Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΜΙΑ ΝΥΧΤΑ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΠΑ ΤΩΝ ΒΟΣΚΩΝ

Πάνω στη Μάγια θυμήθηκα τα δημοσιογραφικά μου μονοπάτια.

Ήμουν νέος στο επάγγελμα και ήθελα να απλώσω ίσκιο, όσο μεγαλύτερο μπορούσα. Για να δοκιμαστώ…

επέλεγα από μόνος μου τα δύσκολα…

…Με τον παιδικό μου φίλο, κτηνίατρο, Δημήτρη Παναγιώτη, θα ήταν το 82 - 83, επισκεφτήκαμε ένα πρωτοπόρο κοπάδι προβάτων…

Πήραμε παρέα δίπλα τα βουνά.

Πάνω στις «Γούρες» της Βάνιστας, σε διχάλα μπερδέψαμε το δρόμο.

Κωφάλαλος βοσκός μας οδήγησε με τις νοηματικές κινήσεις του…

«Έφτιαξε» τρεις μισογέφυρες με την κίνηση των χεριών του. Λέγοντάς μας κατ' αυτόν τον τρόπο:

"Πάρτε αυτό το μονοπάτι, περάστε τρεις ράχες και αμέσως θα πέσετε πάνω σε στάνη!".

Λίγο πιο πάνω από το "Στελάρι" ήταν η νομή.

Μας καλωσόρισαν στο φιλόξενο κονάκι τους τρεις βοσκοί: Ο Μήτσιος Τσίγκας, ο Νάσιος Διαμάντης και ο Λάμπης Μαλιούκης.

Στόχος μου ήταν να περάσω μια νύχτα παρέα με βοσκούς … Να δω πώς ζουν εκεί ψηλά αυτοί οι άνθρωποι…

Τ’ απόγευμα, μόλις "έπεσε" ο ήλιος, αποχώρησε η ζέστη, βγήκαν τα πρόβατα από το φραντζάτο. Γύρισαν τη μπάλα τους οι βοσκοί προς τον "Αηλιά".

Τα μεσάνυχτα πάνω στη Μάγια, φύσαγε από τις δεκαοχτώ.

Κάπου σε απανεμιά, μέσα στ' απλωμένο κοπάδι που σκάριζε, μπόρεσα να πάρω ένα μάτι ύπνο κάτω από την κάπα των βοσκών.

Δύο μεγάλα μαντρόσκυλα είχαν πλαγιάσει δίπλα μου.

…Το πρωί μπάσαμε τα πρόβατα στη στρούγκα και τα σπρώχναμε ένα - ένα με την αγκλίτσα στην ποριά…

Οι δύο βοσκοί, με μαζεμένα τα μανίκια τους, άρμεγαν αθόρυβα… 

Καθώς γέμιζαν οι στρουγγαράτσες, σουρωνόταν το γάλα σε δοχεία… Το ετοίμαζαν για τη μεταφορά του μ’ άλογο σε τυροκομείο …

Δύσκολη η δουλειά του τσομπάνη…, πολύ δύσκολη!

Το λέω και το εννοώ: Προσωπικά δεν θα μπορούσα να επιβιώσω πλάι τους ούτε λεπτό…


Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ
27/09/2015

   



Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. ...

ΠΡΟΒΟΛΗ

Αν ...  χορός, τραγούδι και στολή βάζαν ψηλά τον πήχη. Θα 'ταν τεράστια η προβολή,  του τόπου στον πλανήτη. Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ  27/09/2017

«ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ, ΡΕ ΠΑΛΙΟ ΨΩΜΙ…!»

(… Έτσι φωνάζουμε ο ένας τον άλλο, όταν βρισκόμαστε με το φίλο μου, τον τυπογράφο). Όταν το ‘83, νέος δημοσιογράφος, επισκέφτηκα το Βουλιαράτι, στο καφενείο μού απεύθυναν το ερώτημα:  - Μήπως δουλεύεις μαζί με τον Κώστα Λάγιο στο τυπογραφείο; (Ορισμένοι, ακόμα και σήμερα, το δημοσιογράφο τον μπερδεύουν με τον τυπογράφο).   Σήκωσα τις πλάτες… - Όχι, δεν τον γνωρίζω - τους απάντησα. Ως τότε, δεν ήξερα καν όλο το προσωπικό του «Λαϊκού Βήματος», όχι και τυπογράφο… Με τους τυπογράφους ήρθα σ’ επαφή αργότερα, όταν το ‘φερε η δουλειά. Να ελέγχω την εφημερίδα της σειράς, από τη στοιχειοθέτηση και μέχρι την εκτύπωση. Συνήθως καθόμουν πάνω από το κεφάλι του Κώστα και κοιτούσα μ’ απορία την κουραστική εργασία του. Πώς έπαιρνε, ένα - ένα τα γράμματα απ’ τα κουτάκια της κάσσας και τ’ αράδιαζε με περίσσια υπομονή και αγάπη στο συνθετήριο. Κι «έγραφε», καλαίσθητα, τους τίτλους των κειμένων… Ήταν αστείος απ’ την κούνια, πειραχτήρι με ανοιχτό μυα...