ΤΡΟΠΟΣ ΖΩΗΣ

Μέσα σ’ αμαξοστοιχία του μετρό από τη μια πλευρά ο πλανόδιος μουσικός.

Παίζει γλυκά με τ’ ακορντεόν του ένα υπέροχο μουσικό κομμάτι.

Για να μαζεύει λεφτά - σε χάρτινο κουτί - από το επιβατικό κοινό, έχει βάλει έναν μικρούλη.

Από την άλλη πλευρά της αμαξοστοιχίας μια παχουλή μελαχρινή.

Προσφέρει, έναντι των πενήντα λεφτών, ένα πακέτο χαρτομάντιλα.

Και διαλαλεί καταπικραμένη η καημένη τη φτώχεια και τον πόνο της…

«Βοηθήστε με, σας παρακαλώ, είμαι άνεργη!

Δεν έχω ψωμί να φάω, να πάρω το γάλα του μωρού!

Δεν μπορώ να συμπαρασταθώ στο μεγάλο μου γιο που πάσχει από ανίατη ασθένεια…

Πιστέψτε με…δεν σας λέω ψέματα…»

Μ’ έβαλαν στη μέση:

Ερωτικό τραγούδι από τη μια μεριά,

και πόνος απ’ την άλλη.

Θες εσύ…!!!

Τη στιγμή που ετοιμαζόμουν να προσφέρω λεφτά στη μελαχρινή, ρίχνεται ο διπλανός σκέτο νευρικότητα και μου λέει:

«Φίλε μου, μην το κάνεις!

Χθες αυτή η κυρία μοιρολογούσε τον άνδρα της…

σήμερα τον άρρωστο γιο της...

Περιπλανάει κάθε μέρα τον κόσμο».

Τσαντίστηκα κι έβαλα αυτομάτως τα ψιλά στη τσέπη.

Δεν τα έριξα ούτε στο κουτί του μικρούλη, που ο πλανόδιος μουσικός τον οδηγεί, δυστυχώς, από μικρό, σ’ άσχημο σταυροδρόμι…

Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ

11/02/2016

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει: «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!» Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. ...

Διαβάστε περισσότερα

ΠΡΟΒΟΛΗ

Αν ... χορός, τραγούδι και στολή βάζαν ψηλά τον πήχη. Θα 'ταν τεράστια η προβολή, του τόπου στον πλανήτη. Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ 27/09/2017

Διαβάστε περισσότερα

«ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ, ΡΕ ΠΑΛΙΟ ΨΩΜΙ…!»

(… Έτσι φωνάζουμε ο ένας τον άλλο, όταν βρισκόμαστε με το φίλο μου, τον τυπογράφο). Όταν το ‘83, νέος δημοσιογράφος, επισκέφτηκα το Βουλιαράτι, στο καφενείο μού απεύθυναν το ερώτημα: - Μήπως δουλεύεις μαζί με τον Κώστα Λάγιο στο τυπογραφείο; (Ορισμένοι, ακόμα και σήμερα, το δημοσιογράφο τον μπερδεύουν με τον τυπογράφο). Σήκωσα τις πλάτες… - Όχι, δεν τον γνωρίζω - τους απάντησα. Ως τότε, δεν ήξερα καν όλο το προσωπικό του «Λαϊκού Βήματος», όχι και τυπογράφο… Με τους τυπογράφους ήρθα σ’ επαφή αργότερα, όταν το ‘φερε η δουλειά. Να ελέγχω την εφημερίδα της σειράς, από τη στοιχειοθέτηση και μέχρι την εκτύπωση. Συνήθως καθόμουν πάνω από το κεφάλι του Κώστα και κοιτούσα μ’ απορία την κουραστική εργασία του. Πώς έπαιρνε, ένα - ένα τα γράμματα απ’ τα κουτάκια της κάσσας και τ’ αράδιαζε με περίσσια υπομονή και αγάπη στο συνθετήριο. Κι «έγραφε», καλαίσθητα, τους τίτλους των κειμένων… Ήταν αστείος απ’ την κούνια, πειραχτήρι με ανοιχτό μυα...

Διαβάστε περισσότερα

Αντίλογος

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου