Αντίλογος

(Κοιμούνται… Σιγά…μην τα ξυπνήσεις!). Όπως να την πάρεις είναι η ζωή. Θέλεις το ρίχνεις στη δουλειά, θέλεις την αράζεις. Ή παριστάνεις τον τρελό…   Δικαίωμά σου είναι: Διαλέγεις και παίρνεις. Τα παιδιά προτιμούν το ξενύχτι, τη διασκέδαση. Και η μέρα μετά, όλη, είναι στη διάθεση του ύπνου.   Όταν τα άλλα μέλη της οικογένειας κάθονται να γευματίσουν, αυτά παίρνουν το πρωινό... Τρώνε το τοστ, πίνουν το γάλα… Εγκέφαλος, όμως, που πάει να πάρει μπρος μετά το μεσημέρι, δεν αποδίδει... - Πώς να δεχτώ μετά απόψεις ορισμένων ότι οι νέοι θα κάνουν τη δική τους επανάσταση -. Χωρίς γνώσεις γίνεται επανάσταση;!   Δεν είναι επιλογή των παιδιών η στάση αυτή. Του συστήματος είναι.   Που τους ενθαρρύνει την αδιαφορία. Τα έκανε όλα σαν να είναι προϊόν ίδιου εργοστασίου. Τυποποιημένα προϊόντα.   Να παρατούν το βιβλίο, το σχολείο, την έρευνα... και να ασχολούνται με τ’ ασήμαντα. Τα ευκαιριακά… Προτού προκαλέσει το σύστημα την κρίση, πήρε το αυ...

Πρώτα, να ξεδιαλύνουμε την απορία. Να μάθουμε πώς μπήκε ουρά, πίσω από το ονοματεπώνυμο, Κώστας Φράγκος, το «ζουλάπι».   Το ξεκίνησε ο πατέρας του, ο Πέτρος, σαν χαϊδολόγημα. Όταν ο Κώστας ήταν τόσος δα μικρούλης. Έφτασε μετά στην παρέα του , που το χειρίστηκε σαν παρατσούκλι. Αντί να το αισθανθεί σαν προσβολή, του έκατσε ωραία του Κώστα το παρατσούκλι. Όταν άνοιξε λογαριασμό στο facebook, αυτοσυστήθηκε με το περίφημο «ζουλάπι».   Κάποια στιγμή, μετά από χρόνια, ο Κώστας αποφάσισε να εμφανιστεί. Να μην μείνει στην αφάνεια. Δήλωσε το πραγματικό του όνομα. Αλλά, από αδυναμία για το παρατσούκλι, κράτησε και το «ζουλάπι».   Συχνά - πυκνά, στην τάξη, τον μικρό Κώστα, τον αποκαλούσαν Αλβανό. Μου ομολογεί την πρώτη περίπτωση, που τον πρόσβαλαν άσχημα και του έκατσε καρφί: «Μπήκε η δασκάλα στην τάξη και ζήτησε να σηκώσουν το χέρι τα αλλοδαπά παιδιά. Το σήκωσαν κάτι Πολωνάκια, κάτι Αλβανάκια... Εγώ δεν το σήκωσα. Ρίχνει μια ματιά η δασκάλα στον κατάλογο ...

(Μια παλιά πικρή ανάμνηση…) Λεβέντης μυλωνάς ήταν ο Θέμος Ντάκος (Ντάρος), όπως λέει και το τραγούδι. Και Μέγας, όπως τον ήθελε και τον αποκαλούσε το χωριό. Πήγε δούλεψε μερικά χρόνια στην Αμερική σκληρά. Κι έφερε κάτω, εκτός των άλλων, κι ένα μοτέρ Lister ντίζελ. Με το σκεπτικό να στήσει μύλο.  Ως τότε, ο κόσμος πήγαινε κι άλεθε το γέννημά του πέρα στη Ντοφτή.  Στο νερόμυλο του Σιώρη. Με το μύλο με μοτέρ - μοναδικός στο είδος του - βόλεψε τη φαμίλια του: Τα οχτώ παιδιά - 6 γιους και δύο θυγατέρες. Ο Γιάννης ήταν ο μικρότερος. Καθάριζε, σχεδόν γυάλιζε το μοτέρ, μ’ ένα πανί. Το κρατούσε σ' ετοιμότητα - Οψιμάδι - του φώναζε χαϊδευτικά ο πατέρας του! Άρπαξε τη μανιβέλα και βάλε μπρος το μοτέρ! Κι ο μικρούλης το ‘κανε με κέφι. Στον πόλεμο άλεθε ο μύλος του Θέμου κι έτρωγαν ψωμί και οι παρτιζάνοι. (Διασυνδέσεις είχε ο μυλωνάς ακόμα και με το Μπεντρί Σπαχίου). Με τη γενναιόδωρη πράξη του, απέδειξε ότι ήταν πιο παρτιζάνος κι από τους παρτιζάνους του βουνού. ...

(Με τη «γιαγιά» του Γιώργου Τζούμπα) Ασφαλώς και συνομιλείς. Κάνεις διάλογο μ’ ένα πορτρέτο - πίνακα ζωγραφικής. Αν είναι, όμως, «ζωντανό». Φορτισμένο με συναίσθημα. Όπως, π.χ., η «Γιαγιά» του Γιώργου Τζούμπα. Δεν ξέρω αν μπορεί να πετύχει άλλο τέτοιο έργο. Τι να πω…;!   (Νομίζω ότι δεν είναι μόνο ο καλός ζωγράφος, μα και το πρόσωπο που επιλέγει για να ζωγραφίσει, που φέρνει την επιτυχία).   Μόλις έπεσε το βλέμμα μου στο συγκεκριμένο πορτρέτο, κόλλησε πάνω του. Και δεν έλεγε να ξεκολλήσει. Μήπως ήταν λάθος εκτίμηση; Απάτη; Επηρεασμός της στιγμής; Ή σχεδόν τίποτε απ’ όλα αυτά;   Για να ξεδιαλύνω τα πράγματα, τα βάλω στη θέση τους, απευθύνθηκα στο φίλο μου, το Γιώργο Μήτση, που κάθεται στην κορυφή της πυραμίδας των ζωγράφων μας. Συνυπέγραψε την απορία μου, τον πειρασμό μου, για το καταπληκτικό έργο του συναδέλφου του και ηρέμησα.   Αισθάνθηκα, πραγματικά, μέσα μου ότι το πινέλο του ζωγράφου δεν είναι απλά βουτηγμένο σε χρώματα, αλλά μέσα σε πόνο, σε ανη...

Πέρασε από στόμα σε στόμα η παρακάτω ιστορία του παππου - Μήτρου Κουρούνη.   Διέσχισε κάπου 4 - 5 ζωνάρια. Κι έφτασε ατόφια ως τις μέρες μας.   Κάθισε σταυροπόδι η ιστορία αυτή στη μνήμη του απόγονού του, καλού  φίλου μου, Παντελή Γκόλε. Που μας την αφηγείται ελκυστικά: Ήταν τσαρουχάς στο επάγγελμα ο παππο - Μήτρος.   Τα δίμιτα άβγαλτα από το κορμί του, μια ζωή. Τα τσαρούχια αξεκόλλητα απ' τα κουρασμένα πόδια του… Κάθονταν παραστιά στην ομπλή. Κι όλο σγαρήκευε με το τσιμπίδι τ' αναμμένα κούτσουρα στο τζάκι. Έφυγε στα 80 η γυναίκα του. Και αυτός - σκληρό καρύδι - συνέχισε να ζει τη δεύτερη ζωή. Με το συμούργκισμα έλεγε σε δισέγγονη - τρισέγγονή του, σε όποια τύχαινε εκείνη τη στιγμή κοντά του: - Για κοίτα! Βάλε μου κάτι στο σουφρά, για να δειπνήσω! Καθώς την έβλεπε ν’ ανησυχεί, την ορμήνευε: - Μη χολιάζεις καθόλου κοπέλα μου! Μην μαραζώνεις για το τίποτε! Άρπαξέ μου ένα πισκοπιανό (κρεμμύδι) από την αρμάθα και φέρτο μου εδώ.   Να το τσιο...

(Ένα μήνυμα προς ορισμένους φίλους και γνωστούς σε πρόθυρα εκλογών) Κρίμα! Νόμιζα ότι ορισμένα μυαλά ήταν ανοιχτά και ελεύθερα. Κι ότι κοιτούσαν μακριά. Είχα κάνει λάθος εκτίμηση. Είναι εγκλωβισμένα, εξαρτημένα και κοιτάν μέχρι τη μύτη τους κι αυτά. Ούτε τρίχα παραπέρα. Κοιτάν κατάματα μόνο τα κόμματα. Τον τραπεζικό λογαριασμό τους. Το κεραμίδι πάνω απ’ το κεφάλι τους. Όλα κινούνται πάνω στα προσωπικά συμφέροντα. Τίποτε εκτός τους. Το χαμηλό επίπεδό μας είναι ολοφάνερο. Δεν κρύβεται ο ουρανός με τον κόσκινο. Αυτοί είμαστε, αυτά κάνουμε, τον κακό μας τον καιρό πετυχαίνουμε. Βράζουμε όλοι μέσα στο κακό ζουμί μας. Μας έχουν βάλει - κυρίως τα κόμματα εξουσίας - το χαλκά και μας τραβάνε από τη μύτη. Μας οδηγούν στα λανθασμένα μονοπάτια τους. Κι εμείς τυφλά τ' ακολουθούμε. Αυτά που τραβάμε χρόνια στη σειρά κι έχουμε και συνέχεια, δεν είναι ενοχή - λάθη άλλων, μα του ξερού μας κούτελου. Της δικής μας λανθασμένης επιλογής. Εμείς έχουμε πα...

Μια χούφτα τόπος κι ένας κόσκινος ουρανός από πάνω του, είναι όλο - όλο το Πωγώνι. Κι εννοείται, σε αυτή την απόμερη περιοχή, κάμπο λένε μια απλοχεριά γης, που βρίσκεται ανάμεσα σε βράχους, μέσα σε δάση, πίσ ω από τη ράχη, κάτω στα πόδια του χωριού…   Ο μπάρμπα Στόλης, τότε νέος και όλο σφρίγος για δουλειά, επικεφαλής έμπειρης ταξιαρχίας λαχανικών, φρόντιζε μια λουρίδα γης, ένα χωράφι που ακουμπούσε την πλάτη του πάνω στο ποτάμι.   Είχαν βρει το μπελά τους τα στελέχη του τομέα της Πολύτσανης. Η ταξιαρχία, παρόλο που παρήγαγε ικανοποιητική παραγωγή ντομάτας, πιπεριάς, μελιτζάνας…, στο λαχανοπωλείο, στον καταναλωτή έφτανε ελάχιστη. Την περισσότερη την έτρωγαν, την κατέστρεφαν επιτόπου στο χωράφι, πάνω στο φυτό, τα πουλιά.   Αισθάνονταν άσχημα ο Αποστόλης Νάκας. Σαν υπεύθυνος, ανησυχούσε περισσότερο από τους άλλους. Δεν τον κολλούσε ύπνος. Έπεφτε πάνω στη ράχη του ολόκληρο βουνό το βάρος της αποτυχίας.   Καθόταν στην άκρη του χωραφιού, ολομόναχος, έβγαζε...

(Πού είναι εκείνος ο παλιός δημογέροντας;!) Έδυσε ο καιρός του παλιού δημογέροντα που, όταν καθόταν κι έλεγε δυο κουβέντες, όλοι γύρω του γίνονταν αυτί και μάτι.   Άλλος, για ν’ αρθρώσει λέξη μπροστά του, μ ετριόταν καλά. Μετά άνοιγε στόμα. Έλεγε κι αυτός κάτι.   Έπραττε ο δημογέροντας. Άρπαζε το πρόβλημα από τα «κέρατα», σαν ταύρο και το ‘βαζε κάτω. Το ‘λυνε. Αυτό το προτέρημα, η εξαίρεση, η δύναμη της αλάνθαστης σκέψης και πράξης του, τον έκανε πρώτο. Ξεχωριστό άνδρα του χωριού. Ομολογούν στο κεφαλοχώρι, τη Δερβιτσάνη, για ένα τέτοιο πρόσωπο. Που, δυστυχώς, εμείς οι νεότεροι, δεν ψάξαμε να του δούμε ακόμα ούτε το πρόσωπο σε φωτογραφία. Όχι και να μάθουμε τις πράξεις του, τα κατορθώματά του. Και να τον μιμηθούμε.   Ελάχιστοι γνωρίζουν την ιστορία του Μήτσιου Σταμούλη, που εκτέλεσε χρέη δημογέροντα σε χαλεπούς καιρούς. Όταν οι γείτονες αλλοεθνείς, πέρα στη «φωλιά» τους, ετοίμαζαν ύπουλα σχέδια. Απόπειρες για εκτόπιση των συνόρων στο βουνό. Ήθελαν τη «Μουσιαγιά...

(Στο νεκροταφείο της Δερβιτσάνης ποδοπατούμε  Εθνομάρτυρα για να πάμε ν' ανάψουμε κερί σε δικό μας νεκρό. )   Σε άλλο κείμενο, προ καιρού, ασχολήθηκα ξανά με το ίδιο πρόσωπο, με το ίδιο ζήτημα.  Με τον Εθνομάρτυρα, Βασίλη Σαχίνη, π ου κανείς δεν ξέρει ακρι βώς πού αναπαύεται η ψυχή του.   Έγραψα για να ξυπνήσω συνειδήσεις. Μήπως πάρει κάποιος φορέας μας το ζήτημα στα χέρια του και δρομολογήσει λύσεις. Ως προϊστάμενος δημοσίων σχέσεων στην Επαρχία Κάτω Δρόπολης πίεσα αρκετές φορές ασφυκτικά τον τότε πολιτικά κοντόφθαλμο έπαρχο, Παντελή Τόλη, για να φτιάξει με λεφτά της επαρχίας το μνήμα του Σαχίνη. Η ανταπόκρισή του ήταν η σιωπή τάφου .   Δεν δραματοποιώ το γεγονός. Δεν μυθοποιώ, ούτε υπερβάλλω. Απλά διατυπώνω μιαν αλήθεια.  Τη λυπηρή πραγματικότητα.   Πατάμε τον Εθνομάρτυρα, - έγραψα τότε - κι ανάβουμε κερί σε άνθρωπό μας. Ορισμένοι πρόκειται, δικαίωμά τους είναι, να τον αποκαλούν το Σαχίνη και σαράφη.   Του πολυδιάστα...

Κόβοντας κοφτό σε χειρόμυλο Είναι διάφορες και διαφορετικές οι απόψεις, που εκφράζετε, καλοί μου φίλοι. Με αφορμή το κείμενο μου: «Ο ΚΑΚΟΣ ΜΑΣ ΕΑΥΤΟΣ ΕΠΙΜΕΝΕΙ».   Χαίρομαι την πολυφωνία. Που είναι ελευθερία. Αλλιώς, θα ζούσαμε ξανά σε συν θήκες μονολιθικού συστήματος. Κι άλλα πέτρινα χρόνια.   Όμως κάπου πρέπει και να συμφωνούμε. Γιατί η πλήρης ασυμφωνία, συχνά, αγγίζει την αναρχία. Η οποία μας βλάπτει σοβαρά.   Και προπάντων τη μικρή μας κοινωνία. Να δούμε προσεχτικά και πρακτικά τα πράγματα. Για να μην μας δουν αυτά μετά. Και μας γελάσουν. Η προσωπική μου σκέψη - όχι η κοινή λογική - που θα εκφραστεί με την ψήφο σ’ αυτές τις εκλογές, είναι ότι ο Βορειοηπειρώτης υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος, είτε υποψήφιος ευρωβουλευτής, αφού κατεβαίνει για να βοηθήσει τα εκεί, στον τόπο μας, λίγα κλωνάρια που πρασινίζουν ακόμα και τους ανθρώπους μας εδώ, που ταλαιπωρούνται χρόνια τώρα, να δηλώνει την καταγωγή του. Πού είναι το κακό;   Αυτό, προσωπικά, το θεωρ...

(Όμως, αυτός ακόμα δεν φαίνεται  να ‘ρθει) Με το πρόσφατο «συγνώμη» - μετά την «έκτακτη είδηση» για να παρακολουθήσουν οι Βορειοηπειρώτες τις «σημαντικές θέσεις του Αντώνη Σαμαρά» στη Θεσσαλονίκη - και τους επανειλημμένα λανθασμένους χειρισμούς, ο υποψήφιος ευρωβουλευτής, Λευτέρης Δημητρίου προκαλεί. Δεν θα το επιθυμούσαμε να του βγούμε απέναντι. Αλλά…τα κατάφερε. Άλλη ήταν η προδιάθεσή μας. Να τον ρίξουμε στην πλάτη και να τον πάμε ποδαράτα στην Ευρωβουλή. Μετά από προεκλογικά επίλυση ζωτικών ζητημάτων. Έγιναν κινήσεις εντυπωσιασμού με πολιτικά προσχεδιασμένο άνοιγμα πόρτας Πρωθυπουργού και αποκόμιση μόνο δέσμευσης για δήθεν επούλωση πληγής στους παρήλικες βορειοηπειρώτες. Την επόμενη το πρωί - το ψέμα είναι κοντοπόδαρο - αποδείχθηκε ως κίνηση εντυπωσιασμού, ως πολιτική φάρσα. Κι απορρίφθηκε γρήγορα. Τα σκορπισμένα, δεν συμμαζεύονται εύκολα με τίποτε. Έκανε πολλά τρίματα ο υποψήφιος ευρωβουλευτής, χωρίς καν να στρώσει το τραπέζι. Η πολιτική λειτ...

(Συντοπίτη μου, προσοχή στην κάλπη!) Έγκαιρα ανέλαβα πρωτοβουλία να στηρίξω ορισμένους Βορειοηπειρώ-τες υποψήφιους δημοτικούς συμβούλους: φίλους, γνωστούς, πρόσωπα ιδιαίτερης εκτίμησης.  Που κάνουν αέρα στα πανιά των κομμάτων εξουσίας. Στα κόμματα - δολοφόνους. Στόχος μου να προβάλω ανθρώπινες και καθόλου κομματικές αξίες. Πριν ξεκινήσω να ενεργήσω δυναμικά, τα βρήκα μπαστούνια! Ο κόσμος μας - βουτηγμένος περισσότερο από ποτέ άλλοτε στην γενική κρίση, πνιγμένος από τη λιτότητα και εξοργισμένος από το μαχαίρωμα του επιδόματος/σύνταξης του ΟΓΑ από τους καλούς μας παππούδες - άθλια πράξη της Κυβέρνησης που αντιστοιχεί σε προσβολή, σε διάκριση από τους υπόλοιπους Έλληνες - με αποδοκίμασε σκληρά. Δεν ξαναδοκίμασα. Δεν προσπάθησα πια να επηρεάσω. Άφησα το Βορειοηπειρώτη ελεύθερο στην επιλογή του. Γνωστό τι θα σκεφτεί μπροστά στην κάλπη. Θα είναι επαλήθευση αυτών που περνάει στην καθημερινή του ζωή: Θα είναι νωπή στο νου η ανεργία του, η πολ...

(…Συμπατριώτη μου! Παρόλο που θα προσπαθήσω ν’ αγγίξω μαλακά ανοιγμένη πληγή, πάλι θα ερεθιστεί και θα πονέσεις). Έχω υπόψη το ρητό: «Όποιος πουλάει χάνει, όποιος αγοράζει κερδίζει». Αυτό για απλές πράξεις αγοροπωλησίας. Για το συμφέρον σου. Για το κοινό συμφέρον, είναι εντελώς διαφορετικά τα πράγματα. Όταν είσαι Μειονοτικός και πουλάς γη - χωράφι σε αλλοεθνή, τότε πουλάς πολλαπλά. Πρόσεχε, συμπατριώτη μου! Μετρήσου καλά! Πουλάς ένα κομμάτι της Πατρίδας σου. Την ίδια την Πατρίδα σου. Παραβιάζεις από μόνος σου ιερούς κανόνες. Τη Σύμβαση - Πλαίσιο. Που σου παρέχει προστασία. Σου κατοχυρώνει δικαιώματα σαν Εθνική Μειονότητα. Στο Γεωργουτσάτι, - λένε - παλιά πούλησε κάποιος το χωράφι του σε αλλοεθνή. - Τότε που δεν πουλούσε κανείς γη. Παρ’ όλη τη φτώχεια, ως το γόνατο, μόνο αγόραζε -. Το χωριό τον αποκήρυξε. Τον σημάδεψε. Συνοδεύει το στίγμα αυτό στη ζωή τις γενιές με τη σειρά. Δεν φεύγει με τίποτα. Σήμερα έγινε πια της μόδας. Με άνεση ορισμένοι ...

Όταν ξεκινάς λάθος - δηλαδή στραβά - όλα μετά πηγαίνουν στραβά κι ανάποδα. Βρίσκεσαι διαρκώς σε μεγάλη κι απότομη κατρακύλα. Και το κακό δεν συμμαζεύεται... Όλα αυτά συμβαίνουν, επειδή βασικό κίνητρο είναι τα ιδιοτελή συμφέροντα. Καθόλου, μα καθόλου η ΠΑΤΡΙΔΑ. Που την καπηλεύονται, ορισμένοι τη δόλια, από το πρωί ως το βράδυ. Ακόμα και στον ύπνο τους. Βρισκόμαστε σε κρίσιμη καμπή - μιαν ανάσα πριν τις δημοτικές και ευρωεκλογές - κι ο καθένας σηκώνει το δικό του μπαϊράκι. Οι Ομοσπονδίες, ιδρύθηκαν μ' έναν ιερό σκοπό. Να ενώσουν τον κόσμο. Όπως και το δήθεν Παράρτημα «Ομόνοιας», οι Οργανώσεις  Νεολαίας και λοιπά. Μα… με ποιο δικαίωμα οι Πρόεδροί τους μαζεύονται σε αίθουσα της Νέας Δημοκρατίας, με συγκεκριμένο υποψήφιο ευρωβουλευτή, συγκεκριμένου κόμματος εξουσίας, που αδιαφορεί κιόλας για τις ανησυχίες, τα μεγάλα ζητήματα;! Το χειρότερο των χειρότερων είναι ότι αποφάσισαν από κοινού, ως «θεσμικοί» εκπρόσωποι, παράγοντες - να στηρίξουν το Λευτέρ...

(Η ενότητα είναι συγκεκριμένη πράξη - επίλυση κοινού ζητήματος) Ρωτάω πολλούς δικούς μας τι είναι η ενότητα για μας; Η απάντηση ρηχή. Διαπιστώνεις στο σκεπτικό του καθενός μόνο αντιφάσεις. Σύγχυση σκέψης. Πρώτον και κύριο εμείς οι βορειοηπειρώτες πρέπει να μάθουμε να σκεπτόμαστε ορθά.  Οι περισσότερες απαντήσεις, δυστυχώς, είναι αγκλίτσα που τραβάει προς το βοσκό. Προς το κόμμα, που σπρώχνει τον απλό βορειοηπειρώτη σε ερεθισμένη, οξύθυμη, αδιανόητη αντιπαράθεση. Σαν να γεννήθηκε και μεγάλωσε ο κάθε οπαδός εδώ, μαζί με το κόμμα της «ψυχής» του. Κι ας δοκίμασε αράδα ελληνικά κόμματα, κυβερνήσεις, που «προστατεύουν» τα Μειονοτικά μας δικαιώματα στην Αλβανία, κι εδώ στην Πατρίδα τα αναιρούν. Τα παραβιάζουν βάναυσα. Μας χειρίζονται χειρότερα από Μειονοτικούς. Η ενότητα δεν είναι σχήμα λόγου. Ούτε επιθυμία του καθενός, ξεχωριστά. Κι ούτε - έλα εσύ μαζί μου να ψηφίσεις αυτόν που επιθυμώ εγώ -. Είναι συγκεκριμένη πράξη. Που ευτυχώς ή δυστυχώς, τη...