ΤΥΧΑΙΑ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΜΕ ΤΟΝ ΜΕΝΗ ΚΟΥΜΑΝΤΑΡΕΑ

   (Από το σημειωματάριο)

    Χθες, 14 Νοεμβρίου 2007, τυχαία στην πλατεία Ομονοίας συνάντησα τον  γνωστό συγγραφέα, Μένη Κουμανταρέα.
     Που έγραψε «Σεραφείμ και Χερουβείμ», «Το αρμένισμα», «Το κουρείο», «Πλανόδιος σαλπιγκτής», «Η μέρα για τα γράμματα κι η νύχτα  για το σώμα».

    Ψάχνω να βρω και τα υπόλοιπα έργα του. Αξίζει να τα ‘χει κανείς όλα στην προσωπική του βιβλιοθήκη.  

    Σκάλωσε πρώτα η ματιά μου στον ψηλό αδύνατο άνδρα γύρω στα εβδομήντα του.

    «Που τον έχω δει τάχα», κόλλησε η μνήμη μου.

    Τον είδα να ήταν αφηρημένος στις σκέψεις του. Σαν κάποιος που βγήκε από το σπίτι χωρίς πρόγραμμα και πάει όπου τον σέρνει ο άνεμος. Όπου τον σέρνει ο δρόμος.

    Σπρώξαμε ελαφρά ο ένας τον άλλο μέσα στην ατέλειωτη κοσμοσυρροή.

    Χωρίς να είμαι σίγουρος ότι είναι «αυτός», γύρισα πίσω να τον σταματήσω.

    Ενώ στάθηκε όρθιος στο σημείο που κάνουν πιάτσα τα ταξί, τον πλησιάζω και τολμώ:

    - Συγνώμη…!

    - Παρακαλώ!

    - Μήπως είστε συγγραφέας;

    - Ναι.

    - Ο κύριος Κουμανταρέας;

    - Εγώ είμαι..

    -Τελευταία σας έχω «πάρει» καταπόδι. Ψάχνω κάθε βιβλίο σας. Μου αρέσει ο άψογος φιλοσοφημένος τρόπος γραφής. Η φιλοσοφημένη πρόταση. Στην Αλβανία κυνηγούσα Κανταρέ. Τώρα στην Ελλάδα εσάς…Βλέπω ότι έχετε κοινά σημεία. Την παρατηρητικότητα. Τον τρόπο πως ξεδιπλώνεται ένα γεγονός…

    - Ευχαριστώ…! 

    - Σας πρωτοείδα σε παρουσίαση βιβλίου. Μιλήσατε σεμνά κι ειλικρινά. Δεν κρύψατε τίποτε. Είπατε όλη την αλήθεια σε Βορειοηπειρώτη συγγραφέα: «Δεν ξέρω αν σας καταλαβαίνει το κοινό και κυρίως ετούτη η σύγχρονη νεολαία της ιστοσελίδας. Μιλάτε για τη φύση, για τα βουνά, για τα δάση, για τις πλαγιές... Όμως, από το έργο σας απουσιάζει το βασικό στοιχείο: ο άνθρωπος. Μιλάτε για πολιτική και κάθεστε μακριά της. Απουσιάζει η συγκεκριμένη τοποθέτηση. Δεν λέτε ποιος έχει δίκιο και ποιος άδικο στις πολιτικές εξελίξεις. Η Αλβανία ή η Ελλάδα...».

    - Εμείς γι’ αυτό γράφουμε - μου είπε κοφτά.

    Και συνέχισε:

    - Εσείς ποιος είστε - παρακαλώ;

    Τ’ ανάφερα τ’ όνομά μου.

    -  Η δουλειά σας;

    Του εξήγησα κοντολογίς την απασχόληση. Μάλιστα και το παλιό μου επάγγελμα.

    Από το ελαφρύ κούνημα του κεφαλιού κατάλαβα ότι γνώριζε το «Λαϊκό Βήμα».

    - Δεν ξέρω αν υπάρχει έργο σας, που μιλάει αποκλειστικά για τους μετανάστες - του είπα. - . Μ’ αφορά το ζήτημα.

    - Ξεφυλλίστε το τελευταίο μου βιβλίο  «Η γυναίκα που πετάει». Πιστεύω θα σας βοηθήσει αρκετά.

    Μεσολάβησε σιωπή, που έλεγε «δεν υπάρχει πια χρόνος για χάσιμο». Η τυχαία συνάντηση με τον Κουμανταρέα δεν αφήνει περιθώριο για περισσότερη συζήτηση...

    Είδα τη μεγάλη πίεση που ασκούνταν πάνω του. Από το χρόνο και τα γεγονότα.

    Σήκωσε το χέρι. Ένα ταξί σταμάτησε μπροστά στα πόδια του, τον πήρε κι έφυγε.

    Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ

    06/12/2014