«ΤΟ ΑΜΠΕΛΙ ΤΟΥ ΖΕΡΒΑ»

(Στιγμιότυπο)

Στην Αυστραλία έμαθε ο Ζέρβας πώς να περιποιείται την κληματαριά.

Να τρυγάει, να επεξεργάζεται και να πουλάει το ώριμο, νόστιμο σταφύλι.

Να φτιάχνει το μούστο, να βγάζει μπρούσκο κρασί…

Όταν  εξοικονόμησε λεφτά, γύρισε πίσω, στον τόπο του.

Με την ιδέα να γίνει αμπελουργός.

Ανηφόρισε στο βουνό κι αγόρασε πάνω απ’ τη «Μουσιαγιάδα» προσήλια λακιά.

Την περιτριγύρισε μ’ οβορό, έφτιαξε ανάμεσα σε δύο βράχους στέρνα, φύτεψε συκιές, κυδωνιές, αχλαδιές…

…κλήματα κοντά σε ψηλά δέντρα, που αργότερα σκαρφάλωσαν πάνω τους κι έγιναν ωραίες περγουλιές.

Με ξάδελφό μου, που με πήγαινε με κλειστά μάτια στο παρατημένο - για ποιο λόγο, δεν το έμαθα ποτέ - «Αμπέλι του Ζέρβα», τίποτε δεν αφήναμε να ωριμάσει.

Ραβδίζαμε π.χ, πρόωρα την αμυγδαλιά και τρώγαμε άγουρους τους καρπούς της.

Την πράσινη ξινή φλούδα  και το κουκούτσι - χολή.

Το μούδιασμα των δοντιών μ’ οδηγούσε τότε στα σοφά των παλιών:

«Τα παιδιά τρώνε τα κούμπουλα και των γονιών μουδιάζουν τα δόντια».

Χωρίς να καταλαβαίνω η έκφραση αυτή πού σε πάει…

Γύρω απ’ τ’ «Αμπέλι του Ζέρβα» υπήρχαν πολλές γκορτσιές.

Έβαλε ένα τροπάρι ο συνεταιρισμός τον Τσάνε Μπότσι και τις μπόλιασε.

Τις γύρισε σ’ αχλαδιές.  

Η Λιόπω του Ράιδου, που έβοσκε τα γίδια εκεί κοντά, πήγαινε του Ζέρβα με το παγούρι νερό για να πιει.

…Λίγα στοιχεία διαθέτω για τ’ αμπέλι, ακόμα λιγότερα για το ποιος ήταν ο Ζέρβας.

Καθήκον μου είναι στο μέλλον να εμπλουτίσω την ιστορία αυτή.

Μάλλον να την εμπλουτίσουμε όλοι μαζί...

Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ

07/05/2016