Η ΦΑΝΕΛΑ ΜΕ ΤΟ ΔΕΚΑ

(Έχει αφετηρία κάθε ξεκίνημα. Ο Θωμάς ΓΚΙΝΗΣ δεν έφτασε ψηλά απ' το πουθενά!!!)

Σε μικρό χωριό - με ελάχιστο κόσμο και τόπο - οι νέοι για να περάσουν τον ελεύθερο χρόνο ευχάριστα, επιλέγουν τ’ ανάλογο άθλημα.

Στους Βανιστιώτες άρμοζε το βόλεϊ.

Στην αυλή του σχολείου, σε συγκεκριμένο χώρο, αντί για δίκτυ τέντωναν σπάγκο ή σχοινί.

Ή ένωναν τις λουρίδες των παντελονιών…

(Είναι να γελάσεις!!!).

… Και ξεκινούσε δυνατά ο αγώνας. Φωνές, χαρές, σφυρίγματα από παίκτες και φιλάθλους. Στο «Μικρό Παρίσι» γινόταν χαμός. Το βόλεϊ εκεί είχε ψυχή.

Ο Θωμάς Γκίνης ήταν ένας από τους βασικούς διοργανωτές. Τον θαύμαζες από μικρό, έδειχνε από το Δημοτικό, με την ευκινησία του, το μπόι του, τα τεράστια χέρια του, την όσφρηση του αθλητή … ότι θα προχωρούσε, θα είχε μέλλον…

Στο 7τάξιο της Δερβιτσάνης - σταθμός της ανάδειξής του - ανάμεσα στον Ηλία Σέλλιο, το Γιώργο Σταμούλη, τον Κυριάκο Κώτσια και άλλους υπέροχους αθλητές, ο Θωμάς ξεχώριζε. 

Ήταν ο καλύτερος.

Στο πλούσιο αθλητικό βιογραφικό του Θωμά, που κέντησε ο εξαίρετος συνάδελφός μου, Xhorxhi Vasili, διακρίνω πορεία πρωταθλητή:

«Ξεκίνησε το άθλημα στη «Λιουφτετάρι». Μετά δέκα ολόκληρα χρόνια συνεχίζει να παίζει με τη φανέλα της «Μπουτρίντι». Δύο χρόνια εντάχτηκε στην ομάδα της «Παρτιζάνι».

Όπου κι αν έπαιξε - όσοι τον έζησαν δηλώνουν ανεπιφύλακτα και μ' ενθουσιασμό ότι ο Θωμάς ΓΚΙΝΗΣ ήταν η μισή ομάδα. Κι ότι έπαιζε για τον κόσμο.

Καθ’ όλη τη διάρκεια της πετυχημένης καριέρας του, χιλιάδες φίλαθλοι σε αγώνες και στην προπόνηση ακόμα, παρακολούθησαν από τις κερκίδες έναν εξαιρετικό, αξιοσέβαστο κορυφαίο, μάχιμο βολεϊμπολίστα.

Χειροκρότησαν παρατεταμένα και με όλη τους την ψυχή τα δυνατά καρφώματά του, τα μπλοκαρίσματά του πάνω στο δίκτυ, τα σηκώματά του, τα πηδήματα, την ευελιξία του και την ομαδικότητα στο παιχνίδι.

Με τη διαρκή βελτίωση του επιπέδου του, μέσω της επίμονης εντατικής προπόνησής του, κατόρθωσε να φορέσει τη φανέλα της εθνικής ομάδας βόλεϊ της Αλβανίας.

Παίζοντας με παίκτες - τέρατα εκείνης της εποχής - κατάφερε να σταθεί αναμφισβήτητα σε κορυφή, να διακριθεί.

Βγήκε και στο εξωτερικό, έπαιξε σε τουρνουά, που διοργανώθηκε στη Ρουμανία.

Είναι απόφοιτος της Ανώτατης Αθλητικής Σχολής «Vojo Kusi» των Τιράνων κι άσκησε σε διάφορα σχολεία των Αγίων Σαράντα το επάγγελμα του δάσκαλου Φυσικής Αγωγής.

Την όλη πορεία του συχνά την εμπόδιζε η φυλάκιση, για λογαριασμό άλλων, του πατέρα του.

Το αγκάθι που είχε στη βιογραφία του.

Ο κόσμος τον αγάπησε και τον αγαπάει ακόμα. Το κράτος και το κόμμα τον αδίκησαν. Άφησαν αρκετά χρόνια τον πρωταθλητή χωρίς σκεπή, χωρίς σπίτι. Να σέρνεται με την οικογένειά του στα ξενοδοχεία.

Με την κατάρρευση του πρώην συστήματος, πήρε τα έρημα κι αυτός. Σε επιχείρηση «σκούπα», έπεσε στα δίκτυα της Ελληνικής Αστυνομίας.

Διέκριναν ένα στρέμμα πλάτες, ανάστημα κυπαρισσιού, δυναμισμό αθλητή… τον έβγαλαν στην άκρη, του απεύθυναν διάφορα πονηρά ερωτήματα να μάθουν ποιος είναι…

Τους αφηγήθηκε ο Θωμάς σεμνά την ιστορία ενός Έλληνα.

- Τότε τι ζητάς εσύ εδώ με τους αλλοδαπούς - του λένε. - Φύγε!

Κι έφυγε…

Τώρα εβδομηντάρης πλέον, ο Θωμάς ΓΚΙΝΗΣ, ζει αξιοπρεπώς και περιτριγυρισμένος από το φίλαθλο κοινό σε δύο πατρίδες.

Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ

24/07/2016