Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΓΙΑΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΓΚΑΤΑΣΤΑΘΕΙ ΤΟ ΔΗΜΑΡΧΕΙΟΥ ΣΤΑ ΣΩΦΡΑΤΙΚΑ

(Να παραμείνει σε ισχύ η πρώτη απόφαση)

Ας δούμε κατάματα, ελεύθερα, χωρίς προκαταλήψεις και συμφέροντα, το ζήτημα της εκτόπισης του κέντρου του Δήμου της περιοχής μας από τα Σωφράτικα στο Γεωργουτσάτι.

Να τ’ αναλύσουμε ψύχραιμα και ορθολογικά.

Προτού, όμως, δούμε ποια είναι η ευνοϊκή λύση, πρώτα να δεχτούμε μια πραγματικότητα.

Μια συγκεκριμένη κατάσταση, που είναι δυσάρεστη, απαράδεκτη απ’ όλους μας:

Να δούμε τον τόπο μας πώς συρρικνώνεται, ερημώνει διαρκώς ακόμα και σήμερα.

Αφού στα 24 χρόνια δεν έγινε καμιά σοβαρή επένδυση για τη βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης.     

Έτσι όπως το πάμε, θα ‘ρθει πολύ νωρίς η ώρα, ώστε η περιοχή να ‘χει ανάγκη μόνο για γραφείο τελετών…

Καθόλου για Δημαρχείο.

Ν’ αναφέρω έναν - έναν τους λόγους γιατί επιμένω να εγκατασταθεί στα Σωφράτικα το Δημαρχείο.

Γιατί πληρεί μια σειρά από όρους και προϋποθέσεις.

Σε σύγκριση με την Άνω Δρόπολη, που πρέπει να διασχίσεις τρία χωριά για να βρεις τρεις ανθρώπους, η Κάτω Δρόπολη, θέλουμε ή μη, ολοένα θα είναι πιο «πυκνοκατοικημένη».

Αφού (πρώτον) έχει καλύτερη υποδομή και (δεύτερον) βρίσκεται πιο κοντά στην πόλη.

Το Πωγώνι, καλύτερα βολεύεται, με το κέντρο στα Σωφράτικα, παρά στο Γεωργουτσάτι, που βρίσκεται πιο μακριά κι ανάποδα.

Η Ρίζα, από τότε που ξεκόπηκε από το Λιμπόχοβο, ολοένα τα Σωφράτικα είχε παραδοσιακά ως κέντρο εξυπηρέτησης.

Τα Σωφράστικα έχουν έτοιμη και την υποδομή. Τα σύγχρονα γραφεία, η ανέγερση των οποίων, πριν από 5-6 χρόνια κόστισε περίπου 130 εκατομμύρια λεκ (παλιά).

Και κάτι άλλο, που πρέπει να το λάβουμε υπόψη:

Βλέποντας την κίνηση του κόσμου στον κόμβο αυτό, δικοί μας άνθρωποι επένδυσαν. Άνοιξαν τις δικές τους δουλειές, κυρίως καφενεία - μεζεδοπωλεία… κι εξασφαλίζουν το κομμάτι τους.

Κρατιούνται, με νύχια και με δόντια, στον τόπο τους.

- Το Δημαρχείο, σαφώς, θα εξυπηρετήσει κόσμο κι όχι τόπο –

Λοιπόν, ως καλύτερος λειτουργικός κόμβος, είναι τα Σωφράτικα.

Η δεύτερη απόφαση, ψηφισμένη μόνο από 85 εγκλωβισμένους βουλευτές από τον Τάβο, κι αποδεχτή από ορισμένους δημογέροντες της περιοχής μας, που υπέγραψαν και σφράγισαν κείμενο χωρίς καν να ρωτήσουν τα χωριά, πρέπει να ακυρωθεί. 

Οι κακές γλώσσες λένε:

- Έτσι όπως το πάει ο Τάβος, φόβος να μεταφέρει, στο Γεωργουτσάτι - το χωριό του - κάποιο τροπάρι και τη Μητρόπολη…    


Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ
26/12/2014









Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. ...

«ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ, ΡΕ ΠΑΛΙΟ ΨΩΜΙ…!»

(… Έτσι φωνάζουμε ο ένας τον άλλο, όταν βρισκόμαστε με το φίλο μου, τον τυπογράφο). Όταν το ‘83, νέος δημοσιογράφος, επισκέφτηκα το Βουλιαράτι, στο καφενείο μού απεύθυναν το ερώτημα:  - Μήπως δουλεύεις μαζί με τον Κώστα Λάγιο στο τυπογραφείο; (Ορισμένοι, ακόμα και σήμερα, το δημοσιογράφο τον μπερδεύουν με τον τυπογράφο).   Σήκωσα τις πλάτες… - Όχι, δεν τον γνωρίζω - τους απάντησα. Ως τότε, δεν ήξερα καν όλο το προσωπικό του «Λαϊκού Βήματος», όχι και τυπογράφο… Με τους τυπογράφους ήρθα σ’ επαφή αργότερα, όταν το ‘φερε η δουλειά. Να ελέγχω την εφημερίδα της σειράς, από τη στοιχειοθέτηση και μέχρι την εκτύπωση. Συνήθως καθόμουν πάνω από το κεφάλι του Κώστα και κοιτούσα μ’ απορία την κουραστική εργασία του. Πώς έπαιρνε, ένα - ένα τα γράμματα απ’ τα κουτάκια της κάσσας και τ’ αράδιαζε με περίσσια υπομονή και αγάπη στο συνθετήριο. Κι «έγραφε», καλαίσθητα, τους τίτλους των κειμένων… Ήταν αστείος απ’ την κούνια, πειραχτήρι με ανοιχτό μυα...

ΤΟ ΖΟΥΛΑΠΙ

Πρώτα, να ξεδιαλύνουμε την απορία. Να μάθουμε πώς μπήκε ουρά, πίσω από το ονοματεπώνυμο, Κώστας Φράγκος, το «ζουλάπι».   Το ξεκίνησε ο πατέρας του, ο Πέτρος, σαν χαϊδολόγημα. Όταν ο Κώστας ήταν τόσος δα μικρούλης. Έφτασε μετά στην παρέα του , που το χειρίστηκε σαν παρατσούκλι. Αντί να το αισθανθεί σαν προσβολή, του έκατσε ωραία του Κώστα το παρατσούκλι. Όταν άνοιξε λογαριασμό στο facebook, αυτοσυστήθηκε με το περίφημο «ζουλάπι».   Κάποια στιγμή, μετά από χρόνια, ο Κώστας αποφάσισε να εμφανιστεί. Να μην μείνει στην αφάνεια. Δήλωσε το πραγματικό του όνομα. Αλλά, από αδυναμία για το παρατσούκλι, κράτησε και το «ζουλάπι».   Συχνά - πυκνά, στην τάξη, τον μικρό Κώστα, τον αποκαλούσαν Αλβανό. Μου ομολογεί την πρώτη περίπτωση, που τον πρόσβαλαν άσχημα και του έκατσε καρφί: «Μπήκε η δασκάλα στην τάξη και ζήτησε να σηκώσουν το χέρι τα αλλοδαπά παιδιά. Το σήκωσαν κάτι Πολωνάκια, κάτι Αλβανάκια... Εγώ δεν το σήκωσα. Ρίχνει μια ματιά η δασκάλα στον κατάλογο ...