ΔΥΟ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ

Παρόλο που είμαι γέννημα θρέμμα της περιοχής και με λόξα για την προβολή των αξιών του τόπου μου, δεν θα μπορούσα ποτέ να καταλάβω τον τόσο μεγάλο πολιτιστικό θησαυρό που κληρονομούμε, αν δεν αναλάμβανα την πρωτοβουλία, μαζί με ομάδα καλών φίλων και συνεργατών, να τον συγκεντρώναμε και τον αρχειοθετούσαμε προσεχτικά.

Η έκδοση όλου αυτού του αξιόλογου υλικού στον Τουριστικού Οδηγό, με τίτλο: «Κάτω Δρόπολη - Περιοχή Έκπληξη», είναι χειροπιαστό δείγμα μιας μοχθηρής προσπάθειας.

Κι είπα με περηφάνια κι απορία τότε, ξεφυλλίζοντας το έγχρωμο και καλαισθητικό έντυπο:

«Μπράβο στις αξίες μας!».

Τίθεται πρώτιστο καθήκον μας, να τις διατηρήσουμε, να τις εμπλουτίσουμε περισσότερο.

Πρώτη παρατήρηση:

Στόχος τούτου κειμένου δεν είναι απλά η διαφήμιση της προσπάθειας του 2004. Προαναφέραμε ότι όλες αυτές τις πολιτιστικές αξίες πρέπει να τις προστατέψουμε.

Δυμβαίνει όμως το αντίθετο.

Ο σερτός των Σωφρατίκων, λίγες δεκάδες μέτρα μακριά από τα γραφεία της επαρχίας Κάτω Δρόπολης, εξαφανίστηκε. Δεν υπάρχει ούτε πέτρα απανωτή. Μένει μόνο η φωτογραφία του αποτυπωμένη μέσα στις σελίδες του τουριστικού οδηγού.

Η αμέλεια, η αδιαφορία σκοτώνει. Εξαφανίζει τον ανεκτίμητο θησαυρό, τις αξίες, τα πολιτιστικά μνημεία του τόπου μας.

Τι κρίμα…!

Δεύτερη παρατήρηση:

Εννοούσα τότε ότι αυτή τη θετική πρωτοβουλία (έκδοση του τουριστικού οδηγού της Κάτω Δρόπολης), θα την ακολουθούσαν και οι άλλες επαρχίες του χώρου μας. Δηλαδή θα ετοίμαζε η καθεμιά τον Τουριστικό της Οδηγό και, μετά υπό τον έλεγχο και την επιμέλεια της Ένωσης Ελλήνων Έπαρχων, θα κατέληγαν από κοινού στον τουριστικό οδηγό όλης της Μειονότητας.

Δυστυχώς κάτι τέτοιο ακόμα δεν προέκυψε. Μακάρι να προκύψει στο μέλλον.

Οι έπαρχοι να καταλάβουν ότι ο Τουριστικός Οδηγός για όλο το χώρο είναι απαραίτητος… Ένα έντυπο, με το οποίο λες του άλλου ποιος είσαι…κι από πού έρχεσαι…

(Η φωτογραφία είναι από το προσωπικό μου αρχείο).

Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ

27/10/2013

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει: «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!» Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. ...

Διαβάστε περισσότερα

«ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ, ΡΕ ΠΑΛΙΟ ΨΩΜΙ…!»

(… Έτσι φωνάζουμε ο ένας τον άλλο, όταν βρισκόμαστε με το φίλο μου, τον τυπογράφο). Όταν το ‘83, νέος δημοσιογράφος, επισκέφτηκα το Βουλιαράτι, στο καφενείο μού απεύθυναν το ερώτημα: - Μήπως δουλεύεις μαζί με τον Κώστα Λάγιο στο τυπογραφείο; (Ορισμένοι, ακόμα και σήμερα, το δημοσιογράφο τον μπερδεύουν με τον τυπογράφο). Σήκωσα τις πλάτες… - Όχι, δεν τον γνωρίζω - τους απάντησα. Ως τότε, δεν ήξερα καν όλο το προσωπικό του «Λαϊκού Βήματος», όχι και τυπογράφο… Με τους τυπογράφους ήρθα σ’ επαφή αργότερα, όταν το ‘φερε η δουλειά. Να ελέγχω την εφημερίδα της σειράς, από τη στοιχειοθέτηση και μέχρι την εκτύπωση. Συνήθως καθόμουν πάνω από το κεφάλι του Κώστα και κοιτούσα μ’ απορία την κουραστική εργασία του. Πώς έπαιρνε, ένα - ένα τα γράμματα απ’ τα κουτάκια της κάσσας και τ’ αράδιαζε με περίσσια υπομονή και αγάπη στο συνθετήριο. Κι «έγραφε», καλαίσθητα, τους τίτλους των κειμένων… Ήταν αστείος απ’ την κούνια, πειραχτήρι με ανοιχτό μυα...

Διαβάστε περισσότερα

ΤΟ ΖΟΥΛΑΠΙ

Πρώτα, να ξεδιαλύνουμε την απορία. Να μάθουμε πώς μπήκε ουρά, πίσω από το ονοματεπώνυμο, Κώστας Φράγκος, το «ζουλάπι». Το ξεκίνησε ο πατέρας του, ο Πέτρος, σαν χαϊδολόγημα. Όταν ο Κώστας ήταν τόσος δα μικρούλης. Έφτασε μετά στην παρέα του , που το χειρίστηκε σαν παρατσούκλι. Αντί να το αισθανθεί σαν προσβολή, του έκατσε ωραία του Κώστα το παρατσούκλι. Όταν άνοιξε λογαριασμό στο facebook, αυτοσυστήθηκε με το περίφημο «ζουλάπι». Κάποια στιγμή, μετά από χρόνια, ο Κώστας αποφάσισε να εμφανιστεί. Να μην μείνει στην αφάνεια. Δήλωσε το πραγματικό του όνομα. Αλλά, από αδυναμία για το παρατσούκλι, κράτησε και το «ζουλάπι». Συχνά - πυκνά, στην τάξη, τον μικρό Κώστα, τον αποκαλούσαν Αλβανό. Μου ομολογεί την πρώτη περίπτωση, που τον πρόσβαλαν άσχημα και του έκατσε καρφί: «Μπήκε η δασκάλα στην τάξη και ζήτησε να σηκώσουν το χέρι τα αλλοδαπά παιδιά. Το σήκωσαν κάτι Πολωνάκια, κάτι Αλβανάκια... Εγώ δεν το σήκωσα. Ρίχνει μια ματιά η δασκάλα στον κατάλογο ...

Διαβάστε περισσότερα

Αντίλογος

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου