Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Η ΜΑΣΤΟΡΩ - ΓΑΡΟΥΦΩ

Η Γαρούφω Μίγιου "γκρέμισε" το μύθο, που το επάγγελμα του οικοδόμου το θεωρούσε αποκλειστικά ανδρικό.       

Δείγματα της μαστορικής δουλειάς της βλέπουμε ακόμα και σήμερα σε τοίχους, που περικλείουν κήπους και αυλές.

Υπάρχουν ακόμα, σπίτια σκεπασμένα με πλάκες, απ’ τα χέρια της.

Στον καιρό της Ιταλίας, έσπαγε με βαριά πέτρες και γέμιζε γούρνες στο ντερβένι.

Το '14 όταν επισκέφτηκε τη Δερβιτσάνη ο στρατηγός Δάγγιλσον, στο έμπα του χωριού τον περίμενε πλήθος κόσμου. 

Ανάμεσα του, στολισμένη νύφη, ήταν και η Γαρούφω.

Ο στρατηγός ρώτησε τότε τον κόσμο:

- Είστε όλοι έτοιμοι να πολεμήσετε…;

Συνέχισε το σκεπτικό του: 

- Δεν πιστεύω όμως κι οι γυναίκες;

- Γιατί να μην είμαστε; - λέει η Γαρούφω - ρίχνοντας το αετίσιο βλέμμα προς το όπλο ενός στρατιώτη. 

Ο στρατηγός διέταξε το στρατιώτη να της δώσει το τουφέκι.

Η Γαρούφω το πήρε και πυροβόλησε στον αέρα τρεις - τέσσερις φορές…

…Πρόσφερε παρά πολλά το ’35 στην υπόθεση των γραμμάτων.

«Το υπογεγραμμένο υπόμνημα στο Ελληνικό Προξενείο αυτή το πήγε, γράφει ο Φίλιππας Λίτσιος στο αφήγημα «Οι Αμαζόνες της Δερβιτσάνης».

Ήταν η Γαρούφω Μίγιου. Αληθινή Αμαζόνα!

Στην ανάγκη μπορούσε να παλέψει και με δέκα τζαντάρηδες. Να τους ξεσχίσει με τα δόντια!

Αποφασισμένη να μην αφήνει κανέναν να ψάξει στο πιο κρυφό μέρος του κορμιού της.

Ναι! Αυτή δεν γνώριζε το νόημα της λέξης «φόβος».

Και το υπόμνημα πήγε στον προορισμό του».

Έπαιξε ρόλο αγγελιοφόρου, συνδέσμου ανάμεσα Ελληνικού Προξενείου και Δερβιτσάνης.

Κατέφθαναν στο χωριό πολλά επίσημα γράμματα απ’ όλη τη Μειονότητα.

Ποιος θα τα πήγαινε στο Προξενείο;

Τ’ ανέλαβε η Γαρούφω…

Πήρε τη ρόκα και με δύο καλάθια γεμάτα με λάχανα ανηφόρισε στην πόλη, φωνάζοντας στο δρόμο που σε οδηγεί στο Ελληνικό Προξενείο:

Λάχανα καλά! Πάρτε λάχανα!

Μέσα σ’ αυτά ήταν όλη η αλληλογραφία.

Όταν έφτασε στο Προξενείο δυνάμωσε η φωνή της περισσότερο…

Κατέβηκε στα γρήγορα ένας υπάλληλος και αγόρασε τα λάχανα.

… Το Θοδωρή Μάστορα, που ασθένησε στον πόλεμο τον περιέθαλψε στο σπίτι της πάνω από ένα μήνα.

Στο ξεπροβόδισμα τον προκάλεσε να βάλουν στοίχημα ποιος θα χτυπήσει με τ’ όπλο το μεγαλύτερο κλαρί της μιλικοκιάς απέναντι απ’ το σπίτι της.

Έριξε πρώτη αυτή και τ’ άνοιξε μεγάλη τρύπα στη μέση.

 Στη σειρά του ο Θοδωρής της λέει:

- Μπα..., εγώ δεν μπορώ .

Δεν πυροβόλησε, για να την αφήσει στα πρωτεία της… Για να μην την προσβάλλει…

... Η Γαφούρω Μίγιου ήταν αντρογυναίκα…


Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ

14/05/2015 

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. ...

ΠΡΟΒΟΛΗ

Αν ...  χορός, τραγούδι και στολή βάζαν ψηλά τον πήχη. Θα 'ταν τεράστια η προβολή,  του τόπου στον πλανήτη. Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ  27/09/2017

ΓΡΑΜΜΕΝΟ ΜΕ ΠΟΝΟ ΨΥΧΗΣ

Είναι έργο ζωής το βιβλίο «Ο ΤΟΠΟΣ ΜΑΣ, Η ΛΑΤΡΕΙΑ ΜΑΣ», του Βασίλη ΛΑΧΑΝΑ. Βαρύ σε περιεχόμενο, αλλά και σε όγκο. Βαραίνουν στο χέρι σου, ακόμα κι ως χάρτινο υλικό, οι 321 σελίδες. (Προσθέτεις εδώ και τις 259 ασπρόμαυρες και έγχρωμες φωτογραφίες που συμπεριλαμβάνονται στο έργο και του ανεβάζουν περισσότερο την αξία). Είναι άφθονα, αλλά και σωστά τεκμηριωμένα όλα τα στοιχεία. Στο σφιχτοδεμένο βιβλίο νομίζεις ότι αν ακουμπήσεις ανάλαφρα πάνω στο σώμα του μύτη μαχαιριού, θα δεις να  « ρέει »  αδιάκοπα άφθονο ποιοτικό απόσταγμα. Για το μικρό Βοδίνο, ο Βασίλης, το τέκνο του, μίλησε μέσω τού γραπτού του λόγου, με πόνο ψυχής. Η σωστή συντακτική και ορθογραφική επιμέλεια των Αλκιβιάδη Σ. ΓΚΑΖΙΚΑ και Μάρθας ΤΣΙΟΥΡΗ - ΘΑΝΑΣΗ, προσέθεσαν ομορφιά στις πολύτιμες σελίδες τού βιβλίου. Όταν τελείωσα τη σύνταξη όλου του υλικού, κατέληξα ενθουσιασμένος στο εύλογο συμπέρασμα: ότι από μικρή βατιά, βγήκε μεγάλος λαγός. Σε κάθε σειρά συναντάς την τεράστια υπομονή τ...