ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΑΘΕΝΑ ΞΕΧΩΡΙΣΤΑ ΞΕΚΙΝΑΕΙ ΚΑΙ ΤΕΛΕΙΩΝΕΙ Η ΠΑΤΡΙΔΑ

Ψες, αργά τη νύχτα, είχα μια θερμή συνομιλία μ’ έναν συμπατριώτη μας από το Φοινίκι, με διαμονή στην Αμερική.

“Σας παρακολουθώ, μέσω διαδικτύου, βήμα προς βήμα - μου λέει.

Διαβάζω τον “Αντίλογο” κι ενημερώνομαι συνεχώς.

Σας συγχαίρω για τα όσα γράφετε! Για την υπομονή σας και την αγωνιστικότητά σας!

Ρίχνεται γέφυρα με την Πατρίδα.

Επειδή δείχνετε στενά συνδεδεμένος με τον τόπο μας, μπορείτε να μου πείτε , σας παρακαλώ, μετά από μερικά χρόνια ποια θα είναι η τύχη του;”.

Με σκούντησε, μου πείραξε το ευαίσθητο σημείο. Την πληγή. Αυθόρμητα του απηύθυνα το καυτό ερώτημα:

-Σπύρο…, για πες μου προσωπικά εσύ τι θα κάνεις; Κάποια στιγμή θ’ αποφασίσεις να γυρίσεις πίσω στη γενέτειρά σου, στο ωραίο Φοινίκι;

-Δε νομίζω - μου απαντάει.

Χωρίς να σκεφτεί πολύ.

-Δε νομίζεις εσύ, δεν πιστεύσει ο άλλος, στο κόβει με μονοτσεκουριά το όχι ο τρίτος. Τότε ο τόπος θα αδειάσει.

Γιατί από την ξεχωριστή απόφαση - πράξη του καθενός μας, την επιστροφή του στον τόπο του, εξαρτάται η τύχη της μικρής μας Πατρίδας.

Αυτό δειλεί ότι σιγά - σιγά τελειώνουμε … !

Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ

21/11/2016

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει: «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!» Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. ...

Διαβάστε περισσότερα

ΠΡΟΒΟΛΗ

Αν ... χορός, τραγούδι και στολή βάζαν ψηλά τον πήχη. Θα 'ταν τεράστια η προβολή, του τόπου στον πλανήτη. Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ 27/09/2017

Διαβάστε περισσότερα

«ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ, ΡΕ ΠΑΛΙΟ ΨΩΜΙ…!»

(… Έτσι φωνάζουμε ο ένας τον άλλο, όταν βρισκόμαστε με το φίλο μου, τον τυπογράφο). Όταν το ‘83, νέος δημοσιογράφος, επισκέφτηκα το Βουλιαράτι, στο καφενείο μού απεύθυναν το ερώτημα: - Μήπως δουλεύεις μαζί με τον Κώστα Λάγιο στο τυπογραφείο; (Ορισμένοι, ακόμα και σήμερα, το δημοσιογράφο τον μπερδεύουν με τον τυπογράφο). Σήκωσα τις πλάτες… - Όχι, δεν τον γνωρίζω - τους απάντησα. Ως τότε, δεν ήξερα καν όλο το προσωπικό του «Λαϊκού Βήματος», όχι και τυπογράφο… Με τους τυπογράφους ήρθα σ’ επαφή αργότερα, όταν το ‘φερε η δουλειά. Να ελέγχω την εφημερίδα της σειράς, από τη στοιχειοθέτηση και μέχρι την εκτύπωση. Συνήθως καθόμουν πάνω από το κεφάλι του Κώστα και κοιτούσα μ’ απορία την κουραστική εργασία του. Πώς έπαιρνε, ένα - ένα τα γράμματα απ’ τα κουτάκια της κάσσας και τ’ αράδιαζε με περίσσια υπομονή και αγάπη στο συνθετήριο. Κι «έγραφε», καλαίσθητα, τους τίτλους των κειμένων… Ήταν αστείος απ’ την κούνια, πειραχτήρι με ανοιχτό μυα...

Διαβάστε περισσότερα

Αντίλογος

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου