Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΑΓΧΟΣ...

Η εφημερίδα «Λαϊκό Βήμα» στ’ Αργυρόκαστρο, μετά το ’80, ίσως και νωρίτερα, είχε μετατραπεί σε χώρο υποδοχής διαφόρων γκρουπ που ερχόταν να επισκεφτούν την Αλβανία από Ελλάδα κι όχι μόνο... 

Όταν είχε ανοίξει κάπως η σιδερένια σκουριασμένη πόρτας της Κακαβιάς...

Οι περισσότεροι επισκέπτες - που ήταν κομμουνιστές - μόλις μας αντίκριζαν έλεγαν:

«Στα πρόσωπά σας δεν βλέπουμε άγχος…».

(Μεγάλη ιστορία αυτή…, που δεν αναλύεται εύκολα σ’ ένα κειμενάκι...)

Το περίεργο είναι ότι παρόλο που εμείς, οι συντάκτες της εφημερίδας, ξέραμε καλά την ερμηνεία της λέξης, ξεφυλλίζαμε λεξικά κι εγκυκλοπαίδειες…

…Για να μάθουμε περισσότερα, σχετικά με την ψυχολογική κατάσταση, που αισθάνεσαι. Που στην προκαλεί το άγχος…

Εγώ, προσωπικά, μόνον όταν έζησα έντονα την Ελλάδα, κατάλαβα την πραγματική έννοια της λέξης. Τα συμπτώματα του στρες:

Τα διάφορα συναισθήματα, τις σκέψεις, τις συμπεριφορές… 

Όταν αγχώθηκα …

Όταν πάλευα να τ’ αποφύγω, να τα αποχωριστό κι αυτά επέμεναν. Έφευγαν προσωρινά και χωρίς να το θέλω, ξαναερχόταν…

Κι είπα:

- Να ποιο είναι το άγχος!!!

Σήμερα σε καιρό έντονης οικονομικής κρίσης σ' οδηγεί εύκολα ακόμα και σε αυτοχειρία...

Συνιστώ: 

ΠΡΟΣΟΧΗ αγαπητοί μου φίλοι!

Βγάλτε έξω αυτό το σαράκι της εποχής από μέσα σας!


Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ
07/10/2015

   









Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. ...

ΠΡΟΒΟΛΗ

Αν ...  χορός, τραγούδι και στολή βάζαν ψηλά τον πήχη. Θα 'ταν τεράστια η προβολή,  του τόπου στον πλανήτη. Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ  27/09/2017

«ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ, ΡΕ ΠΑΛΙΟ ΨΩΜΙ…!»

(… Έτσι φωνάζουμε ο ένας τον άλλο, όταν βρισκόμαστε με το φίλο μου, τον τυπογράφο). Όταν το ‘83, νέος δημοσιογράφος, επισκέφτηκα το Βουλιαράτι, στο καφενείο μού απεύθυναν το ερώτημα:  - Μήπως δουλεύεις μαζί με τον Κώστα Λάγιο στο τυπογραφείο; (Ορισμένοι, ακόμα και σήμερα, το δημοσιογράφο τον μπερδεύουν με τον τυπογράφο).   Σήκωσα τις πλάτες… - Όχι, δεν τον γνωρίζω - τους απάντησα. Ως τότε, δεν ήξερα καν όλο το προσωπικό του «Λαϊκού Βήματος», όχι και τυπογράφο… Με τους τυπογράφους ήρθα σ’ επαφή αργότερα, όταν το ‘φερε η δουλειά. Να ελέγχω την εφημερίδα της σειράς, από τη στοιχειοθέτηση και μέχρι την εκτύπωση. Συνήθως καθόμουν πάνω από το κεφάλι του Κώστα και κοιτούσα μ’ απορία την κουραστική εργασία του. Πώς έπαιρνε, ένα - ένα τα γράμματα απ’ τα κουτάκια της κάσσας και τ’ αράδιαζε με περίσσια υπομονή και αγάπη στο συνθετήριο. Κι «έγραφε», καλαίσθητα, τους τίτλους των κειμένων… Ήταν αστείος απ’ την κούνια, πειραχτήρι με ανοιχτό μυα...