Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

«ΟΤΙ ΣΥΜΒΕΙ ΣΤΟ ΚΟΣΣΟΒΟ»

(Από το ανέκδοτο βιβλίο  ΤΡΙΚΛΟΠΟΔΙΕΣ)

Ενώ βρέθηκα  στο Κούξι, ρίχτηκα για λίγες ώρες πέρα από το σύνορο.

Πήγα για έναν καφέ και για μια βόλτα στο Κόσσοβο.

Για να ρίξω μια ματιά  σ’ άλλο «πλανήτη».

- Η πόλη Πρίζρεν απέχει ίσα μ’ ένα τσιγάρο από το Κούξι -.

Προέκυψε η επίσκεψη λίγους μήνες μετά από την πυρκαγιά που ξέσπασε στην παλιά συνοικία των Σέρβων, μέσα στην καρδιά της παραδοσιακής πόλης.

Νωπή πληγή, που δεν θα επουλωθεί εύκολα.

Φωτογράφισα τις πέτρινες γέφυρες με τις πελώριες καμάρες, τα παραδοσιακά σπίτια  γιαννιώτικου στυλ, τα πλατιά και καθαρά σοκάκια, τα διατηρημένα μουσεία, τις πλατειούλες, τα πάρκα μ’ άφθονο πράσινο…

Κάθισα σε καφετερία κι έλαχε να συνομιλήσω με συνταξιούχο, πρώην καθηγητή πανεπιστημίου, γνώστη καταστάσεων και γεγονότων.

Ανικανοποίητο από την πενιχρή σύνταξη που απολαμβάνει κι αγαναχτισμένο από τη μακάβρια τραγωδία στη γενέτειρά του.

- Μας χαλάει τη διάθεση - μου λέει - η άσχημη εικόνα των καμένων σπιτιών των αδερφών μας Σέρβων. Καλά περνούσαμε, δεν αντιμετωπίζαμε κανένα πρόβλημα. Άλλοι μας έμπασαν τον καυγά. Εμείς από καιρό ζητάμε ανεξαρτησία, που είναι απλά ένα δημοκρατικό δικαίωμα.  Με τη μεσολάβηση και στήριξη της φίλης μας, Αμερικής, ελπίζουμε ότι θα την πετύχουμε σύντομα. Ίσως και χωρίς αιματοχυσία.

- Το επόμενο βήμα θα είναι η ένωση με την Αλβανία;
- Και ναι και όχι.
- Αν ναι, ποια θα είναι η πρωτεύουσα;
- Η όμορφη πόλη Πρίζρεν, όπως ανέκαθεν.
- Το κράτος από ποιους θα διοικείται;
- Επί το πλείστον από μας τους Κοσσοβάρους.

Μπροστά μας υψώνεται το άγαλμα του Αρχηγού της πρόσφατης εμπόλεμης διένεξης στο Κόσσοβο, που έσπρωξε σε προσωρινή φυγή από τις εστίες του τον άμαχο πληθυσμό, που κουβαλήθηκε ως το Αργυρόκαστρο.

Πλάι κυματίζει η κόκκινη σημαία με γυρτό το δικέφαλο αετό σ’ ένδειξη διαμαρτυρίας για τη σκλαβωμένη πατρίδα.  

(Όπως αποκορυφώνει την αφήγησή του ο καθηγητής).

Εκεί στην πόλη Πρίζρεν, πίνοντας τυχαία καφέ μ’ έναν μορφωμένο Κοσσοβάρο,  θυμήθηκα την ανάλογη ιστορία του τόπου μου.

Τη δική μας ανοικτή πληγή, αλλά και  την υπόσχεση του Έλληνα Πρωθυπουργού, Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, που τόλμησε να πει:

«Όποια λύση θα δοθεί στο Κοσσυφοπέδιο, θα δοθεί και στην Βόρεια Ήπειρο».


Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ
23/07/2015

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. ...

«ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ, ΡΕ ΠΑΛΙΟ ΨΩΜΙ…!»

(… Έτσι φωνάζουμε ο ένας τον άλλο, όταν βρισκόμαστε με το φίλο μου, τον τυπογράφο). Όταν το ‘83, νέος δημοσιογράφος, επισκέφτηκα το Βουλιαράτι, στο καφενείο μού απεύθυναν το ερώτημα:  - Μήπως δουλεύεις μαζί με τον Κώστα Λάγιο στο τυπογραφείο; (Ορισμένοι, ακόμα και σήμερα, το δημοσιογράφο τον μπερδεύουν με τον τυπογράφο).   Σήκωσα τις πλάτες… - Όχι, δεν τον γνωρίζω - τους απάντησα. Ως τότε, δεν ήξερα καν όλο το προσωπικό του «Λαϊκού Βήματος», όχι και τυπογράφο… Με τους τυπογράφους ήρθα σ’ επαφή αργότερα, όταν το ‘φερε η δουλειά. Να ελέγχω την εφημερίδα της σειράς, από τη στοιχειοθέτηση και μέχρι την εκτύπωση. Συνήθως καθόμουν πάνω από το κεφάλι του Κώστα και κοιτούσα μ’ απορία την κουραστική εργασία του. Πώς έπαιρνε, ένα - ένα τα γράμματα απ’ τα κουτάκια της κάσσας και τ’ αράδιαζε με περίσσια υπομονή και αγάπη στο συνθετήριο. Κι «έγραφε», καλαίσθητα, τους τίτλους των κειμένων… Ήταν αστείος απ’ την κούνια, πειραχτήρι με ανοιχτό μυα...

ΤΟ ΖΟΥΛΑΠΙ

Πρώτα, να ξεδιαλύνουμε την απορία. Να μάθουμε πώς μπήκε ουρά, πίσω από το ονοματεπώνυμο, Κώστας Φράγκος, το «ζουλάπι».   Το ξεκίνησε ο πατέρας του, ο Πέτρος, σαν χαϊδολόγημα. Όταν ο Κώστας ήταν τόσος δα μικρούλης. Έφτασε μετά στην παρέα του , που το χειρίστηκε σαν παρατσούκλι. Αντί να το αισθανθεί σαν προσβολή, του έκατσε ωραία του Κώστα το παρατσούκλι. Όταν άνοιξε λογαριασμό στο facebook, αυτοσυστήθηκε με το περίφημο «ζουλάπι».   Κάποια στιγμή, μετά από χρόνια, ο Κώστας αποφάσισε να εμφανιστεί. Να μην μείνει στην αφάνεια. Δήλωσε το πραγματικό του όνομα. Αλλά, από αδυναμία για το παρατσούκλι, κράτησε και το «ζουλάπι».   Συχνά - πυκνά, στην τάξη, τον μικρό Κώστα, τον αποκαλούσαν Αλβανό. Μου ομολογεί την πρώτη περίπτωση, που τον πρόσβαλαν άσχημα και του έκατσε καρφί: «Μπήκε η δασκάλα στην τάξη και ζήτησε να σηκώσουν το χέρι τα αλλοδαπά παιδιά. Το σήκωσαν κάτι Πολωνάκια, κάτι Αλβανάκια... Εγώ δεν το σήκωσα. Ρίχνει μια ματιά η δασκάλα στον κατάλογο ...