Αντίλογος

Διατηρώ πλούσιο φωνητικό αρχείο, χειρόγραφα κείμενα, πίνακες ζωγραφικής, γλυπτά του πολύπλευρου καλλιτέχνη με καταγωγή από την Παλάσσα, Αλέξανδρου Μπάμπη… Έχοντας υπόψη τις αξίες του, τον συμπεριέλαβα στο βιβλίο μου με συνεντεύξεις «Διπλή ζωή». Η αφήγησή του είναι καταπληκτική. Πρωτότυπη, ελκυστική. Μ’ εντυπωσίασε σε συνέχεια της συνεργασίας μας όλο το έργο του… Στο πρώην δικτατορικό καθεστώς ήταν ο τύπος που έβαζε σε υποψία την αστυνομία. Συνήθως όταν ανέβαινε σε παπαφίγκο του σπιτιού του στο κέντρο της Αυλώνας κι έγραφε, ζωγράφιζε, σκάλιζε σε πέτρα και σε ξύλο γλυπτά… Εκεί πάνω είχε τοποθετήσει κι ένα τηλεσκόπιο, με το οποίο παρακολουθούσε τα άστρα, το φεγγάρι, το γαλαξία… Τις εκλείψεις… Κοιτούσε μακριά. Το έτος της 4 ης   Ολομέλειας της Κεντρικής Επιτροπής του Κόμματος για τον Αλέκο ήταν πολύ δύσκολο… Για το έργο του «VESVESELIU» που δεν πρόλαβε να κυκλοφορήσει, αφού χαρακτηρίστηκε ως έργο με φροϊντιστικές τάσεις, δέχτηκε σκληρή κ...

Ο συγχωρεμένος πλέον Νικόλαος Λίλλης (Καραλής), ανιψιός του ταλαντούχου συγγραφέα, Γιάννη Λίλλη και του αξιόλογου δάσκαλου, Θωμά Λίλλη - δύο αδέλφια - αγωνιστές για τον Βορειοηπειρωτικό Ελληνισμό, μου έστειλε πριν από μερικά χρόνια με τις κόρες του (Ντίνα και Άννα) στο σπίτι μου στην Αθήνα  γραμμένα σ’ ένα κομμάτι χαρτί, δύο ποιήματά του: Το χωριό μας και Εις τον Άδη. Μου είπαν (οι κόρες του) ότι ο πατέρας τους μου δίνει το δικαίωμα τα ποιήματα «να τα κάνω ότι θέλω». Σε μια άκρη του χαρτιού ο Νικόλαος γράφει: «Η αγάπη μου για το χωριό και για την παλιά πιάτσα του Σαραντινού, με τα πολλά γιοφύρια και πλατάνια». Δηλαδή είναι αυτή η δυνατή αγάπη για τον τόπο του, η νοσταλγία για το ωραίο του χωριό, που τον ανάγκασε να γράψει το πρώτο ποίημα.                                     ΤΟ ΧΩΡΙΟ ΜΑΣ Ω Δερβιτσιάνη μου γλυκιά, Γνωστό κεφαλοχώρι. Έβαλες στήθος στο Βοριά, Στήθος στ’ ανε...

Αναρωτιέμαι: - Με τι να υποδεχτώ την 28-η Οκτωβρίου;! Νομίζω - είναι καλύτερα - με στοχασμό πάνω σε μια φωτογραφία, που τραβήχτηκε κατά το ηρωικό έπος του '40: «Η Δερβιτσάνη μέσα σε φοβερή βαρυχειμωνιά. Περικυκλωμένη από πολλά χιόνια... Ο Έλληνας φαντάρος στην είσοδο του χωριού κάνει σκοπιά.  Δύο γυναίκες, φορεμένες βαριά, διασχίζουν τον κεντρικό δρόμο του χωριού, για να παν στα χωράφια. Κράτησε αυτή τη φωτογραφία - σαν φυλακτό στον κόρφο του σφιχτά - για πολλά χρόνια στη σειρά ο αείμνηστος συγχωριανός μας, Βασίλης Διαμάντης… Όταν τον επισκέφτηκα στην "Χατζηκωνσταντή", μου προσέφερε από το προσωπικό του αρχείο αυτή τη φωτογραφία και την πρώτη έκδοση του αξιόλογου βιβλίου «Μεθυσμένα Βαλκάνια». Πολεμική η ατμόσφαιρα στη φωτογραφία, αλλά και στη μακροσκελή ταξιδιωτική περιγραφή του κορυφαίου μας συγγραφέα, Γιάννη Λίλλη. Ενθουσιάστηκα και ταυτοχρόνως ανέλαβα πρωτοβουλία: Την πενιχρή φωτογραφία να τη φωτίσω και τις επαναστατικές σε...

Έλεγε ο Μήτσιος Τσιούρης, ο δάσκαλός μας της δεύτερης Δημοτικού, στον οδοντίατρο, Γιάννη Στέργιο: «Κόβομαι τα νύχια, μεγαλώνουν... Κουρεύουμε τα μαλλιά, μεγαλώνουν ξανά. Γιατί να μην συμβαίνει το ίδιο και με τα δόντια; Πέφτοντας τα παλιά κι ας είμαστε μεγάλοι, να βγαίνουν καινούργια  … Δουλειά μεγάλη!» Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ 25/10/2015 

Τίποτε δεν είναι τυχαίο. Ούτε η οικονομική κρίση, ούτε οι πόλεμοι… Τ’ ό,τι συμβαίνει στον περίγυρό μας και πιο πέρα, σε όλον τον κόσμο γενικά, είναι καλά σχεδιασμένο από μεγάλα «τετράγωνα»   κεφάλια… Από τα μεγάλα συμφέροντα. Προβλέπεται να ανακατευτεί, σαν με την κουτάλα, ο κόσμος. Να σκορπιστεί. Θα γίνουν ανακατατάξεις... Σκοπός είναι, να μην υπάρχει πατρίδα. Ούτε σημαία, ούτε έθνος. Ούτε παράδοση, ούτε ήθη κι έθιμα. Να χάσει το χορό του, το τραγούδι του, την παραδοσιακή του ενδυμασία το κάθε έθνος… Σταδιακά, θα δουν τι πρόκειται να γίνει και με τη γλώσσα… Είναι «πολλές»  οι γλώσσες στον πλανήτη. Κι αυτό είναι «μπέρδεμα»;! Θα κόψουν «αχρείαστες» γλώσσες… Θα κάνουν τον κόσμο να μην ξέρει από πού κρατάει η σκούφια του… Το αν θα ζήσει καλύτερα ή χειρότερα έτσι, δεν το ξέρω… Ξέρω καλά μόνο ένα πράγμα… Ότι η ταυτότητα του κάθε λαού θα πάει περίπατο…!!! Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ 25/10/2015  ...

Η φήμη της ποιότητας του οδοντιατρείου πέρασε αθόρυβα τη Ζήνωνος, ξεπόρτισε από την πρωτεύουσα... Κι έφτασε ως τη Γεωργιανή στη Λάρισα. Όταν η Σβετλάνα εγκαταστάθηκε μονίμως στην Αθήνα και της παρουσιάστηκε  ανυπόφορος πονόδοντος, θυμήθηκε οδοντιατρείο, δρόμο… Επισκέφτηκε επειγόντως τον Παντελή και τελείωσε δουλειά… Ήρθε σε επαφή με ανθρώπινη συμπεριφορά, αλλά και με υψηλή ποιότητα που ακουμπάει γερά πάνω στην οδοντιατρική επιστήμη. Το ένα περιστατικό φέρνει το άλλο: Ο Τηλέμαχος Κώτσιας, όταν επιχείρησε να προωθήσει για δημοτικό σύμβουλο το γιο του, το Λάζαρο, πάει ν’ αφήσει μερικά φυλλάδια στον παραθάλαμο του οδοντιατρείου του Παντελή Γκόλε. - Έκανα μαύρα μάτια να σε δω στην πόρτα μου - του λέει χαμογελώντας ο οδοντίατρος. - Εσύ φταις - του απαντάει ο συγγραφέας - που δουλεύεις ποιοτικά. Τα δόντια, που μου έφτιαξες πριν από 15 χρόνια, κόβουν άφοβα τώρα ακόμα και σίδερο… Γέλασαν με την ψυχή τους και οι δύο. Μια ρίζα δοντιού παίδευε πολύ...

… Περνούσαν τα καλώδια από του Κότρου, του Δέδε κι έφταναν στου Παππά. Στο σπίτι που διέμενε ο Στρατηγός. Συνεννοούνταν μ’ ασύρματο όλο το Επιτελείο του Ελληνικού Στρατού.  - Από ποιο χωριό της Βορείου Ηπείρου είσαι; - ρώτησε ο Παναγιώτης Τάσιος το Μήτσιο Ράιδο σε καφενείο του Χολαργού. Όταν πρωτοεπισκέφτηκε, πριν το ’90 ο κουρέας, συγγενείς του στην Αθήνα.   - Από τη Δερβιτσάνη. «Από το λεβεντοχώρι πες μου καλύτερα. Σε οικογένεια πληγωμένη βαριά, λυπημένη από πολλούς θανάτους, που βρισκόταν μέσα στο "Σαραντινό", φιλοξενήθηκα το ‘40. Μια πανέξυπνη όμορφη μικρούλα, μοναχοκόρη, σγουρομάλλα, που τη φώναζαν Βικτωρία, (να, θυμήθηκα και το επώνυμό της: Παππά), σηκωνόταν το πρωί, άρπαζε το μαστραπά κι όλο χαρά έτρεχε πάνω στην πέτρινη αυλή. Με κυνηγούσε, για να μου ‘ριχνε νερό, να πλύνω το πρόσωπό μου. Αν δε με προλάβαινε, έφευγα νωρίς, έβαζε τα κλάματα … ». Με τα πολλά… πίνοντας καφέ εντόπισε ο Μήτσιος τη μάνα μου, (ελάχιστα χρόνια μικρό...

Ο Σπύρος απ’ τα Τζουμέρκα, που τρέχει να βρει συνέταιρο Γερμανό για να βγάλουν από κοινού την επιχείρησή του από την  καθυστέρηση και να τη θέσουν σε τροχιά ανάπτυξης, πρόσφατα  επισκέφτηκε τη Νυρεμβέργη. Για να πάει σ’ απόμερο σημείο της πόλης, κάλεσε ταξί …   Έλαχε να ήταν πατριώτης του ο ταξιτζής. Απ’ τα Καμένα Βούρλα. Αυθόρμητα η συνομιλία τους ακούμπησε στην ανοιχτή πληγή της πονεμένης τους  Πατρίδας… Κατακρίνουν το σάπιο πολιτικό σύστημα κι αναλογίζουν ευθύνες στις αλλεπάλληλες κυβερνήσεις των 40 τελευταίων ετών, που κατάντησαν την Ελλάδα στο σημερινό χάλι. Πρόβαλε η νοοτροπία του Έλληνα τη στιγμή που ετοιμάστηκε ο Τσουμερκιώτης να κατέβει απ’ το ταξί: - Μην κόβεις απόδειξη, τι τη θες - λέει στο συμπατριώτη του. Ο Όθωνας πρώτα τον κοιτάει λοξά κι έπειτα τ' απαντάει: - Δεν είναι Ελλάδα εδώ αδελφέ που ακόμα και αυτή τη δύσκολη στιγμή καταληστεύετε το κράτος;! Τη τσέπη σας…, το μέλλον σας… Η γυναίκα μου είναι σε...

  Βλέπω ορισμένους δικούς μας κολλημένους στα ελληνικά κόμματα, σε καιρό που αποδείχτηκε χειροπιαστά ότι αυτά διέλυσαν, πρόδωσαν την ωραία Ελλάδα κι αναρριγώ. Αισθάνομαι μεγάλη θλίψει μέσα μου. Το σύστημα των ξεφτιλισμένων κομμάτων, που αναγκάζουν τον πολίτη σε αυτοχειρία, που μοιράζουν άδικα τη φτώχεια, πλέον τελείωσε. Ποιος σε πιστεύει, ρε μπαγάσα Βορειοηπειρώτη, ότι εσύ κόπτεσαι για τη σύνταξη του παππού σου κι όχι για την πολιτική σου καριέρα…(;!) Κανείς. Χθες ήσουν με το ΠΑΣΟΚ, που κατέστρεψε, μετά πήδηξες στη ΔΗΜΑΡ, που κορόιδεψε, τώρα είσαι με το ΣΥΡΙΖΑ, που κάνει τη διάκριση… Αύριο σίγουρα κάπου αλλού θα πας… Κανείς από μας δεν θα προκόψει, δεν θα βάλει πόδι στην Ελληνική Βουλή, αν δεν στηριχθεί στον πόνο, στην αγωνία, στο καθημερινό άγχος, στα απανωτά προβλήματα της δόλιας κοινωνίας μας… Δεν φταίει σε τίποτε η κοινωνία μας… Όχι ρεεε, ορισμένα δικά μας τσοκλάνια μας βλάπτουν… Που μας «εκπροσωπούν» στα κόμματα… Με τις αερολογίε...

Με το Γρηγόρη Κόκο, τον καλό μου φίλο από την πέτρινη πόλη τ’ Αργυρόκαστρου, που φτιάχνει και λουστράρει με πολύ μεράκι ξύλινα πατώματα στην Αθήνα, κάναμε πρόσφατα λόγο για τα πλούτη των ανθρώπων. Μου διηγήθηκε μια ιστορία: - Τ’ αφεντικό μου, που φτιάχνει τέσσερα ολόκληρα χρόνια τεράστια βίλα στη Βάρκιζα, έρχεται συχνά από τη μόνιμη διαμονή στο Λονδίνο και δίνει στον πολιτικό μηχανικό που διευθύνει τις εργασίες χρήματα για πληρωμές. Στο κάθε κατέβασμα μετράει το λιγότερο 600 χιλιάδες ευρώ για να πληρώσει "τα σπασμένα". Να ξεχρεώσει τα συνεργία. Όταν είδε το μάτσο ο Μάξιμος Ντόντος, ο λουστραδόρος, μου λέει: «Ζει η αρκούδα πάνω στο βουνό, ζει και η μύγα στ’ αλόγου τον πισινό…». - Να έχουμε την υγειά μας..., κάνε κέφι - του είπα εγώ… Αλλά να ξέρεις, Γιώργο, δεν σου λέω ψέματα… Το  καλύτερο μωσαϊκό πάτωμα με ποιοτικό λουστραρισμένο ξύλο, σωστό καλλιτέχνημα, το έχω εγώ σπίτι μου στ’ Αργυρόκαστρο. Είναι ατόφια αντιγραφή του πατώματος του...

Η εφημερίδα «Λαϊκό Βήμα» στ’ Αργυρόκαστρο, μετά το ’80, ίσως και νωρίτερα, είχε μετατραπεί σε χώρο υποδοχής διαφόρων γκρουπ που ερχόταν να επισκεφτούν την Αλβανία από Ελλάδα κι όχι μόνο...  Όταν είχε ανοίξει κάπως η σιδερένια σκουριασμένη πόρτας της Κακαβιάς... Οι περισσότεροι επισκέπτες - που ήταν κομμουνιστές - μόλις μας αντίκριζαν έλεγαν: «Στα πρόσωπά σας δεν βλέπουμε άγχος…». (Μεγάλη ιστορία αυτή…, που δεν αναλύεται εύκολα σ’ ένα κειμενάκι...) Το περίεργο είναι ότι παρόλο που εμείς, οι συντάκτες της εφημερίδας, ξέραμε καλά την ερμηνεία της λέξης, ξεφυλλίζαμε λεξικά κι εγκυκλοπαίδειες… …Για να μάθουμε περισσότερα, σχετικά με την ψυχολογική κατάσταση, που αισθάνεσαι. Που στην προκαλεί το άγχος… Εγώ, προσωπικά, μόνον όταν έζησα έντονα την Ελλάδα, κατάλαβα την πραγματική έννοια της λέξης. Τα συμπτώματα του στρες: Τα διάφορα συναισθήματα, τις σκέψεις, τις συμπεριφορές…  Όταν αγχώθηκα … Όταν πάλευα να τ’ αποφύγω, να τα αποχωριστό κι αυ...