Αντίλογος

Ζούμε σ’ εποχή που καθημερινώς ο ανθρώπινος εγκέφαλος βομβαρδίζεται από την υπέρ διογκωμένη πληροφόρηση. Βασικά του γίνεται πλύση από την πολιτική και ιδεολογική προπαγάνδα. Δεν ξέρεις τι να παρακολουθήσεις πρώτο και τι να διαβάσεις δεύτερο… χάνεσαι μέσα σε λαβύρινθο. Συνήθως δεν είσαι σε θέση να εξάγεις δικό σου, προσωπικό καθαρό συμπέρασμα. Μέσα σ’ όλη αυτή τη βαβούρα, η σκόπιμη παραπληροφόρηση υπερτερεί, προκαλεί φοβερή σύγχυση. Τίθεται θέμα μεγάλης προσοχής. Επιλογή - όσο το δυνατό γίνεται - σωστής πηγής ενημέρωσης. “Εγκατάσταση” ποιοτικού φίλτρου, για ν’ αποφεύγεις τα υπολείμματα. Αν κι εγώ, προσωπικά - με τα κείμενά μου, τις απόψεις μου, προκαλώ - δεν σας είμαι χρήσιμος - δε σας βοηθώ, -σας παρακαλώ πολύ - να μ’ αποφύγετε! Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ 30/09/2016

(…, μην περιμένεις τίποτε περισσότερο...) Κανείς δεν τα βάζει με σένα, ΚΟΣΜΕ, Πάντα σε δικαιώνουν…, σε αποκαλούν αλάνθαστο κι ότι έχεις μνήμη... Αλλά εσύ είσαι άδικος, κάνεις βαριά, ασήκωτα  λάθη και δεν θυμάσαι τίποτε. Δεν έχεις μνήμη. Γι’ αυτό βρίσκεσαι σε αυτή την κατάσταση. Φταις και πληρώνεις το τίμημα. Παρασέρνεις, όμως και αθώους. Εγώ π.χ. τι σε φταίω;! Για σένα αγωνίζομαι, αλλά εσύ δεν συμπαραστέκεσαι. Μένεις - κοίτα  πόσα κοσμητικά επίθετα θα αραδιάσω και δεν είναι μόνο αυτά -: “Αόρατος - αφανής. ανάμειχτος, ανέγγιχτος, άτολμος, απρόσωπος… Συμφεροντολόγος. Μην σε δει τίποτε ο πολιτικός που ψηφίζεις ότι στηρίζεις την άλλη άποψη… Φίδι κολοβό που μας έφαγε... Σου αρέσει να ρίχνεις την πέτρα και να κρύβεις το χέρι. Ένα παράδειγμα για επισφράγιση των όσων προανέφερα. -Εδώ η Ρόδος, εδώ και το πήδημα-: Το κείμενό μου, με πολιτικό περιεχόμενο “Η δίκη παρωδία ενός πρώην Υπουργού”, στον “Αντίλογο” δείχνει ότι...

Όταν τ’ ορεινό Πωγώνι είχε αντοχές, είχε ακόμα κόσμο, επισκέφτηκε την Πολύτσανη ένας Ιταλός. Γνώστης του τουριστικού προσανατολισμού .   Αφού στάθηκε σ’ ένα σημείο - απ’ όπου έβλεπε κομματάκια χέρσας γης, λιβάδια, δασωμένες εκτάσεις…, ο Αντώνιο κατέληξε στο συμπέρασμα: Ότι ολόκληρη η περιοχή είναι κατάλληλη για αγροτουρισμό . Ανάφερε τότε - κάπου το 1999 - κι έναν συγκεκριμένο τρόπο λειτουργίας: Συμβούλεψε: “Τα χωράφια εδώ οι κάτοικοι να τα καλλιεργούν μόνο με καλαμπόκι. Να τα μετατρέψουν σε βάση διατροφής για τα αγριογούρουνα. Αυτή την περίοδο τουριστικά γραφεία θα φέρνουν στην περιοχή - από διάφορα μέρη του κόσμου - λεφτάδες, που έχουν τρελό χόμπι. Μεγάλη λόξα με το κυνήγι. Οργανωμένες ομάδες κυνηγών στα χωριά θα έχουν καθήκον να βγάζουν τ’ αγριογούρουνο σε μέρος όπου κάνουν καρτέρι οι ξένοι κυνηγοί. Οι οποίοι θα σκοτώνουν το θήραμα. Αυτό είναι όλο... Μετά απ’ αυτή τη διαδικασία, οι ντόπιοι θα πληρώνονται αδρά. Θα βγάζουν περίπο...

Υπάρχει αιτία… Δεν πήγε ο νους μου στα χαμένα στο ρητό:  «Ο νοικοκύρης βγάζει το γάιδαρο από το βάλτο». Ασφαλώς και φωτογραφίζω κάποιον. "Ασυνεπή" φίλο μου... Που υπόσχεται και «ξεχνάει». Έχει ένα βασικό καλό όμως. Δεν κάνει σε κανέναν κακό... Όταν θα διαβάσει την ανάρτηση, το ξέρω, πρώτα θα γελάσει κάτω από τη μύτη του και μετά θα μου ρίξει ένα τηλέφωνο… Για να δικαιολογήσει τ' αδικαιολόγητα… Αυτή τη φορά, όμως, δεν τον «συγχωρώ». Υστερόγραφο: Θα συνόδευα το κείμενο με εικόνα (το γάιδαρο σε βάλτο), όμως δε μου αρμόζει...  Έτσι επέλεξα το σκύλο που μαδάει κόκαλο κι ένα δεύτερο ρητό που διδάσκει... Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ 26/09/2016

Μιλήσαμε μόνο λίγα λεπτά μ’ έναν σκεπτικό δικό μας άνθρωπο, που έχει ιδέες, θέληση και πόνο για τον τόπο μας. Κι εξάγαμε αρκετά συμπεράσματα. Ο πραχτικός, Βαγγέλης Γκέλιος, σου προτείνει λύσεις. Αλλά κανείς δεν κάθεται να τον ακούσει. Δεν τον καλεί να πιει μ' αυτόν ούτε για έναν καφέ…! «Εκεί που είναι ο κόσμος χρειάζεται υποδομή, μεγαλύτερη προσοχή - σου λέει. Η Δερβιτσάνη που έχει τον κόσμο και είναι μεγάλο χωριό, να μετατραπεί σε κωμόπολη. Σε βασικό κέντρο. Σε Πρωτεύουσα του τόπου μας. Χωρίς να παραμεληθούν οι άλλες περιοχές...». Κι αναφέρει τη φράση για να επισφραγίσει δυνατά, πιστά αυτό που είμαστε: Την οπισθοδρόμηση: (Χρόνια τώρα πια έχουμε χάσει όλο το φως). «Κατά το 60 με 70 γύρισε πίσω ο λάλο - Κούλας - γέρος πια και κονομημένος - από την Αργεντινή, για να περάσει την υπόλοιπη ζωή του στο χωριό. Του έλεγαν τότε οι γοραντζινοί τ' ακουστά τους και συνηθισμένα. Ότι εκεί - στη μακρινή χώρα - ο κόσμος τρώει με τρικούλι. ...

Ανάμεσά μας έχουμε αρκετούς τέτοιους χαρακτήρες - νωθρά αντικείμενα, τύπους της πλάκας, τζάμπα μάγκες ... Που φωλιάζουν - χωρίς δική μας θέληση - στον κόρφο μας. (Κρατάμε φίδι στον κόρφο μας) Έχουν κάνει μέρος της ζωής τους το γλείψιμο... Χωρίς αυτό δε ζουν εύκολα. (Γλείφουν τσανάκια και φιλάν κατουρημένες ποδιές…) Σ’ αυτές τις «χειραφετημένες πράξεις» - συνήθως οι περιηγητές κομμάτων - στηρίζουν την προσωπική τους επιβίωση… Αυτοί δεν σκέφτονται για Πατρίδα και Έθνος. Ούτε για μέλλον. Δεν τους νοιάζει η αφομοίωση. Οι τσανακογλείφτες δεν υπολογίζουν σύνορα. Έχουν λημέρι τις Δύο Πατρίδες. Όσο θα πλησιάζουν οι εκλογές, θα τους δείτε καλύτερα.  Δεν μπορούν να κρυφτούν. Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ 23/09/2016

Πριν από μερικά χρόνια γ ια τους πολλούς ζωγράφους της Δερβιτσάνης - μ ετά από επίσκεψη σ' έκθεση ζωγραφικής - έγραψα εκτενέστατο κείμενο στο “Λαϊκό Βήμα” εκείνης της εποχής. Όμως... ποτέ δεν κάθισα να δω συγκεκριμένα πόσοι είναι οι ζωγράφοι... Να τους μετρήσω. Ο Θοδωρής Ράιδος πρόσφατα κατέληξε σ' έναν αριθμό. (Σε περίπου 32 ζωγράφους - ο ένας καλύτερος από τον άλλο - βάζει μέσα και τον εαυτό του). Ξεκινάει από το Θεοδόση Γιούση (συγχωριανό τον θεωρεί και αυτόν) το Γιώργο Οικονομίδη και τερματίζει στον ταλαντούχο, Στέλιο Ράιδο. - Τον απόφοιτο Πανεπιστημίου Εικαστικών Τεχνών, που βρίσκεται σε περίοδο μεταπτυχιακών σπουδών -. Όλοι έχουμε το ζωγράφο, τον τραγουδιστή, τον ηθοποιό, το δάσκαλο, το γιατρό, το σιδερά, το χτίστη, το μαραγκό… μέσα μας. Το θέμα είναι ποιος θα επηρεάσει αποτελεσματικά, για να εκτοξευτεί - εξωτερικευτεί ένα συγκεκριμένο επάγγελμα. Και ο καθένας ν' ασχοληθεί μόνο μ’ αυτό, που του αρμόζει περισσότερο στην όλη πορεία της ζωής τ...

Έφτιαχνε με τα χέρια του χωνί μπροστά στα χείλη του κι "έπαιζε" άνετα κλαρίνο. Σε προειδοποιούσε, ο μπάρμπα - Νάσιος, με τον όμορφο ήχο, που έμοιαζε της πέρδικας, ότι έφτασα κι είμαι εδώ, έξω από την πόρτα του σχολείου σας. Κι εμείς, τότε μαθητές, στο μεγάλο διάλυμα τον επισκεπτόμασταν κι αγοράζαμε - κατά περίοδο - στεγνά νόστιμα σύκα, (με ένα λεκ το ένα), γλυκά ρόιδα, (5 λεκ τα μικρά, 10 τα μεγάλα, παλιά), κυδώνια που μοσχοβολούσαν, πορτοκάλια... Ο ψηλός γεμάτος άνδρας με τσαλακωμένο καπέλο, την "πραμάτεια" του την κουβαλούσε σε σακί.... Φθινόπωρο, χειμώνα - αρκετούς μήνες στη σειρά - αυτή τη δουλειά έκανε. Μ' έσπρωξε η περιέργεια κι ήθελα να μάθω κάποια στιγμή από πού κρατούσε η σκούφια του. Όταν τον ρώτησα, μου απάντησε πρόθυμα: "Είμαι από κει που λαλάει η πέρδικα". Τι ωραία απάντηση, αλλά έλα και να βρεις τον τόπο..."...κει πουλαλάει η πέρδικα...". Ήταν από τη Μουζίνα, (το διαπίστωσα αμέσως μετ...

("Άμα ήταν καλή η δουλειά, θα δούλευε κι ο Δεσπότης") Ενώ πλησίαζε η ώρα της κηδείας κι ετοίμαζαν το νεκρό να τον βγάλουν, κάποιος εξέφρασε την αμφιβολία του: “Βλέπω να μην περνάει εύκολα το φέρετρο απ’ τη σκάλα, είναι στενή”. “Ο συγχωρεμένος σου ‘κοβε σκάλα εκεί που δε στο χωρούσε ο νους και θα ‘φτιαχνε τη δική του ελαττωματική;! - πήρε την απάντηση”. Ήταν άφταστος ξυλουργός ο Γιώργος Πάσχος. Περισσότερο από το μπρατσόλι, το ροκάνι, το σκρεπάνι..., δούλευε ο τροχισμένος νους του. Όταν ξεπροβόδισε την αδελφή του - το ‘39 για την Αμερική - η παραγγελία του - όνειρο... ήταν να του στείλει μόνο εργαλεία μαραγκοσύνης. Από μία βαλίτσα - με τρυπάνια, σκαρπέλα, ξυλοφάγους…, που του ‘στειλε η Βίτα - και με τ' άλλα εργαλεία που ετοίμασε ο ίδιος - τις έκανε τέσσερις. Κουβαλούσε τις βαλίτσες - βαριές μολύβι - με ζώο, με χαμάλη - από δουλειά σε δουλειά. Σε κάθε σπίτι που 'πιανε δουλειά, πρώτα έκανε δώρο ένα καλαμίδι. Για ν' άνοιγε πέτουρα...

Παρόλο που είμαι γέννημα θρέμμα της περιοχής και με λόξα για την προβολή των αξιών του τόπου μου, δεν θα μπορούσα ποτέ να καταλάβω τον τόσο μεγάλο πολιτιστικό θησαυρό που κληρονομούμε, αν δεν αναλάμβανα την πρωτοβουλία, μαζί με ομάδα καλών φίλων και συνεργατών, να τον συγκεντρώναμε και τον αρχειοθετούσαμε προσεχτικά.  Η έκδοση όλου αυτού του αξιόλογου υλικού στον Τουρ ιστικού Οδηγό, με τίτλο: «Κάτω Δρόπολη - Περιοχή Έκπληξη», είναι χειροπιαστό δείγμα μιας μοχθηρής προσπάθειας.  Κι είπα με περηφάνια κι απορία τότε, ξεφυλλίζοντας το έγχρωμο και καλαισθητικό έντυπο:  «Μπράβο στις αξίες μας!».  Τίθεται πρώτιστο καθήκον μας, να τις διατηρήσουμε, να τις εμπλουτίσουμε περισσότερο. Πρώτη παρατήρηση: Στόχος τούτου κειμένου δεν είναι απλά η διαφήμιση της προσπάθειας του 2004. Προαναφέραμε ότι όλες αυτές τις πολιτιστικές αξίες πρέπει να τις προστατέψουμε.  Δυμβαίνει όμως το αντίθετο.  Ο σερτός των Σωφρατίκων, λίγες δ...