Αντίλογος

Το επώνυμο «ΜΑΝΤΑΣ» έγινε πλέον συνώνυμο του γεφυριού.   Αφού ο Σπύρος πολλά χρόνια τώρα καταγράφει γεφύρια, με τις   ονομασίες τους, τις ιστορίες τους, τους    θρύλους τους. Μπαίνει στη λεπτομέρεια.  Ορισμένα είναι σκεπασμένα από χώμα, από βάτα,  βρίσκονται σε δύσβατα μέρη.  Τα ξεσκεπάζει,  τα μετράει, τα μελετάει, τα φωτογραφίζει...   Κάθεται μετά, και με την ησυχία του, κάνει το στοχασμό του... Μια φορά τον συνάντησα τυχαία στην Αθήνα.  Ψηλός, λιγνός, μου έμοιασε με αγέρωχο, ασωρίαστο πέτρινο γεφύρι. Μου είπε, κιόλας, στα πεταχτά, λίγα πράγματα, για το δικό του πάθος:  «Ένα γεφύρι για μένα δεν είναι αυτοσκοπός. Είναι μέσο για την απέναντι όχθη. Όπου μπορώ να βρω νέα πράγματα, καλά και κακά…  Ένα γεφύρι είναι η ζωή και χαρά σε όποιον το χρησιμοποιεί…»  Χωρίς κανένα συγκεκριμένο στόχο, καιρό τώρα έβαλα το μυαλό μου σε δουλειά.  Ψάχνω στη μνήμη μου και στην ύπαιθρο...

Ένα τεράστιο σούπερ μάρκετ - ολόκληρη αλυσίδα - που εμπορεύεται “... και του πουλιού το γάλα”, με μια πονηρή λέξη σε πρόσφατο διαφημιστικό σλόγκαν, σε βάζει σε σκέψη. Με το “Αληθινά χαμηλές τιμές…”, σε προκαλεί δυνατά. Τώρα κιόλας, σε καιρό έντονης ανθρωπιστικής κρίσης με φοβερά αβέβαιο μέλλον. Με τη λέξη “αληθινά”, σου μοιάζει ότι μέχρι χθες έλεγε στον καταναλωτή ψέματα, και τώρα "επιχειρεί" να του πει την "καθαρή αλήθεια". Κωμικοτραγικό γεγονός... Ποτέ το κράτος - μέσω του ανάλογου επίσημου γραφείου του - δεν έλεγξε, δε δέσμευσε την ειλικρίνεια της διαφήμισης. Την άφησε ανεξέλεγκτη. Δεν ξέρω εσάς;! Εμένα με θύμωνε και συνεχίζει να με θυμώνει η ψεύτικη διαφήμιση. Μου σπάει τα νεύρα η απάτη. Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ 29/11/2016

Φωτογραφίζω το “καινούργιο” σχολείο του χωριού πάνω σε κατάρρευση. Κτισμένο σε καιρό που δεν χωρούσαν - οκτατάξιο και μεσαίο μαζί - όλους τους μαθητές. Ενώ αποθανατίζω την απογοητευτική εικόνα - τα παράθυρα σπασμένα, οι πόρτες χαλασμένες, πέφτουν οι σοβάδες, τρέχει η σκεπή - δίπλα μου σταματάει ένας συγχωριανός και εκφράζετε: -Το φτιαγμένο κτίριο με τον ιδρώτα μας πριν το ‘90 - κοίτα πώς κατάντησε; Μουσείο. Χάλια, ήθελε να πει. Την ίδια στιγμή εγώ, προσωπικά, σκέφτηκα άλλο μουσείο... Έφερα στο νου μου τις συζητήσεις μ’ ανήσυχους διανοούμενους που επιθυμούν και προτείνουν, ώστε αυτός ο νεκρός χώρος να μετατραπεί σε μουσείο. Εθνολογικό ή ιστορικό… Μέχρι στιγμής ακούμε μόνο λόγια… Μουσείο δεν βλέπουμε πουθενά. Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ 28/11/2016

Όποτε​ ​κάθεσαι​ ​με​ ​το​ ​Θανάση​ ​Τζούμπα​ ​και​ ​συζητάς​ ​για​ ​τα​ ​κοινά,​ ​πάντα​ ​αισθάνεσαι ευχάριστα. Ποτέ​ ​δεν​ ​απομακρύνεσαι​ ​απ’​ ​αυτόν​ ​-​ ​ακόμα​ ​κι​ ​αν​ ​διαφωνείς​ ​μαζί​ ​του​ ​σ’​ ​ορισμένα​ ​σημεία​ ​- χωρίς​ ​να​ ​κατασταλάξεις​ ​σε​ ​λογικό​ ​συμπέρασμα. Αυτή​ ​τη​ ​φορά​,​ ​όπως​ ​δηλώνει​ ​ο​ ​ίδιος​,​ ​ήταν​ ​έτοιμος​ ​να​ ​εκφράσει​ ​την ανησυχία του - σε μορφή​ ​διαμαρτυρίας​ ​- ​στη “Φωνή​ ​της​ ​Ομόνοιας”​ ​-​ ​για​ ​το​ ​Δήμο​ ​Δρόπολης. Παρατηρεί ότι: Παρόλο​ ​που​ ​το​ ​Δημοτικό​ ​Συμβούλιο​ ​συνέρχεται​ ​ταχτικά,​ ​δεν​ ​ενημερώνει​ ​το​ ​δημότη. Λείπει η διαφάνεια. Ο​ ​ανήσυχος​ ​Θανάσης​ ​δεν​ ​ασκεί​ ​μόνο​ ​κριτική. Έχει​ ​και​ ​προτάσεις. Προτείνει: Ο​ ​Δήμος​ ​να​ ​συντάσσει​ ​και​ ​να​ ​διανέμει​ ​-​ ​όποτε​ ​το​ ​θεωρεί​ ​εύλογο​ ​αυτός​ ​- ένα​ ​ενημερωτικό φυλλάδιο. Στο​ ​οποίο​ ​ν’​ ​ανακοινώνονται​ ​-​ ​σε​ ​τακτά​ ​χρονικά​ ​διαστήματα​ ​-​ ​οι​ ​αποφάσεις,​ ​οι​ ​πρωτοβουλίες… Όλες​ ​οι​...

Θα σας πω - με τ ο χέρι στην καρδιά - την “αμαρτία” μου. Που έγινε σε στιγμή εκνευρισμού, όταν είχε ξεχειλίσει κιόλας το ποτήρι της αντοχής μου. Η αιτία ήταν μία και μοναδική. Μην πάει ο νου σας κάπου αλλού...! Βλέποντας στο facebook, ανάμεσα σε πολλούς αόρατους φίλους μου, μπόλικους χωρίς φωτογραφία και συγκεκριμένο όνομα ... ... Σε θέση επίσημων στοιχείων της ταυτότητάς τους μόνο μια σημαία - συνήθως της Βορείου Ηπείρου - χωρίς κανένα αντίκρισμα - μια ανθοδέσμη, ένα τριαντάφυλλο, μια καρδούλα, μια άσχετη, δανεισμένη εικόνα … ...Τίποτε σοβαρό... Αναρωτήθηκα: "Τι διάολο κάνω εγώ; Επικοινωνώ με κοπανιστό αέρα;". Πάνω στο άχτι μου, στο γινάτι μου, άνθρωπος είμαι κι εγώ, ένας απ’ όλους σας, με τα θετικά και τα αρνητικά του, πήρα μιαν απόφαση:   Να καθαρίσω το χώρο μου. Το “σπίτι” μου. Η σκούπα μου με μακρύ κοντάρι, μαζί με τα πολλά σκουπίδια, φαίνεται να έβαλε μπροστά και κανένα χρήσιμο αντικείμενο… Γιάννη Παναγιώτου, καλέ μου φίλ...

Ψες, αργά τη νύχτα, είχα μια θερμή συνομιλία μ’ έναν συμπατριώτη μας από το Φοινίκι, με διαμονή στην Αμερική. “Σας παρακολουθώ, μέσω διαδικτύου, βήμα προς βήμα - μου λέει. Διαβάζω τον “Αντίλογο” κι ενημερώνομαι συνεχώς. Σας συγχαίρω για τα όσα γράφετε! Για την υπομονή σας και την αγωνιστικότητά σας! Ρίχνεται γέφυρα με την Πατρίδα. Επειδή δείχνετε στενά συνδεδεμένος με τον τόπο μας, μπορείτε να μου πείτε , σας παρακαλώ, μετά από μερικά χρόνια ποια θα είναι η τύχη του;”. Με σκούντησε, μου πείραξε το ευαίσθητο σημείο. Την πληγή. Αυθόρμητα του απηύθυνα το καυτό ερώτημα: -Σπύρο…, για πες μου προσωπικά εσύ τι θα κάνεις; Κάποια στιγμή θ’ αποφασίσεις να γυρίσεις πίσω στη γενέτειρά σου, στο ωραίο Φοινίκι; -Δε νομίζω - μου απαντάει. Χωρίς να σκεφτεί πολύ.   -Δε νομίζεις εσύ, δεν πιστεύσει ο άλλος, στο κόβει με μονοτσεκουριά το όχι ο τρίτος. Τότε ο τόπος θα αδειάσει. Γιατί από την ξεχωριστή απόφαση - πράξη του καθενός μας, την επιστροφή του στον τόπο του, ε...

Με αφορμή το κείμενό μου στον « Αντίλογο » : «Βαγγέλης ΝΤΟΥΛΕΣ: αηδόνι χωρίς φτερά», πέρασε η συζήτηση με τη Μιρέλα ΚΟΝΟΜΗ, στην περιοχή του Πωγωνιού. Στάθηκε περισσότερο σ’ ένα δρόμο και μια γέφυρα… Μιρέλα ΚΟΝΟΜΗ : Σας διαβάζω και σας εκτιμώ βαθύτατα. Βρίσκω και μαθαίνω ενδιαφέροντα πράγματα από εσάς. Έχω ένα παράπονο, όμως, (σίγουρα δεν είναι μόνο δικό μου).Όταν όλα ισοπεδώνονται..., εμείς είμαστε οι πρώτοι που το λίθο βαλέτω. Και μετά μας φταίει ένας Ντούλες... Ας ενώσουμε τις δυνάμεις μας, ας θάψουμε τις κακίες μας, ας προχωρήσουμε μπροστά, ας δούμε το άπλετο φως και ας αναλογιστούμε ...ήρθαμε σ' αυτό τον κόσμο για να σπείρουμε μόνο το κακό; Έχετε τη δύναμη και την φωνή. Χρησιμοποιήστε την και για το καλό...όπως πολλές φορές το έχετε κάνει. Θα σας έγραφα: «Έστω και χωρίς φτερά το αηδόνι πετά». Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ : Τα λόγια περιττά. Ο τόπος άδειασε - αυτό είναι το αποτέλεσμα. Το αηδόνι μακάρι να πετά, δεν του κόβει κανείς τα φτερά...Με διαβάζεις, Μιρέλα, αλλά γιατί τώρ...

Φιλοξενώ σήμερα στον “Αντίλογο” μια πεντακάθαρη, γνήσια φωνή, ένα σοβαρό, υπεύθυνο  άτομο, που πονάει τον τόπο του και αναλογίζει ευθύνες σε όσους δεν ανταποκρίνονται στο καθήκον τους. Ένα δημοτικό τραγούδι, που τραγουδιέται σχεδόν σε όλες τις περιοχές μας, λέει: Σαράντα χρόνια φυλακή, κόρη μου καλαματιανή. Λέει στα σίδερα δεμένος: -Τι κακό ‘καμα ο καημένος;! Κανείς δεν ήρθε να με δει, κόρη μου καλαματιανή. Μόνο μια κο…, μόνο μια κο... μόνο μια κόρη μοναχή. Γράφει γράμμα και μου στέλνει και κρυφά μου παραγγέλνει: -Ξένε μου το μαντίλι σου, καημό που’ χουν τα χείλη μου. Στείλτο μου να σου το πλύνω, με τα δάκρυα μου που χύνω…! Είναι ένα τραγούδι που έρχεται από τα βάθη των αιώνων. Όσο παμπάλαιο, άλλο τόσο και επίκαιρο. Το παλικάρι της φυλακής, η ιδιαίτερη Πατρίδα μας. Η κόρη που του γράφει και τον νοιάζεται, οι μεμονωμένες φωνές που ακουγόταν και ακούγονται κατά καιρούς υπέρ του Βορειοηπειρωτικού Ελληνισμού. Ως πότε όμως; Σε 20 - 30 - 40...

(Αφαιρέθηκε το 1914) Το σκεπτικό μου, που ακολουθεί, εσείς οι νέοι του χορού, του τραγουδιού της Δρόπολης, που διατηρείται με θυσία, προστατεύεται καλαισθητικά την παράδοσή μας, σας παρακαλώ πολύ, μην το αντιλαμβάνεστε σαν αυστηρή κριτική, αλλά σαν συμβουλή. Από έναν μεγαλύτερό σας, που σας αγαπά και στηρίζει την προσπάθειά σας. Παρακολουθώ προσεκτικά και με ιδιαίτερη ικανοποίηση τις δοκιμές σας σε αίθουσα, τις εκδηλώσεις σας, τα καλλιτεχνικά σας ανταμώματα. Ακόμα και τα λαογραφικά σας ταξίδια. Χαίρομαι που βλέπω τη Δερόπολη να πηγαίνει σε Κέρκυρα, σε Κόνιτσα …, παντού. Μέσα στο χώρο σας και σ’ όλη την Ελλάδα, εκπροσωπείστε όμορφα   και με το επιλεγμένο σύμβολό σας. Όμως …, πραγματικά, δεν μπόρεσα να καταλάβω, και λυπάμαι για την πράξη αυτή. όταν περάσατε το σύνορο, βρεθήκατε στα μέρη σας, στον τόπο της αυτονομίας, γιατί αφαιρέσατε από την αφίσα και όλο το σκηνικό, το 1914;! (Ρωτάω και απορώ). Μήπως αυτό το σύμβολο το έχετε να σας εξυπηρετεί συ...

Λέει ο φίλτατος φίλος μου, Παντελής Γκόλες, μετά την κουραστική δουλειά πάνω στο στόμα μου: «Τελειώσαμε τα σφραγίσματα! Πάμε τώρα να τσιμπήσουμε κάτι! Να δοκιμάσουμε τα δόντια σου σε ταβέρνα!». Τρωγοπίνοντας διατυπώνει προσεκτικά το σοφό, που σχετίζεται με τη δουλειά του, την οδοντιατρική: «Οι πελάτες τρώνε με τα δόντια που τους φτιάχνει ο οδοντίατρος. Ο οδοντίατρος τρώει με τα δόντια των πελατών». Υπάρχουν και φίλοι, αλίμονο…!!! Να μην τους μηδενίζουμε όλους, δεν είναι καθόλου σωστό…!!!     Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ 15/11/2016

Πενιχρή η φωτογραφία. Δεν διακρίνεις πρόσωπα, πάρα μόνο σκιές. Είναι δανεισμένη από το βιβλίο του Κωνσταντίνου Χ. Σκεντέρη (πρώην βουλευτής Κορυτσάς), έκδοση του 1920). Έρχεται από μακριά, από το 1914, διέσχισε μακρύ δρόμο, πέρασε μπόρες και δεινά και ξεθώριασε. Όπως και η ιδέα, το κίνημα... Μετράω - σ’ αυτή τη σπάνια φωτογραφία - κεφάλια αγωνιστών μόνο από ένα χωριό - αυτό της Δερβιτσάνης - Δε βγάζω άκρη. Μπερδεύομαι. Καταλήγω κάπου στα εβδομήντα κεφάλια. (Ζητάω συγνώμη για πιθανό λάθος στη μέτρηση…!) Βλέπεται τα τουφέκια τα κρατούν όλοι σφιχτά στα χέρια τους. Είναι σ’ ετοιμότητα. Άκουσαν για το κίνημα, πήραν καράβι, βάρκα με πανιά... κι ότι άλλο μεταφορικό μέσο βρήκαν κι ήρθαν στην Πατρίδα τους, στα χώματά τους απ’ την ξενιτιά, για να τη λυτρώσουν. Κάποιοι φορεμένοι με την παραδοσιακή στολή... Έζωσαν όλοι μαζί - ξενιτεμένοι κι εναπομείναντες στο χωριό - τ’ άρματα. Διοργάνωσαν Ανεξάρτητο Λόχο της Δερβιτσάνης στη Δερβιτσάνη. ...