Αντίλογος

Καλοί μου φίλοι! Οι τεράστιες βαριές μυλόπετρες, που έχουν βάλει ανάμεσά τους, σαν γέννημα, τον κατακαημένο τόπο μας - τη Βόρειο Ήπειρο - και τον τρίβουν, τον αλέθουν ακατάπαυτα…, εύχομαι από τα βάθη της καρδιάς μου κι ελπίζω συνάμα να σταματήσουν το 2015 πια το άλεσμα! Την καταχρηστική δουλειά! Να αφήσουν τον τόπο μας στη μοίρα του, μην και ορθοποδήσει, σηκώσει κεφάλι! Να δει μιαν άσπρη μέρα κι αυτός! Χρόνια πολλά! Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ 31/12/2014 Υστερόγραφο: Στη φωτογραφία το σοκάκι της γειτονιάς μου.

… Οι νεκροί φεύγουν και «ησυχάζουν». Δεν καταλαβαίνουν τίποτε. Οι δικοί τους υποφέρουν... Ο θάνατος είναι για τους ζώντες, που πονάμε τους νεκρούς.  Τους θυμόμαστε νοσταλγικά περισσότερο σε χαρμόσυνες στιγμές. Προπάντων σε Άγιες Μέρες. Δεν παύω να θυμάμαι  τον πολυαγαπημένο πατέρα μου, που ζει έντονα μέσα μου. Από τις πολλές στιγμές, σήμερα φέρνω στο νου μου μόνο μία: Όταν εγώ κουβαλούσα στο σπίτι βιβλία, εφημερίδες μολύβια, χαρτιά…, ο καλός μου πατέρας τίναζε έξω από την πόρτα το κοκκινόχωμα του μαντεμιού, που είχαν τα ρούχα του, τα παπούτσια του, οι τσέπες του... Δεν  χόρταινε δουλειά. - Αν καθίσεις - αράξεις, δεν μπαίνει τίποτε στο σαράι - έλεγε. Έπιανε την πέτρα και την ξεζούμιζε. Αναποδογύριζε βουνά.  Γλεντζές. Κάπως και... του ποτηριού, αλλά χωρίς να ξεπερνάει το μέτρο... Σε όποιον του 'λεγε: «Μήτρο με τόση δουλειά, που κόβεις, στο μαξιλάρι θα 'χεις αρκετά λεφτά ...». Απαντούσε ο καημένος: «Ούτε  έχω, ο...

(Γραμμένο κείμενο ψες τα μεσάνυχτα) Έλα και να ξημερώσει…! Να προβάλει η  μέρα στο παράθυρο…! Περάσαμε άλλη μια δύσκολη νύχτα, χωρίς φως... Γιατί τάχα, μόνον ο τόπος μας να ‘ναι διαρκώς βουτηγμένος μέσα στο σκοτάδι;  Λες να μας πιέζουν να μπουχτίσουμε;  Να αισθανθούμε βαρετή τη ζωή στα εδάφη μας: Εμείς… και μέσα στο σκότος θα ζήσουμε. Θα μείνουμε κάτω απ’ τη στέγη μας. Ρεεε… δεν παρατούμε τα σπίτια μας, τα κόπια μας!  Πάρτε το καλά χαμπάρι…!  Όπου κι αν πάμε, όπου κι αν γυρίσουμε… Στη γη των προγόνων θα ξεψυχήσουμε… Οι βολεμένοι μας …(;!) Αυτοί δεν ξέρουν τι θα πει σκοτάδι. Ανάβουν τις γεννήτριες και φωτίζουν τα σαράγια των κόπων μας. Τι κι αν έγιναν αντιπρόεδροι του Αλβανικού Κοινοβουλίου, Υπουργοί, Βουλευτές, Διπλωμάτες. Έπαρχοι, Δήμαρχοι...  Μας έχουν βάλει τη φωτιά... Καιγόμαστε ολόκληροι κι αυτοί πυρώνονται. Λείπει το φως στα σπίτια μας, γιατί μας έχει κατακλείσει το μυαλό το πηκτό σκοτάδι. ...

(Να παραμείνει σε ισχύ η πρώτη απόφαση) Ας δούμε κατάματα, ελεύθερα, χωρίς προκαταλήψεις και συμφέροντα, το ζήτημα της εκτόπισης του κέντρου του Δήμου της περιοχής μας από τα Σωφράτικα στο Γεωργουτσάτι. Να τ’ αναλύσουμε ψύχραιμα και ορθολογικά. Προτού, όμως, δούμε ποια είναι η ευνοϊκή λύση, πρώτα να δεχτούμε μια πραγματικότητα. Μια συγκεκριμένη κατάσταση, που είναι δυσάρεστη, απαράδεκτη απ’ όλους μας: Να δούμε τον τόπο μας πώς συρρικνώνεται, ερημώνει διαρκώς ακόμα και σήμερα. Αφού στα 24 χρόνια δεν έγινε καμιά σοβαρή επένδυση για τη βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης.      Έτσι όπως το πάμε, θα ‘ρθει πολύ νωρίς η ώρα, ώστε η περιοχή να ‘χει ανάγκη μόνο για γραφείο τελετών… Καθόλου για Δημαρχείο. Ν’ αναφέρω έναν - έναν τους λόγους γιατί επιμένω να εγκατασταθεί στα Σωφράτικα το Δημαρχείο. Γιατί πληρεί μια σειρά από όρους και προϋποθέσεις. Σε σύγκριση με την Άνω Δρόπολη, που πρέπει να διασχίσεις τρία χωριά για να βρεις τρεις ...

Την ήξερα τη ζούγκλα από παλιά... Χθες, όμως, ως εκλέκτορας στην 9 η Γενική Συνδιάσκεψη της Ομόνοιας στους Αγίους Σαράντα, για εκλογή Προέδρου, μου δόθηκε η ευκαιρία να δω από κοντά και τ' εξαγριωμένα "ζώα" της. Λυσσασμένα, σε απόλυτη ετοιμότητα να ξεσκίσουν το θήραμα… … Αυτές, δυστυχώς, δεν ήταν εκλογές. Ήταν παζάρεμα. Ήταν καθαρά «δημοκρατική» διαδικασία γι’ άλλη μια δολοφονία του δολοφονημένου τόπου μας. Εκτός από 70 εκλέκτορες, που μπήκαν στην αίθουσα, με την ελπίδα της αλλαγής του επικίνδυνου κατεστημένου, όλοι οι άλλοι ήταν νεροκουβαλητές. Μισθοφόροι, γενίτσαροι υπάλληλοι των ξετσίπωτων - ξεπουλημένων έπαρχων, που λιγουρεύονται τους Δήμους - κι ας τα πρόκοψε ο καθένας με την επαρχία του -. Εκφοβισμένοι κατέβηκαν οι «εκλέκτορες» και ψήφισαν κατ’ εντολή - σαν τρομαγμένα βετούλια, πειθήνιο πρόσωπο - Συνεχιστή του κοινού προσχεδιασμένου εγκλήματος...! (Η κλίκα της καταστροφής κατέβασε να ψηφίσει τον εκλεκτό της - τι προσβολή, τι ...

Εξέφρασα σε προηγούμενο κείμενο την άποψή μου για ίδρυση ενιαίου φορέα κι έμαθα από διάφορες - γνωστές κι άγνωστες πηγές - ότι εξοργίστηκαν ορισμένα πρόσωπα. Βασικά τους χάλασα τον ύπνο. Επειδή η εφαρμογή στην πράξη της νέας ιδέας τους ταρακουνάει την καρέκλα. Σπρώχνει τα κομματόσκυλα, τ’ άτομα που αρέσουν την προβολή τους, στην αφάνεια.    Το καθήκον του ενιαίου φορέα είναι ν’ αναλάβει χρέη συντονιστή. Δεν σκοπεύει να διαλύσει τους υπάρχοντες φορείς. Μα να τους δυναμώσει περισσότερο και να συνεργαστεί εποικοδομητικά μαζί τους. Για να πετύχει το σκοπό, είναι απαραίτητη η ανανέωση, διαμέσου εκλογικής αναμέτρησης, όλων των φορέων. Ξεκινώντας από τις αδελφότητες και καταλήγοντας στην Ομοσπονδία της περιοχής. Θα είναι θετικό ν’ αναλάβουν τα ηνία νέοι με γνώσεις, αποφασιστικότητα, επιθυμία και δύναμη για δουλειά. Ν’ απαλλαχτούν έτσι συμβούλια, επιτροπές και κουραφέξαλα…, από την αιώνια μούχλα. Ν’ αποκλειστεί μ’ αυστηρότητα πια η ανακύκλωσ...

Πολλοί τους πρώην κομμουνιστές τους κατακρίνουν αυστηρά. Στη γενικότητα τους θεωρούν κακούς. Ίσως έτσι να επιθυμούν να εκδικηθούν το πρώην δικτατορικό σύστημα. Το οποίο, δεν πρόκειται να γυρίσει πίσω. Μια παρένθεση: (Η πράξη των διαφόρων προσώπων, που γινόταν με τη θέλησή τους μέλη στο μοναδικό κόμμα, δεν ήταν κατακριτέα. Έτσι λειτουργούσε το πρώην σύστημα. Κατακριτέα δεν είναι ούτε η σημερινή πράξη οποιουδήποτε προσώπου που στηρίζει ένα από τα πολλά κόμματα). Ένας καλός άνθρωπος ποτέ δεν μπορεί να είναι κακός κομμουνιστής. Έτυχε, εκείνη την εποχή, να γνωρίσω από κοντά τον ειλικρινή, μετρημένο κομμουνιστή, Ηλία Γκούτζο. Μαζί, στις κρυφές συζητήσεις για το σύστημα, ξεπερνούσαμε φραγμούς και κανόνες. Βασικά κάναμε λόγο για τ’ ανεπρόκοπα μέλη της ΚΟΒ του χωριού, που χωρίς να φτιάξουν το σπίτι τους - ορισμένα είχαν λιάσα για εξώπορτα - «πάλευαν» να φτιάξουν την κοινωνία. Σ’ ελεύθερη πτώση ήταν όλη η επαγγελματική πορεία του Ηλία κι ας ήταν «φλογερ...

(Αφηγείται ο Φώτος Μπάρκας από τη Βόδριστα) Για άλλο πρόβλημα επισκεφτήκαμε το Φώτο Μπάρκα στο σπίτι του και σε άλλο ρίξαμε το βάρος την περισσότερη κουβέντα. Ξεκινήσαμε από το χορό, που τον έριχνε στα νιάτα του στο ‘να δάχτυλο του ποδιού και την ελπίδα ότι το χωριό του δεν θα ξεριζωθεί τελείως και περάσαμε στην πολιτική. Είχε ράμματα ο άνθρωπος για τη γούνα των πολιτικών… -Του τα λάλησα του Βαγγέλη Ντούλε στα Βρυσερά - λέει. - Τίποτε δεν κρατάω μυστικό. Τα λέω όλα. Όμως για το καλό. Για ν’ αλλάξουμε πορεία. Γιατί μου κακοφαίνεται που δεν βρισκόμαστε σε καλό δρόμο. Μίλησε καλά το παιδί. Όταν του είπα: Ολοένα καλά τα λες, αλλά δεν πράττεις το ίδιο, μου απάντησε: -Δεν με ακολουθούν - μπάρμπα - Φώτο! Ποιοι και πώς να τον ακολουθήσουν, όταν δεν δίνει σήμα κινδύνου και δεν σηκώνει ο ίδιος τη σημαία της αντίστασης;! -Όσα είπες, Βαγγέλη - του λέγω - είναι όλα νοητά, αλλά η δουλειά μας δεν είναι δεν πάει καλά. -Γιατί ; - με ρωτάει - σαν με απορία. -Δ...

   (Από το σημειωματάριο)     Χθες, 14 Νοεμβρίου 2007, τυχαία στην πλατεία Ομονοίας συνάντησα τον  γνωστό συγγραφέα, Μένη Κουμανταρέα.      Που έγραψε «Σεραφείμ και Χερουβείμ», «Το αρμένισμα», «Το κουρείο», «Πλανόδιος σαλπιγκτής», «Η μέρα για τα γράμματα κι η νύχτα  για το σώμα».     Ψάχνω να βρω και τα υπόλοιπα έργα του. Αξίζει να τα ‘χει κανείς όλα στην προσωπική του βιβλιοθήκη.       Σκάλωσε πρώτα η ματιά μου στον ψηλό αδύνατο άνδρα γύρω στα εβδομήντα του.     «Που τον έχω δει τάχα», κόλλησε η μνήμη μου.     Τον είδα να ήταν αφηρημένος στις σκέψεις του. Σαν κάποιος που βγήκε από το σπίτι χωρίς πρόγραμμα και πάει όπου τον σέρνει ο άνεμος. Όπου τον σέρνει ο δρόμος.     Σπρώξαμε ελαφρά ο ένας τον άλλο μέσα στην ατέλειωτη κοσμοσυρροή.     Χωρίς να είμαι σίγουρος ότι είναι «αυτός», γύρισα πίσω να τον σταματήσω.   ...

Όταν λες σε συμπατριώτη σου ότι για τη διοργάνωση ενός συλλαλητηρίου, χρειάζονται κάποια χρήματα: Για να ενοικιάσεις αίθουσα σύσκεψης, να παραγγείλεις πανό, να εκτυπώσεις φυλλάδια, να αγοράσεις σημαίες … ... σε κοιτάει καχύποπτα και κατσουφιασμένος, στα ρίχνει κατάμουτρα: - Τόσες φορές ανταποκρίθηκα σε πρωτοβουλίες με λεφτά, αλλά τα μάτια μου δεν είδαν έργο. Όσο ειλικρινής, δραστήριος… κι αν είναι κανείς, δυσκολεύεται τώρα πια να φέρει τον κόσμο στα νερά του. Έχει δίκιο κι άδικο συνάμα, ο πολίτης, που δεν ακολουθεί. Που δεν στηρίζει ... Δίκιο, διότι προσέχει να μην εξαπατηθεί ξανά. Άδικο, διότι τους ενασχολούμενους με τα κοινά, δεν πρέπει να τους βάζει όλους στο ίδιο τσουβάλι. Οι παλιοί ήταν πολύ προσεκτικοί. Προπάντων όταν διαχειρίζονταν χρηματικά ποσά. Θ' αναφερθώ σ' ένα παλιό γεγονός, που σχετίζεται με την ενασχόληση με τα κοινά, που είναι αξιοθαύμαστο και παράδειγμα προς μίμηση από όλους μας και στις μέρες μας: Η δημογεροντία της ...

(Κοινωνικό θέμα) Ποτέ δεν κάθισε ο συνομιλητής, που μου εξιστορεί το περιστατικό, να μελετήσει τι θέλει συγκεκριμένα να πει ο λαός με το ρητό: «Ό,τι κλείνει η πόρτα σου!». Δεν του κίνησε ποτέ την περιέργεια, να ρίξει τουλάχιστον μια πρόχειρη ματιά στη σχέση του ρητού με τη ζωή. Τ’ άκουγε και το προσπερνούσε.  Το κοιτούσε ψυχρά. Αφού δεν είχε καμιά σχέση με ίδιο είτε παρόμοιο γεγονός, που να τον άγγιζε προσωπικά. Κοίτα όμως, πώς τα φέρνει ο τροχός! Όπως δεν στο χωρεί ο νους! Μια μέρα η δύσκολη κατάσταση ξημέρωσε στο σπίτι του.   Πιέστηκε αρκετά και κατάλαβε  τ' ό,τι εννοεί το ρητό ... ... Η μάνα του γέρασε πολύ. Κι επομένως στα τελευταία της  ήθελε  κάπου  ν' ακουμπήσει. Να βοηθηθεί. Η επιθυμία της ήταν τα γηρατειά της  να τα μοιραστούν εξίσου όλα  τα τέκνα  της . Να, όμως, που δεν συνέβη αυτό κι η δόλια πληγώνεται. Σχεδόν όλα τα βάρη: η θυσία, η αγωνία, έπεσαν μόνο πάνω στο μικρό γιο . Τ’ άλλα παιδιά απομακρυσμέν...