Αντίλογος

Διοργανώνεται με ταχύτητα και στον τόπο μας το Σ.Κ. Ενόψει του Συνεδρίου, που θα συνέλθει σύντομα… Εντωμεταξύ η άρρωστη ζήλια των μελών του σύμμαχου κόμματος στην Κυβέρνηση, Κίνηση για Ένταξη στην Ευρώπη… ανεβαίνει στο κατακόρυφο. (Φοβάται ο Γιάννος το θεριό και το θεριό το Γιάννο…) Βλέποντας τις κινητοποιήσεις αυτές, σκέφτηκα αυθόρμητα το μούδιασμα στη διαδικασία για την αναδιοργάνωση της Εθνικής μας Οργάνωσης. Κι είπα μέσα μου, το οποίο σας το λέω και εσάς: «Όσο θα γυρίσουν πίσω στον τόπο μας αυτοί που πήραν τα έρημα - στα 26 ολόκληρα χρόνια που πέρασαν - τόσο θα επανέλθει η Ομόνοια στη βασική της αρχή». Δεν το λέω εγώ αυτό, αλλά η δεδομένη και αδιάλλακτη πραγματικότητα στον τόπο μας, που ξεφτιλίστηκε κυριολεκτικά. Τη θήλιασαν, την πάτησαν βάναυσα τα ιδιοτελή συμφέροντα. Ο καθένας πλέον - εδώ σε μας - κάνει τη δική του προσωπική επιλογή. Τα οργανωμένα μέλη των: Σ.Κ., Δ.Κ., ΚΕΑΔ - ΟΜΟΝΟΙΑ, ΜΕΓΚΑ…, δεν θα πειθαρχήσουν ποτέ σ’ εθνι...

Συχνά «βγάζω άθελα» του σπιτιού μου «μυστικά». Σαν να μην έχω αφαλό, που λέει και το ρητό. Η μάνα μου - κοντούλα λεμονιά - ομορφούλα στα νιάτα της… όταν ερωτευόταν τον πατέρα μου, βρήκε το μπελά της. Μόλις μυρίστηκε τον δεσμό η μάνα Ασπασία, η μελλοντική της πεθερά,  κάθισε και συμβούλεψε το γιο της: «Γιόκα μου, μην παίρνεις την θυγατέρα του Κώτση Παππά. Είναι κοντή κι ίσως να μην καρπίσει,  να μην σου κάνει παιδιά!». Έλα που η μάνα μου έκανε τρία θηρία. Δύο με μπόι κανονικό, - τ' αδέλφια μου - κι εμένα… …ένα και ογδόντα ψηλό. Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ 26/02/2016

« ...άλλοι αφέντες κι άλλοι δούλοι... ». Δούλευε στην ταξιαρχία οικοδομών του συνεταιρισμού ο Χρήστος Κονίνης. Πελεκούσε με το σφυρί πέτρα. Έκτιζε τοίχους, πλακόστρωνε αυλές, σκέπαζε σκεπές… Πάντα τα χέρια του ήταν ροζιασμένα… Σε τούτο κείμενο δε σκοπεύω να κάνω το πορτρέτο του. Απλά ένα τραγούδι του ήρθε και κάθισε στο νου μου. Έφερε το κτίστη στη μνήμη μου. Τότε πέτρα την πέτρα, στρώνοντας πρώτα λάσπη για να δέσουν οι σειρές, έκτιζε στο μαχαλά μου με παρέα, ένα σπίτι…   Και τραγουδούσε σιγανά: «Έτσι ειν’ η ζωή παππούλη, άλλοι αφέντες κι άλλοι δούλοι...». Έμοιαζε σαν να φοβούνταν να το πει δυνατά. Περνούσα από κει, τότε μικρός και σ’ άλλο σύστημα, κι έπιασα τους στίχους. Αλλά δε βάθυνα να κρίνω το περιεχόμενό τους. Λιθοπελεκητής και στίχοι είχαν στεγαστεί άθελα πολλά χρόνια μέσα μου και ξύπνησαν τώρα… Που έμαθα καλά την κοινωνία, τη φιλοσοφία της ζωής - πλούσιο και φτωχό - την πάλη των τάξεων σ’ όλες τις μορφές - την ...

Όταν στη φλέβα σου ρέει αίμα καλλιτέχνη, εσύ, Βασίλη ΛΑΧΑΝΑ, μπορείς να κάνεις πολλά. Ότι γράφεις όμορφα, μας το είπαν, κατά καιρούς, τα σποραδικά κείμενά σου. Ότι ζωγραφίζεις όμορφα, μας το απέδειξες με τους ποιοτικούς πίνακες... Και τραγουδάς ωραία εσύ, είναι σίγουρο...., Είσαι υπομονετικός συλλέκτης λαϊκών τραγουδιών. Παλιών και καινούργιων. Προσέχεις τη γάστρα, την πυροστιά, το καντήλι, τα κουδούνια του βοσκού, το τζάκι, τη βελέντζα, το υνί, τη ρόκα, την κρησάρα της γιαγιάς… Είσαι ο προστάτης της παράδοσης - του λαϊκού θησαυρού... Δεν απορώ καθόλου, προσωπικά, για όλα αυτά. Για το ανήσυχο πνεύμα. Αλλά βασικά...ήσουν και παραμένεις ΑΚΟΥΡΑΣΤΟΣ... Και η ακούραστη δουλειά - με συναίσθημα, με ψυχή - πάντα φέρνει λαμπρά αποτελέσματα. Σε ανεβάζει σε κορυφή. Στο φούρνο της δημιουργίας σου, σίγουρα, ψήνεται κάτι καλό… Στα χνώτα μου έρχεται από μακριά η μοσχοβολιά. Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ 24/02/2016

Εκείνη την περίοδο ταλαντευόταν. Απειλούνταν, μάλλον σοβαρά, οι διμερείς σχέσεις των δύο γειτονικών χωρών: Ελλάδας και Αλβανίας. Όμως… οι εκπρόσωποι τύπου και στα δύο Υπουργεία Εξωτερικών, έβγαιναν στα ΜΜΕ κι έκαναν την καθιερωμένη δήλωση: Ότι είναι ομαλές οι σχέσεις και καλή η φιλία ανάμεσα στους δύο αδελφούς λαούς! Δεν υπάρχει κρίση...!!! Μίλιος και Πάγκαλος - τότε Υπουργοί Εξωτερικών - ήρθαν σ’ επαφή για να ομαλοποιήσουν την κατάσταση. Να ρίξουν τους τόνους… Να κατευνάσουν τα πνεύματα. Ώστε ν’ αποφευχθεί η ρήξη… Παρόλο που η θέληση και οι προθέσεις και των δύο ήταν θετικές, διαφωνούσαν σε βασικά σημεία για την επίλυση του σοβαρού ζητήματος. Η γκλίτσα του καθενός τραβούσε προς το «μέρος» του… Σηκώνεται κάποια στιγμή - εκνευρισμένος ο Πάγκαλος - και εκφράζει υψηλόφωνα, τσεκουράτα τη θέση του. Τα βάζει πρώτα με τον εαυτό του κι έπειτα με το Μίλιο: «Τι είναι αυτό που κάνουμε και οι δύο! Η πράξη μας δεν ταυτίζεται με καμιά λ...

Τα διμιτένια ρούχα του ήταν πεντακάθαρα, καλοσιδερωμένα. Βουρτσισμένη η ποδεμή του… Παρότι σ’ ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής του ήταν χήρος, τρίχα δεν κολλούσε στο κορμί του σεβνταλή, αυστηρού και περήφανου, Κόλη Στέργιου. Στο γιλέκο του κρεμόταν η αλυσίδα του ρολογιού τσέπης. Αγορασμένο στην Πόλη, όπου πολλά χρόνια εργάστηκε σκληρά σε σφαγείο. Κάθε τόσο στον πεταλωμένο γάιδαρό του, σαν μουλάρι, φόρτωνε ματαράδες με γάλα ή καλάθες με λαχανικά. Με φημισμένα πεπόνια - που μοσχοβολούσαν - από το περιβόλι του στην «Καριοπούλα». Ανέβαινε κι αυτός - με τ’ ανοιχτά - κι έφτανε από νωρίς το πρωί στο παζάρι τ’ Αργυρόκαστρου. Για να πωλήσει την πραμάτεια του. Να κρατηθεί στη ζωή. Μια λεπτομέρεια - ας την τονίσω κι αυτή: - Το πέτσινο λουρί του καπιστριού, στο σημείο πάνω από το μέτωπο του ζώου, το στόλιζε μερακλίδικα. Του ‘βαζε διάφορα ζουζουλικά…   Το σπίτι του - ένα στενόμακρο δωμάτιο. (Κι ένα χαγιάτι κολλημένο πάνω του). Αυτό ήταν...

  Ήταν στα σκαριά η ίδρυση του ΜΕΓΚΑ, όταν με πρωτοβουλία του Μενέλαου Τσέλιου έγινε η συνάντησή μας στην Αθήνα. (Τότε τραβήχτηκε αυτή η φωτογραφία). Είχε προηγηθεί το διάβασμα, σε μια νύχτα, του βιβλίου μου.    Όπου πήγε και μίλησε εκείνες τις μέρες ο Μενέλαος, ως απεσταλμένος της ΠΟΑ, έδειχνε την «ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΨΗ» κι έλεγε στους πρωτεργάτες: «Να που έχουμε τον οδηγό του νέου κινήματος! Ο αρθρογράφος είχε προβλέψει πολλά προ καιρού…». Δεν γνωρίζω τι εννοούσε, ο φίλος μου. Νομίζω περισσότερο είχε υπόψη του τον πλουραλισμό. Τον οποίο στήριζα. Κι ήμουν πεπεισμένος να εφαρμοστεί και στην μικρή μας Πατρίδα ως αναγκαίο κακό. Αφού χρόνια στη σειρά μας έφθειρε η κάλπικη ιδέα του ενός και μοναδικού φορέα του Ελληνισμού της Αλβανίας, της Ομόνοιας, που την είχαν μετατρέψει ορισμένοι σε μπούλκι του παππού τους… Στήριξα την ιδέα της πορείας και του ΜΕΓΚΑ στο χώρο μας, παρόλο που το έβλεπα σαν μισό ΚΕΑΔ… Προέβλεπα ότι η περαιτέρ...

(Ανέκδοτο) Το πλήρωμα ενός υπερσύγχρονου αεροσκάφους ανέλαβε μιαν αποστολή. Να διασχίσει όλο τον ευρωπαϊκό εναέριο χώρο και σε κάθε ευρωπαϊκό κράτος να ρίξει με αλεξίπτωτο απατεώνες. Με απώτερο στόχο: Να καταστρέψει ολοσχερώς την Ευρωπαϊκή Ένωση. Πετώντας πάνω από τη Γαλλία, ρίχνει κάτω, π.χ. πενήντα απατεώνες… Στην Ισπανία σαράντα. Στη Γερμανία, που είναι πιο οργανωμένη χώρα και με πιο ισχυρό κράτος, έριξε περισσότερους, εκατό. Στην Ιταλία είκοσι. Γιατί η χώρα αυτή παράγει κι από μόνη της απατεώνες… Όταν το αεροσκάφος βρέθηκε πάνω από την Ελλάδα και το πλήρωμα ετοιμάστηκε να κάνει την ίδια δουλειά… Να ρίξει κάτω απατεώνες. Βγήκαν μπροστά οι Έλληνες. «Ποιος ο στόχος σας; ανάκριναν αυστηρά το πλήρωμα» «Μα… κάνουμε και σε σας ότι κάναμε σ’ όλες τις ευρωπαϊκές χώρες… Θα ρίξουμε απατεώνες». «Είστε στα καλά σας;! Εδώ τους φορτώσατε και τώρα μας τους ξαναφέρνετε πίσω;! Η χώρα μας είναι η αποθήκη απατεώνων!!!». ...

Η περιέργεια για να μάθω τι είναι το facebook, που κρατάει εγκλωβισμένους αρκετούς πολίτες σ’ όλο τον πλανήτη, μ’ ανάγκασε ν’ ανοίξω λογαριασμό. Μπήκα και βρήκα σ’ αυτό, τον κόσμο γυμνό. Με την έννοια ότι ο καθένας κλείνεται μέσα σε συγκεκριμένο χώρο - π.χ. στο δωμάτιο του κι επικοινωνεί πιο άνετα με αόρατους και ορατούς φίλους απ’ ότι ενώπιον ενωπίον… Κι εκφράζει ελεύθερα, χωρίς καμιά επιφύλαξη, ό,τι νομίζει: τους πόθους, τα μεράκια, τα παράπονα, βγάζει έξω όλη του την ψυχή. Κάνει και άφθονο κουτσομπολιό. Περισσότερο μάλιστα απ' ό,τι στην ορατή, στην επίγεια κοινωνία. Νομίζει ότι δεν τον βλέπει κανείς κι όμως είναι πλήρως εκτεθειμένος. Κι όταν σβήνεις την επικοινωνία στα μηνύματά σου, προσοχή: Στον κεντρικό εγκέφαλο - στο τεράστιο σέρβερ της εταιρείας αυτής - που σου παρέχει τη δυνατότητα επικοινωνίας - και ταυτοχρόνως σε ελέγχει απόλυτα, αυστηρά - όλο το αρχείο σου, πλέον, είναι καταγεγραμμένο. Δεν ξέρω εσάς! Εμένα προσωπικά η κοινωνική ...

Η Δέσποινα Κυριάκη και η μάνα μου δεν ήρθαν ποτέ σ’ επαφή… Όμως… με τις ιστορίες τους, που τις μεταφέρω εγώ από τη μια στην άλλη καιρό τώρα, είναι σαν να γνωρίζονται από παλιά… …κι από κοντά. Και οι δύο έχουν ένα κοινό καλό: Αγαπούν πολύ - με όλη τους την ψυχή - τον συνάνθρωπό τους. Μπορούν να του δώσουν και την ψυχή. Η μάνα μου κοιτάτε τι κάνει: Τον καφέ γουστάρει να τον συνοδεύει με μπισκοτάκι. Πριν τελειώσει το ένα πακέτο, αγοράζει άλλο. Στην επιστροφή από το μαγαζί, μ’ όποιον αλλάζει κουβέντα, του προσφέρει μπισκότο. Κι η Δέσποινα έχει την ίδια συνήθεια. Θέλει να δίνει… Αν δεν μοιράσει: φαγώσιμα, ρούχα, ακόμα και λεφτά… γενικά αγάπη, αρρωσταίνει. Έφτιαχνε κάποτε μπουρέκι και το 'ψηνε στο φούρνο του μαχαλά. Στην επιστροφή μοίραζε στο δρόμο σε γνωστούς, σε φίλους…, το μισό ταψί… Έδινε κι έλεγε χαριτωμένα: «Τουλάχιστον να μου μείνει ένα κομμάτι για τον Προκόπη, όσο για δοκιμή…!». Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ ...

  Μέσα σ’ αμαξοστοιχία του μετρό από τη μια πλευρά ο πλανόδιος μουσικός. Παίζει γλυκά με τ’ ακορντεόν του ένα υπέροχο μουσικό κομμάτι. Για να μαζεύει λεφτά - σε χάρτινο κουτί - από το επιβατικό κοινό,  έχει βάλει έναν μικρούλη. Από την άλλη πλευρά της αμαξοστοιχίας μια παχουλή μελαχρινή. Προσφέρει, έναντι των πενήντα λεφτών, ένα πακέτο χαρτομάντιλα. Και διαλαλεί καταπικραμένη η καημένη τη φτώχεια και τον πόνο της… «Βοηθήστε με, σας παρακαλώ, είμαι άνεργη! Δεν έχω ψωμί να φάω, να πάρω το γάλα του μωρού! Δεν μπορώ να συμπαρασταθώ στο μεγάλο μου γιο που πάσχει  από ανίατη ασθένεια… Πιστέψτε με…δεν σας λέω ψέματα…» Μ’ έβαλαν στη μέση: Ερωτικό τραγούδι από τη μια μεριά, και πόνος απ’ την άλλη. Θες εσύ…!!! Τη στιγμή που ετοιμαζόμουν να προσφέρω λεφτά στη μελαχρινή, ρίχνεται ο διπλανός σκέτο νευρικότητα και μου λέει: «Φίλε μου, μην το κάνεις! Χθες αυτή η κυρία μοιρολογούσε τον άνδρα της… σήμερα τον άρρωστο γ...

Δεν γνώριζα ότι το Άγιο Όρος είναι κράτος. Που για να το επισκεφτείς χρειάζεσαι ειδική βίζα. Σε συνοριακή διάβαση κυματίζουν οι σημαίες δύο κρατών: Της Ελλάδας και του Άγιου Όρους. Οι τελωνειακοί - πας από ξηρά ή θάλασσα - σε ελέγχουν κανονικά… Ο προορισμός μας είναι η Μονή Βατοπαιδίου, που τότε γινόταν ντόρος στα ΜΜΕ, για το μεγάλο σκάνδαλο. Ο γέροντας Εφραίμ όσο είχε βγει από της φυλακής τα κάγκελα αθώος… Στο νου μου διατηρώ νωπά όλα τα περίεργα: Τη μεγάλη βαριά ξύλινη πόρτα της Μονής, που αν δεν έμπαινες την κατάλληλη ώρα μέσα, μαντάλωνε κι έμενες έξω. Το μαύρο ράσο των μοναχών που σε έπινε, που σε έπνιγε… Την καμπάνα που σε ξυπνούσε με τους χτύπους της από νωρίς, για να πήγαινες στη λειτουργία. Τον ξύλινο κόπανο που σε καλούσε για φαγητό… Τους μοναχούς να σου κάνουν καρτέρι έξω από το μαγειρείο…, να σε καλέσουν για δουλειά στο περιβόλι… Το θεϊκό, ας το πω έτσι, ήταν… μόλις πάτησε το πόδι μου στον άγιο τόπο, κατά περίεργο τ...

(Έξι σπίτια  διέρρηξαν  την ίδια μέρα στο Γεωργουτσάτι, στο χωριό του βουλευτή και του Δημάρχου) Θα συνεχίσουν να κλέβουν τα σπίτια μας, εμείς θα αντιστεκόμαστε με αναφορές, με δηλώσεις, με παράπονα, Θα είμαστε "αιχμηροί", θα αποκαλούμε τρομοκρατία, την πράξη αυτή, θα "φωνάζουμε" δυνατά... περισσότερο από μακριά, ώσπου θα απεβιώσει και ο τελευταίος γέροντας... Καμιά διαμαρτυρία... ούτε είδηση μετά... Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ 07/02/2016

Ψες επικοινώνησα μ’ έναν καλό μου φίλο. Τον Αλέκο Χατζή. (Ονοματεπώνυμο που σου θυμίζει πόλεμο και μουσική…). Με τον άνθρωπο των γραμμάτων που διαβάζει πολύ  - έφαγε από τα χαρτιά -  και γράφει ποιοτικά  - έγινε σαν γκλίτσα το σώμα του πάνω στον υπολογιστή. Καθώς μελετάς το πλούσιο έργο του, συναντάς τον βαθυστόχαστο και ευθύ συγγραφέα. Σε διδάσκει μ’ ένα σύνολο πραγμάτων. Με πληθώρα απ’ αρετές: Σου δείχνει το δρόμο πώς να αποχτάς εφόδια, εμπειρία, διάνοια… να εξερευνάς… Σου μαθαίνει την επιμονή και το πάθος για αγώνα… …το θάρρος και την αντοχή. Ψες με δανεισμένη έκφραση από μεγάλο κοινωνιολόγο - μελετάει και θυμάται πολύ - μου είπε τη φιλοσοφία της ζωής: «Το επίπεδο μιας κοινωνίας κρίνεται από τη στάση που κρατάει απέναντι στα μωρά και τους γέροντες». Ο Αλέκος Χατζής - θέλοντας ή μη - είναι ολόκληρη σχολή… Εγώ προσωπικά έτσι τον κρίνω, έτσι τον εκτιμώ και τον σέβομαι!!! Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ ...

Στο Γραφείο Ευρεσιτεχνιών ανησυχούσαν τον Άλμπερτ Αϊνστάιν δύο γατάκια. Ένα μικρό και ένα μεγάλο. Για να τ’ αποφύγει για κάποια διαστήματα, άνοιξε στον τοίχο δύο τρύπες… ώστε να βγαίνουν τα γατάκια ελεύθερα στην ύπαιθρο. Τον ρώτησε φίλους του όταν τον επισκέφτηκε στο Γραφείο. - Τι είναι αυτές οι τρύπες; - Για να βγαίνουν τα γατάκια έξω. - Γιατί όμως δύο τρύπες… - Από τη μεγάλη να διαβαίνει το μεγάλο γατί κι από τη μικρή το μικρό… Σαν να μην χωρούσε η μεγάλη τρύπα και τα δύο. Ο Αϊνστάιν, που ασχολήθηκε σ’ όλη του τη ζωή αποκλειστικά με την έρευνα κι είναι ο Θεμελιωτής της Ειδικής και της Γενικής Θεωρίας της Σχετικότητας… κι είπε για την ΕΥΦΥΪΑ: «Δεν είναι ότι είμαι και τόσο έξυπνος. Είναι μου «μένω» με τα προβλήματα περισσότερο. Δεν  έχω ιδιαίτερα προσόντα. Απλώς είμαι παθιασμένα περίεργος». Αλλά και για τον πόλεμο: «Αν διεξαχθεί τρίτος Παγκόσμιος Πόλεμος, ο τέταρτος θα γίνει με ρόπαλα» Ήταν «απρόσεκτος»...

(Ζητάνε πολλοί φίλοι μου Βορειοηπειρώτες τη δική μου ταπεινή γνώμη... να τους πω αν θα γυρίσουμε πίσω.  Ρωτάω τον καθένα:  - Εσύ προσωπικά τι θα κάνεις;  Σηκώνει τους ώμους. Δεν ξέρει...).  Επιμείναμε όλα αυτά τα χρόνια στην Ελλάδα. Ο νους μας φράχτηκε, δεν πήγε πιο πέρα από την πατρίδα μας, τη γλώσσα μας, τη νοοτροπία μας… Δεν τρέξαμε πίσω από την ακόμη καλύτερη ζωή. Μας έφτασε, γεμίσαμε με την Ελλάδα μας, για να είχαμε κοντά και τα πάτρια εδάφη μας. Στα χρόνια της κρίσης, καθώς έκοψε η δουλειά,  όλο ψαχνόμαστε, κοιτάμε πιο μακριά… Θα πάμε όπου υπάρχει δουλειά… γιατί θέλουμε να ζήσουμε… Έφυγε ο Κώστας στη Γερμανία, (δραστήριο άτομο) ο Παναγιώτης πήγε στην Αμερική…  …Έγινε πλέον ρεύμα, κύμα η φυγή. Φεύγουμε πολύ μακριά από τα όμορφα σπίτια μας, απ’ τα ωραία χωριά μας… …απ’ τα γόνιμα χώματά μας… Όμως… αυτή τη φορά... …χωρίς επιστροφή… Γιώργος Μ...

(Σε αυτή τη δύσκολη στιγμή πρέπει να ξεχάσουμε τις διαφορές και να ήμαστε όλοι μαζί, ενωμένοι). Ένα πράγμα είναι ξεκάθαρο. Ότι ο Σπύρος Ξέρρας δεν δολοφόνησε. Δεν αφαίρεσε ζωή. Δεν είναι ούτε τρομοκράτης… Που η αλβανική αστυνομία επέλεξε να τον συλλάβει σε καφετερία του χωριού του. Τρομοκρατώντας τον ίδιο, την οικογένειά του, τους συγχωριανούς του. Προκαλώντας πανικό σ' όλη τη Μειονότητα. Ταχτική αυτή του παλιού 45 - χρονου δικτατορικού καθεστώτος. Που την ακολουθεί με συνέπεια, δυστυχώς και το σημερινό αλβανικό σύστημα. Ο Σπύρος Ξέρρας είναι πρόσωπο που εκπροσωπεί. Έγινε βουλευτής. Έγινε Υπουργός. Τον στηρίζει πολιτικά ένα σημαντικό κομμάτι πολιτών της Εθνικής Ελληνικής Μειονότητας κι όχι μόνο. Το οποίο πρέπει να το σεβαστεί - θέλει ή δεν θέλει - κάθε αλβανική κυβέρνηση και αρχή… Ακόμα και η αλβανική αστυνομία. Με ξαφνιάζει αυτή τη στιγμή η σιωπή του Εθνικού μας Κέντρου. (Το Υπουργείο Εξωτερικών δεν πή...

Πρόσφατα στην απόμερη Τσιάτιστα διαπιστώθηκε μεγάλη αναστάτωση… Αντιπαλότητα και τριβή ανάμεσα στους ψηφοφόρους. Η επιθυμία της κάθε παράταξης ήταν ο δημογέροντας που θα εκλεγόταν να είχε το χρώμα της … Κατάμεστο από ψηφοφόρους έφτασε στο χωριό κι ένα λεωφορείο από την Αθήνα Το κωμικό στοιχείο της ημέρας ήταν ότι μια γριά - με το ‘να πόδι στον τάφο - έγινε σ’ όλους κολλιτσίδα… Ρωτούσε επίμονα, διακριτικά κι ήθελε να μάθει: Ποιος τάχα έδωσε τα χίλια ευρώ… Εννοούσε τα λεφτά για την πίστωση του λεωφορείου, αλλά αυτό δεν το ‘λεγε ξεκάθαρα σε κανέναν. Έτρεμε πατόκορφα η γριά για το τελικό αποτέλεσμα. Κάθε τόσο πλησίαζε το δημοτικό απεσταλμένο και προσπαθούσε όλο αγωνία να του αποσπάσει το μυστικό: Για το ποιος υποψήφιος προηγούνταν μέχρι στιγμής… Παρόλο που ο δημογέροντας κρατάει στο χέρι τα κλειδιά του αχυρώνα Δεν έχει καμιά αρμοδιότητα - εξουσία… Κι ούτε διαχειρίζεται λεφτά. Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ 01/02/2016