Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Η ΨΗΦΟΣ ΕΙΝΑΙ ΟΠΛΟ ΓΙΑ Ν’ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΕΙΣ ΤΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ

(Συντοπίτη μου, προσοχή στην κάλπη!)

Έγκαιρα ανέλαβα πρωτοβουλία να στηρίξω ορισμένους Βορειοηπειρώ-τες υποψήφιους δημοτικούς συμβούλους: φίλους, γνωστούς, πρόσωπα ιδιαίτερης εκτίμησης. 

Που κάνουν αέρα στα πανιά των κομμάτων εξουσίας.

Στα κόμματα - δολοφόνους.

Στόχος μου να προβάλω ανθρώπινες και καθόλου κομματικές αξίες.

Πριν ξεκινήσω να ενεργήσω δυναμικά, τα βρήκα μπαστούνια!

Ο κόσμος μας - βουτηγμένος περισσότερο από ποτέ άλλοτε στην γενική κρίση, πνιγμένος από τη λιτότητα και εξοργισμένος από το μαχαίρωμα του επιδόματος/σύνταξης του ΟΓΑ από τους καλούς μας παππούδες - άθλια πράξη της Κυβέρνησης που αντιστοιχεί σε προσβολή, σε διάκριση από τους υπόλοιπους Έλληνες - με αποδοκίμασε σκληρά.

Δεν ξαναδοκίμασα. Δεν προσπάθησα πια να επηρεάσω.

Άφησα το Βορειοηπειρώτη ελεύθερο στην επιλογή του.

Γνωστό τι θα σκεφτεί μπροστά στην κάλπη.

Θα είναι επαλήθευση αυτών που περνάει στην καθημερινή του ζωή:

Θα είναι νωπή στο νου η ανεργία του, η πολύχρονη ταλαιπωρία του, η αδιαφορία των διαχρονικών κυβερνήσεων για την επίλυση των ζωτικών ζητημάτων του, οι τυχοδιώκτες που προσπαθούν να ωφεληθούν προσωπικά από τις φανφάρες και την «υπέρ ευαισθησία» Σαμαρά, με το άστοχο - άψυχο σλόγκαν και για τους Βορειοηπειρώτες… « παραμένοντας μέχρι τέλους Έλληνες τους αγαπάμε δυο φορές…».

Ας μας αγαπούσε μια φορά κι ας μας βοηθούσε έμπρακτα άλλη μια.

Θα μας αρκούσε.

Έπιασε το νόημα της πολιτικής αλητείας ο κόσμος μας. Με την ψήφο του - δυνατό όπλο αντίστασης στα χέρια του - θα απαντήσει μέσω κάλπης.

Δύο Κυριακές απανωτές.

Διδάχτηκε από τις φθορές του. Τις ταλαιπωρίες του. Την σταδιακή καταστροφή. Καταστάλαξε, λοιπόν, καλά στο πού θα βάλει το σταυρό προτίμησης!

Σίγουρα σε μικρά, άφθαρτα κόμματα και σε σεμνά παιδιά.

Έχει αποφασίσει πια.

Δεν θέλει συμβουλάτορες…


Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ

16/05/2014

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. ...

«ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ, ΡΕ ΠΑΛΙΟ ΨΩΜΙ…!»

(… Έτσι φωνάζουμε ο ένας τον άλλο, όταν βρισκόμαστε με το φίλο μου, τον τυπογράφο). Όταν το ‘83, νέος δημοσιογράφος, επισκέφτηκα το Βουλιαράτι, στο καφενείο μού απεύθυναν το ερώτημα:  - Μήπως δουλεύεις μαζί με τον Κώστα Λάγιο στο τυπογραφείο; (Ορισμένοι, ακόμα και σήμερα, το δημοσιογράφο τον μπερδεύουν με τον τυπογράφο).   Σήκωσα τις πλάτες… - Όχι, δεν τον γνωρίζω - τους απάντησα. Ως τότε, δεν ήξερα καν όλο το προσωπικό του «Λαϊκού Βήματος», όχι και τυπογράφο… Με τους τυπογράφους ήρθα σ’ επαφή αργότερα, όταν το ‘φερε η δουλειά. Να ελέγχω την εφημερίδα της σειράς, από τη στοιχειοθέτηση και μέχρι την εκτύπωση. Συνήθως καθόμουν πάνω από το κεφάλι του Κώστα και κοιτούσα μ’ απορία την κουραστική εργασία του. Πώς έπαιρνε, ένα - ένα τα γράμματα απ’ τα κουτάκια της κάσσας και τ’ αράδιαζε με περίσσια υπομονή και αγάπη στο συνθετήριο. Κι «έγραφε», καλαίσθητα, τους τίτλους των κειμένων… Ήταν αστείος απ’ την κούνια, πειραχτήρι με ανοιχτό μυα...

ΤΟ ΖΟΥΛΑΠΙ

Πρώτα, να ξεδιαλύνουμε την απορία. Να μάθουμε πώς μπήκε ουρά, πίσω από το ονοματεπώνυμο, Κώστας Φράγκος, το «ζουλάπι».   Το ξεκίνησε ο πατέρας του, ο Πέτρος, σαν χαϊδολόγημα. Όταν ο Κώστας ήταν τόσος δα μικρούλης. Έφτασε μετά στην παρέα του , που το χειρίστηκε σαν παρατσούκλι. Αντί να το αισθανθεί σαν προσβολή, του έκατσε ωραία του Κώστα το παρατσούκλι. Όταν άνοιξε λογαριασμό στο facebook, αυτοσυστήθηκε με το περίφημο «ζουλάπι».   Κάποια στιγμή, μετά από χρόνια, ο Κώστας αποφάσισε να εμφανιστεί. Να μην μείνει στην αφάνεια. Δήλωσε το πραγματικό του όνομα. Αλλά, από αδυναμία για το παρατσούκλι, κράτησε και το «ζουλάπι».   Συχνά - πυκνά, στην τάξη, τον μικρό Κώστα, τον αποκαλούσαν Αλβανό. Μου ομολογεί την πρώτη περίπτωση, που τον πρόσβαλαν άσχημα και του έκατσε καρφί: «Μπήκε η δασκάλα στην τάξη και ζήτησε να σηκώσουν το χέρι τα αλλοδαπά παιδιά. Το σήκωσαν κάτι Πολωνάκια, κάτι Αλβανάκια... Εγώ δεν το σήκωσα. Ρίχνει μια ματιά η δασκάλα στον κατάλογο ...