Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΜΠΕΡΔΕΥΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΡΟΛΟΥΣ!

 
(Απάντηση στο φίλο μου, Βασίλη ΚΑΛΥΒΑ).

Για την άθλια κατάσταση στο Μοναστήρι των Ραβενιών, που την αποθανάτισα κιόλας με το φωτογραφικό φακό μου, εξοργισμένος τότε ξέσπασα:

«Πως σου κάνει η καρδιά κι αφήνεις αυτή την παμπάλαια εκκλησία - πολιτιστικό μνημείο - να σωριαστεί …(;!)».

Κι όπως συνηθίζω, υπέγραψα την κατάθεση ψυχής.

(Δεν ρίχνω πέτρα και κρύβω το χέρι!).

Για να είναι έτσι σοβαρά, πειστικά, τα όσα λέω.

Ευαισθητοποίησε, καθώς φαίνεται, το φίλο μου, Βασίλη ΚΑΛΥΒΑ η ανάρτησή μου και έκανε σχόλιο - έκκληση:

«Σωριάστηκε ο τόπος μου... Μύτιλη, αν έχεις κότσια, και έχεις… να βρεθούμε όλοι όσοι έχουμε όραμα ... Είμαστε αρκετοί…Έχουμε χρέος… Άντε, βάλε μπρος…!».

Μόνο που δεν είπε:

«Γίνου αρχηγός!».

Είναι αρκετοί που τη φωνή μου τη θεωρούν ζητιανιά για ένα ξεροκόμματο.

Άλλοι, συμπεριλαμβάνω και το Βασίλη εδώ, με αναζητούν και με προτιμούν για μπροστάρη,

να μου κρεμάσουν κουδούνι...

Τους συναρπάζει, για ποιο λόγο αυτοί το ξέρουν, το ύφος στα κείμενά μου κι εννοούν κι ελπίζουν ότι εγώ θα τους σώσω…

Είναι ένα μικρό κομμάτι κόσμου - αφού δεν το εκφράζω - που διαφωνεί με τις απόψεις μου…

Αυτό το πάει λέγοντας:

«Ο Μύτιλης είναι χάβρα.

Όποτε τα τσεπώνει, αλλάζει αρχές, τοποθέτηση…»

Μπερδεμένες είναι οι κρίσεις, οι τοποθετήσεις του κοινού…, δεν βγάζεις άκρη.

Δεδομένη - μια για πάντα - είναι όμως η στάση μου, η επιλογή μου.

Το καθήκον μου είναι να ξεσκεπάζω βρομιές, να υπερασπίζομαι - με κάθε κόστος και θυσία - ότι πραγματικά είναι ιερό και απαραβίαστο. 

Από όλους μας και για όλους μας.

Βασικά να στηρίζω τα συμφέροντα του τόπου μου. 

Αυτή είναι η αποστολή μου - ενός δημοσιογράφου…

Όχι πολιτικού - ενταγμένου σε πολιτικά σχήματα...!

Ξεκάθαρο είναι, θωρώ, το μήνυμα.


Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ
22/03/2016















Σχόλια

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. ...
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα

«ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ, ΡΕ ΠΑΛΙΟ ΨΩΜΙ…!»

(… Έτσι φωνάζουμε ο ένας τον άλλο, όταν βρισκόμαστε με το φίλο μου, τον τυπογράφο). Όταν το ‘83, νέος δημοσιογράφος, επισκέφτηκα το Βουλιαράτι, στο καφενείο μού απεύθυναν το ερώτημα:  - Μήπως δουλεύεις μαζί με τον Κώστα Λάγιο στο τυπογραφείο; (Ορισμένοι, ακόμα και σήμερα, το δημοσιογράφο τον μπερδεύουν με τον τυπογράφο).   Σήκωσα τις πλάτες… - Όχι, δεν τον γνωρίζω - τους απάντησα. Ως τότε, δεν ήξερα καν όλο το προσωπικό του «Λαϊκού Βήματος», όχι και τυπογράφο… Με τους τυπογράφους ήρθα σ’ επαφή αργότερα, όταν το ‘φερε η δουλειά. Να ελέγχω την εφημερίδα της σειράς, από τη στοιχειοθέτηση και μέχρι την εκτύπωση. Συνήθως καθόμουν πάνω από το κεφάλι του Κώστα και κοιτούσα μ’ απορία την κουραστική εργασία του. Πώς έπαιρνε, ένα - ένα τα γράμματα απ’ τα κουτάκια της κάσσας και τ’ αράδιαζε με περίσσια υπομονή και αγάπη στο συνθετήριο. Κι «έγραφε», καλαίσθητα, τους τίτλους των κειμένων… Ήταν αστείος απ’ την κούνια, πειραχτήρι με ανοιχτό μυα...
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα

ΤΟ ΖΟΥΛΑΠΙ

Πρώτα, να ξεδιαλύνουμε την απορία. Να μάθουμε πώς μπήκε ουρά, πίσω από το ονοματεπώνυμο, Κώστας Φράγκος, το «ζουλάπι».   Το ξεκίνησε ο πατέρας του, ο Πέτρος, σαν χαϊδολόγημα. Όταν ο Κώστας ήταν τόσος δα μικρούλης. Έφτασε μετά στην παρέα του , που το χειρίστηκε σαν παρατσούκλι. Αντί να το αισθανθεί σαν προσβολή, του έκατσε ωραία του Κώστα το παρατσούκλι. Όταν άνοιξε λογαριασμό στο facebook, αυτοσυστήθηκε με το περίφημο «ζουλάπι».   Κάποια στιγμή, μετά από χρόνια, ο Κώστας αποφάσισε να εμφανιστεί. Να μην μείνει στην αφάνεια. Δήλωσε το πραγματικό του όνομα. Αλλά, από αδυναμία για το παρατσούκλι, κράτησε και το «ζουλάπι».   Συχνά - πυκνά, στην τάξη, τον μικρό Κώστα, τον αποκαλούσαν Αλβανό. Μου ομολογεί την πρώτη περίπτωση, που τον πρόσβαλαν άσχημα και του έκατσε καρφί: «Μπήκε η δασκάλα στην τάξη και ζήτησε να σηκώσουν το χέρι τα αλλοδαπά παιδιά. Το σήκωσαν κάτι Πολωνάκια, κάτι Αλβανάκια... Εγώ δεν το σήκωσα. Ρίχνει μια ματιά η δασκάλα στον κατάλογο ...
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα