Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΑΝΩΦΕΛΟΙ ΔΙΑΞΙΦΙΣΜΟΙ ΣΕ ΧΕΡΣΑ ΓΗΣ

(Για το Θύμιο ΛΩΛΛΗ και το Λευτέρη ΤΑΛΛΙΟ;!)
Πρώτα θα σας πω ότι το ζήτημα, που θα θέσω σε τούτο κείμενο, απαιτεί ιδιαίτερη προσοχή και μόρφωση, ασφαλώς και μεγαλοκαρδία στο χειρισμό του.


Τίθεται καθήκον να το αναλύσουν και να πάρουν συγκεκριμένη θέση μόνο μελετητές, αρμόδια πρόσωπα.


Οι φανατικοί και οι τυχοδιώκτες, που προσπαθούν να γαντζωθούν ακόμα και πίσω από νεκρούς με την λανθασμένη αντίληψη, μην επωφεληθούν προσωπικά, να βουβαθούν!
 
Επικρατεί σύγχυση. Μάλλον ριζική διαφωνία.
Μεταξύ «δεξιών» μας, που έχουν σαν σημαία το Θύμιο Λώλλη και «αριστερών»,  που ασπάζονται την ιδεολογία και τον αγώνα του Λευτέρη Τάλλιου.
Το "λημέρι" των διαφωνούντων - αντίπαλων πλευρών - είναι στο Βούρκο και τα Ριζά.
Οι δροπολίτες δεν αναμιγνύονται.
Ζουν σε άλλο πλανήτη…
Θύμιος και Λευτέρης σε εκείνη την ταραγμένη εποχή, ο καθένας ξεχωριστά ακολούθησε το δικό του δρόμο, για ένα καλύτερο μέλλον του τόπου και του κόσμου μας.


Εντάχθηκαν, βάσει του πιστεύω τους, σε αντίπαλα στρατόπεδα.
«Πετύχαμε» τότε σαν μειονότητα το γνωστό αποτέλεσμα.
Μείναμε μέσα στην αλβανική επικράτεια κι υποστήκαμε τα καθέκαστα.
Αν πράτταμε διαφορετικά, στήριζε ενωμένη η μειονότητα μόνο μια πλευρά, δεν ξέρουμε το αποτέλεσμα, τι θα προέκυπτε στη συνέχεια.
Ποια θα ήταν η τύχη μας.
Ας μην κάνουν ορισμένοι τον προφήτη, τον παντογνώστη.
 
Κι αναλογίζουν μονόπλευρα τις ευθύνες.
Γίνεται κιόλας αυτή η επιζήμια, ανώφελη διαμάχη σ' έναν καιρό που εκκενώσαμε από μόνοι μας τον τόπο μας

και μοιραστήκαμε εθελοντικά σε χίλια δυο πολιτικά στρατόπεδα.
Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ
21/07/2016

Σχόλια

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. ...
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα

«ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ, ΡΕ ΠΑΛΙΟ ΨΩΜΙ…!»

(… Έτσι φωνάζουμε ο ένας τον άλλο, όταν βρισκόμαστε με το φίλο μου, τον τυπογράφο). Όταν το ‘83, νέος δημοσιογράφος, επισκέφτηκα το Βουλιαράτι, στο καφενείο μού απεύθυναν το ερώτημα:  - Μήπως δουλεύεις μαζί με τον Κώστα Λάγιο στο τυπογραφείο; (Ορισμένοι, ακόμα και σήμερα, το δημοσιογράφο τον μπερδεύουν με τον τυπογράφο).   Σήκωσα τις πλάτες… - Όχι, δεν τον γνωρίζω - τους απάντησα. Ως τότε, δεν ήξερα καν όλο το προσωπικό του «Λαϊκού Βήματος», όχι και τυπογράφο… Με τους τυπογράφους ήρθα σ’ επαφή αργότερα, όταν το ‘φερε η δουλειά. Να ελέγχω την εφημερίδα της σειράς, από τη στοιχειοθέτηση και μέχρι την εκτύπωση. Συνήθως καθόμουν πάνω από το κεφάλι του Κώστα και κοιτούσα μ’ απορία την κουραστική εργασία του. Πώς έπαιρνε, ένα - ένα τα γράμματα απ’ τα κουτάκια της κάσσας και τ’ αράδιαζε με περίσσια υπομονή και αγάπη στο συνθετήριο. Κι «έγραφε», καλαίσθητα, τους τίτλους των κειμένων… Ήταν αστείος απ’ την κούνια, πειραχτήρι με ανοιχτό μυα...
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα

ΤΟ ΖΟΥΛΑΠΙ

Πρώτα, να ξεδιαλύνουμε την απορία. Να μάθουμε πώς μπήκε ουρά, πίσω από το ονοματεπώνυμο, Κώστας Φράγκος, το «ζουλάπι».   Το ξεκίνησε ο πατέρας του, ο Πέτρος, σαν χαϊδολόγημα. Όταν ο Κώστας ήταν τόσος δα μικρούλης. Έφτασε μετά στην παρέα του , που το χειρίστηκε σαν παρατσούκλι. Αντί να το αισθανθεί σαν προσβολή, του έκατσε ωραία του Κώστα το παρατσούκλι. Όταν άνοιξε λογαριασμό στο facebook, αυτοσυστήθηκε με το περίφημο «ζουλάπι».   Κάποια στιγμή, μετά από χρόνια, ο Κώστας αποφάσισε να εμφανιστεί. Να μην μείνει στην αφάνεια. Δήλωσε το πραγματικό του όνομα. Αλλά, από αδυναμία για το παρατσούκλι, κράτησε και το «ζουλάπι».   Συχνά - πυκνά, στην τάξη, τον μικρό Κώστα, τον αποκαλούσαν Αλβανό. Μου ομολογεί την πρώτη περίπτωση, που τον πρόσβαλαν άσχημα και του έκατσε καρφί: «Μπήκε η δασκάλα στην τάξη και ζήτησε να σηκώσουν το χέρι τα αλλοδαπά παιδιά. Το σήκωσαν κάτι Πολωνάκια, κάτι Αλβανάκια... Εγώ δεν το σήκωσα. Ρίχνει μια ματιά η δασκάλα στον κατάλογο ...
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα