Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΕΚΠΛΗΞΗ...

Με αυτή τη φωτογραφία που έβγαλες από τα συρτάρια σου και μου την έστηλες, αγαπητέ μου φίλε, Δήμο Κόλλια, με συγκίνησες πολύ,

αλλά μου άγγιξες και μια πληγή.

Παλιά που είχε στεγνώσει.

Μου 'φερες στο νου το Φόρουμ, που συμφωνήσαμε να αγωνιστούμε αδέσμευτα, αλλά στην πορεία τα κάναμε μούσκεμα.

Το κάθε κόμμα πάει να μας καπελώσει.

Κι είχαν τα πρόσωπά τους, που μας τραβούσαν προς την τάδε είτε δείνα κατεύθυνση.

Στη Ντόρα μου έμοιασε ότι πήγαμε ενωμένοι.

Για να τη δεσμεύσουμε για την απόδοση της ελληνικής ιθαγένειας.

Όμως από τους τρεις στη φωτογραφία, οι δύο μπήκαν στο γραφείο της για προσωπική προβολή.

Μας είπε τότε, το θυμάμαι σαν να είναι τώρα:

"Κάνω όρκο σαν γυναίκα κι όχι σαν άνδρας ότι σύντομα θα αποδοθεί σε όλους σας η ελληνική ιθαγένεια".

Καταλαβαίνεις τι εννοούσε με τη λέξη "σύντομα".

Ότι το 2013 δεν θα την έχετε πάρει ακόμα.

Δεν σου εξήγησα γιατί είμαι πικραμένος, αγαπητέ μου Δήμο.

Κι αν θέλεις καντό τύμπανο...

Όταν είδα που το Φόρουμ πάει να διαλυθεί κι ότι ο τότε αρχηγός νοιαζόταν πώς να αξιοποιηθεί από κόμματα και χρώματα, του άσκησα κριτική και τον εκνευρίασα.

Τόσο που πάει να μου κάνει μήνυση.

Μου έστειλε εξώδικο για εκφοβισμό.

Κι έλεγα κάτι θα τρέχει και με μένα.

Τόσο αθώος όσο δείχνω, δεν είμαι...

Όμως, μετά  από χρόνια, όταν είδα ότι το Φόρουμ το κατέστρεψαν οι λαοπλάνοι, οι γυρολόγοι μας, που παραμένουν δυστυχώς ακόμα ίδιοι, αισθάνομαι δικαιωμένος και ήσυχος.

Αυτά, καλέ μου φίλε.

Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ
08/11/2013

Σχόλια

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. ...
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα

«ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ, ΡΕ ΠΑΛΙΟ ΨΩΜΙ…!»

(… Έτσι φωνάζουμε ο ένας τον άλλο, όταν βρισκόμαστε με το φίλο μου, τον τυπογράφο). Όταν το ‘83, νέος δημοσιογράφος, επισκέφτηκα το Βουλιαράτι, στο καφενείο μού απεύθυναν το ερώτημα:  - Μήπως δουλεύεις μαζί με τον Κώστα Λάγιο στο τυπογραφείο; (Ορισμένοι, ακόμα και σήμερα, το δημοσιογράφο τον μπερδεύουν με τον τυπογράφο).   Σήκωσα τις πλάτες… - Όχι, δεν τον γνωρίζω - τους απάντησα. Ως τότε, δεν ήξερα καν όλο το προσωπικό του «Λαϊκού Βήματος», όχι και τυπογράφο… Με τους τυπογράφους ήρθα σ’ επαφή αργότερα, όταν το ‘φερε η δουλειά. Να ελέγχω την εφημερίδα της σειράς, από τη στοιχειοθέτηση και μέχρι την εκτύπωση. Συνήθως καθόμουν πάνω από το κεφάλι του Κώστα και κοιτούσα μ’ απορία την κουραστική εργασία του. Πώς έπαιρνε, ένα - ένα τα γράμματα απ’ τα κουτάκια της κάσσας και τ’ αράδιαζε με περίσσια υπομονή και αγάπη στο συνθετήριο. Κι «έγραφε», καλαίσθητα, τους τίτλους των κειμένων… Ήταν αστείος απ’ την κούνια, πειραχτήρι με ανοιχτό μυα...
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα

ΤΟ ΖΟΥΛΑΠΙ

Πρώτα, να ξεδιαλύνουμε την απορία. Να μάθουμε πώς μπήκε ουρά, πίσω από το ονοματεπώνυμο, Κώστας Φράγκος, το «ζουλάπι».   Το ξεκίνησε ο πατέρας του, ο Πέτρος, σαν χαϊδολόγημα. Όταν ο Κώστας ήταν τόσος δα μικρούλης. Έφτασε μετά στην παρέα του , που το χειρίστηκε σαν παρατσούκλι. Αντί να το αισθανθεί σαν προσβολή, του έκατσε ωραία του Κώστα το παρατσούκλι. Όταν άνοιξε λογαριασμό στο facebook, αυτοσυστήθηκε με το περίφημο «ζουλάπι».   Κάποια στιγμή, μετά από χρόνια, ο Κώστας αποφάσισε να εμφανιστεί. Να μην μείνει στην αφάνεια. Δήλωσε το πραγματικό του όνομα. Αλλά, από αδυναμία για το παρατσούκλι, κράτησε και το «ζουλάπι».   Συχνά - πυκνά, στην τάξη, τον μικρό Κώστα, τον αποκαλούσαν Αλβανό. Μου ομολογεί την πρώτη περίπτωση, που τον πρόσβαλαν άσχημα και του έκατσε καρφί: «Μπήκε η δασκάλα στην τάξη και ζήτησε να σηκώσουν το χέρι τα αλλοδαπά παιδιά. Το σήκωσαν κάτι Πολωνάκια, κάτι Αλβανάκια... Εγώ δεν το σήκωσα. Ρίχνει μια ματιά η δασκάλα στον κατάλογο ...
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα