Αντίλογος

(Έκκληση σε ανώνυμο σχολιαστή) Ένας ΑΝΩΝΥΜΟΣ έχει κολλήσει (σας ζητώ χίλια συγγνώμη) σαν το σκατό στο παπούτσι, στο blog μου, τον «Αντίλογο» και «σχολιάζει» με θεωρίες και πράξεις Φυσικής ύλης Γυμνασίου, χωρίς να έχουν καμιά σχέση με το αντικείμενο. Το περιεχόμενο στα κείμενά μου.   Συχνά πάω και τα σβήνω, τα καταργώ. Όμως , δέχομαι ύβρεις. Στόχος του ANONIMOUS σχολιαστή - θέλω να πιστεύω - ένας είναι. Τον εκνευρίζουν οι ελεύθερες απόψεις μου, δεν τις αντέχει και προσπαθεί να με φιμώσει. Πράγμα που δεν γίνεται. Δεν θα τα καταφέρει.  Η τόλμη μου και η υπομονή μου - ας πάρει το μήνυμα - ξεπερνάει τα όρια ακόμα και της φαντασίας του. ΑΝΩΝΥΜΟΣ θα πει κρυφτούλι, απρόσωπος, άτολμος. Άνανδρος. Εγώ, να που είμαι. Αν έχει μπόι, σκέψη, άποψη, βγάζει τη μάσκα, έρχεται, κάθεται απέναντι και τα λέμε. Αθόρυβα, μεστωμένα, λογικά. (Ίσως να μας πει και ποιον εξυπηρετεί) Με ένα πρόσφατο λάθος του - σχολίασε ως γνώστης του τόπου μας - το κείμ...

Γυρίζω πίσω σ’ ένα συγκλονιστικό στοιχείο, που αντιστοιχεί σε σοβαρό γεγονός, το οποίο το συνάντησα τελευταία στο Ελληνοβουλγαρικό σύνορο. Στον Προμαχώνα. Ασφαλώς, για να πω κάτι άλλο, για τις 150 χιλιάδες Ελληνικές Επιχειρήσεις, που παράτησαν τον τόπο τους και δραστηριοποιούνται σ’ άλλον τόπο, αναπτύσσουν άλλη χώρα. Προσφέρουν σ’ άλλο λαό, αντί να προσφέρουν στον λαό τους. Σίγουρα, δεν το αμφιβάλλω, ότι για τα συμφέροντα της επιχειρηματικότητάς τους, ανέλαβαν αυτή την πρωτοβουλία. Με στόχο ν’ αποφευχθεί η σίγουρη χρεοκοπία, λόγω κρίσης. Η χώρα του ήλιου τους αδικεί, τους διώχνει. Όμως, η ταπεινή μου γνώμη, λέει: -Προτού της εγκατάλειψης της υπέροχης χώρας, μ’ όλα τα καλά του κόσμου, να προηγούνταν η ένωση του επιχειρηματικού κόσμου, η αντίστασή του προς πάσα κατεύθυνση. Να ερχόταν σε σφοδρή αντιπαράθεση με το σάπιο σημερινό πολιτικό κατεστημένο. Με το διεφθαρμένο σύστημα. Γιατί όποιος επιχειρηματίας φεύγει, είναι πολύ δύσκολο μέχρι ακατόρθωτο, να ...

Μετά την εκτόξευση της ανάρτησης: «Καταγραφή βήμα προς βήμα», να και ο παρακάτω διάλογος:  Η Μιρέλα Κονόμη έχει το δίκιο της. Δεν την προτρέπω στη θέση μου, ούτε στην απαισιοδοξία μου. Έχει το απόλυτο δικαίωμά της να βλέπει τα πράγματα από τη σκοπιά της. Σέβομαι τη φωνή της. ΜΙΡΕΛΑ: Χριστός Ανέστη! Χρόνια πολλά! Και ‘γω τα θέλω τα βιβλία σας! Συμφωνώ ότι τις περισσότερες φορές κουβαλούν πολύ πόνο. Ε και πόσα να αντέξει η έρμη η ψυχή μας; Υπάρχουν και τα θετικά, ας εστιάσουμε την προσοχή μας σε αυτά! Η ζωή είναι πολύ μικρή, δεν αξίζει να την φορτώνουμε θλίψη. Θυμώνω μαζί σας όταν τα ισοπεδώνουμε όλα! Έχουμε πολιτισμό  ανεκτίμητο, κρυμμένο σε σεντούκια για αιώνες. Ας τον εμφανίσουμε ή έστω ας προσπαθήσουμε! Πάντα με σεβασμό! Γ.Μ. Αληθώς ο Κύριος, Μιρέλα! Έχετε απόλυτο δίκιο για τον ψυχισμό μου, αλλά δεν μπορώ να βγω από αυτή την κατάσταση, όταν βλέπω από κοντά το παραπέρα γλίστρημα .(Είμαι το περισσότερο χρονικό διάστημα στο χωριό.) Το να αδειάζει το πιο ωραίο κ...

  Τα τρία έργα μου, ταπεινή προσπάθεια: «Εγκατάλειψη», «Διπλή ζωή» και «Η αλήθεια σε αφήνει μόνον», εκτός του Τουριστικού Οδηγού «Περιοχή έκπληξη»  - που τον διαχειρίστηκε η Επαρχία Κάτω Δρόπολης - συνεχίζω να τα δωρίζω σε απαιτητικούς  αναγνώστες, που ξέρουν να διαβάζουν κι έχουν άποψη. Δεν θέλω να μείνουν σε ράφι, αδιάβαστα, να τα φάει η σκόνη. Επιθυμώ να φωτίσω, όσο μπορώ, με τις ιδέες μου, μυαλά συνανθρώπων. Να ξυπνήσω συνειδήσεις. Οι περισσότεροι αναγνώστες εκφράζουν ελεύθερα τη γνώμη τους  για το περιεχόμενο: «Τα κείμενα σας διέπονται από θυμό, από αγανάκτηση, λένε. - Διατυπώνονται στα βιβλία σας, με περίσσιο πόνο, οι σκέψεις για ερήμωση, για καταστροφή, αλλά συνάμα είναι και ξεχειλισμένα από αγάπη, για τον τόπο μας. Από πατριωτισμό. Καταγράφεται τ’ ό,τι μας συμβαίνει, η ιστορία του τόπου μας, βήμα προς βήμα». Σας ευχαριστώ! Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ 25/04/2017

Βλέπετε τη μάνα μου στη φωτογραφία να δένει τη σκούφια, να στολίζει με τη νυφική στολή τη δισέγγονή της. Τη ρωτάω, ενώ καρφώνει το ασπρομάντηλο, φτιάχνει την πιέτα: -Μάνα μου, αν υπολόγισες ποτέ, πόσες νυφάδες στόλισες σ' όλη τη διάρκεια της ζωής σου; Με κοιτάει κατάματα, χαμογελάει και σηκώνει τους ώμους της. -Ποιος τις θυμάται. Λουλούδια του μπαχτσέ ήταν όλες. Πανέμορφες, ζηλεμένες. (Δηλαδή στόλισε πολλές.) - Σε πλήρωναν σαν στολίστρα; - Ανιδιοτελώς προσφερόμουν. Κερνούσα κι από πάνω τη νύφη. Το στόλισμα ήταν η χαρά μου. Μ' έπαιρναν αγκαζέ, με ταξί και με πήγαιναν σ' όλα τα χωριά της Δρόπολης. Και με ποδήλατο με κουβάλησαν ένα τροπάρι στη Φράστανη ... Με κούραζαν οι πολλοί γάμοι. Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ 20/04/2017

Όσο βαθαίνει η κρίση, τόσο περισσότερο μεγαλώνει η ανησυχία , η ανασφάλεια των ανθρώπων για το μέλλον. Οι γονείς σκ έφτοντ αι βασανιστικά . Τους τρώει για τα παιδιά - που έχουν όλη τη ζωή μπροστά - σαν το σαράκι , η αγωνία. Σ υγκρίνω το νέο με φυτό σε ανάπτυξη - θ υμηθείτε την ντοματιά , την φασολιά, την αγγουριά ... στο χωράφι - π ου προ σπαθεί να σκαρφαλώσει , αλλά χωρ ίς ίσιο και γερό στ ήριγμα , στ ύλο, πάσσαλο μπηγμένο πλάι του, θα λυ γ ίσ ει , θα στραβ ώσει. Στην πορεία του θα σωριαστεί . Κι είναι σίγουρο , δεν θα καρπίσει . Το στήριγμα είναι ο γονέας. Γ ια την πορεία του παιδιού, την κατεύθυνση, όσο καλό ή κακό κι αν είναι αυτό, από τη φύση του , πάντα αποφασιστικός παράγοντας είναι ο γονέας του. Ο γονέας είναι σαν τ ο στ ήριγμα στο φυτό. Γενικά αυτός φ έρει ευθύνη. Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ 20 /04/2017

  (Η ασπρόμαυρη φωτογραφία πάντα μου προκαλεί ιδιαίτερη συγκίνηση) Τι να κουβαλάει τάχα ο Νίκος Λίλλης;! Με τις καλάθες φορτωμένες στ’ άλογο … κι αυτός καβάλα με τ’ ανοιχτά, εκείνη την αιμοβόρα εποχή;! Ή φυτά από τo φυτώριο για τα καπνοχώραφα. Ή λαχανικά ή σταφύλια για το μανάβικο. Ο νους μου δεν πάει κάπου αλλού. Αυτού κλειδώνει. Ήταν καιρός συνεταιρισμού … (Η φωτογραφία είναι από το προσωπικό αρχείο του Ν. ΛΙΛΛΗ) Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ 17/04/2017

(Παρέμβαση) Σε περίοδο παρατεταμένης ξηρασίας, εργαζόμενοι της Επιχείρησης Υδάτων, έριξαν εκείνη την εποχή στην υπόγεια λίμνη της Σκοτεινής μια βαρκούλα, εγκαταστήσανε πάνω της μια υποβρύχια αντλία και βγάλανε στην επιφάνεια της γης άφθονο νερό. Για να ποτίσουν τότε τα φυτά τρεις ταξιαρχίες λαχανικών: Δερβιτσάνης, Καλογοραντζής και Δούβιανης. Γι’ αυτό το γεγονός τότε έγραψα - σε τοπική εφημερίδα - κείμενο με τίτλο: «Η Σκοτεινή που μετατράπηκε σε φωτεινή». Εδώ δεν θα κάνουμε λόγο για τα νερά της Σπηλιάς της Σκοτεινής, μα για τις τουριστικές αξίες αυτού του φυσικού μνημείου, που περιγράφονται λακωνικά στον Τουριστικό Οδηγό της Κάτω Δρόπολης: «…Νοτιοανατολικά της Γοραντζής βρίσκεται ο Λάκκος της Σκοτεινής. Στο ανώτερο σημείο του είναι η Σπηλιά της Σκοτεινής. Η μεγαλύτερη και η βαθύτερη σε όλο το Νότο. Η είσοδός της είναι στενή. Προχωρώντας προς το βάθος φαρδαίνει αρκετά. Σε θρύλο αναφέρεται ότι κάποτε νεόνυμφη, με την τραχηλιά στο στήθος και τη σκούφια στο κεφάλι, ...

  Ξύπνησα με καλή διάθεση σήμερα. Χαρούμενος, αισιόδοξος. Είμαι στα χάη μου και σιγοτραγουδώ παρέα με τον αθάνατο Δημήτρη Μητροπάνο: «Πες μου πού πουλάν καρδιές,/να σου πάρω μια./Πες μου πού πουλάν χαρές,/να σου πάρω δύο…» Η πρωινή αύρα της θάλασσας στην Πάργα των ολιγοήμερων διακοπών μου, μού ευφραίνει την ψυχή. Συνοδεύω τη φωνάρα του αξέχαστου ερμηνευτή, σε συνέχεια, με σφύριγμα και με δυνατή φωνή: «Θέλω να ‘χεις δυό καρδιές,/ν’ αγαπάς διπλά τον κόσμο…» «…Πες μου πού πουλάν χαρές,/να στις πάρω όλες…» Στο τραγούδι - εποχή - δεν ξεχωρίζεις εύκολα πού ξεκινάει η καταπληκτική μουσική, πού σταματάει ο δυνατός στίχος κι αν υπερβαίνει, ξεπερνάει τα δύο πρώτα η ερμηνεία του υπέροχου τραγουδιστή. Την ώρα που παράγονταν το τραγούδι αυτό - φαντάζομαι - οι καλλιτέχνες δεν ήταν εδώ. Ήταν αλλού. Στην κοσμάρα τους. Με «πήραν», σήμερα κι εμένα μαζί τους. Ελάτε καλοί μου φίλοι κι εσείς. Να τραγουδήσουμε μαζί το τραγούδι: «Πού πουλάν καρδιές». Πο...

Χθες λάδι η θάλασσα στην Πάργα, σήμερα θαλασσοταραχή. Βρέχει απ’ το πρωί με την κανάτα. Αν θα ζούσε τώρα ο συγχωρεμένος ο πατέρας μου και θα τον ρωτούσα: «Τι κάνει έξω;». Θα μου έλεγε: «Δεν βλέπω απ’ τα σταλάματα…» Και θα τρίζαμε τα γέλια… Ένας μικρούλης στο διπλανό διαμέρισμα, που η μανία του είναι να παίζει με τα κύματα, λέει κλαίγοντας στη μάνα του: Η βροχή μας βραχεί τη θάλασσα! Πάνω απ’ τη βεράντα, αντικρίζοντας το αφρισμένο κύμα να χτυπάει δυνατά τ’ ακρογιάλι, να ταρακουνάει τις βαρκούλες στην ακτή, ο νους μου πάει σ’ ένα παλιό αγαπημένο μου τραγούδι: Στο «Σπασμένο καράβι». Περνούσε τότε τα σύνορα «παράνομα» ραδιοφωνικά και τ’ άκουγα στην μικρή μου υπέροχη Πατρίδα. Κι αναστατωνόμουν … Γινόμουν λιώμα … Το τραγούδι - κρυφό μου καμάρι - με τα εξαναγκαστικά ανοίγματα που επιχείρησε η "χώρα τον αετών" στη δεκαετία του ‘80, «μπήκε» στην Αλβανία μ’ ένα ελληνικό καλλιτεχνικό συγκρότημα απ’ την Κρυσταλλοπηγή. Αυτό πέρασε τα σύνορα, όμως ο ερμη...

  Οι πάνω από 150 χιλιάδες ιδιωτικές επιχειρήσεις, που τα τελευταία χρόνια της κρίσης έφυγαν από την Ελλάδα και εγκαταστάθηκαν στη Βουλγαρία, είναι γεμάτο περίστροφο που πυροβολεί και σου πετάει τα μυαλά στον αέρα. Ακόμα και επίσημα δικηγορικά γραφεία, παράτησαν τον τόπο τους ...  ... η πατρίδα αυτοκτονεί. Η ανάπτυξη πλέον είναι στο γειτονικό κράτος. Η ατέλειωτη ουρά από φορτηγά, στο τελωνείο του Προμαχώνα αυτό μαρτυρεί. (Πέρασε αστραπιαία από το νου μου η κάποτε  ουρά στην Κακαβιά). Παρόλο που η άλλη πλευρά είναι σκέτο γκρίζο τοπίο, πενιχρή εικόνα.  Τόπος βουτηγμένος ακόμα σε μεγάλη φτώχεια. Θα περάσει καιρός για να ανακάμψει.  Στα 5-6 χιλιόμετρα, που διασχίσαμε για να παραβρεθούμε στο εργοστάσιο του Γιάννη, μάθαμε ότι σε σύγκριση με τον Έλληνα και τον Αλβανό που σε βάθος χρόνου γίνονται αρχιμάστορες, αφεντικά και ανεβαίνουν οι αποδοχές τους, φιλοδοξούν, ο Βούλγαρος παραμένει σε  όλη του τη ζωή τσιράκι. Το μυαλό του ...