Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΠΑΡΑΣΤΡΑΤΗΜΑ ΑΠΟ ΒΟΡΕΙΟΗΠΕΙΡΩΤΙΚΟΥΣ ΦΟΡΕΙΣ

Όταν ξεκινάς λάθος - δηλαδή στραβά - όλα μετά πηγαίνουν στραβά κι ανάποδα. Βρίσκεσαι διαρκώς σε μεγάλη κι απότομη κατρακύλα.

Και το κακό δεν συμμαζεύεται...

Όλα αυτά συμβαίνουν, επειδή βασικό κίνητρο είναι τα ιδιοτελή συμφέροντα.

Καθόλου, μα καθόλου η ΠΑΤΡΙΔΑ.

Που την καπηλεύονται, ορισμένοι τη δόλια, από το πρωί ως το βράδυ.

Ακόμα και στον ύπνο τους.

Βρισκόμαστε σε κρίσιμη καμπή - μιαν ανάσα πριν τις δημοτικές και ευρωεκλογές - κι ο καθένας σηκώνει το δικό του μπαϊράκι.

Οι Ομοσπονδίες, ιδρύθηκαν μ' έναν ιερό σκοπό. Να ενώσουν τον κόσμο. Όπως και το δήθεν Παράρτημα «Ομόνοιας», οι Οργανώσεις  Νεολαίας και λοιπά.

Μα… με ποιο δικαίωμα οι Πρόεδροί τους μαζεύονται σε αίθουσα της Νέας Δημοκρατίας, με συγκεκριμένο υποψήφιο ευρωβουλευτή, συγκεκριμένου κόμματος εξουσίας, που αδιαφορεί κιόλας για τις ανησυχίες, τα μεγάλα ζητήματα;!

Το χειρότερο των χειρότερων είναι ότι αποφάσισαν από κοινού, ως «θεσμικοί» εκπρόσωποι, παράγοντες - να στηρίξουν το Λευτέρη ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ στις ευρωεκλογές.

Όλα τα κόμματα, οι ιδεολογίες, τα πολιτικά πιστεύω να γίνουν ένα. Στο όνομα του Αγίου Τόπου, που λέγεται ΠΑΤΡΙΔΑ.

Με την συγκεκριμένη λανθασμένη πράξη, σακατεύετε η ΕΝΟΤΗΤΑ.

Λες του υπέροχου νέου κοριτσιού, της ΕΛΕΑΝΑΣ ΖΙΑΚΟΥ, με τα ανοιχτά μυαλά, την ωραία προίκα - τα πολλά εφόδια, που κουβαλάει μαζί της και τα θέτει σε υπηρεσία του κοινού, ότι εσύ δεν είσαι δική μας. Και δεν δικαιούσαι να σε στηρίξει το κόσμος μας.

Έτσι απογοητεύεις μια νεαρή, που τολμάει να ασχοληθεί με τα κοινά.

Σκοτώνεις το μέλλον σου, με τα ίδια σου τα χέρια.

Όταν καλείς, μάλλον προκαλείς «πατριωτικά»: Μόνο ο ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ είναι δικός μας. Αυτός είναι η ΠΑΤΡΙΔΑ μας. Είναι η φωνή των Βορειοηπειρωτών. Ο  Βορειοηπειρωτικός Ελληνισμός!

Τότε το προπύργιο του Ελληνισμού, η Δερβιτσάνη της Ελεάνας, τα παίρνει στο κρανίο. Η Δρόπολη θυμώνει. Όλη η Μειονότητα εξοργίζεται.

Το Πλατυβούνι μετατρέπεται σε διαχωριστική γραμμή. Χωρίζει βάναυσα Αγίους Σαράντα και Αργυρόκαστρο. Βούρκο και Δρόπολη.

Κόβει, με ακονισμένο μαχαίρι, τον Ελληνισμό στη μέση.

Ενώ είναι τα πολλά και καυτά ζητήματα, που σε βάζουν σε πολιτισμένη άμιλλα, σε εποικοδομητικό διάλογο, μέχρι και σε στενή συνεργασία, η πατριδοκαπηλία μπαίνει σε χαραμάδες σαν σφήνα και σε χωρίζει.

Σε διασπά οριστικά.

Σε κατατεμαχίζει αδίστακτα. 

Επειδή είναι μεγάλα και τρανά τα συμφέροντα, που παίζονται.

Καλή Ανάσταση, αδέλφια μου! Μα περισσότερο αυτή η ευχή ανήκει στον τόπο μας, που τον αφήσαμε να αργοπεθαίνει. Χωρίς καμία ελπίδα σωτηρίας.

Να ξανά αναστηθεί. 


Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ


28/04/2014

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. ...

«ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ, ΡΕ ΠΑΛΙΟ ΨΩΜΙ…!»

(… Έτσι φωνάζουμε ο ένας τον άλλο, όταν βρισκόμαστε με το φίλο μου, τον τυπογράφο). Όταν το ‘83, νέος δημοσιογράφος, επισκέφτηκα το Βουλιαράτι, στο καφενείο μού απεύθυναν το ερώτημα:  - Μήπως δουλεύεις μαζί με τον Κώστα Λάγιο στο τυπογραφείο; (Ορισμένοι, ακόμα και σήμερα, το δημοσιογράφο τον μπερδεύουν με τον τυπογράφο).   Σήκωσα τις πλάτες… - Όχι, δεν τον γνωρίζω - τους απάντησα. Ως τότε, δεν ήξερα καν όλο το προσωπικό του «Λαϊκού Βήματος», όχι και τυπογράφο… Με τους τυπογράφους ήρθα σ’ επαφή αργότερα, όταν το ‘φερε η δουλειά. Να ελέγχω την εφημερίδα της σειράς, από τη στοιχειοθέτηση και μέχρι την εκτύπωση. Συνήθως καθόμουν πάνω από το κεφάλι του Κώστα και κοιτούσα μ’ απορία την κουραστική εργασία του. Πώς έπαιρνε, ένα - ένα τα γράμματα απ’ τα κουτάκια της κάσσας και τ’ αράδιαζε με περίσσια υπομονή και αγάπη στο συνθετήριο. Κι «έγραφε», καλαίσθητα, τους τίτλους των κειμένων… Ήταν αστείος απ’ την κούνια, πειραχτήρι με ανοιχτό μυα...

ΤΟ ΖΟΥΛΑΠΙ

Πρώτα, να ξεδιαλύνουμε την απορία. Να μάθουμε πώς μπήκε ουρά, πίσω από το ονοματεπώνυμο, Κώστας Φράγκος, το «ζουλάπι».   Το ξεκίνησε ο πατέρας του, ο Πέτρος, σαν χαϊδολόγημα. Όταν ο Κώστας ήταν τόσος δα μικρούλης. Έφτασε μετά στην παρέα του , που το χειρίστηκε σαν παρατσούκλι. Αντί να το αισθανθεί σαν προσβολή, του έκατσε ωραία του Κώστα το παρατσούκλι. Όταν άνοιξε λογαριασμό στο facebook, αυτοσυστήθηκε με το περίφημο «ζουλάπι».   Κάποια στιγμή, μετά από χρόνια, ο Κώστας αποφάσισε να εμφανιστεί. Να μην μείνει στην αφάνεια. Δήλωσε το πραγματικό του όνομα. Αλλά, από αδυναμία για το παρατσούκλι, κράτησε και το «ζουλάπι».   Συχνά - πυκνά, στην τάξη, τον μικρό Κώστα, τον αποκαλούσαν Αλβανό. Μου ομολογεί την πρώτη περίπτωση, που τον πρόσβαλαν άσχημα και του έκατσε καρφί: «Μπήκε η δασκάλα στην τάξη και ζήτησε να σηκώσουν το χέρι τα αλλοδαπά παιδιά. Το σήκωσαν κάτι Πολωνάκια, κάτι Αλβανάκια... Εγώ δεν το σήκωσα. Ρίχνει μια ματιά η δασκάλα στον κατάλογο ...