Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Η ΟΜΟΝΟΙΑ ΟΥΡΑ ΤΟΥ ΚΕΑΔ

Όταν φεύγεις από τον τόπο σου και συζητάς, παλεύεις, χορεύεις… μακριά απ’ αυτόν, οργανωμένος σε φορείς - σφραγίδες… σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Πάτρα, Γιάννενα κι όπου αλλού…, χωρίς καμιά επιρροή στον κόσμο, οι ντόπιοι - έχουν το ελεύθερο - το βρίσκουν αυλή κι αλώνι να κάνουν ότι νομίζουν…

Άλλοτε ύπουλα, είτε φανερά, ξεκούμπησαν - με διάφορους τρόπους από τα πάτρια εδάφη - τα υγιέστατα μυαλά.

Για να μείνει - όπως κι έγινε - όλη η διαχείριση, η εξουσία, στα χέρια τους.

Να βάζουν κόκκινες, κίτρινες, μπλε γραμμές στην άσκηση της πολιτικής και να μην τις σέβονται…

Να συνεργάζονται μ’ οποιοδήποτε αλβανικό κόμμα εξουσίας κι ας έχει μέσα στο συνασπισμό και τους Τσιάμηδες.

Ν’ ανεξαρτητοποιούν την κάθοδο του ΚΕΑΔ στις τοπικές εκλογές - «δαγκώνοντας» σίδερο.

«Σπόντας» τα μούτρα του Ράμα με το «γενναίο πατριωτικό όχι».

Αλλά… στηρίζοντας τον κυβερνητικό συνασπισμό…, για να μην αποχωριστούν την κουτάλα.

Την άρπα…

(Πολιτική πράξη αυτή εκτός λογικής.

Που αρμόζει μια χαρά με τα ιδιοτελή τους συμφέροντα).

Το Γ.Σ. της Ομόνοιας - πλέον επικίνδυνο κατεστημένο - λέει «ναι» σ’ οτιδήποτε προτείνει ο Ντούλες - η «επένδυση» του Ελληνισμού.

Ψήφισε όλα τα επιλεγμένα τσιράκια του για υποψηφίους Δημάρχους. Χωρίς να λάβει υπόψη, ν’ αφουγκραστεί τη φωνή της εκλογικής βάσης… 

… Εμείς οι «ξενιτεμένοι» μείναμε στον χαζοχαρούμενο ειρωνικό, εγωιστικό, ανεύθυνο… διάλογο, κυρίως στο facebook.

Η πολυπόθητη ένωση του Ελληνισμού της Αλβανίας - προεκλογική ιδέα και υπόσχεση του νέου Γενικού Προέδρου, της Εθνικής μας Οργάνωσης, Λεωνίδα Παππά, απέτυχε…

Όμως το «γιατί», δεν το μάθαμε.

Ότι τη διάσπαση διαρκώς την προκαλεί ο Ντούλες κι η παρέα του…

… Έτσι η Ομόνοια, όπως δείχνουν οι εξελίξεις, παραμένει ουρά, συνιστώσα του ΚΕΑΔ…

Καθόμαστε μακριά από κάθε έντιμη, ανατρεπτική, αποτελεσματική… πρωτοβουλία, που μπορεί, να προλάβει, ν’ αποκλείσει λανθασμένους χειρισμούς.

Είμαστε φλου…

Με τέτοια δημιουργημένη κατάσταση… αρκετός κόσμος  απογοητευμένος, αγανακτισμένος, δεν θα κατέβει να ψηφίσει.

Δεν θα βγει καν απ’ το σπίτι του…

Με την αποχή, τη δυσαρέσκεια, τα φακελωμένα ευρώ, που θα διανεμηθούν σε ψηφοφόρους, την ψήφο διαμαρτυρίας στη γενικότητα… περισσότερο προβλέπεται να βγουν Δήμαρχοι οι αντάρτες υποψήφιοι.

… Που μέχρι χθες όλοι τους ήταν το καμάρι της Ομόνοιας - ΚΕΑΔ.   


Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ

26/04/2015

Σχόλια

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. ...
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα

«ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ, ΡΕ ΠΑΛΙΟ ΨΩΜΙ…!»

(… Έτσι φωνάζουμε ο ένας τον άλλο, όταν βρισκόμαστε με το φίλο μου, τον τυπογράφο). Όταν το ‘83, νέος δημοσιογράφος, επισκέφτηκα το Βουλιαράτι, στο καφενείο μού απεύθυναν το ερώτημα:  - Μήπως δουλεύεις μαζί με τον Κώστα Λάγιο στο τυπογραφείο; (Ορισμένοι, ακόμα και σήμερα, το δημοσιογράφο τον μπερδεύουν με τον τυπογράφο).   Σήκωσα τις πλάτες… - Όχι, δεν τον γνωρίζω - τους απάντησα. Ως τότε, δεν ήξερα καν όλο το προσωπικό του «Λαϊκού Βήματος», όχι και τυπογράφο… Με τους τυπογράφους ήρθα σ’ επαφή αργότερα, όταν το ‘φερε η δουλειά. Να ελέγχω την εφημερίδα της σειράς, από τη στοιχειοθέτηση και μέχρι την εκτύπωση. Συνήθως καθόμουν πάνω από το κεφάλι του Κώστα και κοιτούσα μ’ απορία την κουραστική εργασία του. Πώς έπαιρνε, ένα - ένα τα γράμματα απ’ τα κουτάκια της κάσσας και τ’ αράδιαζε με περίσσια υπομονή και αγάπη στο συνθετήριο. Κι «έγραφε», καλαίσθητα, τους τίτλους των κειμένων… Ήταν αστείος απ’ την κούνια, πειραχτήρι με ανοιχτό μυα...
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα

ΤΟ ΖΟΥΛΑΠΙ

Πρώτα, να ξεδιαλύνουμε την απορία. Να μάθουμε πώς μπήκε ουρά, πίσω από το ονοματεπώνυμο, Κώστας Φράγκος, το «ζουλάπι».   Το ξεκίνησε ο πατέρας του, ο Πέτρος, σαν χαϊδολόγημα. Όταν ο Κώστας ήταν τόσος δα μικρούλης. Έφτασε μετά στην παρέα του , που το χειρίστηκε σαν παρατσούκλι. Αντί να το αισθανθεί σαν προσβολή, του έκατσε ωραία του Κώστα το παρατσούκλι. Όταν άνοιξε λογαριασμό στο facebook, αυτοσυστήθηκε με το περίφημο «ζουλάπι».   Κάποια στιγμή, μετά από χρόνια, ο Κώστας αποφάσισε να εμφανιστεί. Να μην μείνει στην αφάνεια. Δήλωσε το πραγματικό του όνομα. Αλλά, από αδυναμία για το παρατσούκλι, κράτησε και το «ζουλάπι».   Συχνά - πυκνά, στην τάξη, τον μικρό Κώστα, τον αποκαλούσαν Αλβανό. Μου ομολογεί την πρώτη περίπτωση, που τον πρόσβαλαν άσχημα και του έκατσε καρφί: «Μπήκε η δασκάλα στην τάξη και ζήτησε να σηκώσουν το χέρι τα αλλοδαπά παιδιά. Το σήκωσαν κάτι Πολωνάκια, κάτι Αλβανάκια... Εγώ δεν το σήκωσα. Ρίχνει μια ματιά η δασκάλα στον κατάλογο ...
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα