Αντίλογος

  Στη συνοικία μου,  στην Αθήνα, κάτω από το ενοικιαζόμενο διαμέρισμά μου, σε κατηφόρα, καθώς περνούσα,  μόλις αντίκρισα κρεμασμένη μια νάιλον σακούλα έξω από κάδο απορριμμάτων, σταμάτησαν αυθόρμητα τα πόδια μου, σαν να τους έδωσε κάποιος εντολή… Έμεινα κάγκελο. Με κράτησε σ’ ομηρεία, έστω για λίγο, το συσκευασμένο ψωμί, το τυρί και το περίσσευμα φαγητού από οικογενειακό τραπέζι.… Ο καλόψυχος άνθρωπος, που πονάει, που ξέρει από φτώχεια  - ίσως να την πέρασε κάποτε ο ίδιος στο πετσί του -  δεν έριξε τα φαγώσιμα στ’ απορρίμματα. Για να πάνε σε χωματερή… Κρέμασε προσεκτικά τη σακούλα σε σημείο που να φαίνεται.  Για να την πάρει οποιοσδήποτε φτωχός περαστικός, που την έχει ανάγκη. Αυτή η εικόνα, έτσι όπως την είδε το αθώο μάτι μου και την έκρινε η ψυχή μου, λέγεται: «Ανθρώπινη συμπεριφορά. Απλό δείγματα πόνου και αγάπης σε καιρό έντονης ανθρωπιστικής κρίσης». Γιώργος ΜΥΥΤΙΛΗΣ 31/03/2...

(Ευχές και ευχαριστίες στο νέο πρόεδρο του χωριού…!) Πήρε το πλαστικό δοχείο η γριά μάνα μου σήμερα από το πρωί και σιγά - σιγά, ακουμπώντας στο μπαστούνι, πήγε να το γεμίσει με νερό στη βρύση. Δεν ήταν το νερό η αιτία, που την οδήγησε εκεί! Αλλά ένα άλλο θέμα. Αυτό που ακολουθεί: Άκουσε ότι ξεβρόμισε ο τόπος γύρω από την κεντρική βρύση του χωριού κι ήθελε με τα ίδια τα μάτια της να δει την αλλαγή. Αφού χάρηκε, καθώς πήγε επιτόπου, την καθαριότητα, την τάξη:  Ήταν εκτοπισμένοι οι κάδοι απορριμμάτων. Όλα τα μπάζα, που την έπνιγαν απ’ όλες τις μεριές, πεταμένα. Τα νερά που χυνόταν στο δρόμο, να πηγαίνουν σε βόθρο. Φυτεύτηκαν δέντρα, για καλαισθησία, σε μπροστινό κενό χώρο … Στο σοκάκι, στην επιστροφή για το σπίτι, μπράβο - έλεγε σε όποιον έβρισκε μπροστά της. Γέμισε τον τόπο μ’ ευχές κι ευχαριστίες… Αλλά… με τον τρόπο της… έκανε και κριτική Είπε:  «Με αυτά που έκανε το παιδί (κι εννοεί το Φίλιππα Μπόμπολη), έβαλε ...

(Χάνω χρόνο, αλλά την οφείλω μιαν απάντηση). Δεν θα αναφερθώ σε συγκεκριμένο άτομο, που άρπαξε από τα μαλλιά, χωρίς κανένα λόγο και δικαίωμα, την αξιοπρέπεια μου και την σβαρνίζει, την τριγυρνά - σαν να είναι προσωπικό του αντικείμενο - στο διαδίκτυο. Δεν αξίζει τον κόπο. - Άμα ανακατευτείς με τα πίτουρα, σε τρώνε οι κότες! -. (Δείτε πόσο απάνθρωπη είναι η επικοινωνία του, πόσο αλλόκοτη είναι η συμπεριφορά του…;! Πάει να ξεφτιλίσει, αλλά ξεφτιλίστηκε…) Άλλος, στη θέση μου, θα τον οδηγούσε στη δικαιοσύνη, θα τον έτρεχε στα δικαστήρια. Θα του έβγαζε την ψυχή από τη μύτη… Εγώ δεν ασχολούμαι καν με σκιές. Δεν τιμωρώ ανθρωπάκια, που σκέπτονται μόνο αρνητικά κι ήδη είναι τιμωρημένα. Προσωπικά τα λυπάμαι. Με τρέλες - αφηρημάδες ξεχωριστών προσώπων, δεν αγαναχτώ, μόνο το διασκεδάζω. Όμως, τα παίρνω στο κρανίο από το βασικό… Το οποίο με κάνει να χάνω, συνήθως, το κουράγιο μου. Για τον τόπο, που στενεύει, σωριάζετα...

(Γι’ αυτό δε στηρίζουν…) «Είμαστε Ομόνοια» διαλαλούν οι πολιτικοί μας που κόπτονται για τον τόπο. Που δήθεν προσπαθούν, αγωνίζονται να του «λύσουν» τα ζωτικά προβλήματα, βουτώντας τον κάθε τόσο πιο βαθιά σε θολά νερά. Εκμεταλλεύονται την Ομόνοια κάλλιστα προεκλογικά, όταν τους χρειάζεται. Κρίμα που τόσα χρόνια η Ομόνοια έγινε ομπρέλα άλλων, συνέβαλε στην στήριξη, στην κάλυψή τους κι η ίδια έμεινε εκτεθειμένη, στη βροχή. Τώρα που η Ομόνοια ζητάει τη βοήθειά τους, για ν' αναβαθμιστεί σε κόμμα, δεν βγάζουν ρουθούνι, δε βγάζουν μιλιά... Κρύβονται. Αφού ο καθένας έχει κόμμα. Έχει ρυθμίσει την πορεία του, τη ζωή του... Τι το θέλει το άλλο κόμμα;! Την Ομόνοια κιόλας κόμμα..., που θα πει Πατρίδα, Ελληνισμός. Και νίκη. Για να βρει το μπελά του! Πει του "διαόλου" καλημέρα;!. Με την Ομόνοια - κόμμα, προβλέπουν να σκοτεινιάζει το μέλλον τους. Γι' αυτό δε στηρίζουν. Μόνο εμποδίζουν… Είναι ώρα δοκιμασίας. Ο καθένας, με την...

  Δύο αντίθετες ιδέες, καιρό τώρα, έχουν βάλει σε σκοτούρα - βασανίζουν - ορισμένους ανήσυχους διανοούμενους. Ομαλά αναρωτιούνται και τρίβονται μεταξύ τους: Να απολιτικοποιηθεί ή να αναβαθμιστεί η Ομόνοια σε κόμμα;! Με την πρώτη εκδοχή, προσωπικά, διαφωνώ ριζικά. Την αποκλείω. Την αποκαλώ και γελοία… Μια οργάνωση, που εκπροσωπεί Εθνική Μειονότητα, δεν μπορεί και δεν πρέπει να ξεγυμνωθεί πολιτικά!   Τη δεύτερη τη θεωρώ ως μοναδική λύση, που θα φέρει σίγουρα εξελίξεις στον τόπο μας… Όμως... είναι δύσκολη, ως...ακατόρθωτη, η εφαρμογή της… Αφού θίγει ιδιοτελή συμφέροντα ξεχωριστών ατόμων και ομάδας. Η Ομόνοια να είχε γίνει κόμμα. «Δεξιοί», «αριστεροί»... να είχαν μπει σ’ ένα μαντρί. Αφού ο στόχος μας, με έντονη εθνική χροιά, είναι ένας: Πώς να φτιαχτεί ο τόπος μας;! Η συγχώνευση, η παραίτηση είναι πλέον αναγκαιότητα, αν θέλουμε να προχωρήσουμε… Μην κάνουμε τον ανήξερο;! Αφού όλα είναι γνωστά, ξεκάθαρα...!!!  ...

(Σκιτσογράφημα σε διπλή γιορτή - Ελληνισμού και Ορθοδοξίας -  για δύο Βαγγέληδες - εγγονό και παππού) Όταν έμαθα την αποκορύφωση της όλης προσπάθειας του Βαγγέλη Μέτσε - το κατόρθωμά του για να μπει και να εργαστεί σε Ερευνητικό Πανεπιστήμιο της Αμερικής - αυθόρμητα ο νους μου πήγε στον παππού του, που δεν τον πρόλαβε. - o ένας είχε φύγει από τη ζωή, όταν ο άλλος ερχόταν - στο Βαγγέλη Μέτσε τον παλιό. Κι είπα: «Να τι κάνουν τα γονίδια!». Γυρνάω χρόνια πίσω, στη σταδιοδρομία του παππού. Βρίσκω πλούσιο αρχείο και το καταγράφω πιστά: «Έ βγαλε στην Κωνσταντινούπολη τη «Μεγάλη του Γένους Σχολή». Σπούδασε οικονομικά στην «Ανωτάτη Εμπορική Σχολή Αθηνών». Έκανε ένα φεγγάρι δάσκαλος στο χωριό του.   Εργάστηκε ως οικονομολόγος στην Τράπεζα της Ελλάδος. Το πετυχημένο λογιστικό μολύβι του, προσπάθησε να το αξιοποιήσει και ο Ζώγκου. Μάλιστα, ο Βασιλιάς, ήθελε να προωθήσει το Βαγγέλη στην πολιτική.  Ως συμβολαιογράφος - κάτοχ...

  (Απάντηση στο φίλο μου, Βασίλη ΚΑΛΥΒΑ). Για την άθλια κατάσταση στο Μοναστήρι των Ραβενιών, που την αποθανάτισα κιόλας με το φωτογραφικό φακό μου, εξοργισμένος τότε ξέσπασα: «Πως σου κάνει η καρδιά κι αφήνεις αυτή την παμπάλαια εκκλησία - πολιτιστικό μνημείο - να σωριαστεί …(;!)». Κι όπως συνηθίζω, υπέγραψα την κατάθεση ψυχής. (Δεν ρίχνω πέτρα και κρύβω το χέρι!). Για να είναι έτσι σοβαρά, πειστικά, τα όσα λέω. Ευαισθητοποίησε, καθώς φαίνεται, το φίλο μου, Βασίλη ΚΑΛΥΒΑ η ανάρτησή μου και έκανε σχόλιο - έκκληση: «Σωριάστηκε ο τόπος μου... Μύτιλη, αν έχεις κότσια, και έχεις… να βρεθούμε όλοι όσοι έχουμε όραμα ... Είμαστε αρκετοί…Έχουμε χρέος… Άντε, βάλε μπρος…!». Μόνο που δεν είπε: «Γίνου αρχηγός!». Είναι αρκετοί που τη φωνή μου τη θεωρούν ζητιανιά για ένα ξεροκόμματο. Άλλοι, συμπεριλαμβάνω και το Βασίλη εδώ, με αναζητούν και με προτιμούν για μπροστάρη, να μου κρεμάσουν κουδούνι... Τους συναρπάζει, για ποιο λόγο αυτοί το ξέρουν...

…Γενάρης ήταν. Μέσα σ’ ανυπόφορη ψύχρα, που σε μάραινε, σ’ έκλεινε στο τσόφλι σου, γιόρταζε η Ομόνοια την επέτειό της. Έδειχνε κουρασμένη, ξεπεσμένη… Στην παγωμένη αίθουσα είχαν συγκεντρωθεί μόνο λίγοι γέροντες. Από το τσουχτερό κρύο είχαν μαυρίσει τα χείλη τους, έτρεμαν τα σαγόνια τους, κροτάλιζαν οι μασέλες τους. Ανάμεσά τους, κάπου σε καρέκλα, που όλο έτριζε… -με το σκούρο κασκόλ του, το γκρι γιλέκο του, την καφέ γραβάτα του και το μακρύ παρδαλό πανωφόρι του - ήταν καθισμένος ο Σωκράτης Παπαδόπουλος. Ο φίλος μου. Αφού έριξε μια αδιάφορη ματιά στην εξέδρα και μια άλλη, σκέτη απογοήτευση, στους λίγους συμμετάσχοντες, σηκώνεται και ξεκινάει την ομιλία του: «Παιδιά, της Ομόνοιας παιδιά…». - Μετρημένες λέξεις στο ξεκίνημα, που σε οδηγούν, χωρίς καμιά άλλη σκέψη, στο τραγούδι - ύμνο της Δέμπω, που το ‘λεγε στα χαρακώματα, στο μέτωπο του ηρωικού ‘40, για να ξεσηκώσει τους Έλληνες φαντάρους. Μετά από μια ανάπαυλα ο ομιλητής συνέχισε: ...

  (Ενώ καιγόταν ο καρνάβαλος…) Πριν ξεκρεμάσουν τον καρνάβαλο απ’ τον πλάτανο και τον ρίξουν να καεί, σε τεράστιες  πύρινες γλώσσες φωτιάς, όπως είναι το έθιμο, προηγήθηκε τ’ απρόσμενο, πέρασμα μέσα από το πλήθος που διασκέδαζε, του Προέδρου της Αλβανικής Βουλής. Ο κόσμος βουβός. Κανένα χειροκρότημα.  Καμιά επευφημία, Ψυχρή η χειραψία με τους λίγους, που συνάντησε... Ψυχρότατη… Χωρίς τη θέλησή του, ο καλόψυχος, ο φιλόξενος Δερβιτσώτης, παραβιάσε την παράδοση. Συμπεριφέρθηκε σε «φίλο» με τρόπο, που δεν του αρμόζει. Τον αναμενόμενο ενθουσιασμού σε παρόμοιες στιγμές, τον μετέτρεψε, δυστυχώς, σε σιωπηρή αγανάκτηση. Είπε έτσι στον Ilir META: Την Εθνική Ελληνική Μειονότητα δεν τη χειρίζεστε σωστά, δεν την προσέχεται… Της κλείνεται τα φώτα, της στερείται το νερό, επανειλημμένα τη ληστεύεται… Παραβιάζετε κατοχυρωμένα δικαιώματα, τη σκοτώνεται, τη φυλακίζεται… Αυτή τη στιγμή, αντί εσύ, πολιτικέ καρνάβαλε, ...

Ο Χρηστάκης Τζούμπης, φημισμένος οφθαλμίατρος -με πάνω από δώδεκα χιλιάδες χειρουργικές επεμβάσεις ωσότου βγήκε στη σύνταξη- και κορυφαίος, κατά την ταπεινή μου γνώμη, συναισθηματικός ψυχαναλυτής- σου λέει λακωνικά και μ’ απόλυτη ευθύνη: «Στον άνθρωπο απ’ όλο το πρόσωπό του, το μάτι αντανακλά περισσότερο, πιο δυνατά, την ψυχή. Αν το προσέξεις καλά, σου μιλάει, έχει φωνή. Μαρτυράει τον εσωτερικό σου κόσμο». Ο Χρηστάκης διατηρεί στο νου του απόσταγμα απ’ όσα του ομολογούσε παλιά η γιαγιά - Αγαθή. Κόρη από του Μάσσιου (Δερβιτσάνη) και παντρεμένη στου Λύτη (Βάνιστα), με την οποία είχε άριστες σχέσεις. Του έλεγε η πιο έξυπνη γυναίκα, που πέρασε ως εκείνη τη στιγμή, απ’ τα δύο χωριά: «Να έχεις υπόψη ότι η ζωή είναι παρά πολύ δύσκολη. Σ’ αυτή ο καθένας μας δεν έχει μόνο φίλους. Έχει και εχθρούς… Αλλά αν θέλεις να έρθεις αντιμέτωπος με τον εχθρό σου, πρέπει να προσέξεις ένα πράγμα. Τι παπούτσια φοράει στα πόδια του. Άμα έχει ακριβά και γερά παπούτσια, σκέψ...

Δεν είναι τόσο απλή η μαγειρική στα hotspot , η τεράστια κουτάλα άοσμο, άνοστο φαγητό ανακατεύει… Οι βομβαρδισμοί, οι απειλές, οι σκοτωμοί, σκοπεύουν να κάνουν τον πλανήτη  Ειδωμένη. Εξοντώνουν πατρίδες, γλώσσες, σημαίες, έθνη… για να μην έχουν πλέον ιδανικά οι λαοί… Τους λαούς τους θέλουν να δουλεύουν σα σκλάβοι, μόνο για ένα κομμάτι ψωμί. Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ 09/03/2016 

Μια ομάδα από κινέζους φοιτητές το 1965 κατέφθασαν στην Αλβανία, για να μάθουν ελληνικά. Ο Φίλιππος Λίτσιος και ο Νίκος Γκίνης, δύο εξοχότατοι καθηγητές, τα καλοκαίρια, τους έφερναν από το Πανεπιστήμιο των Τιράνων στη Δερβιτσάνη, για να εξασκήσουν καλύτερα τη γλώσσα. Φιλοξενήθηκαν σε τρία σπίτια: Στου Μάσσιου, στου Νέκου και στου Τσέκα. Στο τελευταίο, εκτός που ορισμένοι κοιμόνταν, μάθαιναν παρέα σε δωμάτιο που μετατράπηκε σε τάξη: Αρχαία Ελληνικά, Γλωσσικά, Γραμματική… Κι έτρωγαν στην αυλή σ’ ένα μεγάλο ξύλινο τραπέζι. Τους μαγείρευε και τους φρόντιζε γενικά,. η θεια - Βίτα. Το πρωί, με το πανέρι στο κεφάλι, για δίωρη εθελοντική δουλειά, πήγαιναν στ’ αμπέλια και θέριζαν βρίζα. Όπου και μ’ όποιον αντάμωναν και συνομιλούσαν, σημείωναν σε σημειωματάριο τις πρωτάκουστες λέξεις. Μοίραζαν στον κόσμο τσιτάτα του Μάο και κονκάρδες με δύο σφιχτοδεμένες παλάμες - απεικόνιση της κινεζο - αλβανικής φιλίας. Είπε συγχωριανός μας στον κοντό, μελαχρινό κι επικο...

(Σύμφωνα με αφήγηση του Δημήτρη Μπόμπολη - αυτόπτης μάρτυρας). Το Μάρτιο του ’92, όταν μέσα κι έξω σου γκρεμιζόταν τα πάντα,  γινόταν σε όλο τον τόπο κοσμογονικές αλλαγές… ο ήχος της καμπάνας - κυρίως τα μεσάνυχτα - σου προκαλούσε μεγάλο πανικό κι αναστάτωση… Η σειρήνα σ’ έμπαζε σ’ εμπόλεμη ατμόσφαιρα. Εκείνη τη θλιβερή νύχτα η τρεμάμενη φωνή του Σπύρου Κρασσά μετέφερε την πικρή είδηση στου Ντρίτσου. Σε νεαρούς που διασκέδαζαν ανέμελα: «Τραυματίστηκε σοβαρά ο Αριστείδης Ζιάκος σε συμπλοκή με την Αλβανική Αστυνομία. Τον μετακόμισαν στα Γιάννενα». Η αίθουσα πάγωσε… Καλούσε η φωνή το χωριό, όλη την Μειονότητα σε γενική αντίσταση. Εκείνη τη στιγμή λίγο αν έβαζε κανείς το σπίρτο, τα πάντα έπαιρναν φωτιά, Ήταν τόσο εύκολο να γινόταν η έκρηξη… Φάλαγγα, ολόκληρη αυτοκινητοπομπή, με Δερβιτσώτες κι όχι μόνο, του ‘δωσε για την Κακαβιά. - Ήθελαν να μάθουν τι γίνεται -. Αλλά η σιδερένια πόρτα ήταν κλειστή. Η νύχτα στο χωριό...

(Παρέμβαση) «Λάθος που σύλλαβαν το Σπύρο Ξέρρα - του πέρασαν - σαν να ‘ναι εγκληματίας - χειροπέδες - Αδίκως υποφέρει την προφυλάκιση - κακώς που βρίσκεται ακόμα πίσω από τα κάγκελα…».   (Αυτά ακούς να λέγονται καθημερινώς ακόμα και από πολιτικούς αντιπάλους και θυμωμένα άτομα από πιθανά λάθη του πρώην Υπουργού…)  Για την Αλβανική Δικαιοσύνη: Όταν στερείς, στη γενικότητα, συνειδητά, ανθρώπινα και μειονοτικά δικαιώματα, χρειάζεται προσοχή στο πώς θα χειριστείς Μειονοτικό.  Η ανάκριση κάλλιστα μπορούσε να διεξαχθεί με τον «κατηγορούμενο» έξω.   Ίσως ν’ ανακαλύφθηκε κατάχρηση δημοσίου χρήματος, χέρι  όμως Υπουργού - υπογραφή - αποτυπώματα, που κοσκινίζονται με μανία από αρμόδιες αρχές, όπως διαρρέει το μυστικό, δεν βρίσκουν πουθενά.    Την πάταξη διαφθοράς που τη ζητάει επίμονα, σ’ αυτή τη διεφθαρμένη χώρα ως το μεδούλι, ο εξωτερικός παράγοντας, που να ξεκινάει από ψηλά, θα ήταν καλά η Αλβανική Δικαιοσύν...

Είναι πενιχρό το ποσό για τον ετήσιο προϋπολογισμό, που ενέκρινε η αλβανική κυβέρνηση για το Δήμου Δερόπολης. Στα πλαίσια της νέας διοικητής διαίρεσης. Ούτε για τη μισθοδοσία του υπαλληλικού προσωπικού, δεν βγαίνουν αυτά τα λεφτά. Φόβος κάποια στιγμή - τι ντροπή - ίσως να μην μπορέσει να πληρώσει ο Δήμος ούτε το ρεύμα του!!! Η αυτοδιαχείριση θα τον αναγκάσει να φορολογήσει βαριά τον αδύναμο βιοτέχνη της περιοχής. Να βγάλει, δηλαδή, από τη μύγα σπλήνα…   Η αγανάχτηση γι’ αυτή την αδικία, συμπεριλήφθηκε σ’ επίσημη επιστολή διαμαρτυρίας. Η οποία στάλθηκε επειγόντως στον Πρόεδρο της Αλβανικής Δημοκρατίας, στον Πρωθυπουργό, σ’ Ευρωπαϊκά Φόρουμ, στην Αμερικάνικη κι Ελληνική Πρεσβεία στα Τίρανα κι αλλού… Οι επίσημες αλβανικές αρχές, τι άλλο, αποκαλούν ορθή την Κυβερνητική Απόφαση. Υποστηρίζουν ότι σέβονται τους 3 χιλιάδες κατοίκους, που εγγράφηκαν κατά την τελευταία απογραφή του πληθυσμού. (Καθόλου τους περίπου 6 χιλιάδες ψηφοφόρους στις δη...