Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Η ΠΑΤΡΙΔΑ ΑΥΤΟΚΤΟΝΕΙ

 
Οι πάνω από 150 χιλιάδες ιδιωτικές επιχειρήσεις, που τα τελευταία χρόνια της κρίσης έφυγαν από την Ελλάδα και εγκαταστάθηκαν στη Βουλγαρία, είναι γεμάτο περίστροφο που πυροβολεί και σου πετάει τα μυαλά στον αέρα.

Ακόμα και επίσημα δικηγορικά γραφεία, παράτησαν τον τόπο τους ... 

... η πατρίδα αυτοκτονεί.

Η ανάπτυξη πλέον είναι στο γειτονικό κράτος. Η ατέλειωτη ουρά από φορτηγά, στο τελωνείο του Προμαχώνα αυτό μαρτυρεί.

(Πέρασε αστραπιαία από το νου μου η κάποτε  ουρά στην Κακαβιά).

Παρόλο που η άλλη πλευρά είναι σκέτο γκρίζο τοπίο, πενιχρή εικόνα. 

Τόπος βουτηγμένος ακόμα σε μεγάλη φτώχεια.

Θα περάσει καιρός για να ανακάμψει. 

Στα 5-6 χιλιόμετρα, που διασχίσαμε για να παραβρεθούμε στο εργοστάσιο του Γιάννη, μάθαμε ότι σε σύγκριση με τον Έλληνα και τον Αλβανό που σε βάθος χρόνου γίνονται αρχιμάστορες, αφεντικά και ανεβαίνουν οι αποδοχές τους, φιλοδοξούν, ο Βούλγαρος παραμένει σε  όλη του τη ζωή τσιράκι.

Το μυαλό του κοιμάται.

Κι όμως πρωτοπορεί στην παραγωγή κρέατος, τυριού. Το χωριό που αντικρίσαμε παράγει ποιοτικό κρασί, φημισμένο σε όλο τον κόσμο, τυποποιημένο στο όνομά του.

Ο Γιάννης όπου πάει, μαζί του παίρνει  και το δεξί του χέρι, τον Αντριατίκ, τον Αλβανό, που τον αποκαλεί αφεντικό. 

-Η πόλη που μένω εδώ - λέει ο Τιραναίος, σε σύγκριση με την Αθήνα που άφησα, μου μοιάζει χωριό.


Καλό μήνα καλοί μου φίλοι και καλό Σαββατοκύριακο!


Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ
01/04/2017 

Σχόλια

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. ...
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα

«ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ, ΡΕ ΠΑΛΙΟ ΨΩΜΙ…!»

(… Έτσι φωνάζουμε ο ένας τον άλλο, όταν βρισκόμαστε με το φίλο μου, τον τυπογράφο). Όταν το ‘83, νέος δημοσιογράφος, επισκέφτηκα το Βουλιαράτι, στο καφενείο μού απεύθυναν το ερώτημα:  - Μήπως δουλεύεις μαζί με τον Κώστα Λάγιο στο τυπογραφείο; (Ορισμένοι, ακόμα και σήμερα, το δημοσιογράφο τον μπερδεύουν με τον τυπογράφο).   Σήκωσα τις πλάτες… - Όχι, δεν τον γνωρίζω - τους απάντησα. Ως τότε, δεν ήξερα καν όλο το προσωπικό του «Λαϊκού Βήματος», όχι και τυπογράφο… Με τους τυπογράφους ήρθα σ’ επαφή αργότερα, όταν το ‘φερε η δουλειά. Να ελέγχω την εφημερίδα της σειράς, από τη στοιχειοθέτηση και μέχρι την εκτύπωση. Συνήθως καθόμουν πάνω από το κεφάλι του Κώστα και κοιτούσα μ’ απορία την κουραστική εργασία του. Πώς έπαιρνε, ένα - ένα τα γράμματα απ’ τα κουτάκια της κάσσας και τ’ αράδιαζε με περίσσια υπομονή και αγάπη στο συνθετήριο. Κι «έγραφε», καλαίσθητα, τους τίτλους των κειμένων… Ήταν αστείος απ’ την κούνια, πειραχτήρι με ανοιχτό μυα...
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα

ΤΟ ΖΟΥΛΑΠΙ

Πρώτα, να ξεδιαλύνουμε την απορία. Να μάθουμε πώς μπήκε ουρά, πίσω από το ονοματεπώνυμο, Κώστας Φράγκος, το «ζουλάπι».   Το ξεκίνησε ο πατέρας του, ο Πέτρος, σαν χαϊδολόγημα. Όταν ο Κώστας ήταν τόσος δα μικρούλης. Έφτασε μετά στην παρέα του , που το χειρίστηκε σαν παρατσούκλι. Αντί να το αισθανθεί σαν προσβολή, του έκατσε ωραία του Κώστα το παρατσούκλι. Όταν άνοιξε λογαριασμό στο facebook, αυτοσυστήθηκε με το περίφημο «ζουλάπι».   Κάποια στιγμή, μετά από χρόνια, ο Κώστας αποφάσισε να εμφανιστεί. Να μην μείνει στην αφάνεια. Δήλωσε το πραγματικό του όνομα. Αλλά, από αδυναμία για το παρατσούκλι, κράτησε και το «ζουλάπι».   Συχνά - πυκνά, στην τάξη, τον μικρό Κώστα, τον αποκαλούσαν Αλβανό. Μου ομολογεί την πρώτη περίπτωση, που τον πρόσβαλαν άσχημα και του έκατσε καρφί: «Μπήκε η δασκάλα στην τάξη και ζήτησε να σηκώσουν το χέρι τα αλλοδαπά παιδιά. Το σήκωσαν κάτι Πολωνάκια, κάτι Αλβανάκια... Εγώ δεν το σήκωσα. Ρίχνει μια ματιά η δασκάλα στον κατάλογο ...
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα