Αντίλογος

Το facebook μας έβγαλε και δεύτερη φορά, ο λόγος το λέει, για καφέ με το φίλο μου, συνταξιούχο μηχανικό από τη Λεσινίτσα, Δημήτρη ΚΑΓΙΟ. Εκείνη την ημέρα μιλήσαμε για αρκετές ανησυχίες. Για το πώς πρόκειται, ένα - ένα από αρμόδιο φορέα, να λύνονται τα προβλήματα. Σταθήκαμε μόνο σε' ένα βασικό. Στον ανεφοδιασμό με πόσιμο νερό της Δρόπολης. Λέγαμε, ότι αν κάποιος ιθύνοντας είχε λίγο μυαλό, αλλά και θέληση, το μπόλικο νερό του Σελλειού και άλλων πηγών, σίγουρα θα τ' οδηγούσε μέσα σε λίγα χρόνια - μετά την αλλαγή του συστήματος - στο τελευταίο χωριό της περιοχής, στη Δερβιτσάνη. Και, πάνω απ' όλα, σ' ελεύθερη ροή. Σιγά - σιγά θα έκανε αυτή τη δουλειά. Πρόσθεσε σωλήνα φέτος, ξεδίψασε μερικά χωριά. Προχώρα πιο πέρα την επόμενη, την μετεπόμενη. Βάσει ενός καλά μελετημένου σχεδίου. Στα 26 χρόνια, μην βγει κανείς και μου πει ότι το έργο αυτό δε θα είχε τελειώσει;! Κι έγιναν όλα αυτά τα χρόνια κολοσσιαία έξοδα: Σωλήνες από δω, κανάλια από κει. Μεταφορές, με...

… Θα ‘ταν μετά την τελευταία φυλάκιση. Κατακουρασμένος κατέβασε στρώμα, κουβέρτα, προσκέφαλο... από την πλάτη του και τ' ακούμπησε στο σουφά της εξώπορτας… Κι έβαλε τη φωνή: -Βάνθω, Βάνθω! Άκουσε με το πρώτο η αγαθή γυναίκα του και βγήκε στο κεφαλόσκαλο. -Έλα να πάρεις το προικιό! -Άφηνέ το αυτού, μην το κουνάς, πάλι θα σε πάρουν. Δεν κλείνεις το στόμα σου εσύ… - Το δίκιο έπνιγε το Μήτρο ΞΕΡΡΑ κι άνοιγε το στόμα και τον έβαζαν συνέχεια πίσω από τα κάγκελα - Στην πρώτη φυλακή, σε δικαστήριο κλειστών θυρών, για να μην φαινόταν οι φάτσες των καταδοτών, του κατήγγειλαν την κατηγορία: «Σε δικάζουμε σαν φιλέλληνα!». Του ανακοίνωσαν και την ποινή - 25 χρόνια φυλάκιση… «Δεν είμαι φιλέλληνας - αντιστάθηκε - Έλληνας είμαι. Άδικα βάλθηκε το σύνορο... κι εμείς μείναμε απ’ έξω. Τον συλλαμβάνανε και μετά του άδειαζαν το σπίτι. Του ‘παιρναν ότι έβρισκαν: Κουστούμια, πανωφόρια, γυαλικά... Σφράγιζαν το μαγαζί του, αλλά εργαλεία δεν πείραζαν. Τ’ άφηναν για να ...

Απόσπασμα από το συγκλονιστικό βιβλίο του Μηνά Πάρα: "ΣΑΡΑΝΤΑ ΕΞΙ ΧΡΟΝΙΑ ΣΤΑ ΚΑΤΕΡΓΑ ΤΗΣ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑΣ ΤΟΥ ΕΜΒΕΡ ΧΟΤΖΑ (1945 - 1991), σελίδα 57. "Ένα απόγευμα φώναξαν τον Βαγγέλη Μέτση. Τον έβγαλαν έξω από τα σίδερα της πόρτας. Δεν ξέραμε γιατί τον πήραν. Γύρισε ύστερα από δύο ­ τρεις ώρες ή μάλλον τον γύρισαν. Άνοιξαν τα σίδερα και τον έσπρωξαν μέσα. Δεν μπορούσε να σηκωθεί... Τον βοήθησαν μερικοί φυλακισμένοι και τον έφεραν στο δωμάτιο. Τον ξάπλωσαν κάτω. Ήταν μόνον με το υποκάμισο, που είχε κολλήσει στο σώμα του. Με δυσκολία του το βγάλαμε. Η ράχη του όλη κατάμαυρη πληγές και αίματα. Με δυσκολία καθαρίσαμε τα αίματα και τον αλείψαμε με λάδι. Τα πόδια επίσης. Έμεινε αρκετές μέρες ξαπλωμένος, εκτός βέβαια την ώρα του γύρου στην αυλή, οπότε και πεθαμένος να ήταν κανείς, έπρεπε να φέρει γύρο. Και αυτά όλα, επειδή θα απελύετο σε λίγο και έπρεπε να τον...χαιρετίσουν. Μόνον αυτός είχε δικασθεί δύο χρόνια. Αργότερα, έμαθα, έσπαγε πέτρες στους δρόμους, ως δουλειά δη...

Παρακολούθησα αυτές τις μέρες - πρόθυρα του Ηρωικού Έπους του '40 - πολλές εκδηλώσεις... Η αποκορύφωση ήταν την ίδια μέρα, στις 28 Οκτωβρίου 2016: Επισκέψεις σε ηρώα, σε κοιμητήρια, σε τόπους που δόθηκαν οι ηρωικές μάχες. Για πολλοστή φορά, καταγγελίες ξανά - μετά από 76 χρόνια - για τους άταφους ήρωες. Οι φωτογραφίες, οι αφηγήσεις, οι χοροί, τα τραγούδια, τα φαγοπότια..., πήγαν σύννεφο... Αυτή τη μέρα όλα αυτά. Όλες τις άλλες μέρες, με τις πράξεις μας, την αμέλεια μας, τον βαρύ ύπνο μας..., είμαστε απέναντι του έπους. Απέναντι στον χθεσινό ηρωισμό. Η σημερινή γενιά της καλοπέρασης προδίδει οστά και ιδανικά. Ξεπουλάει Πατρίδες. Καραδοκούν δυσκολότεροι καιροί. Αφουγκραστείτε!!! Εμείς οι Βορειοηπειρώτες το "ΟΧΙ" το μετατρέψαμε σε "ΝΑΙ", αφού εγκαταλείψαμε τον τόπο. Φύγαμε! Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ 30/10/2016

435 κείμενα στο blog "antilogos", εκτός αυτών που εκδίδονται σποραδικά στο facebook. Από το 2014. Διανύσαμε περίπου δύο χρόνια μαζί. Διαβάσατε τα κείμενά μου μέχρι στιγμής, με προσέξατε, περίπου 202 χιλιάδες αναγνώστες. Αγαπητοί μου φίλοι αναγνώστες, σας ευχαριστώ πολύ! Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ 29/10/2016

Ρίξαμε αρκετή δουλειά, για να 'ρθει το βιβλίο "Ο χορός που μέριασε τη λύπη" στα σκαριά του, σε δημοσιεύσιμη μορφή. Για να φτάσει στο αναγνωστικό κοινό. Όμως νιώθαμε μεγάλη ικανοποίηση, καθώς συντάσσαμε ποιοτικό συγκεντρωμένο υλικό, συνήθως από μαρτυρίες υπερήλικων. Ακόμα και δημοτικά τραγούδια. Ένα μεγάλο μέρος του υλικού, καθώς το αξιολογήσαμε - με τη ματιά, τη λογοκρισία του πρώην συστήματος - το κρίναμε ύποπτο, καταδικάσιμο. Κι όμως η περισυλλογή του και η προστασία του έγινε από το Χρήστο ΓΙΑΝΝΗ εκείνον τον επικίνδυνο καιρό. Τη χρονική περίοδο που αυτός εργαζόταν ως υπεύθυνος σε Εστία Πολιτισμού του χωριού. Ήταν τεραστίων διαστάσεων το ρίσκο του. Ο Βασίλης Νίκας από το Ζερβάτι, που προετοίμασε κι αυτός τότε τη συλλογή: "Δημοτικά τραγούδια της Ελληνικής Μειονότητας", μόλις είδε το υλικό, συμβούλεψε το Χρήστο: "Πρόσεχε, γιατί θα καείς!". Ορισμένοι, που δε γνωρίζουν ούτε από χωριό, ούτε από ιστορία, δεν ξέρουν καλά να δι...

Θα πατούσαν το σπίτι της νύφης σε γειτονικό χωριό. Σαν πλησιέστερο συγγενή του γαμπρού πήραν - με τους εκλεκτούς τους - και το Γιώργη Πάσχο στα αρραβωνιάσματα Τον πανέξυπνο, τον καλαμπουρτζή..., για να τους τιμήσει. Να έδινε τόνο, χαρά στο τραπέζι. Την επόμενη που βγήκε στο καφενείο, τ ον ρωτάει η παρέα: -Για πες μας, ρε Γιώργη, πώς περάσατε χθες;! -Να σας πω: "Όπου βλέπεις μεγάλα παράθυρα και ψηλά σπίτια, μην νομίζεις ότι θα βρεις την αναλογία μέσα. Έλα και να μας βγάλουν το γλυκό... !!! Τη ρακή - πιστέψτε με - μας την έβγαλαν σε δαχτυλήθρα. Αλλά η νύφη μας, αυτό μας αφορά, είναι καλή. Πανέμορφη!". (Γέλια στο καφενείο...). (Στη φωτογραφία ο Γιώργης Πάσχος ανάμεσα σε δύο του παιδιά) Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ 28/10/2016

Όταν λένε - βάσει θεσμοθετημένης νομοθεσίας ότι: "Για να επωφεληθεί ο βορειοηπειρώτης υπερήλικας το Επίδομα Κοινωνικής Αλληλεγγύης, πρέπει να αποδείξει ότι έχει νόμιμα και μόνιμα 15 συνεχόμενα χρόνια διαμονής στην Ελλάδα... Αυτό σημαίνει: να είχε φύγει από τον τόπο του πριν από 15 χρόνια. Ή να φύγει αμέσως σήμερα αυτός που μένει εκεί, για να επωφεληθεί αργότερα ορισμένα προνόμια στην Ελλάδα. Η εφαρμογή αυτής της πολιτικής με απλά λόγια λέει: "Να είχε αδειάσει ο τόπος. Τι κάνετε εκεί ακόμα;!". Στην υπέροχη μικρή μας πατρίδα οι Ελλαδίτες πολιτικοί επιθυμούν να λαλήσει ο κούκος. Τι κρίμα! Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ 27/10/2016

Ο κόσμος μας αισθάνθηκε την ανάγκη να συναντηθεί σε χορό με φαγοπότι, κοπή πίτας και λοιπά, να τα πει από κοντά στην Ελλάδα, στον τόπο του, όταν καταστάλαξε στο συμπέρασμα ότι σκορπίστηκε, έχασε εντελώς την ελπίδα της επιστροφής στα πατρώα εδάφη. Έξω τον κρατάει η καλύτερη ζωή, η προοπτική, τα παιδιά - το μέλλον. Το "ΑΝΤΑΜΩΜΑ" πλέον καθιερώθηκε. Το σέβεται σχεδόν κάθε χωριό. Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ 27/10/2016

Να και μια άλλη θετική πρωτοβουλία για ίδιο σοβαρό ζήτημα  - αυτό του Επιδόματος Κοινωνικής Αλληλεγγύης. Επισκέφτηκε τον ΟΓΑ και ο Γενικός Πρόεδρος της ΟΜΟΝΟΙΑΣ. (Ξεκίνησε η ξεσυνέργια). Μετά από το Χρηστάκη του ΜΕΓΚΑ, πόζαρε και ο Λεωνίδας της Ομόνοιας με το Διοικητή. Θα πει κανείς γιατί κυνηγούν ένας - ένας το ζήτημα οι εκλεκτοί μας και όχι όλοι μαζί;! Αυτό λίγο μας αφορά.  Το ερώτημα, που θέλουμε να απαντηθεί, ένα είναι και απλό:  - Θα πάρουν ή όχι οι υπερήλικές μας τα τρίμματα, τα ψίχουλα;  Και το βασικό:  -Με αυτούς που επιμένουν στα πάτρια εδάφη και δεν πληρούν όρους, τι θ' απογίνει; Ή θα τους αναγκάσουμε κι αυτούς να παρατήσουν τα σπίτια τους και να μετακομίσουν στην Ελλάδα;! Μέχρι αυτή τη στιγμή που γράφουμε ξεσυνέργεια μεταξύ πολιτικών σε φωτογραφία έχουμε. Μόνο σε πόζα. Σε τίποτε άλλο.  Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ 16/10/2016

Τη στρίμωξαν κάποια δυσάρεστα, ανυπόφορα, δυνατά γεγονότα, ατυχίες που προέκυψαν στη ζωή της. Δεν τα άντεξε και σπάραξε. Σάλεψε η Μαρία. Μικρή η οικογένειά της, ο άνδρας της με προβλήματα, αδύναμος.., δεν μπόρεσε κανείς να τη συμμαζέψει. Ξεσκισμένη, άπλυτη, νηστική , απροστάτευτη έμεινε η Μαρία στα σοκάκια του χωριού. Αν κάποιος συγχωριανός ψυχοπονιάρης της πρόσφερε ένα κομμάτι ψωμί, λίγο φαγητό, δεν τα έπαιρνε, δεν τα έτρωγε. Τα νόμιζε φαρμάκι... Τα πετούσε πέρα, σε μιαν άκρη. Ούτε ρούχα έβαζε στ' αδύνατο, ψηλό κορμί της απ' άλλο κορμί. Θύμωνε, αντιδρούσε...!!! Φοβούνταν τον συνάνθρωπο, δεν σου μιλούσε, κρυβόταν σ' απόκεντρα στέκια. Συχνά χωρίς κανένα λόγο φώναζε σχιζοφρενικά. Περίεργο, όταν δούλεψα ένα φεγγάρι ως υπάλληλος σε γραφείο της Επαρχίας Κάτω Δρόπολης, η άρρωστη Μαρία, με περίμενε στη βρύση. Μου φώναζε, η δόλια, δυνατά όταν μ' αντίκριζε: "Γιώργο, Γιώργο!!!"... κι έφευγε, έφευγε, έφευγε ... προς τις " οβύρε...

Μετά τον καφέ - μόνο το ένα λεπτό στην τουαλέτα - μου κόστισε "ακριβά". Το λεωφορείο της γραμμής Αργυρόκαστρο - Αθήνα, που ταξιδεύω συχνά, αναχωρεί κ αι μ' αφήνει στα Γιάννενα... Πριν ξεκινήσει, ο οδηγός - είναι κανόνας - σαφώς και πρέπει να ελέγξει τους επιβάτες. Ενώ βρισκόμουν σε αδιέξοδο, μια πανέμορφη σ' εμφάνιση και σε ψυχή κοπελιά ... προσφέρεται και με βοηθάει. Παίρνει άδεια από τις φίλες της στο μαγαζί που εργάζεται, βάζει μπρος τ' αμάξι της και τρέχουμε μαζί ολοταχώς να πιάσουμε το λεωφορείο... Ο απρόσεκτος νεαρός οδηγός, που φαίνεται γνωρίζει καλά το δρόμο, έγινε άφαντος.   Πριν φτάσουμε στο Στρατόπεδο, σε λίγο πιάναμε την Άρτα, σταματάμε σε ταβέρνα, απ' όπου τηλεφωνούμε και δρομολογείται η λύση. Πάνω στον εκνευρισμό μου, στο άγχος μου μονολογούσα μέσα μου: "Υπάρχει ο άνθρωπος, δε λείπει, είναι αυτό το όμορφο κορίτσι, η Τζένη Αναγνωστάκη". -Όπως μου συστήθηκε. Όταν χωρίζαμε κι εξέφραζα κατα...