Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

FACEBOOK - Η ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΓΥΜΝΗ

Η περιέργεια για να μάθω τι είναι το facebook, που κρατάει εγκλωβισμένους αρκετούς πολίτες σ’ όλο τον πλανήτη, μ’ ανάγκασε ν’ ανοίξω λογαριασμό.

Μπήκα και βρήκα σ’ αυτό, τον κόσμο γυμνό.

Με την έννοια ότι ο καθένας κλείνεται μέσα σε συγκεκριμένο χώρο - π.χ. στο δωμάτιο του κι επικοινωνεί πιο άνετα με αόρατους και ορατούς φίλους απ’ ότι ενώπιον ενωπίον…

Κι εκφράζει ελεύθερα, χωρίς καμιά επιφύλαξη, ό,τι νομίζει: τους πόθους, τα μεράκια, τα παράπονα, βγάζει έξω όλη του την ψυχή.

Κάνει και άφθονο κουτσομπολιό.

Περισσότερο μάλιστα απ' ό,τι στην ορατή, στην επίγεια κοινωνία.

Νομίζει ότι δεν τον βλέπει κανείς κι όμως είναι πλήρως εκτεθειμένος.

Κι όταν σβήνεις την επικοινωνία στα μηνύματά σου, προσοχή:

Στον κεντρικό εγκέφαλο - στο τεράστιο σέρβερ της εταιρείας αυτής - που σου παρέχει τη δυνατότητα επικοινωνίας - και ταυτοχρόνως σε ελέγχει απόλυτα, αυστηρά - όλο το αρχείο σου, πλέον, είναι καταγεγραμμένο.

Δεν ξέρω εσάς!

Εμένα προσωπικά η κοινωνική δικτύωση με βοηθάει φοβερά στο συγγραφικό μου έργο.

Εδώ γνώρισα καλύτερα τον άνθρωπο. Τον ήρωά μου, που προσπαθώ να περιγράψω πιστά.

Με τον εσωτερικό κόσμο, τις ευαισθησίες του, τις απαιτήσεις του, την αυτοσυγκράτησή του, τον αυθορμητισμό του …

Τα "θέλω" και "δεν θέλω" του…

Επέλεξα και τον τρόπο πώς να τον βοηθήσω ανιδιοτελώς.

Μέσω του facebook μαθαίνω πολλά… Επωφελούμαι αφάνταστα…   

Αλλά πέφτω σ’ επαφή και με πολλά αρνητικά…

και άσχετα.

Ακόμα και με χυδαία…

Είναι εδώ οι κάλπικοι, παράλογοι, παράνομοι έρωτες, τα ψεύτικα προφίλ, τα "καλλιστεία", οι λόξες, οι τρέλες, οι εγωισμοί, η επίδειξη, οι υπερβολές, οι ασχετοσύνες, οι ανορθόγραφοι, οι "φιλόσοφοι", οι "δικαστές", οι πολύξεροι ...

Το facebook είναι τόπος για όλους, χωρίς καμιά εξαίρεση... 

Είναι η κοινωνία γυμνή, που δεν μπορείς, δυστυχώς, να την αποχωριστείς, αφού είσαι κοινωνικό πρόσωπο. 

Μπήκα και δεν βγαίνω εύκολα … Κάθομαι εδώ με τη θέλησή μου. Αλλά και με κρατούν.


Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ
15/02/2016












  

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. ...

«ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ, ΡΕ ΠΑΛΙΟ ΨΩΜΙ…!»

(… Έτσι φωνάζουμε ο ένας τον άλλο, όταν βρισκόμαστε με το φίλο μου, τον τυπογράφο). Όταν το ‘83, νέος δημοσιογράφος, επισκέφτηκα το Βουλιαράτι, στο καφενείο μού απεύθυναν το ερώτημα:  - Μήπως δουλεύεις μαζί με τον Κώστα Λάγιο στο τυπογραφείο; (Ορισμένοι, ακόμα και σήμερα, το δημοσιογράφο τον μπερδεύουν με τον τυπογράφο).   Σήκωσα τις πλάτες… - Όχι, δεν τον γνωρίζω - τους απάντησα. Ως τότε, δεν ήξερα καν όλο το προσωπικό του «Λαϊκού Βήματος», όχι και τυπογράφο… Με τους τυπογράφους ήρθα σ’ επαφή αργότερα, όταν το ‘φερε η δουλειά. Να ελέγχω την εφημερίδα της σειράς, από τη στοιχειοθέτηση και μέχρι την εκτύπωση. Συνήθως καθόμουν πάνω από το κεφάλι του Κώστα και κοιτούσα μ’ απορία την κουραστική εργασία του. Πώς έπαιρνε, ένα - ένα τα γράμματα απ’ τα κουτάκια της κάσσας και τ’ αράδιαζε με περίσσια υπομονή και αγάπη στο συνθετήριο. Κι «έγραφε», καλαίσθητα, τους τίτλους των κειμένων… Ήταν αστείος απ’ την κούνια, πειραχτήρι με ανοιχτό μυα...

ΤΟ ΖΟΥΛΑΠΙ

Πρώτα, να ξεδιαλύνουμε την απορία. Να μάθουμε πώς μπήκε ουρά, πίσω από το ονοματεπώνυμο, Κώστας Φράγκος, το «ζουλάπι».   Το ξεκίνησε ο πατέρας του, ο Πέτρος, σαν χαϊδολόγημα. Όταν ο Κώστας ήταν τόσος δα μικρούλης. Έφτασε μετά στην παρέα του , που το χειρίστηκε σαν παρατσούκλι. Αντί να το αισθανθεί σαν προσβολή, του έκατσε ωραία του Κώστα το παρατσούκλι. Όταν άνοιξε λογαριασμό στο facebook, αυτοσυστήθηκε με το περίφημο «ζουλάπι».   Κάποια στιγμή, μετά από χρόνια, ο Κώστας αποφάσισε να εμφανιστεί. Να μην μείνει στην αφάνεια. Δήλωσε το πραγματικό του όνομα. Αλλά, από αδυναμία για το παρατσούκλι, κράτησε και το «ζουλάπι».   Συχνά - πυκνά, στην τάξη, τον μικρό Κώστα, τον αποκαλούσαν Αλβανό. Μου ομολογεί την πρώτη περίπτωση, που τον πρόσβαλαν άσχημα και του έκατσε καρφί: «Μπήκε η δασκάλα στην τάξη και ζήτησε να σηκώσουν το χέρι τα αλλοδαπά παιδιά. Το σήκωσαν κάτι Πολωνάκια, κάτι Αλβανάκια... Εγώ δεν το σήκωσα. Ρίχνει μια ματιά η δασκάλα στον κατάλογο ...