Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΟΙ ΒΟΡΕΙΟΗΠΕΙΡΩΤΕΣ ΖΗΤΟΥΝ ΤΟΝ ΑΡΧΗΓΟ ΤΟΥΣ

(Όμως, αυτός ακόμα δεν φαίνεται  να ‘ρθει)

Με το πρόσφατο «συγνώμη» - μετά την «έκτακτη είδηση» για να παρακολουθήσουν οι Βορειοηπειρώτες τις «σημαντικές θέσεις του Αντώνη Σαμαρά» στη Θεσσαλονίκη - και τους επανειλημμένα λανθασμένους χειρισμούς, ο υποψήφιος ευρωβουλευτής, Λευτέρης Δημητρίου προκαλεί.

Δεν θα το επιθυμούσαμε να του βγούμε απέναντι. Αλλά…τα κατάφερε.

Άλλη ήταν η προδιάθεσή μας. Να τον ρίξουμε στην πλάτη και να τον πάμε ποδαράτα στην Ευρωβουλή. Μετά από προεκλογικά επίλυση ζωτικών ζητημάτων.

Έγιναν κινήσεις εντυπωσιασμού με πολιτικά προσχεδιασμένο άνοιγμα πόρτας Πρωθυπουργού και αποκόμιση μόνο δέσμευσης για δήθεν επούλωση πληγής στους παρήλικες βορειοηπειρώτες.

Την επόμενη το πρωί - το ψέμα είναι κοντοπόδαρο - αποδείχθηκε ως κίνηση εντυπωσιασμού, ως πολιτική φάρσα.

Κι απορρίφθηκε γρήγορα.

Τα σκορπισμένα, δεν συμμαζεύονται εύκολα με τίποτε. Έκανε πολλά τρίματα ο υποψήφιος ευρωβουλευτής, χωρίς καν να στρώσει το τραπέζι.

Η πολιτική λειτουργία και συμπεριφορά του,  απέδειξαν ξεκάθαρα ότι δεν μπορεί να μας εκπροσωπήσει.

Το σύνολο του κόσμου μας, τώρα πια, το ‘χει τύμπανο. Μόνο ελάχιστοι, που κοιτάν την πεταμένη μαδημένη ουρά, το ‘χουν κρυφό καμάρι.        

Πώς μπορεί να συμφωνεί κανείς ότι ο παππούς του στο Φανάρι του Βούρκου είτε σε μια γωνιά της Ελλάδας, διαφέρει από τον παππού του Σαμαρά στην Κηφισιά;!

Όταν είναι ολόιδιοι. Και πρέπει να ‘χουν ίδια δικαιώματα κι ίση αντιμετώπιση;!

Προσέξτε! Η μη επαναφορά του επιδόματος/σύνταξης του ΟΓΑ στους παππούδες μας, λέει ότι: Νέα Δημοκρατία και Σαμαράς, δεν μας υπολογίζουν καν ούτε σαν ψηφοφόρους.    

Και οι υποψήφιοι μας τρέχουν πίσω τους «φανατικά», να μπουν μέσα στο κόμμα, για να μας «σώσουν» όλους, μαζικά.

Το κοινό μας κόμμα, δεν είναι η Νέα Δημοκρατία, καμιά Ελιά, κανένα Ποτάμι… Κόμμα μας είναι η λύση του ζητήματος.

Στη θέση του Λευτέρη άλλος, θα τα έκανε γυαλιά - καρφιά. Γιατί ο τρόπος πώς μας αντιμετωπίζουν, μόνο σκληρή απάντηση επιβάλλει.

Μόνο την παραίτηση θα αισθανόταν υποχρέωση προς τον κόσμο αυτή τη δεδομένη στιγμή, για να ‘χε τη συνείδησή του ήσυχη.

Τι δύναμη ζητάει ο υποψήφιος από τον κόσμο για να αγωνιστεί;! Αφού δοκιμάστηκε προεκλογικά και προέκυψε ότι δεν μπορεί;! 

Λύγισε, γονάτισε, προτού πάει στην Ευρωβουλή;!

Η χαμένη αξιοπρέπεια μας, με κάθε Δημητρίου στην κορυφή, δεν καταχτιέται, δεν κερδίζεται.

Ζητάει αυτοθυσία συνολική…

Η πληθώρα από φωτογραφίες με Αρχηγό, Υπουργούς και Αξιωματούχους, δεν πουλάει πια, μα εξοργίζει, ενοχλεί το κοινό. Επειδή όλοι τους μας πούλησαν.  

Η κοινωνία μας θα ταλαιπωρηθεί πολύ. Θα υποφέρει ακόμα, ώσπου να ‘ρθει ο έντιμος εκπρόσωπό της. Ο Αρχηγός της. Κι ίσως να μην προλάβει, γιατί θα συγχωνευθεί, θα ενσωματωθεί, θα ενταχθεί στην εδώ κοινωνία.

Ή θα σκορπιστεί σαν το άχυρο στο αλώνι.

Συμφωνούμε με την ιδέα του κάθε Λευτέρη: «Να έχουμε Βορειοηπειρώτες σε κάθε κέντρο αποφάσεων». Που θα τους βγάλει ίσως κάποτε..., μέσα από δύσκολο τοκετό η Βορειοηπειρωτική Κοινωνία.

Όμως, ακόμα εγκυμονεί…


Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ

17/05/2014

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. ...

«ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ, ΡΕ ΠΑΛΙΟ ΨΩΜΙ…!»

(… Έτσι φωνάζουμε ο ένας τον άλλο, όταν βρισκόμαστε με το φίλο μου, τον τυπογράφο). Όταν το ‘83, νέος δημοσιογράφος, επισκέφτηκα το Βουλιαράτι, στο καφενείο μού απεύθυναν το ερώτημα:  - Μήπως δουλεύεις μαζί με τον Κώστα Λάγιο στο τυπογραφείο; (Ορισμένοι, ακόμα και σήμερα, το δημοσιογράφο τον μπερδεύουν με τον τυπογράφο).   Σήκωσα τις πλάτες… - Όχι, δεν τον γνωρίζω - τους απάντησα. Ως τότε, δεν ήξερα καν όλο το προσωπικό του «Λαϊκού Βήματος», όχι και τυπογράφο… Με τους τυπογράφους ήρθα σ’ επαφή αργότερα, όταν το ‘φερε η δουλειά. Να ελέγχω την εφημερίδα της σειράς, από τη στοιχειοθέτηση και μέχρι την εκτύπωση. Συνήθως καθόμουν πάνω από το κεφάλι του Κώστα και κοιτούσα μ’ απορία την κουραστική εργασία του. Πώς έπαιρνε, ένα - ένα τα γράμματα απ’ τα κουτάκια της κάσσας και τ’ αράδιαζε με περίσσια υπομονή και αγάπη στο συνθετήριο. Κι «έγραφε», καλαίσθητα, τους τίτλους των κειμένων… Ήταν αστείος απ’ την κούνια, πειραχτήρι με ανοιχτό μυα...

ΤΟ ΖΟΥΛΑΠΙ

Πρώτα, να ξεδιαλύνουμε την απορία. Να μάθουμε πώς μπήκε ουρά, πίσω από το ονοματεπώνυμο, Κώστας Φράγκος, το «ζουλάπι».   Το ξεκίνησε ο πατέρας του, ο Πέτρος, σαν χαϊδολόγημα. Όταν ο Κώστας ήταν τόσος δα μικρούλης. Έφτασε μετά στην παρέα του , που το χειρίστηκε σαν παρατσούκλι. Αντί να το αισθανθεί σαν προσβολή, του έκατσε ωραία του Κώστα το παρατσούκλι. Όταν άνοιξε λογαριασμό στο facebook, αυτοσυστήθηκε με το περίφημο «ζουλάπι».   Κάποια στιγμή, μετά από χρόνια, ο Κώστας αποφάσισε να εμφανιστεί. Να μην μείνει στην αφάνεια. Δήλωσε το πραγματικό του όνομα. Αλλά, από αδυναμία για το παρατσούκλι, κράτησε και το «ζουλάπι».   Συχνά - πυκνά, στην τάξη, τον μικρό Κώστα, τον αποκαλούσαν Αλβανό. Μου ομολογεί την πρώτη περίπτωση, που τον πρόσβαλαν άσχημα και του έκατσε καρφί: «Μπήκε η δασκάλα στην τάξη και ζήτησε να σηκώσουν το χέρι τα αλλοδαπά παιδιά. Το σήκωσαν κάτι Πολωνάκια, κάτι Αλβανάκια... Εγώ δεν το σήκωσα. Ρίχνει μια ματιά η δασκάλα στον κατάλογο ...