Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΣΕ ΠΟΙΑ ΣΕΝΤΟΥΚΙΑ ΝΑ ΨΑΞΕΙΣ;!

Μετά την εκτόξευση της ανάρτησης: «Καταγραφή βήμα προς βήμα», να και ο παρακάτω διάλογος: 
Η Μιρέλα Κονόμη έχει το δίκιο της. Δεν την προτρέπω στη θέση μου, ούτε στην απαισιοδοξία μου. Έχει το απόλυτο δικαίωμά της να βλέπει τα πράγματα από τη σκοπιά της.
Σέβομαι τη φωνή της.

ΜΙΡΕΛΑ: Χριστός Ανέστη! Χρόνια πολλά! Και ‘γω τα θέλω τα βιβλία σας! Συμφωνώ ότι τις περισσότερες φορές κουβαλούν πολύ πόνο. Ε και πόσα να αντέξει η έρμη η ψυχή μας; Υπάρχουν και τα θετικά, ας εστιάσουμε την προσοχή μας σε αυτά! Η ζωή είναι πολύ μικρή, δεν αξίζει να την φορτώνουμε θλίψη. Θυμώνω μαζί σας όταν τα ισοπεδώνουμε όλα! Έχουμε πολιτισμό  ανεκτίμητο, κρυμμένο σε σεντούκια για αιώνες. Ας τον εμφανίσουμε ή έστω ας προσπαθήσουμε! Πάντα με σεβασμό!

Γ.Μ. Αληθώς ο Κύριος, Μιρέλα! Έχετε απόλυτο δίκιο για τον ψυχισμό μου, αλλά δεν μπορώ να βγω από αυτή την κατάσταση, όταν βλέπω από κοντά το παραπέρα γλίστρημα .(Είμαι το περισσότερο χρονικό διάστημα στο χωριό.) Το να αδειάζει το πιο ωραίο κομμάτι του Ελληνισμού, είναι τεράστιο πρόβλημα. Σε ποια σεντούκια να μπεις, για να βρεις αντικείμενα, πολιτισμό, όταν βρίσκονται σε άδεια σπίτια, χωρίς ψυχή μέσα.  Έτσι πού να βρεις τα θετικά, ποια θετικά;! Σωστή είναι η παρατήρηση. Όμως, δεν αγωνιζόμαστε, δεν αντιστεκόμαστε. Κάνουμε παρατηρήσεις για το Πωγώνι, για την ανάκαμψη του εγκαταλελειμμένου τόπου μας, από την Αθήνα.  Πάντως σας ευχαριστώ! 
Τα βιβλία μου τα έχετε δώρο!

Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ
25/04/2017

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. ...

«ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ, ΡΕ ΠΑΛΙΟ ΨΩΜΙ…!»

(… Έτσι φωνάζουμε ο ένας τον άλλο, όταν βρισκόμαστε με το φίλο μου, τον τυπογράφο). Όταν το ‘83, νέος δημοσιογράφος, επισκέφτηκα το Βουλιαράτι, στο καφενείο μού απεύθυναν το ερώτημα:  - Μήπως δουλεύεις μαζί με τον Κώστα Λάγιο στο τυπογραφείο; (Ορισμένοι, ακόμα και σήμερα, το δημοσιογράφο τον μπερδεύουν με τον τυπογράφο).   Σήκωσα τις πλάτες… - Όχι, δεν τον γνωρίζω - τους απάντησα. Ως τότε, δεν ήξερα καν όλο το προσωπικό του «Λαϊκού Βήματος», όχι και τυπογράφο… Με τους τυπογράφους ήρθα σ’ επαφή αργότερα, όταν το ‘φερε η δουλειά. Να ελέγχω την εφημερίδα της σειράς, από τη στοιχειοθέτηση και μέχρι την εκτύπωση. Συνήθως καθόμουν πάνω από το κεφάλι του Κώστα και κοιτούσα μ’ απορία την κουραστική εργασία του. Πώς έπαιρνε, ένα - ένα τα γράμματα απ’ τα κουτάκια της κάσσας και τ’ αράδιαζε με περίσσια υπομονή και αγάπη στο συνθετήριο. Κι «έγραφε», καλαίσθητα, τους τίτλους των κειμένων… Ήταν αστείος απ’ την κούνια, πειραχτήρι με ανοιχτό μυα...

ΤΟ ΖΟΥΛΑΠΙ

Πρώτα, να ξεδιαλύνουμε την απορία. Να μάθουμε πώς μπήκε ουρά, πίσω από το ονοματεπώνυμο, Κώστας Φράγκος, το «ζουλάπι».   Το ξεκίνησε ο πατέρας του, ο Πέτρος, σαν χαϊδολόγημα. Όταν ο Κώστας ήταν τόσος δα μικρούλης. Έφτασε μετά στην παρέα του , που το χειρίστηκε σαν παρατσούκλι. Αντί να το αισθανθεί σαν προσβολή, του έκατσε ωραία του Κώστα το παρατσούκλι. Όταν άνοιξε λογαριασμό στο facebook, αυτοσυστήθηκε με το περίφημο «ζουλάπι».   Κάποια στιγμή, μετά από χρόνια, ο Κώστας αποφάσισε να εμφανιστεί. Να μην μείνει στην αφάνεια. Δήλωσε το πραγματικό του όνομα. Αλλά, από αδυναμία για το παρατσούκλι, κράτησε και το «ζουλάπι».   Συχνά - πυκνά, στην τάξη, τον μικρό Κώστα, τον αποκαλούσαν Αλβανό. Μου ομολογεί την πρώτη περίπτωση, που τον πρόσβαλαν άσχημα και του έκατσε καρφί: «Μπήκε η δασκάλα στην τάξη και ζήτησε να σηκώσουν το χέρι τα αλλοδαπά παιδιά. Το σήκωσαν κάτι Πολωνάκια, κάτι Αλβανάκια... Εγώ δεν το σήκωσα. Ρίχνει μια ματιά η δασκάλα στον κατάλογο ...