Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Η ΚΑΡΕΚΛΑ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΙΔΑΝΙΚΑ ΚΑΙ ΠΑΤΡΙΔΑ

Την ήξερα τη ζούγκλα από παλιά...

Χθες, όμως, ως εκλέκτορας στην 9η Γενική Συνδιάσκεψη της Ομόνοιας στους Αγίους Σαράντα, για εκλογή Προέδρου, μου δόθηκε η ευκαιρία να δω από κοντά και τ' εξαγριωμένα "ζώα" της.

Λυσσασμένα, σε απόλυτη ετοιμότητα να ξεσκίσουν το θήραμα…

… Αυτές, δυστυχώς, δεν ήταν εκλογές. Ήταν παζάρεμα.

Ήταν καθαρά «δημοκρατική» διαδικασία γι’ άλλη μια δολοφονία του δολοφονημένου τόπου μας.

Εκτός από 70 εκλέκτορες, που μπήκαν στην αίθουσα, με την ελπίδα της αλλαγής του επικίνδυνου κατεστημένου, όλοι οι άλλοι ήταν νεροκουβαλητές.

Μισθοφόροι, γενίτσαροι υπάλληλοι των ξετσίπωτων - ξεπουλημένων έπαρχων, που λιγουρεύονται τους Δήμους - κι ας τα πρόκοψε ο καθένας με την επαρχία του -.

Εκφοβισμένοι κατέβηκαν οι «εκλέκτορες» και ψήφισαν κατ’ εντολή - σαν τρομαγμένα βετούλια, πειθήνιο πρόσωπο -

Συνεχιστή του κοινού προσχεδιασμένου εγκλήματος...!

(Η κλίκα της καταστροφής κατέβασε να ψηφίσει τον εκλεκτό της - τι προσβολή, τι αίσχος -  ακόμα και την καθαρίστρια του επαρχείου της Κάτω Δρόπολης).

Καϊσης και Δαλιάνης - με την ανάξια  παραίτηση - έπαιξαν αβλεπής το καμένο χαρτί τους.

Ότι έτσι, δήθεν βοηθούν…

… Δεν θέλουμε με τίποτε να βάλουμε αρχηγό της Εθνικής μας Οργάνωσης πρόσωπα μ’ αρχές κι αξίες.

Με ανάστημα Άλκη Πούλη:

Επιστήμονας, λόγιος, τολμηρός, σκεπτικός, οραματιστής, αδέσμευτος, ευθύς, ηθικός, έντιμος και πάνω απ’ όλα αληθινός Πατριώτης.

Νέο άφθαρτο παιδί με τα όλα του…

Όπως το ζητάει ο καιρός, οι προκλήσεις, οι συγκυρίες.

Όπως το προσμένει με λαχτάρα, χρόνια τώρα, ο κατακαημένος τόπος μας…

… Αλλά εμείς, όπως το απέδειξε χθες η πράξη, θέλουμε σε μόνιμη βάση, να μας διοικούν γλειφιτζούρια. 

Συμφεροντολόγοι, άσχετοι, φερέφωνα. Που βάζουν την καρέκλα πάνω από ιδανικά και Πατρίδα.

(Η ελεγχόμενη ψήφος τους ικανούς τους βγάζει στην άκρη. Στον πρώτο γύρο «έφαγαν» τον Άλκη. Στο δεύτερο, προβλέπεται, να «φάνε» και το Λεωνίδα).  

… Τότε σε ποια «ζεστή αγκαλιά Ομόνοιας» να γυρίσουν πίσω όσοι έφυγαν;! Σε ποιον κόρφο, που ξέρει να κρατάει και να μεγαλώνει μόνο μαύρα κολοβά φίδια;!

Πέντε σπασίματα έκανε συνειδητά του Βορειοηπειρωτικού Ελληνισμού αυτό το επικίνδυνο κατεστημένο.

Μετράμε: Κ.Ε.Α.Δ., Σ.Κ., Δ.Κ., L.S.I. και ΜΕΓΚΑ. Θα έχουμε, έτσι όπως το πάμε, και συνέχεια… 

Μέσα στην θαμπή αίθουσα, η «επιτυχία» του επικίνδυνου κατεστημένου συνοδεύτηκε από θερμά χειροκροτήματα…

Χειροκροτούμε, χρόνια τώρα στη σειρά, το τέλος μας…

Την αυτοχειρία μας…

Για ποια ανανέωση, για ποια αναγέννηση Ομόνοιας γίνεται λόγος;! Ο αληθινός εχθρός, ο λύκος είναι μέσα μας.

  
Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ  
21/12/2014


Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. ...

«ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ, ΡΕ ΠΑΛΙΟ ΨΩΜΙ…!»

(… Έτσι φωνάζουμε ο ένας τον άλλο, όταν βρισκόμαστε με το φίλο μου, τον τυπογράφο). Όταν το ‘83, νέος δημοσιογράφος, επισκέφτηκα το Βουλιαράτι, στο καφενείο μού απεύθυναν το ερώτημα:  - Μήπως δουλεύεις μαζί με τον Κώστα Λάγιο στο τυπογραφείο; (Ορισμένοι, ακόμα και σήμερα, το δημοσιογράφο τον μπερδεύουν με τον τυπογράφο).   Σήκωσα τις πλάτες… - Όχι, δεν τον γνωρίζω - τους απάντησα. Ως τότε, δεν ήξερα καν όλο το προσωπικό του «Λαϊκού Βήματος», όχι και τυπογράφο… Με τους τυπογράφους ήρθα σ’ επαφή αργότερα, όταν το ‘φερε η δουλειά. Να ελέγχω την εφημερίδα της σειράς, από τη στοιχειοθέτηση και μέχρι την εκτύπωση. Συνήθως καθόμουν πάνω από το κεφάλι του Κώστα και κοιτούσα μ’ απορία την κουραστική εργασία του. Πώς έπαιρνε, ένα - ένα τα γράμματα απ’ τα κουτάκια της κάσσας και τ’ αράδιαζε με περίσσια υπομονή και αγάπη στο συνθετήριο. Κι «έγραφε», καλαίσθητα, τους τίτλους των κειμένων… Ήταν αστείος απ’ την κούνια, πειραχτήρι με ανοιχτό μυα...

ΤΟ ΖΟΥΛΑΠΙ

Πρώτα, να ξεδιαλύνουμε την απορία. Να μάθουμε πώς μπήκε ουρά, πίσω από το ονοματεπώνυμο, Κώστας Φράγκος, το «ζουλάπι».   Το ξεκίνησε ο πατέρας του, ο Πέτρος, σαν χαϊδολόγημα. Όταν ο Κώστας ήταν τόσος δα μικρούλης. Έφτασε μετά στην παρέα του , που το χειρίστηκε σαν παρατσούκλι. Αντί να το αισθανθεί σαν προσβολή, του έκατσε ωραία του Κώστα το παρατσούκλι. Όταν άνοιξε λογαριασμό στο facebook, αυτοσυστήθηκε με το περίφημο «ζουλάπι».   Κάποια στιγμή, μετά από χρόνια, ο Κώστας αποφάσισε να εμφανιστεί. Να μην μείνει στην αφάνεια. Δήλωσε το πραγματικό του όνομα. Αλλά, από αδυναμία για το παρατσούκλι, κράτησε και το «ζουλάπι».   Συχνά - πυκνά, στην τάξη, τον μικρό Κώστα, τον αποκαλούσαν Αλβανό. Μου ομολογεί την πρώτη περίπτωση, που τον πρόσβαλαν άσχημα και του έκατσε καρφί: «Μπήκε η δασκάλα στην τάξη και ζήτησε να σηκώσουν το χέρι τα αλλοδαπά παιδιά. Το σήκωσαν κάτι Πολωνάκια, κάτι Αλβανάκια... Εγώ δεν το σήκωσα. Ρίχνει μια ματιά η δασκάλα στον κατάλογο ...