ΒΓΑΛΕ ΤΗ ΜΑΣΚΑ!

(Έκκληση σε ανώνυμο σχολιαστή)

Ένας ΑΝΩΝΥΜΟΣ έχει κολλήσει (σας ζητώ χίλια συγγνώμη) σαν το σκατό στο παπούτσι, στο blog μου, τον «Αντίλογο» και «σχολιάζει» με θεωρίες και πράξεις Φυσικής ύλης Γυμνασίου, χωρίς να έχουν καμιά σχέση με το αντικείμενο.

Το περιεχόμενο στα κείμενά μου.

Συχνά πάω και τα σβήνω, τα καταργώ. Όμως, δέχομαι ύβρεις.

Στόχος του ANONIMOUS σχολιαστή - θέλω να πιστεύω - ένας είναι. Τον εκνευρίζουν οι ελεύθερες απόψεις μου, δεν τις αντέχει και προσπαθεί να με φιμώσει.

Πράγμα που δεν γίνεται. Δεν θα τα καταφέρει.

Η τόλμη μου και η υπομονή μου - ας πάρει το μήνυμα - ξεπερνάει τα όρια ακόμα και της φαντασίας του.

ΑΝΩΝΥΜΟΣ θα πει κρυφτούλι, απρόσωπος, άτολμος.

Άνανδρος.

Εγώ, να που είμαι. Αν έχει μπόι, σκέψη, άποψη, βγάζει τη μάσκα, έρχεται, κάθεται απέναντι και τα λέμε.

Αθόρυβα, μεστωμένα, λογικά.

(Ίσως να μας πει και ποιον εξυπηρετεί)

Με ένα πρόσφατο λάθος του - σχολίασε ως γνώστης του τόπου μας - το κείμενο: «Τσανακογλείφτες κάθε εποχής» - δεν πρόλαβα να το αρχειοθετήσω - απέδειξε ότι είναι συντοπίτης.

Του έπεσε η μάσκα.

Δεν εκνευρίζει κανέναν με τις ανοησίες του, την λανθασμένη επιλογή, ούτε εμένα, ούτε τον αναγνώστη.

Μόνο σπάει τα νεύρα του. Ας συνεχίσει!

Υ.Γ.: Σε τούτη την ανάρτηση δείτε πώς χάνει τον έλεγχο το σκουλήκι, το σιχαμερό πλάσμα. Διαβάστε το τελευταίο ανορθόγραφο σχόλιο του. Η διαμονή του είναι στον ελλαδικό χώρο!

Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ

29/04/2017

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει: «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!» Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. ...

Διαβάστε περισσότερα

«ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ, ΡΕ ΠΑΛΙΟ ΨΩΜΙ…!»

(… Έτσι φωνάζουμε ο ένας τον άλλο, όταν βρισκόμαστε με το φίλο μου, τον τυπογράφο). Όταν το ‘83, νέος δημοσιογράφος, επισκέφτηκα το Βουλιαράτι, στο καφενείο μού απεύθυναν το ερώτημα: - Μήπως δουλεύεις μαζί με τον Κώστα Λάγιο στο τυπογραφείο; (Ορισμένοι, ακόμα και σήμερα, το δημοσιογράφο τον μπερδεύουν με τον τυπογράφο). Σήκωσα τις πλάτες… - Όχι, δεν τον γνωρίζω - τους απάντησα. Ως τότε, δεν ήξερα καν όλο το προσωπικό του «Λαϊκού Βήματος», όχι και τυπογράφο… Με τους τυπογράφους ήρθα σ’ επαφή αργότερα, όταν το ‘φερε η δουλειά. Να ελέγχω την εφημερίδα της σειράς, από τη στοιχειοθέτηση και μέχρι την εκτύπωση. Συνήθως καθόμουν πάνω από το κεφάλι του Κώστα και κοιτούσα μ’ απορία την κουραστική εργασία του. Πώς έπαιρνε, ένα - ένα τα γράμματα απ’ τα κουτάκια της κάσσας και τ’ αράδιαζε με περίσσια υπομονή και αγάπη στο συνθετήριο. Κι «έγραφε», καλαίσθητα, τους τίτλους των κειμένων… Ήταν αστείος απ’ την κούνια, πειραχτήρι με ανοιχτό μυα...

Διαβάστε περισσότερα

ΤΟ ΖΟΥΛΑΠΙ

Πρώτα, να ξεδιαλύνουμε την απορία. Να μάθουμε πώς μπήκε ουρά, πίσω από το ονοματεπώνυμο, Κώστας Φράγκος, το «ζουλάπι». Το ξεκίνησε ο πατέρας του, ο Πέτρος, σαν χαϊδολόγημα. Όταν ο Κώστας ήταν τόσος δα μικρούλης. Έφτασε μετά στην παρέα του , που το χειρίστηκε σαν παρατσούκλι. Αντί να το αισθανθεί σαν προσβολή, του έκατσε ωραία του Κώστα το παρατσούκλι. Όταν άνοιξε λογαριασμό στο facebook, αυτοσυστήθηκε με το περίφημο «ζουλάπι». Κάποια στιγμή, μετά από χρόνια, ο Κώστας αποφάσισε να εμφανιστεί. Να μην μείνει στην αφάνεια. Δήλωσε το πραγματικό του όνομα. Αλλά, από αδυναμία για το παρατσούκλι, κράτησε και το «ζουλάπι». Συχνά - πυκνά, στην τάξη, τον μικρό Κώστα, τον αποκαλούσαν Αλβανό. Μου ομολογεί την πρώτη περίπτωση, που τον πρόσβαλαν άσχημα και του έκατσε καρφί: «Μπήκε η δασκάλα στην τάξη και ζήτησε να σηκώσουν το χέρι τα αλλοδαπά παιδιά. Το σήκωσαν κάτι Πολωνάκια, κάτι Αλβανάκια... Εγώ δεν το σήκωσα. Ρίχνει μια ματιά η δασκάλα στον κατάλογο ...

Διαβάστε περισσότερα

Αντίλογος

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου