Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΕΝΑΣ ΤΑΛΑΝΤΟΥΧΟΣ ΜΕΙΟΝΟΤΙΚΟΣ ΓΕΛΟΙΟΓΡΑΦΟΣ

Ένα σκούντημα έκανα στον ταλαντούχο γελοιογράφο, από την Κάτω Λεσινίτσα,Κώστα Ράκα:

«Κώστα, θαυμάζω την καταπληκτική σας γελοιογραφία! Χρόνια τώρα κρατάει αυτό το συναίσθημα. Από τότε που βοηθούσατε, με την υπέροχη δημιουργία σας και το "Λαϊκό Βήμα".
Κάποτε καυτηριάζατε τον πόλεμο με τουφέκι. Τώρα δεν ξέρω πώς σαρκάζετε τον άοπλο πόλεμο … Με την γελοιογραφία σας μάς προκαλείτε γέλιο και σκέψη».

Και ο αγαπητός μας Κώστας απαντάει:

«Αγαπητέ, Γιώργο, σας ευχαριστώ για την αξιολόγηση του έργου μου!
Ποτέ δεν χώρισα τη δημιουργία μου - τις πάνω από 20 χιλιάδες γελοιογραφίες - σε χρονικά συστημικά διαστήματα.
Από την πρώτη γελοιογραφία, αυτή του 1979, και ως την πρόσφατη, σχεδόν μ' όλες, εκπέμπω μηνύματα στο φιλότεχνο κοινό. Όλο το έργο μου είναι διαχρονικό και εκφράζει το «πιστεύω» μου.
Παραμένω γελοιογράφος της απεικόνισης των διεθνών πολιτικών και κοινωνικών εξελίξεων.
Η δημιουργία μου αξιολογείται θετικά από τα ΜΜΕ και από την κοινωνία. Εργάστηκα στα περιοδικά «Hosteni», «MAPO», στην εφημερίδα «Albania Free», στον Αλβανικό Ραδιοτηλεοπτικό Σταθμό, κλπ.
Κάθε χρόνο δημοσιεύω περίπου 600 γελοιογραφίες. Διατηρώ πλούσιο αρχείο με θεματολόγιο από τη Μειονότητα. Επιθυμώ ν’ ανοίξω έκθεση με έργα χαρακτικής και γελοιογραφίες, είτε να εκδώσω αυτό το έργο σε λεύκωμα, αλλά απουσιάζει ο χορηγός.
Άνοιξα την πρώτη ατομική έκθεση, με στήριξη της Αλβανικής Πρεσβείας στην Αθήνα, στην Καλλιθέα το 2006. Η Ελληνική Πρεσβεία στα Τίρανα κοιμάται.
Σαν γελοιογράφος έχω κερδίσει 28 εθνικά βραβεία και 4 πρώτα διεθνή.
Σαν καλλιτέχνες μειονοτικοί, αν δεν είμαστε ενωμένοι, να στηρίξουμε ο ένας τον άλλο, ποτέ δεν θα κάνουμε προκοπή …!!!
Σας εύχομαι ό,τι το καλύτερο! Καλή επιτυχία!».

Υστερόγραφο: Ο δημιουργός καλύτερη γελοιογραφία, σε όλη την προσπάθειά του, θεωρεί την εικονιζόμενη, που παρουσίασε στο Διεθνή Διαγωνισμό Γελοιογραφίας στο Μόντρεαλ του Καναδά το 1986, όπου κέρδισε 46 τις εκατό των ψήφων για το Μεγάλο Βραβείο.
Το χέρι που κρατάει κλαρί ελαιόδεντρου σου δημιουργεί την εντύπωση του περιστεριού, που αντί καρπού, κρατάει ανθρώπινα κράνη. Η ιδέα είναι: "Από κανέναν μην ελπίζεις τη λύτρωση σου".

Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ
05/08/2017

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΠΩΣ ΠΑΡΕΜΕΙΝΕ Η ΝΤΙΝΑ ΣΤΗΝ ΚΟΡΥΦΗ !

Ήταν το 1978. Μετά από πολυήμερες δοκιμές, νυχτο - ξημερώματα πάνω στο χορό, ο όμιλος γυναικών της Δρόπολης ενόψει του Φολκλορικού Φεστιβάλ τ’ Αργυροκάστρου, ήταν έτοιμος, ν’ ανέβει στη σκηνή. Ασφαλώς, με την αδιαμφισβήτητη επιτυχία. Με την τέλεια προετοιμασία του, τη δεξιοτεχνία του, θα ενθουσίαζε, στο αρχαίο κάστρο, τους θαυμαστές. Θα τους έκοβε για πολλοστή φορά, ξανά μόνο για λίγο την ανάσα. Ήταν η Ντίνα του Μήλου στην κορυφή. Η καλύτερη επιλογή - πρώτο μπόι, ευλύγιστο σώμα - με προσόντα καλλονής. Η λάμψη όλη πάνω της ... ! Αυτή καθόρισαν οι ειδικοί , αποκλειστικά, να σύρει το δροπολίτικο χορό. Ενώ, όλα ήταν έτοιμα και μετά από λίγες ώρες θα ξεκινούσε η εκδήλωση, ανώτατα κομματικά στελέχη έφεραν αντίρρηση. Παρενέβησαν στο φολκλόρ. Το ανέμισμα του μαντιλιού, δεν το εμπιστευόταν στην Ντίνα. Ως μέλος θιγμένης οικογένειας, δεν άρμοζε να είναι η Νίνα στην κορυφή. Να την έβγαζαν από το χορό; Ήταν πλέον αργά. Να την έβαζαν στο τέλος; Θα φαινόταν ξανά.  Σκέφτηκαν

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. Με τι να σχετίζεται τάχ

ΑΝΟΙΓΟΥΝ ΤΟΝ ΤΑΦΟ ΤΟΥΣ

(Κοινωνικό θέμα) Δεν μπορώ να καταλάβω την πράξη ορισμένων υπερηλίκων σε χωριά της Πάνω Δρόπολης, που καλούν μάστορα κι ετοιμάζει, στα «δυο μέτρα» τους στο νεκροταφείο, τον τάφο τους. Αποφασίζουν, κιόλας οι ίδιοι, να γίνει με γρανίτη ή με μάρμαρο... Για να έχει αντοχή και να μην λερώνεται... Εκτός από τον τάφο, από τις οικονομίες τους καλύπτουν-όταν έρχεται η ώρα-και τα έξοδα της κηδείας τους. Προσπαθώ να μπω στον κόσμο αυτών των ανθρώπων. Στην ψυχολογία τους, στο σκεπτικό τους, στο συναίσθημά τους κι αδυνατώ πραγματικά να συλλάβω την τόλμη τους, τη δύναμή τους. Φαίνεται, το γεγονός που τους αναγκάζει να κάνουν την πράξη αυτή, που τους οδηγεί να φτάσουν στο σημείο αυτό, είναι η ασθένεια της εποχής, που σε μεγάλο ποσοστό το παιδί παρατάει το γονιό. Κι όντας μόνος του, ο γέροντας, έχει χάσει την ελπίδα. Κι έχει αποκτήσει πλέον άλλη αντίληψη για τη ζωή του. Περιμένει χωρίς φόβο, χωρίς άγχος, ήρεμα, φυσιολογικά το θάνατό του. Ετοιμάζει και τον τάφο του.