Με το μηχανικό του ορυχείου της Μεμαλίαϊ, φορεμένοι με την ειδική φόρμα και το καπέλο του μιναδόρου - με τον προβολέα μπροστά σαν μάτι Κύκλωπα - πέσαμε κουβάς με το ασανσέρ 300 μέτρα κάτω, στα έγκατα της γης. Κάθε 100 μέτρα βάθος, σταματούσες και βρισκόσουν σε σήραγγες… Ήταν απαίτησή μου να πιάσουμε πάτο. Να επισκεφτούμε το πιο δύσκολο μέτωπο εξόρυξης πετροκάρβουνου. Στο τελευταίο επίπεδο μας περίμενε το τρενάκι που κουβαλούσε τον υπόγειο πλούτο. Πάτησε η μπότα μας σε βάλτο κι ανεβήκαμε…, να μας πάει προς τα πού τάχα το τρενάκι;! Μακριά.Κάπου 3 χιλιόμετρα μακριά. Σταματήσαμε προσωρινά σε αποθηκεμένο πετροκάρβουνο.Μιλήσαμε με μιναδόρους. Κατευθυνθήκαμε μετά, με τα πόδια, προς το μέτωπο που βγαίνει ο ορυκτός πλούτος. - Να εδώ είναι το βασικό μέτωπο - λέει ο μηχανικός. Είδα μια ξύλινη σκάλα ακουμπημένη στην πρόσωψη του τούνελ. Την σκαρφάλωσα με το βλέμμα μου. Ως το σημείο που φαινόταν μια τρύπα … Έβαλε μια φωνή ο μηχανικός: - Μπουγιάρ...