Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Ο ΑΛΕΚΟΣ

Διατηρώ πλούσιο φωνητικό αρχείο, χειρόγραφα κείμενα, πίνακες ζωγραφικής, γλυπτά του πολύπλευρου καλλιτέχνη με καταγωγή από την Παλάσσα, Αλέξανδρου Μπάμπη…

Έχοντας υπόψη τις αξίες του, τον συμπεριέλαβα στο βιβλίο μου με συνεντεύξεις «Διπλή ζωή».

Η αφήγησή του είναι καταπληκτική.

Πρωτότυπη, ελκυστική.

Μ’ εντυπωσίασε σε συνέχεια της συνεργασίας μας όλο το έργο του…

Στο πρώην δικτατορικό καθεστώς ήταν ο τύπος που έβαζε σε υποψία την αστυνομία.

Συνήθως όταν ανέβαινε σε παπαφίγκο του σπιτιού του στο κέντρο της Αυλώνας κι έγραφε, ζωγράφιζε, σκάλιζε σε πέτρα και σε ξύλο γλυπτά…

Εκεί πάνω είχε τοποθετήσει κι ένα τηλεσκόπιο, με το οποίο παρακολουθούσε τα άστρα, το φεγγάρι, το γαλαξία…

Τις εκλείψεις…

Κοιτούσε μακριά.

Το έτος της 4ης Ολομέλειας της Κεντρικής Επιτροπής του Κόμματος για τον Αλέκο ήταν πολύ δύσκολο…

Για το έργο του «VESVESELIU» που δεν πρόλαβε να κυκλοφορήσει, αφού χαρακτηρίστηκε ως έργο με φροϊντιστικές τάσεις, δέχτηκε σκληρή κριτική…

Έστησα το βιβλίο του στην αλβανική: «50 - MINIATURA».

(Δακτυλογράφησα τα κείμενά του, σάρωσα τα σκίτσα του, σελιδοποίησα το βιβλίο, ετοίμασα το εξώφυλλο…) 

«Για αυτούς που ξέρουν να διαβάσουν και για αυτούς που δεν ξέρουν να διαβάσουν» - όπως το χαρακτηρίζει ο ίδιος στην αφιέρωση…

Κάθε σαρκαστικό κείμενο - γραμμένο ελκυστικά με στυλ Αλέκου - συνοδεύεται από τον ίδιο μ’ ένα πετυχημένο σκίτσο ζωγραφικής.

Γι’ αυτόν είναι ξεπερασμένη η περιγραφή με λογοτεχνική εικόνα. Ήταν λάτρης της δυνατής, συμπιεσμένης σκέψης.

Ήταν χάλια η υγεία του, αλλά και τα οικονομικά του, όταν του παρέδωσα δύο αντίτυπα του νέου του βιβλίου.

Με πρόλογο - κέντημα από έναν πεπειραμένο νου, του Διονύση ΚΥΡΙΑΖΗ. 

Δεν έκλεισε χρόνος, που έφυγε από κοντά μας ο Αλέκος. Καλά είναι να μην χαθεί, πάρει πίσω και το υπόλοιπο έτοιμο για έκδοση έργο του.

Γιατί είναι έργο καλλιτέχνη άλλων εποχών… Άλλο που… έπρεπε να φύγει ο Αλέκος για να το αξιολογήσουν σωστά ορισμένοι …


Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ

30/10/2015









  

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. ...

«ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ, ΡΕ ΠΑΛΙΟ ΨΩΜΙ…!»

(… Έτσι φωνάζουμε ο ένας τον άλλο, όταν βρισκόμαστε με το φίλο μου, τον τυπογράφο). Όταν το ‘83, νέος δημοσιογράφος, επισκέφτηκα το Βουλιαράτι, στο καφενείο μού απεύθυναν το ερώτημα:  - Μήπως δουλεύεις μαζί με τον Κώστα Λάγιο στο τυπογραφείο; (Ορισμένοι, ακόμα και σήμερα, το δημοσιογράφο τον μπερδεύουν με τον τυπογράφο).   Σήκωσα τις πλάτες… - Όχι, δεν τον γνωρίζω - τους απάντησα. Ως τότε, δεν ήξερα καν όλο το προσωπικό του «Λαϊκού Βήματος», όχι και τυπογράφο… Με τους τυπογράφους ήρθα σ’ επαφή αργότερα, όταν το ‘φερε η δουλειά. Να ελέγχω την εφημερίδα της σειράς, από τη στοιχειοθέτηση και μέχρι την εκτύπωση. Συνήθως καθόμουν πάνω από το κεφάλι του Κώστα και κοιτούσα μ’ απορία την κουραστική εργασία του. Πώς έπαιρνε, ένα - ένα τα γράμματα απ’ τα κουτάκια της κάσσας και τ’ αράδιαζε με περίσσια υπομονή και αγάπη στο συνθετήριο. Κι «έγραφε», καλαίσθητα, τους τίτλους των κειμένων… Ήταν αστείος απ’ την κούνια, πειραχτήρι με ανοιχτό μυα...

ΤΟ ΖΟΥΛΑΠΙ

Πρώτα, να ξεδιαλύνουμε την απορία. Να μάθουμε πώς μπήκε ουρά, πίσω από το ονοματεπώνυμο, Κώστας Φράγκος, το «ζουλάπι».   Το ξεκίνησε ο πατέρας του, ο Πέτρος, σαν χαϊδολόγημα. Όταν ο Κώστας ήταν τόσος δα μικρούλης. Έφτασε μετά στην παρέα του , που το χειρίστηκε σαν παρατσούκλι. Αντί να το αισθανθεί σαν προσβολή, του έκατσε ωραία του Κώστα το παρατσούκλι. Όταν άνοιξε λογαριασμό στο facebook, αυτοσυστήθηκε με το περίφημο «ζουλάπι».   Κάποια στιγμή, μετά από χρόνια, ο Κώστας αποφάσισε να εμφανιστεί. Να μην μείνει στην αφάνεια. Δήλωσε το πραγματικό του όνομα. Αλλά, από αδυναμία για το παρατσούκλι, κράτησε και το «ζουλάπι».   Συχνά - πυκνά, στην τάξη, τον μικρό Κώστα, τον αποκαλούσαν Αλβανό. Μου ομολογεί την πρώτη περίπτωση, που τον πρόσβαλαν άσχημα και του έκατσε καρφί: «Μπήκε η δασκάλα στην τάξη και ζήτησε να σηκώσουν το χέρι τα αλλοδαπά παιδιά. Το σήκωσαν κάτι Πολωνάκια, κάτι Αλβανάκια... Εγώ δεν το σήκωσα. Ρίχνει μια ματιά η δασκάλα στον κατάλογο ...