Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΣΥΝΕΠΕΙΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΛΟΓΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΑΠΟΓΡΑΦΗΣ

Είναι πενιχρό το ποσό για τον ετήσιο προϋπολογισμό, που ενέκρινε η αλβανική κυβέρνηση για το Δήμου Δερόπολης.

Στα πλαίσια της νέας διοικητής διαίρεσης.

Ούτε για τη μισθοδοσία του υπαλληλικού προσωπικού, δεν βγαίνουν αυτά τα λεφτά.

Φόβος κάποια στιγμή - τι ντροπή - ίσως να μην μπορέσει να πληρώσει ο Δήμος ούτε το ρεύμα του!!!

Η αυτοδιαχείριση θα τον αναγκάσει να φορολογήσει βαριά τον αδύναμο βιοτέχνη της περιοχής.

Να βγάλει, δηλαδή, από τη μύγα σπλήνα…  

Η αγανάχτηση γι’ αυτή την αδικία, συμπεριλήφθηκε σ’ επίσημη επιστολή διαμαρτυρίας.

Η οποία στάλθηκε επειγόντως στον Πρόεδρο της Αλβανικής Δημοκρατίας, στον Πρωθυπουργό, σ’ Ευρωπαϊκά Φόρουμ, στην Αμερικάνικη κι Ελληνική Πρεσβεία στα Τίρανα κι αλλού…

Οι επίσημες αλβανικές αρχές, τι άλλο, αποκαλούν ορθή την Κυβερνητική Απόφαση.

Υποστηρίζουν ότι σέβονται τους 3 χιλιάδες κατοίκους, που εγγράφηκαν κατά την τελευταία απογραφή του πληθυσμού.

(Καθόλου τους περίπου 6 χιλιάδες ψηφοφόρους στις δημοτικές εκλογές, ούτε τους 23 χιλιάδες κατοίκους της περιοχής).

(Προκύπτει έτσι να είναι περισσότεροι οι αθίγγανοι από τους Βορειοηπειρώτες στο Νομό Αργυρόκαστρου).

Ίσως, η ένταξη στην τρίτη κατηγορία του Δήμου από την αριστερή κυβέρνηση, να είναι παραδειγματική τιμωρία, επειδή ο Δήμος είναι δεξιός.

Όλα γίνονται…

Συνεπώς, έτσι ή αλλιώς, αυτό τ’ αποτέλεσμα είναι κατόρθωμα των άσχετων πολιτικών μας.

- Της σύγχυσης που προκάλεσαν με την παράλογη αντιπαράθεση - .

Τότε ο ένας διαλαλούσε:

«Απογραφείτε κόσμε!».

Ο άλλος:

«Μην το κάνετε!».

Κατεβαίνουμε πάντα σ’ εθνικές εκλογές - ως Μειονότητα - με χορό, τραγούδι και βιολιά…

Όπως παλιά... στο πρώην σύστημα…

Ποτέ με την ψήφο μας δεν στηρίξαμε δυναμικά τα συγκεκριμένα αιτήματά μας.

Τα εθνικά συμφέροντα.

Την εθνική μας προοπτική…


(Η φωτογραφία είναι από το προσωπικό αρχείο του Δημοκράτη Ντούση).


Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ

01/03/2016

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. ...

«ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ, ΡΕ ΠΑΛΙΟ ΨΩΜΙ…!»

(… Έτσι φωνάζουμε ο ένας τον άλλο, όταν βρισκόμαστε με το φίλο μου, τον τυπογράφο). Όταν το ‘83, νέος δημοσιογράφος, επισκέφτηκα το Βουλιαράτι, στο καφενείο μού απεύθυναν το ερώτημα:  - Μήπως δουλεύεις μαζί με τον Κώστα Λάγιο στο τυπογραφείο; (Ορισμένοι, ακόμα και σήμερα, το δημοσιογράφο τον μπερδεύουν με τον τυπογράφο).   Σήκωσα τις πλάτες… - Όχι, δεν τον γνωρίζω - τους απάντησα. Ως τότε, δεν ήξερα καν όλο το προσωπικό του «Λαϊκού Βήματος», όχι και τυπογράφο… Με τους τυπογράφους ήρθα σ’ επαφή αργότερα, όταν το ‘φερε η δουλειά. Να ελέγχω την εφημερίδα της σειράς, από τη στοιχειοθέτηση και μέχρι την εκτύπωση. Συνήθως καθόμουν πάνω από το κεφάλι του Κώστα και κοιτούσα μ’ απορία την κουραστική εργασία του. Πώς έπαιρνε, ένα - ένα τα γράμματα απ’ τα κουτάκια της κάσσας και τ’ αράδιαζε με περίσσια υπομονή και αγάπη στο συνθετήριο. Κι «έγραφε», καλαίσθητα, τους τίτλους των κειμένων… Ήταν αστείος απ’ την κούνια, πειραχτήρι με ανοιχτό μυα...

ΤΟ ΖΟΥΛΑΠΙ

Πρώτα, να ξεδιαλύνουμε την απορία. Να μάθουμε πώς μπήκε ουρά, πίσω από το ονοματεπώνυμο, Κώστας Φράγκος, το «ζουλάπι».   Το ξεκίνησε ο πατέρας του, ο Πέτρος, σαν χαϊδολόγημα. Όταν ο Κώστας ήταν τόσος δα μικρούλης. Έφτασε μετά στην παρέα του , που το χειρίστηκε σαν παρατσούκλι. Αντί να το αισθανθεί σαν προσβολή, του έκατσε ωραία του Κώστα το παρατσούκλι. Όταν άνοιξε λογαριασμό στο facebook, αυτοσυστήθηκε με το περίφημο «ζουλάπι».   Κάποια στιγμή, μετά από χρόνια, ο Κώστας αποφάσισε να εμφανιστεί. Να μην μείνει στην αφάνεια. Δήλωσε το πραγματικό του όνομα. Αλλά, από αδυναμία για το παρατσούκλι, κράτησε και το «ζουλάπι».   Συχνά - πυκνά, στην τάξη, τον μικρό Κώστα, τον αποκαλούσαν Αλβανό. Μου ομολογεί την πρώτη περίπτωση, που τον πρόσβαλαν άσχημα και του έκατσε καρφί: «Μπήκε η δασκάλα στην τάξη και ζήτησε να σηκώσουν το χέρι τα αλλοδαπά παιδιά. Το σήκωσαν κάτι Πολωνάκια, κάτι Αλβανάκια... Εγώ δεν το σήκωσα. Ρίχνει μια ματιά η δασκάλα στον κατάλογο ...