Μετά την εκτόξευση της ανάρτησης:
«Καταγραφή βήμα προς βήμα», να και ο παρακάτω διάλογος:
Η Μιρέλα Κονόμη έχει το
δίκιο της. Δεν την προτρέπω στη θέση μου, ούτε στην απαισιοδοξία μου. Έχει το
απόλυτο δικαίωμά της να βλέπει τα πράγματα από τη σκοπιά της.
Σέβομαι τη φωνή της.
ΜΙΡΕΛΑ: Χριστός Ανέστη! Χρόνια πολλά! Και ‘γω τα θέλω τα
βιβλία σας! Συμφωνώ ότι τις περισσότερες φορές κουβαλούν πολύ πόνο. Ε και πόσα
να αντέξει η έρμη η ψυχή μας; Υπάρχουν και τα θετικά, ας εστιάσουμε την προσοχή
μας σε αυτά! Η ζωή είναι πολύ μικρή, δεν αξίζει να την φορτώνουμε θλίψη. Θυμώνω
μαζί σας όταν τα ισοπεδώνουμε όλα! Έχουμε πολιτισμό ανεκτίμητο, κρυμμένο σε σεντούκια για αιώνες.
Ας τον εμφανίσουμε ή έστω ας προσπαθήσουμε! Πάντα με σεβασμό!
Γ.Μ. Αληθώς ο Κύριος, Μιρέλα! Έχετε απόλυτο δίκιο για τον ψυχισμό μου, αλλά δεν
μπορώ να βγω από αυτή την κατάσταση, όταν βλέπω από κοντά το παραπέρα γλίστρημα
.(Είμαι το περισσότερο χρονικό διάστημα στο χωριό.) Το να αδειάζει το πιο ωραίο
κομμάτι του Ελληνισμού, είναι τεράστιο πρόβλημα. Σε ποια σεντούκια να μπεις,
για να βρεις αντικείμενα, πολιτισμό, όταν βρίσκονται σε άδεια σπίτια, χωρίς
ψυχή μέσα. Έτσι πού να βρεις τα θετικά,
ποια θετικά;! Σωστή είναι η παρατήρηση. Όμως, δεν αγωνιζόμαστε, δεν
αντιστεκόμαστε. Κάνουμε παρατηρήσεις για το Πωγώνι, για την ανάκαμψη του
εγκαταλελειμμένου τόπου μας, από την Αθήνα.
Πάντως σας ευχαριστώ!
Τα βιβλία μου τα έχετε δώρο!
Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ
25/04/2017
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου