πρώτη περίπτωση, που τον πρόσβαλαν άσχημα και του έκατσε καρφί: «Μπήκε η δασκάλα στην τάξη και ζήτησε να σηκώσουν το χέρι τα αλλοδαπά παιδιά. Το σήκωσαν κάτι Πολωνάκια, κάτι Αλβανάκια... Εγώ δεν το σήκωσα. Ρίχνει μια ματιά η δασκάλα στον κατάλογο ...
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα