Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΤΙ ΔΙΑΟΛΟ ΑΚΟΜΑ ΔΕΝ ΠΙΑΣΤΗΚΕ Ο ΚΛΕΦΤΗΣ(;!)

«Αγαπητοί επιβάτες, παρακαλείστε να προσέχετε τα προσωπικά σας αντικείμενα!».

Μόλις ακούς αυτή την ανακοίνωση στο συρμό: 

Σε μετρό, σε ηλεκτρικό, σε τραμ, σε σταθμό λεωφορείου στην Αθήνα… πανικοβάλλεσαι.

Είναι σαν να σου λέει το ανύπαρκτο ελληνικό κράτος: 

«Ανάμεσά σας κινείται ελεύθερος ο λήσταρχος, γιατί εμείς δεν μπορούμε…,

δεν έχουμε τι να του κάνουμε!».

Ενστικτωδώς ελέγχεις τις τσέπες σου, προσέχεις τις επισκευές σου…

Ταυτοχρόνως κοιτάς τσαντισμένος τριγύρω σου, μπας και πιάσει το μάτι σου φάτσα ύποπτου.

Έρχονται στο νου σου - σε τέτοιες στιγμές φοβίας - ιστορίες με κλέφτες και θηράματα:

Φίλου μου σε λεωφορειακό σταθμό, σε κλάσμα δευτερολέπτου, του αφαίρεσαν το τσαντάκι που είχε μέσα λεφτά,  ακριβό τάμπλετ, διαβατήριο, ταυτότητα, εισιτήριο, κλπ…

Αναγκάστηκε ο άνθρωπος ν’ ακυρώσει το ταξίδι του. Να μην πάει εκείνη την ημέρα στο χωριό του.

Θα ήταν Αφγανοί οι ληστές, Βούλγαροι, Πακιστανοί, Έλληνες, Αλβανοί… πώς να το μάθεις;!

Σε λέσχη χαρτοπαιξίας συγγενής μου συναντάει παλιό του φίλο. 

Πάνω στη συζήτηση, του λέει χαμογελώντας ο συμφοιτητής του, ότι η δουλειά του στην Αθήνα είναι βοηθός κλέφτη.

Προσφέρει προστασία στ’ «αφεντικό» του έναντι παχουλού μηνιαίου μισθού.

Το θήραμά μας, εξηγεί, είναι κυρίως ξεκουτιάρηδες υπερήλικες, που κινούνται με τα μέσα μαζικής μεταφοράς.

Είναι φορεμένος σικ ο Αγκρόν, με ωραίο κοστούμι και γραβάτα.

(Έχει κι ένα καλό η κρίση, σου λέει καταστηματάρχης.

Αυξάνονται οι κλοπές, αυξάνεται και η δουλειά σε μαγαζιά πώλησης συναγερμών.).

Χρόνια τώρα, στο καθημερινό μας ταξίδι, ακούμε την ίδια ανακοίνωση:

«Αγαπητοί επιβάτες, παρακαλείστε να προσέχετε τα προσωπικά σας αντικείμενα!».

Τι διάολο... ακόμα δεν πιάστηκε ο κλέφτης;!  

Δεν πρέπει να πιαστεί, ποτέ δεν θα πιαστεί, για να έχουμε μέσα μας συνέχεια τη φοβία...

Τον πανικό…


Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ

05/05/2016

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. ...

ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ

Το 1958, ο 18χρονος Σπύρος ΚΟΥΜΠΟΥΛΗΣ μπαίνει στη φυλακή. Μόλις είχε τελειώσει τη διετή τεχνική σχολή, κι εκείνη την περίοδο, ως βοηθός τραχτερίστα, μέσα στη σκόνη και στο λιοπύρι όργωνε τα χωράφια της κρατικής επιχείρησης. Με τον Γιώργο ΛΕΖΟ από τη Λεσινίτσα και τον Παναγιώτη ΜΠΟΥΖΟΥΚΑ από το Βελιάχοβο, οι τρεις πυροστιά, αγανακτισμένοι, πήραν πάνω στους σβόλους, μια κοινή απόφαση: Να δραπετεύσουν απ’ τη χώρα αυτή, που σου στερούσε την ελευθερία. Είχαν συγκεκριμένο σχέδιο. Οι δύο να περνούσαν στην Ελλάδα, να οργανώνονταν και να γύριζαν ενισχυμένοι πίσω. Με στόχο: να ενώσουν με αγώνα τον τόπο με τον εθνικό κορμό, με την Πατρίδα τους. Ο Σπύρος, που θα έμενε στο Δέλβινο, για να παρακολουθήσει την κατάσταση, μετά τη δραπέτευσή τους, υποσχέθηκε να τους εξοπλίσει με κόκκινες ιταλικές χειροβομβίδες, απομεινάρια πολέμου, που τις έβρισκε στα καλύβια του χωριού του. Οι δύο: Γιώργος και Παναγιώτης, Χριστούγεννα του '57 βρέθηκαν στους Φιλιάτες. Ο ένας μετά τον ά...

ΠΡΟΒΟΛΗ

Αν ...  χορός, τραγούδι και στολή βάζαν ψηλά τον πήχη. Θα 'ταν τεράστια η προβολή,  του τόπου στον πλανήτη. Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ  27/09/2017