Αντίλογος

Στο Χλωμό έτυχε να βγουν από ίδια πόρτα - σε τέσσερις συνεχόμενες γενιές - τέσσερις ζωγράφοι. Τα πινέλα, τα χρώματα, το τρίποδο κι άλλα σύνεργα, πέρασαν από χέρι σε χέρι κάτω από την ίδια σκεπή. Πήρε το χρωστήρα του πατέρα του, του Σταύρου, ο Θεοδόσης. Ο ίδιος τον παρέδωσε στον Κώστα, το γιο του. Ο χρωστήρας - σκυτάλη, τώρα βρίσκεται σε σίγουρα χέρια - σε αυτά της Μαρίνας, της εγγονής του Θεοδόση… …Μπορώ να πω υπεύθυνα ότι ο Θεοδόσης Γιούσης - ο πλανόδιος λαϊκός ζωγράφος - που πέρασε το Μπουρέτο και  μετέτρεψε σε μόνιμο στέκι του τη Δερβιτσάνη, για να εξασφαλίσει το ψωμί της οικογένειάς του - ήταν ένας από τους βασικούς εμπνευστές, ώστε στο χωριό μας να δημιουργηθεί σταδιακά ολόκληρη στρατιά από 35 ταλαντούχους ζωγράφους. Αρκετά χρόνια στεγάστηκε στο παρατημένο σπίτι του Σπύρου Μπάσιου. Εκεί και ζωγράφιζε. Στην εκκλησία και στην κοινωνία, ήταν πάντα σιωπηρός, κρατούσε πάντα σταυρωμένα χέρια και κλεισμένο στόμα. Έβγαλε ζαλωμένο στη καμπουρωτή του ράχη το γιο του, ...

(Κοιμούνται… Σιγά…μην τα ξυπνήσεις!). Όπως να την πάρεις είναι η ζωή. Θέλεις το ρίχνεις στη δουλειά, θέλεις την αράζεις ή παριστάνεις τον τρελό… Δικαίωμά σου είναι. Διαλέγεις και παίρνεις. Τα παιδιά προτιμούν το ξενύχτι, τη διασκέδαση και η μέρα μετά, όλη, είναι στη διάθεση του ύπνου. Όταν τα άλλα μέλη της οικογένειας κάθονται να γευματίσουν, αυτά παίρνουν πρωινό... Εγκέφαλος, όμως, που πάει να πάρει μπρος μετά το μεσημέρι, δεν αποδίδει... - Πώς να δεχτώ απόψεις μερικών ότι οι νέοι θα κάνουν τη δική τους επανάσταση -. Δεν είναι επιλογή των παιδιών η στάση αυτή. Του συστήματος είναι. Τα έκανε όλα σαν να είναι προϊόν ίδιου εργοστασίου. Που τους ενθαρρύνει την αδιαφορία. Να παρατούν το βιβλίο, το σχολείο, την έρευνα... και να ασχολούνται με τ’ ασήμαντα. Τα ευκαιριακά… Προτού το σύστημα προκαλέσει την κρίση, πήρε το αυθόρμητο κομμάτι του πλανήτη - τη νεολαία και την προώθησε στο  facebook. Της χαλίνωσε το νου. Ασφαλώς, προς όφελός του. Τη διαιώνιση. Τα...

Επανακυκλοφόρησε « Η Φωνή της Ομόνοιας». Δηλαδή η Εθνική μας Οργάνωση ξαναμιλά. Απόκτησε ξανά φωνή. Την εφημερίδα της. Το γεγονός α υτό είναι επιτυχία. Χ αρμόσυνη είδηση. Το επίκαιρο ερώτημα, όμως , είναι: Η σημερινή Ομόνοια «του Λεωνίδα» τι τάχα θα πει στο έντυπό της ;! Θα δεχτεί - έτσι όπως είναι ατσαλάκωτη - και τη δική μου φωνή;! Που συμβουλεύει: «Αναβάθμιση της Ομόνοια ς σε κόμμα » , «Ο Λεωνίδας να ξεκαθαρίσει τη θέση του » , «Πιάσε το βόδι από τα κέρατα », κλπ, κλπ ;!». Ή θα την αγνοήσ ει; Αν τα άρθρα αυτής της εφημερίδας θα συνεχίσουν να μιλάνε για "Ομόνοια όλων" , δηλαδή των καιροσκόπων και των κερδοσκόπων, τότε καλύτερα να μην είχε επανεκδοθεί. Ν α κλείσει ! Και θα κλείσει. Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ 30 /07/2016

Λένε οι σημερινοί ελλαδίτες κυβερνώντες στους υπερήλικες Βορειοηπειρώτες:  «Σας παρέχουμε το Επίδομα Κοινωνικής Αλληλεγγύης, που το δικαιούστε…  το οποίο σας το έκοψαν παράλογα οι προηγούμενοι πολιτικοί...»,  Αλλά για να αποκλείσουν το δικαίωμα,  για να μην μπορεί κανείς ποτέ, μα ποτέ να το επωφεληθεί,  βάζουν ένα σωρό από δικαιολογητικά -  απροσπέραστα εμπόδια,  πραγματικό κλοιό…  που μόνο για να διεκπεραιώσει κανείς την όλη διαδικασία,  πρέπει να φτύσει αίμα,  να καταραστεί το βυζί της μάνας του…, να πεθάνεις στους δρόμους!!! Όλο αυτό είναι απλά μια απάτη… Αυτός ο νόμος ε ξαιρεί...  δεν στηρίζει τ ο βασικό κομμάτι των παρήλικων Βορειοηπειρώτων, που φυλάει Θερμοπύλες… Κυριολεκτικά είναι εξοντωτικός για τους εναπομείναντες. Συνεπώς και για όλο τον τόπο μας.  Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ 29/07/2016

Μετά απ’ την επίσκεψη στην αρχαία Αντιγόνεια, με τα παράξενα μιας άλλης εποχής, τον Πύρρο, τα κάστρα, τις εκστρατείες, τα στενά και τα στρατηγικά νευραλγικά σημεία, σταθμός μας είναι μια στάνη προβάτων. Μόνο λίγα μέτρα έξω από τον μουσειακό χώρο. Περίεργο... ...όταν πήραμε στα χέρια την αγκλίτσα και επιχειρήσαμε να τραβήξουμε μια φωτογραφία μέσα σε καρδάρια, σε κάπες, σε κυπροκούδουνα, σε καλύβα ... για ανάμνηση, ένας από τους δύο βοσκούς, αφού γνωριστήκαμε, μας λέει: “Γιώργο την αγκλίτσα που κρατάς εσύ, μου την κέντησε ο συγχωρεμένος συγχωριανός σου, ο Μήτρος Ξέρρας, ενώ αυτή που κρατάει ο Παντελής, την κέντησε ο Γιάννης...". Πατέρας και γιος - που σου έφτιαχναν τουφέκι. Που συνεννοούνταν άριστα με το μέταλλο.... Οι δύο πέρασαν ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής τους μέσα σε κάτεργα, σε φυλακές... Συνέβηκε αυτό το γεγονός λίγες μέρες μετά τη δημοσίευση στον “Αντίλογο” του κειμένου μου με τίτλο: “Δεν είμαι φιλέλληνας, Έλληνας είμαι”. ...

(Έχει αφετηρία κάθε ξεκίνημα. Ο Θωμάς ΓΚΙΝΗΣ δεν έφτασε ψηλά απ' το πουθενά!!!) Σε μικρό χωριό - με ελάχιστο κόσμο και τόπο - οι νέοι για να περάσουν τον ελεύθερο χρόνο ευχάριστα, επιλέγουν τ’ ανάλογο άθλημα. Στους Βανιστιώτες άρμοζε το βόλεϊ. Στην αυλή του σχολείου, σε συγκεκριμένο χώρο, αντί για δίκτυ τέντωναν σπάγκο ή σχοινί. Ή ένωναν τις λουρίδες των παντελονιών… (Είναι να γελάσεις!!!). … Και ξεκινούσε δυνατά ο αγώνας. Φωνές, χαρές, σφυρίγματα από παίκτες και φιλάθλους. Στο «Μικρό Παρίσι» γινόταν χαμός. Το βόλεϊ εκεί είχε ψυχή. Ο Θωμάς Γκίνης ήταν ένας από τους βασικούς διοργανωτές. Τον θαύμαζες από μικρό, έδειχνε από το Δημοτικό, με την ευκινησία του, το μπόι του, τα τεράστια χέρια του, την όσφρηση του αθλητή … ότι θα προχωρούσε, θα είχε μέλλον… Στο 7τάξιο της Δερβιτσάνης - σταθμός της ανάδειξής του - ανάμεσα στον Ηλία Σέλλιο, το Γιώργο Σταμούλη, τον Κυριάκο Κώτσια και άλλους υπέροχους αθλητές, ο Θωμάς ξεχώριζε.  Ήταν ο καλύτερος. ...

(Υπογράφει τα εξαίρετα έργα της με το πολύ αγαπητό όνομα: Μάρθα ΓΚΟΤΖΙΑ) Να πω την αλήθεια… Όταν είδα κάποτε, μικρούλα την αυτιστική Μάρθα, στην αγκαλιά της μάνας της, σε δύσκολη, αφόρητη κατάσταση, δεν το κρύβω. Πόνεσα πολύ. Ασφαλώς και τις δυο μαζί: Μάνα και κόρη. Έμεινε - η πρώτη εικόνα και το σοκάρισμα - ακλόνητα μέσα μου για πολύ καιρό… Ώσπου… σιγά - σιγά…, διαλύθηκαν. Μετά από χρόνια, συνέβηκε το απρόσμενο. Πρόβαλε μπροστά μου, στην αρχική σελίδα του  facebook, η φωτογραφία της αυτιστικής  ζωγράφου. Της γλυκιάς μας, ενήλικης πια, Μάρθας. Και ορισμένοι καταπληκτικοί πίνακές της να καλλωπίζουν, να διακοσμούν φανταστικά ένα συγκεκριμένο χώρο. Δεν υπάρχει ίχνος συμπόνιας πια. Μόνο απόλυτη ικανοποίηση. Μεγάλη χαρά στα βάθη της ψυχής μου. Έστησα, αυθόρμητα, το σχόλιο μου με λίγες μόνο λέξεις. Φορτισμένες από ανάμικτα συναισθήματα. Δακρυσμένος πληκτρολόγησα: «Καλό μου κορίτσι… προσπάθησε… και θα πετύχεις πολλά! Σίγουρα! Περισσότερα απ' όλους μας!»...

Δηλώνω απ’ την αρχή... Το κείμενο ετούτο, θα ερεθίσει… κάπως… ορισμένους. Επειδή το θέμα είναι ευαίσθητο: Στο πρώην μονοκομματικό σύστημα και στο χώρο μας, υψωνόταν σε εμφανές σημεία, αναμνηστικές στήλες. Τα λεγόμενα μνημεία. Η θυσία, ο ηρωισμός και των πεσόντων μας - μικρός, μέτριος ή μεγάλος - υπενθυμίζονταν. Συνόδευε τη ζωή. Ασφαλώς, με τους κανόνες του συστήματος. Πάνω στις αλλαγές και σε συνέχεια, μαζί με τα διάφορα ιδρύματα και λοιπά, κατεδαφίστηκαν και αρκετά μνημεία… Όμως, πάνω σε πλάκα μαρμάρου, σε πρόσοψη γλυπτού…, ήταν σκαλισμένα με παράπονο, με πόνο ψυχής, ορισμένα ονόματα δικών μας ανθρώπων. Συνήθως αμούστακων παιδιών, που στον πόλεμο έχασαν τη ζωή για αγνά ιδανικά. Για κάποιο όραμα… Έτσι όπως το πίστεψαν ή τους το παρουσίασαν… Το πρώην σύστημα, δυστυχώς, την έκοβε και την έραβε την ιστορία στα μέτρα του. Φτιασίδωνε, μεγέθυνε, μυθοποιούσε... Το σημερινό πλουραλιστικό σύστημα, με έντονο άρωμα «δημοκρατίας», ελπίσαμε θα τη γράψει σωστά. Αντικει...

(Η ζητιανιά έχει μαύρο πρόσωπο, αλλά δεν σε αφήνει με άδεια χέρια!) Μέσα σ’ αμαξοστοιχία του μετρό από τη μια πλευρά ο πλανόδιος μουσικός. Παίζει γλυκά με τ’ ακορντεόν του ένα υπέροχο μουσικό κομμάτι. Για να μαζεύει λεφτά - σε χάρτινο κουτί - από το επιβατικό κοινό,  έχει βάλει έναν μικρούλη. Από την άλλη πλευρά της αμαξοστοιχίας μια παχουλή μελαχρινή. Προσφέρει, έναντι των πενήντα λεφτών, ένα πακέτο χαρτομάντιλα. Και διαλαλεί καταπικραμένη η καημένη τη φτώχεια και τον πόνο της… «Βοηθήστε με, σας παρακαλώ, είμαι άνεργη! Δεν έχω ψωμί να φάω, να πάρω το γάλα του μωρού! Δεν μπορώ να συμπαρασταθώ στο μεγάλο μου γιο που πάσχει  από ανίατη ασθένεια… Πιστέψτε με…δεν σας λέω ψέματα…» Μ’ έβαλαν στη μέση: Ερωτικό τραγούδι από τη μια μεριά, και πόνος, θλίψη  απ’ την άλλη. Θες εσύ…!!! Τη στιγμή που ετοιμαζόμουν να προσφέρω λεφτά στη μελαχρινή, ρίχνεται ο διπλανός σκέτο νευρικότητα και μου λέει: «Φίλε μου, μην το κάνεις! Χθες αυτή η κυρία μοιρολογο...

… Θα ‘ταν μετά την τελευταία φυλάκιση. Κατακουρασμένος κατέβασε στρώμα, κουβέρτα, προσκέφαλο... από την πλάτη του και τ' ακούμπησε στο σουφά της εξώπορτας… Κι έβαλε τη φωνή: -Βάνθω, Βάνθω! Άκουσε με το πρώτο η αγαθή γυναίκα του και βγήκε στο κεφαλόσκαλο. -Έλα να πάρεις το προικιό! -Άφηνέ το αυτού, μην το κουνάς, πάλι θα σε πάρουν. Δεν κλείνεις το στόμα σου εσύ… - Το δίκιο έπνιγε το Μήτρο ΞΕΡΡΑ και τον έβαζαν συνέχεια πίσω από τα κάγκελα - Στην πρώτη φυλακή, σε δικαστήριο κλειστών θυρών, για να μην φαινόταν οι φάτσες των καταδοτών, του κατήγγειλαν την κατηγορία: «Σε δικάζουμε σαν φιλέλληνα!». Του ανακοίνωσαν και την ποινή - 25 χρόνια φυλάκιση… «Δεν είμαι φιλέλληνας - αντιστάθηκε - Έλληνας είμαι. Άδικα βάλθηκε το σύνορο... κι εμείς μείναμε απ’ έξω. Τον συλλαμβάνανε και μετά του άδειαζαν το σπίτι. Του ‘παιρναν κουστούμια, πανωφόρια, τη ραπτομηχανή, γυαλικά. Σφράγιζαν το μαγαζί του, αλλά εργαλεία δεν του πείραζαν.  Τ’ άφηναν για να ‘φτιαχνε στην ...

(Με όλη τη σημασία της λέξης ΚΥΡΙΟΣ) Είχε προτερήματα, που δεν τα βρίσκεις στον καθένα μας. «Ήταν επιλεκτικός - λέει ο Χρηστάκης Τζούμπης, δύσκολα να σ’ έκανε φίλο. Αλλά…, από τη στιγμή που σε δεχόταν, σε αισθανόταν αδελφό». Πάλεψε κι έφτιαξε πρώτα μέσα του τον καλό άνθρωπο κι έπειτα τον πετυχημένο χειρουργό. Χιλιάδες χειρουργικές επεμβάσεις αντιμετώπισε στα 35 του χρόνια εργασίας. Στον ίδιο θάλαμο μερικές δεν γίνονται ακόμα και σήμερα. Σε άνθρωπο που δεν κολλάει τρίχα πάνω του, συναντάς πολλές αρετές. Κι επιθυμείς να τον μιμηθείς! Θέλεις να είσαι κι εσύ σεμνός, υπεύθυνος, επικοινωνιακός, ήρεμος, σοβαρός, σίγουρος... Μια ολοκληρωμένη προσωπικότητα, όπως εκείνος. Την οποία το πρώην άσπλαχνο σύστημα δεν την υπολόγιζε. Τον πίεσαν κάποια στιγμή: « Ή φέρνεις τα λεφτά του πατέρα σου από το εξωτερικό ή πηγαίνεις και δουλεύεις στο χωριό!». Ο Γιώργος ΚΑΤΣΗΣ ήταν με όλη τη σημασία της λέξης, ΚΥΡΙΟΣ. Σε καταβρόχθιζε με το γλυκύτατο βλέμμα του. Με τ...

(Για το Θύμιο ΛΩΛΛΗ και το Λευτέρη ΤΑΛΛΙΟ;!) Πρώτα θα σας πω ότι το ζήτημα, που θα θέσω σε τούτο κείμενο, απαιτεί ιδιαίτερη προσοχή και μόρφωση, ασφαλώς και μεγαλοκαρδία στο χειρισμό του. Τίθεται καθήκον να το αναλύσουν και να πάρουν συγκεκριμένη θέση μόνο μελετητές, αρμόδια πρόσωπα. Οι φανατικοί και οι τυχοδιώκτες, που προσπαθούν να γαντζωθούν ακόμα και πίσω από νεκρούς με την λανθασμένη αντίληψη, μην επωφεληθούν προσωπικά, να βουβαθούν!   Επικρατεί σύγχυση. Μάλλον ριζική διαφωνία. Μεταξύ «δεξιών» μας, που έχουν σαν σημαία το Θύμιο Λώλλη και «αριστερών»,  που ασπάζονται την ιδεολογία και τον αγώνα του Λευτέρη Τάλλιου. Το "λημέρι" των διαφωνούντων - αντίπαλων πλευρών - είναι στο Βούρκο και τα Ριζά. Οι δροπολίτες δεν αναμιγνύονται. Ζουν σε άλλο πλανήτη… Θύμιος και Λευτέρης σε εκείνη την ταραγμένη εποχή, ο καθένας ξεχωριστά ακολούθησε το δικό του δρόμο, για ένα καλύτερο μέλλον του τόπου και του κόσμου μας. Εντάχθηκαν, βάσει του πιστε...

(Η ενότητα είναι συγκεκριμένη πράξη - επίλυση κοινού ζητήματος) Ρωτάω πολλούς δικούς μας τι είναι η ενότητα για μας; Η απάντηση ρηχή. Διαπιστώνεις στο σκεπτικό του καθενός μόνο αντιφάσεις. Σύγχυση σκέψης. Πρώτον και κύριο εμείς οι βορειοηπειρώτες πρέπει να μάθουμε να σκεπτόμαστε ορθά. Οι περισσότερες απαντήσεις, δυστυχώς, είναι αγκλίτσα που τραβάει προς το βοσκό. Προς το κόμμα, που σπρώχνει τον απλό Βορειοηπειρώτη σε ερεθισμένη, οξύθυμη, αδιανόητη αντιπαράθεση. Σαν να γεννήθηκε και μεγάλωσε ο κάθε οπαδός εδώ, μαζί με το κόμμα της «ψυχής» του. Κι ας δοκίμασε αράδα ελληνικά κόμματα, κυβερνήσεις, που «προστατεύουν» τα Μειονοτικά μας δικαιώματα στην Αλβανία, κι εδώ στην Πατρίδα τα αναιρούν. Τα παραβιάζουν βάναυσα. Μας χειρίζονται χειρότερα από Μειονοτικούς. Η ενότητα δεν είναι σχήμα λόγου. Ούτε επιθυμία του καθενός, ξεχωριστά. Κι ούτε - έλα εσύ μαζί μου να ψηφίσεις αυτόν που επιθυμώ εγώ -. Είναι συγκεκριμένη πράξη. Που ευτυχώς ή δυστυχώς, τη διαχειρίζονται οι πολιτικ...

Με αυτή τη φωτογραφία που έβγαλες από τα συρτάρια σου και μου την έστηλες, αγαπητέ μου φίλε, Δήμο Κόλλια, με συγκίνησες πολύ, αλλά μου άγγιξες και μια πληγή. Παλιά που είχε στεγνώσει. Μου 'φερες στο νου το Φόρουμ, που συμφωνήσαμε να αγωνιστούμε αδέσμευτα, αλλά στην πορεία τα κάναμε μούσκεμα. Το κάθε κόμμα πάει να μας καπελώσει. Κι είχαν τα πρόσωπά τους, που μας τραβούσαν προς την τάδε είτε δείνα κατεύθυνση. Στη Ντόρα μου έμοιασε ότι πήγαμε ενωμένοι. Για να τη δεσμεύσουμε για την απόδοση της ελληνικής ιθαγένειας. Όμως από τους τρεις στη φωτογραφία, οι δύο μπήκαν στο γραφείο της για προσωπική προβολή. Μας είπε τότε, το θυμάμαι σαν να είναι τώρα: "Κάνω όρκο σαν γυναίκα κι όχι σαν άνδρας ότι σύντομα θα αποδοθεί σε όλους σας η ελληνική ιθαγένεια". Καταλαβαίνεις τι εννοούσε με τη λέξη "σύντομα". Ότι το 2013 δεν θα την έχετε πάρει ακόμα. Δεν σου εξήγησα γιατί είμαι πικραμένος, αγαπητέ μου Δήμο. Κι αν θέλεις καντό τύμπανο... Όταν είδα πο...

(…Συμπατριώτη μου! Παρόλο που θα προσπαθήσω ν’ αγγίξω μαλακά ανοιγμένη πληγή, πάλι θα ερεθιστεί και   θα πονέσεις). Έχω υπόψη το ρητό: «Όποιος πουλάει χάνει, όποιος αγοράζει κερδίζει». Αυτό για απλές πράξεις αγοραπωλησίας. Για το συμφέρον σου. Για το κοινό συμφέρον, είναι εντελώς διαφορετικά τα πράγματα. Όταν είσαι Μειονοτικός και πουλάς γης - χωράφι σε αλλοεθνή, τότε πουλάς πολλαπλά. Πρόσεχε, συμπατριώτη μου! Μετρήσου καλά! Πουλάς ένα κομμάτι της Πατρίδας σου. Την ίδια την Πατρίδα σου. Παραβιάζεις από μόνος σου ιερούς κανόνες. Τη Σύμβαση - Πλαίσιο. Που σου παρέχει προστασία. Σου κατοχυρώνει δικαιώματα σαν Εθνική Μειονότητα. Στο Γεωργουτσάτι, - λένε - παλιά πούλησε κάποιος το χωράφι του σε αλλοεθνή. - Τότε που δεν πουλούσε κανείς γης. Παρ’ όλη τη φτώχεια, ως το γόνα, μόνο αγόραζε -. Το χωριό τον αποκήρυξε. Τον σημάδεψε. Συνοδεύει το στίγμα αυτό στη ζωή τις γενιές με τη σειρά. Δεν φεύγει με τίποτα. Σήμερα έγινε πια της μόδας. Με άνεση ορισμένοι πουλάν οικόπεδ...