Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Ο ΕΝΙΑΙΟΣ ΦΟΡΕΑΣ ΧΑΛΑΕΙ ΤΟΝ ΥΠΝΟ ΜΕΡΙΚΩΝ

Εξέφρασα σε προηγούμενο κείμενο την άποψή μου για ίδρυση ενιαίου φορέα κι έμαθα από διάφορες - γνωστές κι άγνωστες πηγές - ότι εξοργίστηκαν ορισμένα πρόσωπα.

Βασικά τους χάλασα τον ύπνο.

Επειδή η εφαρμογή στην πράξη της νέας ιδέας τους ταρακουνάει την καρέκλα.

Σπρώχνει τα κομματόσκυλα, τ’ άτομα που αρέσουν την προβολή τους, στην αφάνεια.   

Το καθήκον του ενιαίου φορέα είναι ν’ αναλάβει χρέη συντονιστή.

Δεν σκοπεύει να διαλύσει τους υπάρχοντες φορείς. Μα να τους δυναμώσει περισσότερο και να συνεργαστεί εποικοδομητικά μαζί τους.

Για να πετύχει το σκοπό, είναι απαραίτητη η ανανέωση, διαμέσου εκλογικής αναμέτρησης, όλων των φορέων.

Ξεκινώντας από τις αδελφότητες και καταλήγοντας στην Ομοσπονδία της περιοχής.

Θα είναι θετικό ν’ αναλάβουν τα ηνία νέοι με γνώσεις, αποφασιστικότητα, επιθυμία και δύναμη για δουλειά.

Ν’ απαλλαχτούν έτσι συμβούλια, επιτροπές και κουραφέξαλα…, από την αιώνια μούχλα.

Ν’ αποκλειστεί μ’ αυστηρότητα πια η ανακύκλωση παλιού κοιμώμενου προσωπικού…

Κατ’ αυτόν τον τρόπο τ’ ανύπαρκτα σωματεία - σφραγίδες, να ξυπνήσουν. Να γίνουν υπαρκτά, αγωνιστικά.

Να μπορούν να ενεργούν και βασικά να συσπειρώνουν γύρω τους κόσμο. Για να δώσουμε όλοι μαζί σε δεδομένη στιγμή αγώνα.

(Χωριά μεγάλα, όπως π.χ. η Δερβιτσάνη, χρόνια τώρα, δεν έχουν καν πρόεδρο, όχι και να λειτουργούν).

Ο ενιαίος φορέας, επόμενο είναι, θ’ αποκλείσει την ανώμαλη δράση.

Την άστοχη κίνηση ανορθόγραφων επιστολογράφων, απερίσκεπτων συνομιλητών με επίσημα πρόσωπα και κέντρα αποφάσεων, που χαλούν δουλειά του συνόλου.

Αν δεν έχουμε στην κορυφή ικανή ομάδα εκπροσώπησης, που να αποτελείται από: αξιόλογο νομικό, πετυχημένο οικονομολόγο, καλό πολιτικό, μαχητικό δημοσιογράφο…, δεν θα μπορέσουμε ποτέ να δικαιωθούμε.

Τα ζητήματα θα παραμείνουν τέμπλα. Άλυτα.

Ακούω να λένε:

-Κι άλλος φορέας θα ιδρυθεί; Πήξαμε στους φορείς, χωρίς κανένα αποτέλεσμα.

Μα αφού είναι απαραίτητος! Πώς να το κάνουμε! Ο οποίος θα παίξει ρόλο Συντονιστικής Επιτροπής Αγώνα.

Τις σκόρπιες φωνές είναι καθήκον του να τις ενώσει. Να τις κάνει μία φωνή με κατανοητό περιεχόμενο.

Να ξέρουμε, λοιπόν, τι λέμε…

Θα πεις:

-Μα αυτός ο ρόλος είναι της Ομόνοιας; Την εξουδετερώνεις την Εθνική Οργάνωση;!

Όταν η Ομόνοια δεν λειτουργεί, δεν έχει φωνή, δεν αγωνίζεται, δεν συσπειρώνει, δεν βγαίνει στην κορυφή, τότε το κενό θα αναπληρωθεί…

Βασικό είναι ο κόσμος μας ν’ αγωνιστεί και να δικαιωθεί… Όλα τ’  άλλα είναι Παραμύθια της Χαλιμάς…   


Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ                                    

17/12/2014

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. ...

«ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ, ΡΕ ΠΑΛΙΟ ΨΩΜΙ…!»

(… Έτσι φωνάζουμε ο ένας τον άλλο, όταν βρισκόμαστε με το φίλο μου, τον τυπογράφο). Όταν το ‘83, νέος δημοσιογράφος, επισκέφτηκα το Βουλιαράτι, στο καφενείο μού απεύθυναν το ερώτημα:  - Μήπως δουλεύεις μαζί με τον Κώστα Λάγιο στο τυπογραφείο; (Ορισμένοι, ακόμα και σήμερα, το δημοσιογράφο τον μπερδεύουν με τον τυπογράφο).   Σήκωσα τις πλάτες… - Όχι, δεν τον γνωρίζω - τους απάντησα. Ως τότε, δεν ήξερα καν όλο το προσωπικό του «Λαϊκού Βήματος», όχι και τυπογράφο… Με τους τυπογράφους ήρθα σ’ επαφή αργότερα, όταν το ‘φερε η δουλειά. Να ελέγχω την εφημερίδα της σειράς, από τη στοιχειοθέτηση και μέχρι την εκτύπωση. Συνήθως καθόμουν πάνω από το κεφάλι του Κώστα και κοιτούσα μ’ απορία την κουραστική εργασία του. Πώς έπαιρνε, ένα - ένα τα γράμματα απ’ τα κουτάκια της κάσσας και τ’ αράδιαζε με περίσσια υπομονή και αγάπη στο συνθετήριο. Κι «έγραφε», καλαίσθητα, τους τίτλους των κειμένων… Ήταν αστείος απ’ την κούνια, πειραχτήρι με ανοιχτό μυα...

ΤΟ ΖΟΥΛΑΠΙ

Πρώτα, να ξεδιαλύνουμε την απορία. Να μάθουμε πώς μπήκε ουρά, πίσω από το ονοματεπώνυμο, Κώστας Φράγκος, το «ζουλάπι».   Το ξεκίνησε ο πατέρας του, ο Πέτρος, σαν χαϊδολόγημα. Όταν ο Κώστας ήταν τόσος δα μικρούλης. Έφτασε μετά στην παρέα του , που το χειρίστηκε σαν παρατσούκλι. Αντί να το αισθανθεί σαν προσβολή, του έκατσε ωραία του Κώστα το παρατσούκλι. Όταν άνοιξε λογαριασμό στο facebook, αυτοσυστήθηκε με το περίφημο «ζουλάπι».   Κάποια στιγμή, μετά από χρόνια, ο Κώστας αποφάσισε να εμφανιστεί. Να μην μείνει στην αφάνεια. Δήλωσε το πραγματικό του όνομα. Αλλά, από αδυναμία για το παρατσούκλι, κράτησε και το «ζουλάπι».   Συχνά - πυκνά, στην τάξη, τον μικρό Κώστα, τον αποκαλούσαν Αλβανό. Μου ομολογεί την πρώτη περίπτωση, που τον πρόσβαλαν άσχημα και του έκατσε καρφί: «Μπήκε η δασκάλα στην τάξη και ζήτησε να σηκώσουν το χέρι τα αλλοδαπά παιδιά. Το σήκωσαν κάτι Πολωνάκια, κάτι Αλβανάκια... Εγώ δεν το σήκωσα. Ρίχνει μια ματιά η δασκάλα στον κατάλογο ...