Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΠΡΟΣΚΥΝΗΤΕΣ ΣΤΟ ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ

Δεν γνώριζα ότι το Άγιο Όρος είναι κράτος.

Που για να το επισκεφτείς χρειάζεσαι ειδική βίζα.

Σε συνοριακή διάβαση κυματίζουν οι σημαίες δύο κρατών:

Της Ελλάδας και του Άγιου Όρους.

Οι τελωνειακοί - πας από ξηρά ή θάλασσα - σε ελέγχουν κανονικά…

Ο προορισμός μας είναι η Μονή Βατοπαιδίου, που τότε γινόταν ντόρος στα ΜΜΕ, για το μεγάλο σκάνδαλο.

Ο γέροντας Εφραίμ όσο είχε βγει από της φυλακής τα κάγκελα αθώος…

Στο νου μου διατηρώ νωπά όλα τα περίεργα:

Τη μεγάλη βαριά ξύλινη πόρτα της Μονής, που αν δεν έμπαινες την κατάλληλη ώρα μέσα, μαντάλωνε κι έμενες έξω.

Το μαύρο ράσο των μοναχών που σε έπινε, που σε έπνιγε…

Την καμπάνα που σε ξυπνούσε με τους χτύπους της από νωρίς, για να πήγαινες στη λειτουργία.

Τον ξύλινο κόπανο που σε καλούσε για φαγητό…

Τους μοναχούς να σου κάνουν καρτέρι έξω από το μαγειρείο…, να σε καλέσουν για δουλειά στο περιβόλι…

Το θεϊκό, ας το πω έτσι, ήταν… μόλις πάτησε το πόδι μου στον άγιο τόπο, κατά περίεργο τρόπο έχασα την αίσθηση του χρόνου…

Κι ήθελα να μην μείνω για πολύ εκεί…

Είδα και λυπήθηκα απελπισμένους νεαρούς από τη ζωή, που επέλεξαν την απομόνωση.

Επισκέφτηκα νεκροταφείο μοναχών σ’ ένα κομμάτι έρημης γης, δίπλα στη θάλασσα.

Στόχευα να ριχτώ λίγο πιο πέρα… σε νησί…να συναντηθώ με ασκητή…

Να δω τη σπηλιά που κατοικεί, να τον ρωτήσω, για τη μυστήρια πρωτόγονη, λιτή  ζωή…που σε τρομάζει…

αλλά δεν μπόρεσα…

Κάναμε να φύγουμε από το Άγιο Όρος με τον φίλο μου, τον Παντελή, αφού ανάψαμε στον Παντελέημονα  για το καλό ένα κερί …

…αλλά το καράβι που υπολογίσαμε να πιάσουμε στην επιστροφή απ’ τη Δάφνη, δεν τ’ άφησε ν’ αγκυροβολήσει στη Ρωσική πανέμορφη Μονή η θαλασσοταραχή…

Και σ’ άλλο σημείο στην Ξενοφώντος - πάνω στη φυγή - μας έκοψε η θάλασσα την διαδρομή…

Κι όμως βγήκαμε σόι κι αβλαβείς στη στερεά - στην Ουρανούπολη.

Είδαμε παρά πολλά σε διάρκεια ενός πενταήμερου σε πέντε Μονές:

Θαυμάσια αρχιτεκτονική, ξυλόγλυπτα, θόλους, μωσαϊκά, λιθόστρωση, μονοπάτια, γιοφύρια, πηγάδια με μαγκάνια και τριχιές…

Αλλά… να δούμε από κοντά πώς ζει ο μοναχός σε κελί…,

…δεν μας το επέτρεψε κανείς…


Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ
08/02/2016

    


 








Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. ...

«ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ, ΡΕ ΠΑΛΙΟ ΨΩΜΙ…!»

(… Έτσι φωνάζουμε ο ένας τον άλλο, όταν βρισκόμαστε με το φίλο μου, τον τυπογράφο). Όταν το ‘83, νέος δημοσιογράφος, επισκέφτηκα το Βουλιαράτι, στο καφενείο μού απεύθυναν το ερώτημα:  - Μήπως δουλεύεις μαζί με τον Κώστα Λάγιο στο τυπογραφείο; (Ορισμένοι, ακόμα και σήμερα, το δημοσιογράφο τον μπερδεύουν με τον τυπογράφο).   Σήκωσα τις πλάτες… - Όχι, δεν τον γνωρίζω - τους απάντησα. Ως τότε, δεν ήξερα καν όλο το προσωπικό του «Λαϊκού Βήματος», όχι και τυπογράφο… Με τους τυπογράφους ήρθα σ’ επαφή αργότερα, όταν το ‘φερε η δουλειά. Να ελέγχω την εφημερίδα της σειράς, από τη στοιχειοθέτηση και μέχρι την εκτύπωση. Συνήθως καθόμουν πάνω από το κεφάλι του Κώστα και κοιτούσα μ’ απορία την κουραστική εργασία του. Πώς έπαιρνε, ένα - ένα τα γράμματα απ’ τα κουτάκια της κάσσας και τ’ αράδιαζε με περίσσια υπομονή και αγάπη στο συνθετήριο. Κι «έγραφε», καλαίσθητα, τους τίτλους των κειμένων… Ήταν αστείος απ’ την κούνια, πειραχτήρι με ανοιχτό μυα...

ΤΟ ΖΟΥΛΑΠΙ

Πρώτα, να ξεδιαλύνουμε την απορία. Να μάθουμε πώς μπήκε ουρά, πίσω από το ονοματεπώνυμο, Κώστας Φράγκος, το «ζουλάπι».   Το ξεκίνησε ο πατέρας του, ο Πέτρος, σαν χαϊδολόγημα. Όταν ο Κώστας ήταν τόσος δα μικρούλης. Έφτασε μετά στην παρέα του , που το χειρίστηκε σαν παρατσούκλι. Αντί να το αισθανθεί σαν προσβολή, του έκατσε ωραία του Κώστα το παρατσούκλι. Όταν άνοιξε λογαριασμό στο facebook, αυτοσυστήθηκε με το περίφημο «ζουλάπι».   Κάποια στιγμή, μετά από χρόνια, ο Κώστας αποφάσισε να εμφανιστεί. Να μην μείνει στην αφάνεια. Δήλωσε το πραγματικό του όνομα. Αλλά, από αδυναμία για το παρατσούκλι, κράτησε και το «ζουλάπι».   Συχνά - πυκνά, στην τάξη, τον μικρό Κώστα, τον αποκαλούσαν Αλβανό. Μου ομολογεί την πρώτη περίπτωση, που τον πρόσβαλαν άσχημα και του έκατσε καρφί: «Μπήκε η δασκάλα στην τάξη και ζήτησε να σηκώσουν το χέρι τα αλλοδαπά παιδιά. Το σήκωσαν κάτι Πολωνάκια, κάτι Αλβανάκια... Εγώ δεν το σήκωσα. Ρίχνει μια ματιά η δασκάλα στον κατάλογο ...