Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Η ΜΑΡΙΑ



Τη στρίμωξαν κάποια δυσάρεστα, ανυπόφορα, δυνατά γεγονότα, ατυχίες που προέκυψαν στη ζωή της.

Δεν τα άντεξε και σπάραξε.
Σάλεψε η Μαρία.
Μικρή η οικογένειά της, ο άνδρας της με προβλήματα, αδύναμος.., δεν μπόρεσε κανείς να τη συμμαζέψει.
Ξεσκισμένη, άπλυτη, νηστική, απροστάτευτη έμεινε η Μαρία στα σοκάκια του χωριού.
Αν κάποιος συγχωριανός ψυχοπονιάρης της πρόσφερε ένα κομμάτι ψωμί, λίγο φαγητό,

δεν τα έπαιρνε, δεν τα έτρωγε.
Τα νόμιζε φαρμάκι...

Τα πετούσε πέρα, σε μιαν άκρη.
Ούτε ρούχα έβαζε στ' αδύνατο, ψηλό κορμί της απ' άλλο κορμί.
Θύμωνε, αντιδρούσε...!!!
Φοβούνταν τον συνάνθρωπο, δεν σου μιλούσε, κρυβόταν σ' απόκεντρα στέκια. Συχνά χωρίς κανένα λόγο φώναζε σχιζοφρενικά.
Περίεργο, όταν δούλεψα ένα φεγγάρι ως υπάλληλος σε γραφείο της Επαρχίας Κάτω Δρόπολης, η άρρωστη Μαρία, με περίμενε στη βρύση.
Μου φώναζε, η δόλια, δυνατά όταν μ' αντίκριζε:
"Γιώργο, Γιώργο!!!"... κι έφευγε, έφευγε, έφευγε ... προς τις "οβύρες" .
Μ' έκοβε στη μέση η φωνή της. Με μαχαίρωνε. Μ' εξόντωνε σιγά - σιγά.
Την πόνεσα, τη λυπήθηκα εκείνη την περίοδο, την άρρωστη Μαρία, φοβερά. Τόσο που μου 'βγαινε συχνά στον ύπνο σαν εφιάλτης. Μ' άφηνε άυπνο, μ' έβαζε ώρες σε σκοτούρα.
-Τι πρόκειται να κάνουμε για τη Μαρία; - αναρωτιόμουνα συχνά.
Συνομιλώ με τον έπαρχο, του λέω το και το: Όλη την ιστορία της άρρωστης Μαρίας. Τον ευαισθητοποίησα.
Καταλήξαμε από κοινού: Να οδηγήσουμε την Μαρία, για το καλό της, σε Ψυχιατρική Κλινική.
Δε θυμάμαι καλά. Κάπου το δύο χιλιάδες τρία με τέσσερα θα ήταν που συνέβησαν όλα αυτά...,
Η Μαρία ακόμα ζει. Αν ήταν στο χωριό!!!!!!!
Είναι σε βελτιωμένη κατάσταση, την επισκέπτονται συχνά τα κορίτσια της, βλέπει σε φωτογραφία τ' αγγόνια της, χαίρεται μ' αυτά και γελάει...

Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ
24/10/2016

Σχόλια

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. ...
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα

«ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ, ΡΕ ΠΑΛΙΟ ΨΩΜΙ…!»

(… Έτσι φωνάζουμε ο ένας τον άλλο, όταν βρισκόμαστε με το φίλο μου, τον τυπογράφο). Όταν το ‘83, νέος δημοσιογράφος, επισκέφτηκα το Βουλιαράτι, στο καφενείο μού απεύθυναν το ερώτημα:  - Μήπως δουλεύεις μαζί με τον Κώστα Λάγιο στο τυπογραφείο; (Ορισμένοι, ακόμα και σήμερα, το δημοσιογράφο τον μπερδεύουν με τον τυπογράφο).   Σήκωσα τις πλάτες… - Όχι, δεν τον γνωρίζω - τους απάντησα. Ως τότε, δεν ήξερα καν όλο το προσωπικό του «Λαϊκού Βήματος», όχι και τυπογράφο… Με τους τυπογράφους ήρθα σ’ επαφή αργότερα, όταν το ‘φερε η δουλειά. Να ελέγχω την εφημερίδα της σειράς, από τη στοιχειοθέτηση και μέχρι την εκτύπωση. Συνήθως καθόμουν πάνω από το κεφάλι του Κώστα και κοιτούσα μ’ απορία την κουραστική εργασία του. Πώς έπαιρνε, ένα - ένα τα γράμματα απ’ τα κουτάκια της κάσσας και τ’ αράδιαζε με περίσσια υπομονή και αγάπη στο συνθετήριο. Κι «έγραφε», καλαίσθητα, τους τίτλους των κειμένων… Ήταν αστείος απ’ την κούνια, πειραχτήρι με ανοιχτό μυα...
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα

ΤΟ ΖΟΥΛΑΠΙ

Πρώτα, να ξεδιαλύνουμε την απορία. Να μάθουμε πώς μπήκε ουρά, πίσω από το ονοματεπώνυμο, Κώστας Φράγκος, το «ζουλάπι».   Το ξεκίνησε ο πατέρας του, ο Πέτρος, σαν χαϊδολόγημα. Όταν ο Κώστας ήταν τόσος δα μικρούλης. Έφτασε μετά στην παρέα του , που το χειρίστηκε σαν παρατσούκλι. Αντί να το αισθανθεί σαν προσβολή, του έκατσε ωραία του Κώστα το παρατσούκλι. Όταν άνοιξε λογαριασμό στο facebook, αυτοσυστήθηκε με το περίφημο «ζουλάπι».   Κάποια στιγμή, μετά από χρόνια, ο Κώστας αποφάσισε να εμφανιστεί. Να μην μείνει στην αφάνεια. Δήλωσε το πραγματικό του όνομα. Αλλά, από αδυναμία για το παρατσούκλι, κράτησε και το «ζουλάπι».   Συχνά - πυκνά, στην τάξη, τον μικρό Κώστα, τον αποκαλούσαν Αλβανό. Μου ομολογεί την πρώτη περίπτωση, που τον πρόσβαλαν άσχημα και του έκατσε καρφί: «Μπήκε η δασκάλα στην τάξη και ζήτησε να σηκώσουν το χέρι τα αλλοδαπά παιδιά. Το σήκωσαν κάτι Πολωνάκια, κάτι Αλβανάκια... Εγώ δεν το σήκωσα. Ρίχνει μια ματιά η δασκάλα στον κατάλογο ...
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα