Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΠΏΣ ΤΟ «ΣΠΑΣΜΕΝΟ ΚΑΡΑΒΙ» ΠΕΡΑΣΕ Τ’ ΑΛΒΑΝΙΚΑ ΣΥΝΟΡΑ

Χθες λάδι η θάλασσα στην Πάργα, σήμερα θαλασσοταραχή. Βρέχει απ’ το πρωί με την κανάτα.

Αν θα ζούσε τώρα ο συγχωρεμένος ο πατέρας μου και θα τον ρωτούσα: «Τι κάνει έξω;». Θα μου έλεγε: «Δεν βλέπω απ’ τα σταλάματα…»

Και θα τρίζαμε τα γέλια…

Ένας μικρούλης στο διπλανό διαμέρισμα, που η μανία του είναι να παίζει με τα κύματα, λέει κλαίγοντας στη μάνα του: Η βροχή μας βραχεί τη θάλασσα!

Πάνω απ’ τη βεράντα, αντικρίζοντας το αφρισμένο κύμα να χτυπάει δυνατά τ’ ακρογιάλι, να ταρακουνάει τις βαρκούλες στην ακτή, ο νους μου πάει σ’ ένα παλιό αγαπημένο μου τραγούδι: Στο «Σπασμένο καράβι».

Περνούσε τότε τα σύνορα «παράνομα» ραδιοφωνικά και τ’ άκουγα στην μικρή μου υπέροχη Πατρίδα.

Κι αναστατωνόμουν … Γινόμουν λιώμα …

Το τραγούδι - κρυφό μου καμάρι - με τα εξαναγκαστικά ανοίγματα που επιχείρησε η "χώρα τον αετών" στη δεκαετία του ‘80, «μπήκε» στην Αλβανία μ’ ένα ελληνικό καλλιτεχνικό συγκρότημα απ’ την Κρυσταλλοπηγή.

Αυτό πέρασε τα σύνορα, όμως ο ερμηνευτής του, ο Κώστας Κάραλης, έμεινε απ’ έξω.

Δεν του επέτρεπαν με τίποτε οι τελωνιακοί να μπει μέσα, στην «καθαρή χώρα» από ξένους επηρεασμούς και σατανικές εκδηλώσεις, με μούσι.

Έφτασε το θέμα μέχρι την Κεντρική Επιτροπή…

Μόνο με ρητή διαταγή - του "Μεγάλου Καθοδηγητή" - πέρασε τα σύνορα αξύριστος ο τραγουδιστής. Στα πρώτα υποχρεωτικά ανοίγματα, που έκανε τότε ο Χότζια, για κάθε αλλαγή είχε και την ανάλογη δικαιολογία.

Είπε κοντολογίς, για τον αξύριστο τραγουδιστή: «Να μπει στη χώρα όπως είναι. Γιατί, το περιεχόμενο του τραγουδιού του, δείχνει την ταλαιπωρία του βαρκάρη μέσα στην ταραγμένη θάλασσα. Γι’ αυτό έχει μούσι ...»

Κι ο τραγουδιστής - «βαρκάρης», ακολούθησε το τραγούδι του. Πέρασε κι αυτός τ’ απροσπέραστα σύνορα.

Συγκλόνισε το φιλόμουσο αλβανικό κοινό με την ερμηνεία του, μα περισσότερο εμάς τους Βορειοηπειρώτες με το:

Σπασμένο καράβι να ‘μαι πέρα βαθιά,/ έτσι να ‘μαι. / Με δίχως κατάρτια, με δίχως πανιά,/ να κοιμάμαι…
………………….
Να ‘ν’ η θάλασσα άψυχη και τα ψάρια νεκρά,/ έτσι να ‘ναι./ Και τα βράχια κατάπληκτα και τ’ αστέρια μακριά,/ να κοιτάνε…

Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ
31/07/2014

Σχόλια

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. ...
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα

«ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ, ΡΕ ΠΑΛΙΟ ΨΩΜΙ…!»

(… Έτσι φωνάζουμε ο ένας τον άλλο, όταν βρισκόμαστε με το φίλο μου, τον τυπογράφο). Όταν το ‘83, νέος δημοσιογράφος, επισκέφτηκα το Βουλιαράτι, στο καφενείο μού απεύθυναν το ερώτημα:  - Μήπως δουλεύεις μαζί με τον Κώστα Λάγιο στο τυπογραφείο; (Ορισμένοι, ακόμα και σήμερα, το δημοσιογράφο τον μπερδεύουν με τον τυπογράφο).   Σήκωσα τις πλάτες… - Όχι, δεν τον γνωρίζω - τους απάντησα. Ως τότε, δεν ήξερα καν όλο το προσωπικό του «Λαϊκού Βήματος», όχι και τυπογράφο… Με τους τυπογράφους ήρθα σ’ επαφή αργότερα, όταν το ‘φερε η δουλειά. Να ελέγχω την εφημερίδα της σειράς, από τη στοιχειοθέτηση και μέχρι την εκτύπωση. Συνήθως καθόμουν πάνω από το κεφάλι του Κώστα και κοιτούσα μ’ απορία την κουραστική εργασία του. Πώς έπαιρνε, ένα - ένα τα γράμματα απ’ τα κουτάκια της κάσσας και τ’ αράδιαζε με περίσσια υπομονή και αγάπη στο συνθετήριο. Κι «έγραφε», καλαίσθητα, τους τίτλους των κειμένων… Ήταν αστείος απ’ την κούνια, πειραχτήρι με ανοιχτό μυα...
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα

ΤΟ ΖΟΥΛΑΠΙ

Πρώτα, να ξεδιαλύνουμε την απορία. Να μάθουμε πώς μπήκε ουρά, πίσω από το ονοματεπώνυμο, Κώστας Φράγκος, το «ζουλάπι».   Το ξεκίνησε ο πατέρας του, ο Πέτρος, σαν χαϊδολόγημα. Όταν ο Κώστας ήταν τόσος δα μικρούλης. Έφτασε μετά στην παρέα του , που το χειρίστηκε σαν παρατσούκλι. Αντί να το αισθανθεί σαν προσβολή, του έκατσε ωραία του Κώστα το παρατσούκλι. Όταν άνοιξε λογαριασμό στο facebook, αυτοσυστήθηκε με το περίφημο «ζουλάπι».   Κάποια στιγμή, μετά από χρόνια, ο Κώστας αποφάσισε να εμφανιστεί. Να μην μείνει στην αφάνεια. Δήλωσε το πραγματικό του όνομα. Αλλά, από αδυναμία για το παρατσούκλι, κράτησε και το «ζουλάπι».   Συχνά - πυκνά, στην τάξη, τον μικρό Κώστα, τον αποκαλούσαν Αλβανό. Μου ομολογεί την πρώτη περίπτωση, που τον πρόσβαλαν άσχημα και του έκατσε καρφί: «Μπήκε η δασκάλα στην τάξη και ζήτησε να σηκώσουν το χέρι τα αλλοδαπά παιδιά. Το σήκωσαν κάτι Πολωνάκια, κάτι Αλβανάκια... Εγώ δεν το σήκωσα. Ρίχνει μια ματιά η δασκάλα στον κατάλογο ...
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα