Αντίλογος

  (Πρώτο βραβείο ανδρικού ρόλου στον Βορειοηπειρώτη ηθοποιό, Νικόλαο Λάμπρου) Τον προηγούμενο Σεπτέμβριο, περίπου 40 ταινίες μικρού μήκους από Βαλκανικές Χώρες, «ταξίδεψαν» με προορισμό τ’ όμορφο Πόγραδετς. Προβλήθηκαν σε φεστιβάλ κινηματογράφου κι έγινε από σοβαρή επιτροπή η εκτίμηση. Απονεμήθηκαν, στις πιο ποιοτικές ταινίες, αλλά και σε καλύτερο ρόλο ηθοποιού, βραβεία τιμής. Συμμετείχε και η ελληνική ταινία «Μαρία», του Θανάση Σαράντου. Η οποία μ' ελάχιστο διάλογο και δυνατή εικόνα, αφηγείται απλά μια παλιά συγκλονιστική ιστορία: Λέει ότι το 1522, όταν στα νησιά του Αιγαίου κατέβαιναν οι πειρατές και καταλήστευαν, εκφόβιζαν τα χωριά, οι κάτοικοι για ν’ αποφύγουν τον κίνδυνο εγκατέλειπαν τα σπίτια τους, σκαρφάλωναν τα βουνά. Ζούσαν τρομοκρατημένοι σε σπηλιές.   Ο Γιάννης - που τον ερμηνεύει πιστά, επάξια ο Νικόλαος Λάμπρου - είναι ένας κάτοικος του νησιού. Αγροίκος. Δεν έχει οικογένεια. Ζει μ’ ένα κορίτσι - πολύ μικρότερο του - που τ...

  (Κοινωνικό θέμα) Σε ολόκληρη τη ζωή μου είχα επαφές με αρκετό κόσμο. -Και με γυάλινο κόσμο -. Μια ζωή αυτή. Συνάντησα άντρες πανύψηλους. Αλλά..., κατά περίεργο τρόπο, πολλοί απ' αυτούς, όταν τους γνώρισα από κοντά στο διάβα του χρόνου, μου προέκυψαν "κοντοί". Πολύ κοντοί. Κι είπα: -Το μπόι του άνδρα δεν είναι αυτό που βλέπεις, αλλά είναι αυτά που σκέφτεται και λέει.... Το μπόι του (το ύψος του) μετριέται διαφορετικά... Με άλλο μέτρο. ... Λυπάμε, πραγματικά, ... θλίβομαι κυριολεκτικά όταν στο συνάνθρωπό μας δε συναντώ τα δύο μπόγια να συμβαδίζουν. Να τρέχουν παράλληλα. Και μου επιτρέπουν - μου δίνουν το δικαίωμα - για οποιαδήποτε ερμηνεία. Για οποιονδήποτε να λέω: - Κρίμα στο μπόι του! Tο πραγματικό μπόι, δεν είναι στο σώμα... Είναι στο νου... Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ 25/07/2015

Όταν ζεις έντονα μια κοινωνία, είσαι συνάμα κι αγωνιστής, τότε η συμμετοχή σου σε δημόσιο διάλογο έχει ορισμένο βάρος. Ο λόγος σου είναι αξιοσέβαστος κι αξιοπρόσεκτος. Τ’ «ότι συμβεί στο Κόσσοβο», (το κείενό μου δηλαδή) το έστυψε καλά ο Κώστας Ζαφείρης και τ’ απόσταγμα δεν τ’ άφησε να πέσει χάμω. Το πήρε και το ‘κανε πετυχημένο σχόλιο.  Με το οποίο, εμένα προσωπικά, με φώτισε περισσότερο. Κοίτα τι λέει ο Κώστας κι εγώ μένω  άναυδος: «Πριν φύγει για τη Γερμανία ο φίλος μου, Φώτης Τσούτσης, καθίσαμε μαζί σε γνωστό στέκι στην πλατεία Αττικής για να πιούμε με πόνο το ποτήρι του αποχωρισμού… Εκεί βρήκαμε τα «κεφάλια» των Ριζών (Αγίων Σαράντα).  Είχαν μαζευτεί να ιδρύσουν φορέα. Την Ομοσπονδία της περιοχής. Τρωγοπίνοντας στην ψησταριά, τα παιδιά τα είχαν κανονίσει όλα ... μια χαρά. Σ’ ένα δύσκολο σημείο, σαν σε ρόζο, τους έχει μείνει το καρφί. Το χτυπούσαν δυνατά, αλλά αυτό δεν προχωρούσε με τίποτε. Τους "λύγιζε" το καρφί… Δεν κα...

(Από το ανέκδοτο βιβλίο   ΤΡΙΚΛΟΠΟΔΙΕΣ ) Ενώ βρέθηκα  στο Κούξι, ρίχτηκα για λίγες ώρες πέρα από το σύνορο. Πήγα για έναν καφέ και για μια βόλτα στο Κόσσοβο. Για να ρίξω μια ματιά  σ’ άλλο «πλανήτη». - Η πόλη Πρίζρεν απέχει ίσα μ’ ένα τσιγάρο από το Κούξι -. Προέκυψε η επίσκεψη λίγους μήνες μετά από την πυρκαγιά που ξέσπασε στην παλιά συνοικία των Σέρβων, μέσα στην καρδιά της παραδοσιακής πόλης. Νωπή πληγή, που δεν θα επουλωθεί εύκολα. Φωτογράφισα τις πέτρινες γέφυρες με τις πελώριες καμάρες, τα παραδοσιακά σπίτια  γιαννιώτικου στυλ, τα πλατιά και καθαρά σοκάκια, τα διατηρημένα μουσεία, τις πλατειούλες, τα πάρκα μ’ άφθονο πράσινο… Κάθισα σε καφετερία κι έλαχε να συνομιλήσω με συνταξιούχο, πρώην καθηγητή πανεπιστημίου, γνώστη καταστάσεων και γεγονότων. Ανικανοποίητο από την πενιχρή σύνταξη που απολαμβάνει κι αγαναχτισμένο από τη μακάβρια τραγωδία στη γενέτειρά του. - Μας χαλάει τη διάθεση - μου λέει - η άσχημη εικόνα των καμ...

Ξεκίνησαν νωρίτερα τα μανιφέστα, οι διεθνιστικές θεωρίες... Η ζύμωσή τους. Ακολούθησαν μετά τα μαζικά εργατικά κινήματα, περίπου σ’ όλο τον πλανήτη. Στόχος αυτής της παγκόσμιας αντίστασης, ήταν ν’ αποφευχθεί η εκμετάλλευση του ανθρώπου από τον άνθρωπο. Ν’ ανέβουν οι απολαβές του εργαζομένου… - Μα εμείς τώρα τι κάνουμε; - αναρωτήθηκε η άλλη πλευρά, που την αποτελούν τ' αφεντικά, οι πλούσιοι, το κεφάλαιο. Αποφάσισαν να οργανωθούν κι αυτοί. Να ενώσουν τις δυνάμεις, για  ν’ αποφύγουν τη συντριβή. Κατέληξαν σε κοινή ιδέα και πράξη.  Σ' αυτή της παγκοσμιοποίησης. Ο βασικός στόχος τους ήταν και παραμένει, να προστατέψουν τα συμφέροντά τους. Η σημερινή Ενωμένη Ευρώπη δεν είναι τίποτε άλλο, παρά μόνο ένα κομμάτι αυτής της κάποτε αστικής ιδέας. Σοβαρολογούμε ότι θ’ άλλαζε αυτή την ισχυρή πραγματικότητα ο Τσίπρας και η παρέα του;! Θ’ αλλάξει την Ευρώπη η σημερινή Ελλάδα, που δεν παράγει ούτε οδοντογλυφίδα …;! Το πείσμα, το όραμα...

Καθώς επιδεινώνεται παραπέρα η ελληνική κρίση, το καταληστευμένο ελληνικό κράτος νοσεί περισσότερο. Λιγότερο την υποφέρει αυτή την κρίση ο Έλληνας πολίτης, γιατί είναι καλά προετοιμασμένος.  Έχει λάβει προ καιρού τα απαραίτητα μέτρα. Είναι από παππού προπάππου καλά βολεμένος… Είναι ελάχιστοι οι φτωχοί Έλληνες. Όσοι δεν έχουν ούτε τύχη ούτε μυαλό.  Βασικά φτωχοί στην Ελλάδα σήμερα είναι οι άνθρωποι της σπατάλης.   Το μεγάλο λούκι της κρίσης το περνάν οι μετανάστες. Μαζί μ’ αυτούς κι αρκετοί Βορειοηπειρώτες... Άνεργοι θηλιασμένοι απ’ τα δάνεια… (Όπου πάει και γυρίσει ο Βορειοηπειρώτης, περίεργο τον κυνηγάει η μοίρα, η φτώχεια φιρί - φιρί ...) Ο Ελλαδίτης τούτη την δύσκολη περίοδο, κλαίγεται άδαρτος...  Σε σύγκριση με το Βορειοηπειρώτη, που είναι ο πιο αδύναμος κρίκος, το πιο ευάλωτο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας - που του έκοψαν του κακομοίρη παράλογα ακόμα και τη σύνταξη του ΟΓΑ. Τα λίγα χρήματα με τα οποία μπορο...

  Σ’ εργασία με μεροκάματο ο Έλληνας δεν γδέρνεται… Προσπαθεί να φυλάξει το τομάρι  του… Το πάει σιγά - σιγά… Χαζεύει, κουτσομπολεύει, ρουφάει ανέμελα το καφεδάκι του, καπνίζει αδιάκοπα… Με μία και μόνο λέξη, για να καταλάβουμε τι λέμε, αυτό θα πει: Λουφάρει. Σ’ εργασία κατ’ αποκοπή, διαφέρουν τα πράγματα. Ανασκουμπώνει τα μανίκια του, γίνεται κομμάτια για να πάρει τα χρήματα γρήγορα και με το παραπάνω. Τον όγκο εργασίας μερικών ημερών, είτε μηνών, τον αντιμετωπίζει σε χρόνο ρεκόρ. Βάσει των συνθηκών και της συμφωνίας, εργάζεται με δύο ταχύτητες. Στη δουλειά ο Έλληνας δεν είναι τεμπέλης, όπως τον χαρακτηρίζουν ορισμένοι Ευρωπαίοι, αλλά πονηρός. Την πονηριά την κληρονομεί από παλιά. Από την αρχαία Ελλάδα. Δεν μπορεί να ζει πλουσιοπάροχα με δανεικά. Τίθεται θέμα πειθαρχίας, νοικοκυροσύνης, για να σταθεί ισότιμο μέλος μέσα στην ευρωπαϊκή οικογένεια…  Και να αποφύγει μια για πάντα την απειλή απ' τα εκβιαστικά μνημ...

Αυτές τις μέρες, στην πιο κρίσιμη διαπραγμάτευση για την επίτευξη της πολυπόθητης Συμφωνίας, ενώ στην Ελλάδα έκλεισαν οι Τράπεζες, για ν’ αποφευχθεί η ανεξέλεγκτη απόσυρση των καταθέσεων, έκανα μια ανάλυση, μια τοποθέτηση. Έγραψα, παλιά και νέα συνήθεια μου αυτή, στο ημερολόγιο μου: Παραδέχομαι το σύστημα, που δίνει την ευκαιρία στους ικανούς ανθρώπους να προχωράν. Να διακρίνονται στο σύστημα της ιδιωτικής πρωτοβουλίας. Ν’ ανοίγουν θέσεις εργασίας, να προσφέρουν δουλειά - μεροκάματο σε συνανθρώπους. Να συμμετέχουν αν μπορούν και στο Τραπεζικό Σύστημα. Να έχουν της Τράπεζά τους, είτε μετοχές σε κοινή Εταιρία. Τι δεν μου αρέσει όμως. Να σου λέει το αφεντικό, στο οποίο εργάζεσαι και σε πληρώνει κανονικά:  -Τις οικονομίες κατάθεσέ τες στην τράπεζά μου. Κι εσύ το κάνεις. Τώρα όμως να σου περιορίζει τις συναλλαγές, να κουρεύει τις καταθέσεις… Και το χειρότερο να σου μηδενίζει το λογαριασμό....!!! Πού το βρήκε αυτό το δικαίωμα αυτός;! Αυ...

  Μου είπε ένας Αλβανός, που ζει από το ’90 στην Ελλάδα κι αντιμετωπίζει έντονο ρατσισμό: «Πώς μπορεί μια Ελλάδα πλημμυρισμένη από φως, με απέραντη θάλασσα, μ' εύφορο κάμπο, δασωμένα  βουνά, ανεκμετάλλευτο υπόγειο πλούτο…, στην οποία ο Θεός πρόσφερε απλόχερα όλα τα καλά του κόσμου, να χρεοκοπεί.  Είναι αμαρτία από το Θεό! Με τέτοιο θησαυρό… προτού χρεοκοπήσεις οικονομικά, έχεις χρεοκοπήσει από το μυαλό». Του δίνεις ή δεν του δίνεις δίκιο του Αλβανού;! Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ 18/07/2015

Την Ενωμένη Ευρώπη την έχτισαν τα λεφτά. Οι Τράπεζες. Το μεγάλο κεφάλαιο. Τα μεγάλα συμφέροντα. Χωρίς δημοψήφισμα. Τη συγκατάθεση των πολιτών. (Τι χρειαζόταν οι λαοί σ’ αυτή τη διαδικασία…!!!) Τα λεφτά, επεμβαίνουν ξανά, σε κρίσιμες στιγμές, όπως στην πτωχευμένη Ελλάδα τώρα, να βάλουν τάξη. Λαμβάνουν τα απαραίτητα μέτρα για τις αναγκαίες ισορροπίες με «μνημόνια κατανόησης». Βάζουν τον κόσμο στο τετράγωνο... Τα κόμματα, στο άθλιο πολιτικό σύστημα, ρίχνουν τα βάρη... το ένα στην πλάτη του άλλου... Λέει το ρητό: «Όλα πάντα ο φτωχός τα πληρώνει!». Με ΣΥΜΦΩΝΙΑ ή με GR EXIT. Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ 09/07/2015

Το σάπιο πολιτικό σύστημα της διαφθοράς,  της διαπλοκής,  των πελατειακών σχέσεων,  της φοροδιαφυγής,  των συστημικών ΜΜΕ…,  που βάλτωσε την Ελλάδα, της προκάλεσε όλα τα δεινά,  αντί να τιμωρηθεί αυστηρά,  παραδειγματικά,  της δίνεται το δικαίωμα να σώσει τη χώρα.  Ν' αμφισβητεί, ν' αμφιβάλλει στο νέο που προχωράει!!! Είναι να τρελαθείς…!!! Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ 09/07/2015 

Σήμερα βρίσκονται ενωμένοι οι Πολιτικοί Αρχηγοί της Ελλάδας. Στηρίζουν τη διαπραγματευτική επιλογή της Κυβέρνησης Τσίπρα. Αν τυχόν απόψε τους κλείσουν την πόρτα στην Ευρώπη, θα πουν με μια φωνή: Δεν το κουνούμε ρούπι από δω…! Η Ευρώπη είναι και δική μας. Φυσάνε ανώμαλοι πολιτικοί άνεμοι...   Εύχομαι καλή επιτυχία στην Πατρίδα μας! Ν' αποφευχθεί η περιπέτεια! Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ 07/07/2015 

Δύο πλατείες...  Η μια με το ΝΑΙ στο ΚΑΛΛΙΜΑΡΜΑΡΟ και η άλλη με το ΟΧΙ στο ΣΥΝΤΑΓΜΑ. Και οι δύο κατάμεστες από Έλληνες πολίτες. Από αδέλφια. Από τα παιδιά ίδιας μάνας… Αλλά που τα χωρίζουν τα συμφέροντα… Συμφωνούν οι δύο πλατείες με την Ευρώπη… Και με το Ευρώ... Διαφωνούν όμως σε ένα βασικό. Για το ποιος θα πληρώσει το τίμημα. Την κρίση...  Που την προκάλεσαν οι λήσταρχοι πολιτικοί... Το ΟΧΙ λέει και  πιστεύει, να το πληρώσουν όλοι… Ο καθένας βάσει της οικονομικής του άνεσης. Κι ο οικονομικά πιο ευάλωτος να βοηθηθεί… Δηλαδή να διανεμηθούν δίκαια τα βάρη. Το ΝΑΙ λέει και το έχει αποδείξει έμπρακτα κατά την περίοδο της διακυβέρνησης της χώρας, τα βάρη να τα πληρώσει ο μισθωτός και ο συνταξιούχος. Βασικά ο φτωχός. Αυτή είναι η μόνη διαφορά. Καλό βόλι, αδέλφια, την Κυριακή! Διχασμένοι. Και τη Δευτέρα μακάρι να είμαστε όλοι μαζί…! Ενωμένοι. Αλλά με παραγκωνισμένο το κατεστημένο. Το ...